Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że prowadzenie działalności na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej i amortyzowanie środków trwałych wykorzystywanych na potrzeby działalności prowadzonej na terenie tej Strefy nie ma wpływu na uprawnienie określone w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT. W związku z tym, wnioskodawca może amortyzować środki trwałe wykorzystywane na potrzeby działalności w Strefie przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych obniżonych na podstawie art. l6i ust. 5 ustawy o CIT.

Art. 16i ust. 5 ustawy o CIT przyznaje prawo do stosowania obniżonych stawek amortyzacyjnych podatnikom, którymi w świetle art. 1 ust. 1 ustawy o CIT są osoby prawne i spółki kapitałowe w organizacji. W odniesieniu do podatników, którzy dokonują odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek określonych w Wykazie, ustawa o CIT nie zawiera żadnych wyłączeń o charakterze podmiotowym lub przedmiotowym, które ograniczałyby zastosowanie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT. Takich wyłączeń nie zawierają również inne przepisy regulujące działalność w Specjalnej Strefie Ekonomicznej. Skoro uprawnienie dotyczące obniżenia stosowanych stawek amortyzacyjnych odnosi się do wszystkich podatników amortyzujących środki trwałe przy zastosowaniu stawek określonych w Wykazie, to na takich samych zasadach przysługuje podmiotom prowadzącym działalność na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Prowadzenie przez wnioskodawcę działalności na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej nie ma w tym zakresie żadnego znaczenia.

Ad 2.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej w kolejnych latach podatkowych (począwszy od stycznia 2013r.) będzie mógł podwyższyć stawki amortyzacyjne obniżone uprzednio na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, pod warunkiem, że podwyższone w ten sposób stawki nie będą wyższe od stawek wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ustawy o CIT.

Art. 16i ust. 5 ustawy o CIT mówi o obniżaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, co oznacza, że w przedziale pomiędzy wysokością tych stawek, wyznaczających górne (maksymalne) granice odpisów amortyzacyjnych, a stosowaniem stawki 0% będącej wyrazem zawieszenia dokonywania odpisów amortyzacyjnych, podatnikowi przysługuje swobodne prawo podwyższania i obniżania stawek amortyzacyjnych od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Za takim rozumieniem art. 16i ust. 5 ustawy o CIT przemawiają reguły wykładni systemowej oraz funkcjonalnej. Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 (art. 15 ust. 6 ustawy o CIT). Skoro na podstawie art. 16i ust. 1 ustawy o CIT podatnikowi przysługuje prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych i rozliczania kosztów uzyskania przychodów przy zastosowaniu stawek określonych w Wykazie, to tym bardziej przysługuje mu prawo do amortyzacji środków trwałych i rozliczania tych kosztów przy zastosowaniu stawek niższych. Stosując obniżone stawki amortyzacyjne podatnik podejmuje w istocie decyzję o późniejszym zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu odpisów z tytułu zużycia środków trwałych, mimo, że obowiązujące regulacje prawne przyznają mu prawo do stosowania wyższych stawek, a tym samym do szybszego zaliczenia odpisów do kosztów uzyskania przychodu. Dopuszczając stosowanie obniżonych stawek amortyzacyjnych ustawodawca pozostawił podatnikom pełną swobodę w kształtowaniu ich wysokości, określając jedynie górną granicę tych stawek w Wykazie. Określając wysokość obniżonych stawek amortyzacyjnych podatnik może je kształtować zarówno poprzez ich obniżenie, jak i podwyższenie, przy założeniu że podwyższone w ten sposób stawki nie będą wyższe od stawek wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik do ustawy o CIT.

Podobne stanowiska są prezentowane w pismach oraz interpretacjach organów podatkowych. W piśmie Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 23 października 2008r., ITPB3/423-404/08/DK, Serwis Podatkowy 2009, nr 2, s. 53, stwierdzono: Spółka jest uprawniona podwyższyć do dowolnej wysokości uprzednio obniżoną stawkę amortyzacyjną, przy czym podwyższona stawka amortyzacyjna nie może być wyższa od tej wskazanej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, oraz ponownie obniżyć stosowaną stawkę amortyzacyjną do dowolnej wysokości.

Z kolei w indywidualnej interpretacji z 06 maja 2010r, IBPBI/2/423-158/10/MS, mofnet gov.pl, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził, że Zmiana, o której mowa w powołanym przepisie, dotyczy zarówno sytuacji, w której stawka amortyzacyjna ma być obniżona, jak i rezygnacji z obniżonej stawki na rzecz stawki określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Wobec powyższego, zmiana stawki amortyzacyjnej, tj. zmniejszenie bądź zwiększenie stawki uprzednio obniżonej, może nastąpić od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma więc możliwość zastosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym że zmienione stawki nie mogą być wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych. W tej samej interpretacji podano, że Spółka stosownie do art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych może obniżyć stawki amortyzacyjne dla środków trwałych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, przy czym wysokość obniżenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Prawem Spółki jest także podwyższenie wcześniej obniżonej stawki amortyzacyjnej dla poszczególnych środków trwałych, przy czym maksymalny pułap podwyższenia stanowi poziom stawek wynikających z wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych.

Powyższe stanowisko potwierdzają również sądy administracyjne oraz przedstawiciele doktryny.

Ani powyższe unormowania zawarte w art. 16i CIT, ani też inne przepisy nie wyłączają możliwości zmiany obniżonych stawek amortyzacyjnych. Jedyne granice jakie ustalił ustawodawca dotyczą maksymalnej wysokości stawki oraz tego od jakiej chwili nowa stawka znajduje zastosowanie. Zmiana stawki może w szczególności polegać na jej podwyższeniu, przy czym podwyższenie nie musi wcale oznaczać powrotu do pierwotnej wysokości przewidzianej w Wykazie stawek amortyzacyjnych (wyrok WSA w Łodzi z 17 maja 2011 r. I SA/Łd 401/l1, nsa.gov.pl).

Zmiany stawek można dokonywać wielokrotnie w czasie trwania okresu amortyzacji, możliwe jest tym samym również podwyższenie uprzednio obniżonych stawek (M. Wilk, Komentarz do art. 16i ustawy o CIT, Teza nr 3, SIP LEX 2011). Stawka obniżona w jednym roku podatkowym może być oczywiście podwyższona w kolejnym roku podatkowym, ale do wysokości nie wyższej niż stawka wynikająca z załącznika do ustawy (P. Małecki, M. Mazkurkiewicz, Komentarz, Teza nr IV, SIP LEX 2011).

Analogiczne zasady dotyczące zmiany obniżonych stawek amortyzacyjnych mogą być stosowane przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej. W odniesieniu do podatników, którzy dokonują odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek określonych w Wykazie, ustawa o CIT nie zawiera żadnych wyłączeń o charakterze podmiotowym lub przedmiotowym, które ograniczałyby zastosowanie art. 16i ust.5 ustawy o CIT. Takich wyłączeń nie zawierają również inne przepisy regulujące działalność w Specjalnej Strefie Ekonomicznej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 436 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie