Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1.

W ocenie Wnioskodawczyni przy ustalaniu wartości przychodu ze sprzedaży, decydującej o statusie małego podatnika w rozumieniu art. 4a pkt 10 UPDOP, Spółka nie powinna uwzględniać przychodów uzyskiwanych z tytułu otrzymanych dywidend.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 pkt 2 UPDOP w przypadku podatników, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły równowartości 1 200 000 euro, podatek wynosi 9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych. Stosownie do art. 19 ust. 1d UPDOP, podatnicy stosują 9% stawkę CIT, jeżeli posiadają status małego podatnika.

Zgodnie zaś z definicją przedstawioną w art. 4a pkt 10 UPDOP mały podatnik to podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro.

Należy przy tym podkreślić, iż w ustawie tej nie zostało zdefiniowane użyte w ww. przepisie określenie wartość przychodu ze sprzedaży. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 21.06.2018 r., znak: 0111-KDIB2-3.4010.102.2018.2.PB wyjaśnił, że nie należy tego pojęcia utożsamiać z pojęciem przychodu podatkowego. W związku z tym należy dokonać literalnej wykładni tego pojęcia. Zatem przy obliczaniu powyższego limitu należy uwzględnić wszelkie przychody ze sprzedaży danego podatnika, w tym także zwolnione od podatku dochodowego, z wyłączeniem przychodów osiąganych z innego tytułu niż sprzedaż, np. uzyskane odszkodowania, odsetki od środków finansowych na rachunku bankowym, dotacje, dopłaty lub refundacje kosztów.

Definiując wartość przychodu ze sprzedaży można pomocniczo odwołać się także do definicji pojęcia małego podatnika wynikającej z ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.; dalej: UPTU).

W art. 2 pkt 25 UPTU małego podatnika zdefiniowano jako podatnika podatku od towarów i usług, u którego wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro.

Pojęcie sprzedaży, w myśl art. 2 pkt 22 UPTU, oznacza zaś odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z tak określonej definicji wynika, że za sprzedaż nie można uznać otrzymanych dywidend. Nie są one bowiem należne za wykonanie jakiejkolwiek czynności opodatkowanej przez podmiot, który ją otrzymał, w szczególności nie są związane z dokonaną odpłatną dostawą towarów (przeniesieniem praw do rozporządzania towarem jak właściciel) lub odpłatnym świadczeniem usług (jakimkolwiek świadczeniem innym niż dostawa towarów).

Zdaniem Wnioskodawczyni, analogiczną interpretację trzeba przyjąć na gruncie UPDOP. Tym samym, przy ustalaniu wartości przychodu ze sprzedaży (w rozumieniu art. 4a pkt 10 UPDOP) nie należy uwzględniać przychodów związanych z otrzymanymi dywidendami. Uzyskany w ten sposób przychód nie jest przychodem osiąganym z tytułu sprzedaży, lecz jest efektem zysku wypracowanego przez podmioty, w których Wnioskodawczyni posiada udziały.

Spółka pragnie podkreślić, że zaprezentowane stanowisko ma potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach wydanych w analogicznych stanach faktycznych, w tym m.in. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19.09.2018 r. (nr 0114-KDIP2-2.4010.287.2018.1.AG) i z dnia 20.09.2018 r. (nr 0114-KDIP2-2.4010.332.2018.1.AG).

Ad. 2.

W ocenie Wnioskodawczyni, przy ustalaniu wysokości przychodów osiągniętych w roku podatkowym, o których mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 UPDOP, Spółka nie powinna uwzględniać osiągniętych w roku podatkowym przychodów z zysków kapitałowych.

Stanowisko Spółki wynika z literalnego brzmienia art. 19 ust. 1 pkt 2 UPDOP, który wskazuje, że podatek wynosi 9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych. Zatem, regulacja art. 19 ust. 1 pkt 2 UPDOP zarówno w aspekcie prawa do stosowania 9% stawki, jak i kalkulacji limitu przychodów odnosi się jedynie do przychodów osiąganych z tzw. innych źródeł (innych niż zyski kapitałowe).

Konkluzja Wnioskodawczyni wynika również z uzasadnienia do projektu ustawy wprowadzającej 9% stawkę CIT. W uzasadnieniu wskazano bowiem, że: Zgodnie z treścią nowelizowanych przepisów warunek nie przekroczenia przez podatnika wskazanej w przepisie wartości przychodów osiągniętych w roku podatkowym (innych niż z kapitałów pieniężnych) po przekroczeniu, której (tj. po przekroczeniu wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro) podatnik traci prawo do niższej stawki dotyczy podatnika zarówno rozpoczynającego działalność gospodarczą w danym roku, jak i też podatnika kontynuującego działalność, który posiada status małego podatnika. Tym samym podatnicy rozpoczynający działalność jak kontynuujący działalność mały podatnik, w sytuacji gdy w danym roku (niezależnie, czy jest to rok rozpoczęcia, czy np. 5 rok prowadzonej działalności) przekroczą wyżej wskazany próg przychodów tracą prawo do stosowania obniżonej stawki CIT.

Mając na uwadze powyższe, Spółka wnosi o potwierdzenie przedstawionego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• ustalenia wartości przychodów ze sprzedaży decydującej o statusie małego podatnika w związku z otrzymaniem dywidendy jest prawidłowe,
  

• sposobu ustalania wysokości przychodów osiągniętych w roku podatkowym, o których mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.
  

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 865, dalej: ustawa o CIT), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Na mocy ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159; dalej: ustawa zmieniająca) od 1 stycznia 2019 r. wprowadzone zostały zmiany dotyczące art. 19 ustawy o CIT.

Zgodnie z treścią znowelizowanego art. 19 ust. 1 ustawy o CIT, podatek, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, wynosi:

1. 19% podstawy opodatkowania;
2. 9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych w przypadku podatników, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł.

Stawka 9% podstawy opodatkowania ma jednak zastosowanie wyłącznie do podatników, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły równowartości 1.200.000 euro. Po przekroczeniu tego limitu podatnik traci prawo do obniżonej stawki podatku.

Definicja małego podatnika została zawarta w art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł.

Wskazane w art. 4a pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, sformułowanie wartość przychodu ze sprzedaży nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazać także trzeba, że nie należy tego pojęcia utożsamiać z pojęciem przychodu podatkowego. W związku z tym należy dokonać literalnej wykładni tego pojęcia. Zatem przy obliczaniu powyższego limitu należy uwzględnić wszelkie przychody ze sprzedaży danego podatnika, w tym także zwolnione od podatku dochodowego, z wyłączeniem przychodów osiąganych z innego tytułu niż sprzedaż, np. uzyskane odszkodowania, odsetki od środków finansowych na rachunku bankowym, dotacje, dopłaty lub refundacje kosztów.

Taka interpretacja przychodu ze sprzedaży koreluje z tożsamą regulacją zawartą w art. 2 pkt 25 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), w myśl której, przez małego podatnika rozumie się podatnika od towarów i usług, u którego wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro. Z kolei sprzedażą jest odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług).

Odwoływanie się do definicji sprzedaży zawartej w ustawie o podatku od towarów i usług, dla potrzeb ustalenia wartości przychodów ze sprzedaży w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawsze jest uzasadnione. Wskazać bowiem należy na możliwe istotne rozbieżności, które mogą powstać pomiędzy wartością sprzedaży ustaloną na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług, a przychodem ze sprzedaży według ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Istnieją bowiem sytuacje, w których określona sprzedaż nie podlega podatkowi VAT (np. sprzedaż usług poza terytorium kraju), a podlega podatkowi dochodowemu od osób prawnych i odwrotnie sprzedaż, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Należy jednak zwrócić uwagę posługując się pomocniczo definicją stworzoną dla celów podatku od towarów i usług że sprzedażą jest m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług.

Jednocześnie należy również zaznaczyć, że ustalając status małego podatnika, przy obliczaniu limitu, o którym mowa w art. 4a pkt 10 ustawy o CIT, należy uwzględnić m.in. przychody ze sprzedaży, zaliczane do przychodów z zysków kapitałowych.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca w 2018 r. osiągnął przychody ze źródła zyski kapitałowe (Spółka otrzymała dywidendę) oraz przychody z innych źródeł przychodów (związane z prowadzoną działalnością operacyjną).

Spółka nie wyklucza, że będzie osiągać przychody z obu wskazanych źródeł także w bieżącym i następnych latach podatkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przy ustalaniu wartości przychodu ze sprzedaży, decydującej o statusie małego podatnika w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy o CIT, Spółka nie powinna uwzględniać przychodów uzyskiwanych z tytułu otrzymanych dywidend.

Na podstawie powyższego należy stwierdzić, że przychody z dywidend nie znajdują się w dyspozycji art. 4a pkt 10 ustawy o CIT. Przychody te nie są związane z jakąkolwiek sprzedażą czy też zbyciem w ramach zysków kapitałowych, lecz są efektem zysku wypracowanego przez podmioty, w których Wnioskodawca posiada udziały.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia wartości przychodów ze sprzedaży decydujących o statusie małego podatnika w związku z otrzymaniem dywidendy jest prawidłowe.

Przechodząc natomiast na grunt wątpliwości zgłoszonych w pytaniu numer 2, należy stwierdzić, że zgodnie z art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT podatek wynosi 9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych w przypadku podatników, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł.

Należy w tym miejscu zauważyć, że od 2018 r. w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych przychody podatników zostały rozdzielone na źródła:

• z zysków kapitałowych oraz

• z innych źródeł.

Istotą wprowadzonych zmian jest wyodrębnienie źródła przychodów w postaci zysków kapitałowych i oddzielenie dochodów uzyskiwanych z tego tytułu od pozostałych dochodów uzyskiwanych przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych.

Wydzielając odrębne źródło przychodów z zysków kapitałowych na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca zamieścił w ustawie katalog, w którym określił listę przychodów zaliczanych do tego źródła. Katalog ten został zawarty w art. 7b ustawy o CIT.

Wskazane zostały w nim konkretne transakcje gospodarcze kreujące przychód podatkowy z zysków kapitałowych, co oznacza, że wszelkie inne przychody niewymienione w tym przepisie nie będą zaliczane do tej kategorii przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższych przychodów z zysków kapitałowych nie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości przychodów osiągniętych w roku podatkowym, o których mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

W odniesieniu do powyższego należy zaznaczyć, że określenie od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych zawarte w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy odnosi się jedynie do przychodów (dochodów), od których podatnik ma obowiązek płacić podatek w wysokości 9% podstawy opodatkowania. Powyższe określenie nie dotyczy natomiast ustalania limitu przychodów osiągniętych w roku podatkowym, o czym mowa w dalszej części przepisu. Limit ten należy zatem ustalać również w oparciu o przychody z zysków kapitałowych określonych w art. 7b ustawy o CIT.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że do ustalenia limitu przychodów 1.200.000 euro, o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT w brzmieniu od 2019 r. osiągniętych w roku podatkowym, należy uwzględniać wszystkie przychody, bez wyłączenia przychodów z zysków kapitałowych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania numer 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej