Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Może on zastosować regulacje umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i zaniechać poboru podatku w stosunku do wypłat na rzecz Kontrahenta zagranicznego, jeżeli uzyska od niego certyfikat rezydencji odnoszący się do danego roku lub wskazanego okresu nawet jeśli data wydania i uzyskania tego certyfikatu jest późniejsza niż wynikający z certyfikatu okres obowiązywania.

Innymi słowy uzyskany od Kontrahenta zagranicznego certyfikat rezydencji obowiązuje również w odniesieniu do wypłat dokonanych przed jego wydaniem, o ile z certyfikatu tego wynika, że w okresie dokonania wypłaty Kontrahent zagraniczny miał rezydencję podatkową w innym państwie stronie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Uzasadnienie:

Stosownie do treści art. 8 Ordynacji podatkowej, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT, podatnicy jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej handlowej lub naukowej (know-how),
2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
   2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów:
3. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,
4. uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera - ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Przy czym, stosownie do treści art. 21 ust. 2 Ustawy o CIT, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W myśl natomiast art. 4a pkt 12 Ustawy o CIT, certyfikat rezydencji oznacza zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Jak wynika z powołanych przepisów Ustawy o CIT, certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określony stan faktyczny - miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych jest miejsce siedziby. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że - na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony - stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu (por. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 marca 2017 r. sygn. III SA/Wa 1337/16).

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 1i Ustawy o CIT, jeżeli miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych zostało udokumentowane certyfikatem rezydencji niezawierającym okresu jego ważności, płatnik przy poborze podatku uwzględnia ten certyfikat przez okres kolejnych dwunastu miesięcy od dnia jego wydania.

Certyfikat rezydencji stanowi zatem dokument, w oparciu o który możliwe jest ustalenie, czy od należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust 1 Ustawy o CIT, dokonywanych na rzecz danego podatnika, powinien zostać pobrany przez płatnika podatek, a jeśli tak, jaka stawka podatku (tj. wynikająca z przepisów Ustawy o CIT, czy postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) powinna zostać zastosowana.

Zauważyć należy również, że nie ma ujednoliconej formy certyfikatów rezydencji. Nie rozstrzyga o tym także definicja certyfikatu rezydencji określona w art. 4a pkt 12 Ustawy o CIT. Każde państwo stosuje własny wzór takiego zaświadczenia i ma własne wymogi formalne związane z jego wydaniem.

Jak wskazał Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego, Kontrahent zagraniczny na prośbę Wnioskodawcy może przedstawić certyfikat rezydencji wskazujący okres posiadania przez Kontrahenta zagranicznego rezydencji podatkowej danego państwa - np. rok 2017, lub okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2017 r. Przy czym taki certyfikat może być wydany z datą późniejszą niż wynikający z niego okres obowiązywania np. 15 lutego 2017.

Taka sytuacja jest zrozumiała, bowiem najpierw dochodzi do transakcji z Kontrahentem zagranicznym i wysłania prośby o przesłanie certyfikatu rezydencji. Następnie podmiot ten uzyskuje od właściwego organu certyfikat i może go dostarczyć Wnioskodawcy.

Wątpliwości Wnioskodawcy związane są z okolicznością, czy taki certyfikat rezydencji, wskazujący okres jego obowiązywania, jest wiążący również do wypłat które miały miejsce przed datą wydania (uzyskania) tego certyfikatu, o ile certyfikat ten wskazuje, że w okresie dokonywania wypłaty Kontrahent zagraniczny posiadał rezydencję podatkową innego państwa.

W ocenie Wnioskodawcy na tak postawione pytanie należy odpowiedzieć twierdząco. Jak wskazuje się bowiem w piśmiennictwie: Jeżeli w certyfikacie wskazano okres jego ważności, dla płatnika istotne jest, czy w dacie wypłaty świadczenia okres ten nie upłynął (por. K. Winiarski, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz. Unimex. Wrocław 2010 r. s. 1189).

W opisanej natomiast sytuacji, wypłata zostałaby dokonana w okresie, w którym wg certyfikatu Kontrahent zagraniczny posiada rezydencję innego państwa. Dlatego też uprawnione jest wówczas zastosowanie regulacji umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania i zaniechanie przez Wnioskodawcę poboru podatku w stosunku do wypłat na rzecz Kontrahenta zagranicznego, albowiem data wypłaty mieści się w okresie, którego certyfikat dotyczy (w tym okresie jest on ważny).

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają również aktualnie wydawane interpretacje indywidualne przepisów prawa podatkowego. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 28 kwietnia 2016 r. sygn. IBPB-1-3/4510-318/16/TS uznał za prawidłowe stanowisko, zgodnie z którym Jeżeli w certyfikacie rezydencji jest wskazany okres, którego certyfikat dotyczy (), certyfikat jest uwzględniany wyłącznie w odniesieniu do wypłat ze wskazanego okresu niezależnie od momentu jego wydania (otrzymany po wypłacie certyfikat potwierdza rezydencję na przeszłość).

Analogiczne stanowisko zajął również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 30 października 2017 r. sygn. 0114-KDIP2-1.4010.221.2017.2.JC stwierdzając, że okresem ważności certyfikatu rezydencji jest wskazany w nim okres posiadania rezydencji podatkowej zagranicznego podatnika. Jeżeli certyfikat rezydencji taki okres ważności zawiera, to jest on uwzględniany wyłącznie w odniesieniu do wypłat ze wskazanego okresu, niezależnie od momentu jego wydania.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, może on zastosować regulacje umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i zaniechać poboru podatku w stosunku do wypłat na rzecz Kontrahenta zagranicznego, jeżeli uzyska od niego certyfikat rezydencji odnoszący się do danego roku lub wskazanego okresu (np. roku 2017, lub okresu od 1 stycznia do 31 grudnia 2017 r.) nawet jeśli data wydania i uzyskania tego certyfikatu jest późniejsza niż wynikający z certyfikatu okres obowiązywania (np. 15 lutego 2017 r.).

Innymi słowy uzyskany od Kontrahenta zagranicznego certyfikat rezydencji obowiązuje również w odniesieniu do wypłat dokonanych przed jego wydaniem, o ile z certyfikatu tego wynika, że w okresie dokonania wypłaty Kontrahent zagraniczny miał rezydencję podatkową w innym państwie stronie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ad. 2

Może on zastosować regulacje umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i zaniechać poboru podatku w stosunku do wypłat na rzecz Kontrahenta zagranicznego, jeżeli uzyska od niego poświadczoną notarialnie kopię certyfikatu rezydencji odnoszącego się do danego roku lub wskazanego okresu nawet jeśli data wydania i uzyskania tego dokumentu (poświadczenia notarialnego) jest późniejsza niż wynikający z tego dokumentu okres obowiązywania.

Innymi słowy uzyskana od Kontrahenta zagranicznego notarialnie poświadczona kopia certyfikatu rezydencji obowiązuje również w odniesieniu do wypłat dokonanych przed jej wydaniem, o ile z treści tego dokumentu wynika, że w okresie dokonania wypłaty Kontrahent zagraniczny miał rezydencję podatkową w innym państwie stronie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 (), w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat (). Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Stosowanie do treści art. 4a pkt 12 Ustawy o CIT, ilekroć jest w niej mowa o certyfikacie rezydencji, oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Jeżeli chodzi o możliwość posługiwania się w obrocie notarialnie poświadczonymi kopiami dokumentów, takich jak np. certyfikat rezydencji, wskazać można na treść art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Jednocześnie, w myśl art. 194a § 2 tej ustawy, zamiast oryginału dokumentu strona może złożyć odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez notariusza albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym lub doradcą podatkowym. W wyroku z 5 stycznia 2011 r. sygn. II FSK 1363/09 Naczelny Sąd Administracyjny odnosząc się do formy certyfikatu rezydencji potwierdził, że zamiast oryginału dokumentu strona może złożyć jego odpis, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona nie tylko przez notariusza, ale także przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym lub doradcą podatkowym.

Skonstatować zatem należy, że możliwe jest zastosowanie zasad opodatkowania wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania na podstawie kopii, kserokopii bądź odpisu certyfikatu rezydencji, wówczas, gdy taki dokument został potwierdzony za zgodność z oryginałem przez notariusza.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie również w praktyce interpretacyjnej organów podatkowych. Tytułem przykładu przywołać można choćby interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 sierpnia 2008 r., sygn. ILPB4/423-139/11-2/DS oraz interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 stycznia 2013 r., sygn. IPPB4/415-319/11/13-10/S/SP czy interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 maja 2017 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.60.2017.1.JC. Przykładowo w ostatniej z wymienionych interpretacji organ uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym dla zastosowania przez płatnika stawki podatku wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, wystarczające jest posiadanie przez płatnika poświadczonej notarialnie kopii certyfikatu.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy może on zastosować regulacje umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i zaniechać poboru podatku w stosunku do wypłat na rzecz Kontrahenta zagranicznego, jeżeli uzyska od niego poświadczoną notarialnie kopię certyfikatu rezydencji odnoszącego się do danego roku lub wskazanego okresu nawet jeśli data wydania i uzyskania tego dokumentu (poświadczenia notarialnego) jest późniejsza niż wynikający z tego dokumentu okres obowiązywania.

Ad. 3

Może on zastosować regulacje umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i zaniechać poboru podatku na podstawie elektronicznej wersji certyfikatu rezydencji, jeżeli zgodnie z prawem państwa rezydencji Kontrahenta zagranicznego istnieje możliwość wydania certyfikatu rezydencji w formie elektronicznej lub w papierowej.

Zgodnie z treścią art. 4a pkt 12 Ustawy o CIT, przez certyfikat rezydencji rozumie się zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Przepisy Ustawy o CIT oraz Ordynacji podatkowej nie zawierają dodatkowych postanowień odnoszących się do formy, którą powinien posiadać certyfikat rezydencji. Oznacza to, że za certyfikat rezydencji należy uznać każdy dokument, który spełnia kryteria określone w art. 4a pkt 12 ustawy CIT, a zatem:

• zawiera dane identyfikacyjne podmiotu (m.in. imię, nazwisko, nazwę, adres), datę wydania oraz ew. okres, w którym obwiązuje certyfikat,

• zaświadcza o miejscu siedziby dla celów podatkowych podmiotu w danym państwie,

• wydany jest przez właściwy organ administracji podatkowej w danym państwie.

Certyfikat rezydencji musi potwierdzać fakt rezydencji podatkowej w dacie uzyskania dochodu. Kwestie związane z datą obowiązywania certyfikatu rezydencji niezawierającego okresu ważności zostały uregulowane w art. 26 ust. 1i -1l Ustawy o CIT.

Stosownie do treści art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej, dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Ordynacja podatkowa nie ogranicza pojęcia dokumentów urzędowych do dokumentów krajowych. Dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 194 Ordynacji podatkowej będzie dokument sporządzony przez organ władzy publicznej innego państwa i honorowany przez władze Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie odrębnych przepisów np. umów międzynarodowych (por. Dauter Bogusław, Art. 194, W: Ordynacja podatkowa. Komentarz, wyd. X. Wolters Kluwer Polska, 2017).

Dokumentem urzędowym będzie zatem taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa przez powołany do tego organ.

Jeżeli zatem zgodnie z prawem danego państwa właściwego dla Kontrahenta zagranicznego, istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych zarówno w formie papierowej, jak i w formie elektronicznej, obie formy są wydawane przez właściwy organ podatkowy danego państwa i mają status równorzędny w świetle prawa tego państwa, to płatnik będzie upoważniony do uznania takiego certyfikatu rezydencji w którejkolwiek z tych form. Taki certyfikat rezydencji w formie elektronicznej będzie zatem podstawą dla płatnika do zastosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Takie stanowisko aktualnie prezentuje Szef Krajowej Administracji Skarbowej. Jak słusznie bowiem stwierdził ten organ w interpretacji zmieniającej z dnia 26 czerwca 2017 r. sygn. DPP7.8221.33.2017.GFQV: (...) brak jest przesłanek do odmowy uznania za ważny certyfikatu rezydencji w formie elektronicznej, jeżeli w takiej formie zgodnie z prawem danego państwa certyfikat taki jest wydawany przez organy podatkowe. Fakt, że w danym państwie jednocześnie można uzyskać certyfikat w wersji papierowej nie powoduje nieważności certyfikatu rezydencji wydanego przez właściwy organ w wersji elektronicznej.

Wnioskodawca wskazuje, że spółka z grupy Wnioskodawcy w analogicznym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym uzyskała potwierdzenie w formie interpretacji indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, że wskazane wyżej stanowisko jest prawidłowe (sygn. 0114-KDIP2-1.4010.120.2018.1.JC, 0114-KDIP2-1.4010.191.2018.1.JC oraz 0114-KDIP2-1.4010.190.2018.1.JC) z 23 maja 2018 r.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, może on zastosować regulacje umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i zaniechać poboru podatku na podstawie elektronicznej wersji certyfikatu rezydencji, jeżeli zgodnie z prawem państwa rezydencji Kontrahenta zagranicznego istnieje możliwość wydania certyfikatu rezydencji w formie elektronicznej lub w papierowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Niezależnie od powyższego tytułem uwagi wskazać należy, że nowy jednolity tekst ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ogłoszony został w Dz. U. z 2018 r. pod poz. 1036 (istnieją późniejsze zmiany).

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej