Temat interpretacji

możliwość i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych przez Wnioskodawcę bonusów pieniężnych

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 grudnia 2018 r. (data wpływu 9 stycznia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych przez Wnioskodawcę bonusów pieniężnych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 stycznia 2018 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych przez Wnioskodawcę bonusów pieniężnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Pozostaje czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod firmą: X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: Wnioskodawca albo Spółka"). Spółka pozostaje autoryzowanym dealerem pojazdów samochodowych. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest głównie sprzedaż ww. samochodów, ale Spółka również świadczy usługi w zakresie serwisu pojazdów samochodowych.

Wnioskodawca jako autoryzowany dealer pojazdów marki Y zajmuje się sprzedażą pojazdów do różnego rodzaju podmiotów. W rzeczywistości gospodarczej będą zdarzały się sytuacje, w których do salonu samochodowego Spółki będzie zgłaszał się klient będący osobą fizyczną, jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej albo osobą prawną. Klient będzie dokonywał wyboru pojazdu, a następnie zamówi pojazd. Przed zamówieniem pojazdu dookreśli wszelkie parametry oraz specyfikację pojazdu. Klient będzie prowadził rozmowy negocjacyjne ze Spółką w zakresie ustalenia ostatecznych warunków umowy, w tym ceny transakcji. Niejednokrotnie będzie tak, że ostateczna cena zostanie ustalona po zawarciu umowy dotyczącej finansowania zakupu pojazdu.

Klient we własnym zakresie będzie uzyskiwał finansowanie zakupu pojazdu. Takim finansowaniem zazwyczaj będzie umowa leasingu operacyjnego. Umowa leasingu operacyjnego zostanie zawarta pomiędzy finansującym a korzystającym. Finansującym będzie instytucja finansowa (zwana dalej: Finansującym), a korzystającym będzie osoba, która dokona/dokonała zamówienia pojazdu (zwana dalej: Klientem). Zgodnie z zawartą umową leasingu sprzedaż pojazdu zostanie dokonana na rzecz Finansującego. Wnioskodawca wystawi na rzecz Finansującego fakturę VAT na wartość pojazdu wynikającą z cennika obowiązującego na dzień dokonywania transakcji. Powyższe wynika z art. 7091 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz 1025 ze zm.), zgodnie z którym przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

W wyniku prowadzonych z Klientem negocjacji Spółka może wyrazić zgodę na udzielenie bonusu pieniężnego (rabatu pośredniego) dotyczącego opisywanych transakcji. Udzielenie bonusu pieniężnego (rabatu pośredniego) będzie wynikało z porozumienia zawartego z Klientem. Wysokość bonusu (rabatu pośredniego) będzie indywidualnie negocjowana z Klientem. Wysokość bonusu (rabatu) udzielonego Klientowi może wynikać z różnych okoliczności, np. ilości zamówionych pojazdów, sposobu i terminowości zapłaty należności na rzecz Spółki, promocji organizowanych przez importera pojazdów oraz stosowanych przez niego polityk handlowych, a także ilości usług nabywanych przez Klienta od Spółki (np. w zakresie serwisu).

Celem udzielenia bonusów pieniężnych (rabatów pośrednich) na rzecz Klienta będzie generowanie jak najlepszych wyników sprzedaży pojazdów oferowanych przez Wnioskodawcę, a tym samym zwiększenie przychodów Wnioskodawcy. Zdaniem Spółki udzielanie bonusów (rabatów pośrednich) odniesie pozytywny skutek Klient uzyska dodatkowe środki na rozwój swojej działalności, a tym samym zwiększy zasoby finansowe, które pośrednio wpłyną na zwiększenie możliwości zakupowych na kolejne pojazdy. Udzielanie bonusów (rabatów pośrednich) ma zachęcić podmioty niepowiązane z Wnioskodawcą do zwiększenia zakupów pojazdów od Spółki. Spółka zamierza zaoferować Klientom, możliwość uzyskania bonusu pieniężnego (rabatu pośredniego), wypłacanego bezpośrednio na rzecz podmiotów niepowiązanych, tj. z pominięciem Finansującego. Szczegółowe warunki udzielania bonusu pieniężnego (rabatu) zostaną zawarte każdorazowo w porozumieniu/umowie (dalej jako: umowa) zawartym pomiędzy Spółką a Klientem. Warunki przyznanego Spółce rabatu mogą się różnić w zależności od rodzaju pojazdu samochodowego i innych okoliczności, o których będzie mowa w umowie. Spółka oraz Klienci będą w stanie zindywidualizować transakcję, na którą ma być udzielony rabat na podstawie numerów VIN pojazdów sprzedanych na rzecz Finansującego.

Jak wynika z powyżej przedstawionych okoliczności, Spółka nie będzie wystawiała faktur VAT na rzecz Klientów, ponieważ będzie ona dokonywała dostaw pojazdów samochodowych bezpośrednio na rzecz Finansującego. Ponieważ pomiędzy Spółką a Klientem nie będzie dochodziło bezpośrednio do transakcji sprzedaży pojazdów, to brak będzie faktury VAT pomiędzy nimi i tym samym bonus pieniężny (rabat pośredni) dokumentowany będzie notą księgową. W konsekwencji nie występują podstawy prawne do wystawienia faktury korygującej przez Spółkę na rzecz Klienta. Zmianie nie ulegnie cena transakcji pomiędzy Finansującym a Wnioskodawcą, dlatego nie zajdą również przesłanki do wystawienia faktury korygującej na rzecz Finansującego.

Przekazanie przez Spółkę bonusu pieniężnego (rabatu pośredniego) na rzecz Klienta zostanie udokumentowane notą księgową notą uznaniową wystawioną przez Spółkę albo notą obciążeniową wystawioną przez Klienta (dalej łącznie zwane: notą księgową). Na podstawie wystawionej noty księgowej zostanie wypłacony Klientowi bonus pieniężny (rabat pośredni). Nota księgowa będzie wystawiona zgodnie z wymogami dla dowodów księgowych, tj. zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.). Spółka będzie posiadała dokumenty, z których wynikać będzie data udzielenia bonusu pieniężnego (rabatu pośredniego).

Jak wynika z powyżej opisanych okoliczności, przyznanie bonusu pieniężnego (rabatu pośredniego) będzie wynikało ze spełnienia przesłanek ustalonych w umowie zawartej pomiędzy Spółką a Klientem.

Przedmiotowy wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy sytuacji, w których Klient oraz Finansujący nie będą podmiotami powiązanymi z Wnioskodawcą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym wypłata bonusu pieniężnego na podstawie noty księgowej uprawnia Spółkę do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 5)

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 6)

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata bonusu pieniężnego (rabatu pośredniego) na podstawie noty księgowej uprawnia Spółkę do rozpoznania kosztu uzyskania przychodów w dacie poniesienia tego kosztu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (t.j. Dz.U z 2018 r. poz. 1036 ze zm., dalej: updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W ustawie pojęcia bonifikata i skonto nie są zdefiniowane. W odczytaniu znaczenia przepisu art. 12 ust. 3 ww. ustawy należy kierować się więc ich powszechnym znaczeniem. Przyjmując za Uniwersalnym słownikiem języka polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2003, tom 1, str. 303) bonifikata to zniżka, odstępstwo od ustalonej ceny towaru, zwłaszcza jako forma odszkodowania za poniesioną stratę albo w celach reklamowych: opust, rabat. Przez bonifikatę należy więc rozumieć pomniejszenie ustalonej uprzednio ceny towaru lub usługi. Bonifikata jest udzielana wówczas, gdy wystąpią okoliczności uzasadniające obniżenie ustalonej wcześniej ceny, których nie można było przewidzieć w momencie zawierania umowy sprzedaży (np. udzielenie długoletnim kontrahentom bonifikaty wyrażonej procentowo lub kwotowo w stosunku do określonej wartości zakupów w przeciągu jakiegoś ustalonego okresu czasu). Natomiast w przypadku, jeżeli okoliczności wpływające na zmniejszenie ceny są znane stronom przed zawarciem umowy sprzedaży, to powinny znaleźć odzwierciedlenie w cenie określonej w tej umowie.

Zgodnie z internetowym Słownikiem języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN S.A. rabat to obniżenie ceny jakiegoś towaru o pewną kwotę; też: ta kwota. W świetle powyższego rabat finansowy polega na pomniejszeniu ustalonej wcześniej ceny towaru lub usługi. Natomiast bonus to dodatkowe wynagrodzenie; nagroda; premia.

Wartość rabatu obniża kwotę należną zbywcy danego towaru, w konsekwencji czego obniża więc określony przychód u zbywcy tego towaru. Innymi słowy, konsekwencją udzielenia rabatu jest konieczność wystawienia stosownej faktury korygującej oraz skorygowania przychodów dotyczących tej sprzedaży przez zbywcę towarów i kosztów uzyskania przychodów przez kupującego.

Przenosząc powyższe na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wskazać należy, że wszelkiego rodzaju bonifikaty, skonta lub rabaty w znaczeniu art. 12 ust. 3 updop odnoszą się tylko do relacji z bezpośrednim kontrahentem podatnika (powodują obniżenie ustalonej uprzednio ceny).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że bonus pieniężny (rabat pośredni) zostanie udzielony Klientowi, a więc podmiotowi niebędącemu bezpośrednim kontrahentem Spółki. Spółka będzie dokonywała bowiem dostaw na rzecz Finansującego, a nie Klienta. Wnioskodawca nie będzie wystawiał podmiotowi uzyskującemu bonus pieniężny (rabat pośredni) faktur VAT. Będą one wystawiane na rzecz Finansującego. Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie nie może znaleźć zastosowania przepis art. 12 ust. 3 updop.

W związku z powyższym wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Jak wynika z wskazanego uregulowania ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera zamkniętego katalogu wydatków, które mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 updop oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt, że określony wydatek nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 updop, zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie może przesądzać o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest również wykazanie związku ponoszonych kosztów z uzyskiwanymi przychodami. Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Należy również wyjaśnić, że pomimo, że ustawodawca w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów dla celów podatkowych (art. 16 ust. 1 ustawy), nie wymienia wydatków dotyczących bonusów (rabatów pośrednich) wypłacanych z uwagi na wielkości zakupionych usług lub inne okoliczności, o których mowa w opisie zdarzenia przyszłego, należy mieć zawsze na względzie, że podstawowym warunkiem zakwalifikowania tego typu wydatków do kosztów podatkowych jest ich związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.

Kwestią wstępną dla oceny możliwości uznania poniesionych wydatków na wypłatę Klientowi bonusu pośredniego (rabatu pośredniego), za koszty podatkowe jest niewymienienie wydatku w art. 16 ust. 1 updop, a następnie ustalenie związku przyczynowego, jak i ekonomicznego pomiędzy ich uregulowaniem a przychodami, jakie Wnioskodawca osiąga lub ma szansę osiągnąć, wydatkując środki pieniężne na dany cel.

Koszty ponoszone przez podatnika należy bowiem ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Celem udzielenia bonusów pieniężnych (rabatów pośrednich) na rzecz Klienta będzie generowanie jak najlepszych wyników sprzedaży pojazdów oferowanych przez Wnioskodawcę, a tym samym zwiększenie przychodów Wnioskodawcy. Zdaniem Spółki udzielanie bonusów odniesie pozytywny skutek Klient uzyska dodatkowe środki na rozwój swojej działalności, a tym samym zwiększy zasoby finansowe, które pośrednio wpłyną na zwiększenie możliwości zakupowych na kolejne pojazdy. Udzielanie bonusów ma zachęcić podmioty niepowiązane z Wnioskodawcą do zwiększenia zakupów pojazdów od Spółki. Zwiększenie ilości i wartości towarów nabywanych przez Klienta za pośrednictwem Finansującego powoduje zwiększenie sprzedaży Wnioskodawcy. W konsekwencji wypłacone bonusy pieniężne (rabaty pośrednie) przyczyniają się do zwiększenia przychodów Wnioskodawcy.

Udzielenie bonusu pieniężnego (rabatu pośredniego) zostanie należycie udokumentowane. Noty księgowe będą wystawiane zgodnie z wymogami dla dowodów księgowych, tj. zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm., winno być: t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 395 ze zm.).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z wypłatą bonusu pieniężnego (rabatu pośredniego) na rzecz Klienta, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z 10 października 2010 r., Znak: ITPB3/4510-426/16-1/JG.

Ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych dokonał rozróżnienia kosztów bezpośrednio związanych z przychodami oraz innych niż bezpośrednio związane z przychodami, czyli tzw. kosztów pośrednich, określając moment, w jakim powinny być potrącane. Zgodnie z art. 15 ust. 4 updop koszty bezpośrednie powinny być co do zasady rozliczane w roku podatkowym, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4d updop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e updop).

W ocenie Spółki, bonusy pieniężne (rabaty pośrednie) stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów. Brak jest bowiem bezpośredniej zależności pomiędzy udzielanymi bonusami pieniężnymi a konkretnymi przychodami osiąganymi przez Spółkę. Mając na względzie powyższe, zdaniem Spółki, wypłacane na rzecz Klientów bonusy pieniężne (rabaty pośrednie) należy zakwalifikować do kosztów pośrednich, potrącalnych w kwocie netto w dacie ich poniesienia, przez którą należy rozumieć dzień ujęcia kosztu w księgach rachunkowych Spółki (zgodnie z art. 15 ust. 4e updop).

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych wydanych w analogicznych stanach faktycznych (por. interpretacja indywidualna z 27 lipca 2016 r., Znak: IPPB6/4510-347/16-2/AP, interpretacja indywidualna z 30 grudnia 2014 r., Znak: IPPB5/423- 1002/14-2/MK).

Wnioskodawca wskazuje również, że Organ uznał za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy dotyczące niemalże identycznego stanu faktycznego (por. interpretacja indywidualna z 8 listopada 2018 r., Znak: 0112-KDIL2-2.4012.364.2018.2.JK, interpretacja indywidualna z 8 listopada 2018 r., Znak: 0112-KDIL2-2.4012.366.2018.2.AKR, interpretacja indywidualna z 4 października 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.301.2018.2.MJ, interpretacja indywidualna z 4 października 2018 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.302.2018.2.MJ).

Podsumowując, stanowisko Wnioskodawcy zasługuje na potwierdzenie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1-4 zostanie wydane odrębne rozstrzygniecie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej