Zdaniem Wnioskodawcy zapłata wynagrodzenia zagranicznym kontrahentom z Francji, Niemiec, Słowacji, Czech, Irlandii, czy Wielkiej Brytanii z tytułu użytkowania oprogramowania komputerowego czy teleinformatycznego nie stanowi należności licencyjnych, a przychody z nich nie podlegają w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym i to niezależnie od tego, czy zakup służy potrzebom własnym spółki, czy jest przeznaczony do odsprzedaży. W związku z powyższym Spółka nie jest zobowiązana, na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej updop), do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 updop.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Polski, przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 updop (podatnicy nie posiadający siedziby na terytorium Polski), przychodów z praw autorskich lub praw pokrewnych ustala się w wysokości 20% tych przychodów. Zgodnie z art. 21 ust. 2 updop, powyższą regulację stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska. W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą umowy z Francją, Niemcami, Słowacją, Czechami, Irlandią, czy Wielką Brytanią - wszystkie wymienione umowy mają tożsame regulacje w zakresie licencji. Mając powyższe na uwadze, sposób opodatkowania opłaty za użytkowanie oprogramowania komputerowego i pokrewnego ponoszonej przez Spółkę zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, powinien zostać wyznaczony poprzez odwołanie do się do odpowiednich umów.

Na podstawie zapisów art. 12 tych umów, należności licencyjne powstałe w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w odpowiednio we Francji, Niemczech, Słowacji, Czechach, Irlandii, czy Wielkiej Brytanii podlegają opodatkowaniu w tych krajach. Należności te mogą jednak być opodatkowane również w Polsce (zgodnie z polskim ustawodawstwem). Natomiast wypłacane przez polskie podmioty na rzecz podmiotów z siedzibą we Francji, Niemczech, Słowacji, Czechach, Irlandii, czy Wielkiej Brytanii odpowiednio należności niestanowiące należności licencyjnych podlegają, co do zasady, opodatkowaniu wyłącznie we Francji, Niemczech, Słowacji, Czechach, Irlandii, czy Wielkiej Brytanii odpowiednio (jako zyski przedsiębiorstwa). Zatem, płatności za oprogramowanie, dokonywane przez Spółkę, na rzecz dostawców zagranicznych na podstawie umów z wymienionymi państwami mogłyby podlegać opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w Polsce, jeżeli stanowiłyby należności licencyjne w rozumieniu art. 12 umów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w art. 12 umów z wymienionymi państwami, określenie należności licencyjne użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Powyższa definicja wskazuje więc, że jako należności licencyjne w rozumieniu tych umów należy traktować m.in. wszelkie należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego. Należności z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania prawa autorskiego do programów komputerowych mogą więc zastać zakwalifikowane jako należności licencyjne w rozumieniu art. 12 umów jedynie, jeżeli program komputerowy stanowi dzieło literackie, artystyczne lub naukowe w rozumieniu tej umowy. Umowy z Francją, Niemcami, Słowacją, Czechami, Irlandią, czy Wielką Brytanii nie zawierają definicji pojęć dzieła literackiego, artystycznego, ani naukowego. Zgodnie z art. 3 umów, przy stosowaniu niniejszych konwencji przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza konwencja, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa. Zatem, o możliwości zakwalifikowania programu komputerowego, jako dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, rozstrzygać będą przepisy polskiego prawa wewnętrznego. Należy zauważyć, że regulacje podatkowe (w tym updop) również nie zawierają definicji powyższych pojęć. W tej sytuacji decydujące znaczenie w tym względzie będą miały przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Art. 1 ust. 1 ustawy - prawo autorskie stanowi, że przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej (utwór) o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia. W art. 1 ust 2 ustawy - prawo autorskie ustawodawca wymienił przykładowo utwory będące przedmiotem prawa autorskiego. Szczególnie istotny jest przepis art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy- prawo autorskie, który wyraźnie dzieli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi na pięć odrębnych kategorii, tj. literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe. Wyraźnym jest zatem to, że program komputerowy na gruncie ustawy - prawo autorskie stanowi odrębny rodzaj (kategorię) utworu będącego przedmiotem prawa autorskiego. Tym samym nie powinno budzić wątpliwości to, że program komputerowy nie może być definiowany ani jako dzieło literackie, ani jako dzieło artystyczne, ani jako dzieło naukowe. Innymi słowy zakresem znaczeniowym terminów dzieło literackie, dzieło artystyczne, dzieło naukowe nie jest objęty program komputerowy, przez co bezsprzecznie pod pojęcie należności z tytułu użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego nie należy podciągać należności z tytułu użytkowania prawa autorskiego do programu komputerowego.

O tym, że program komputerowy jest samoistną kategorią utworu będącego przedmiotem prawa autorskiego świadczy również rozdział 7 ustawy - prawo autorskie zawierający w art. 74-77 regulacje mające zastosowanie wyłącznie do programu komputerowego. Zdaniem Spółki potwierdza to autonomiczny charakter praw związanych z programem komputerowym oraz odrębność prawną tego typu utworów od pozostałych wymienionych w art. 1 ust. 2 pkt 1 prawa autorskiego, w szczególności od utworów literackich, artystycznych i dzieł naukowych. Zatem, w ocenie Spółki, polskie ustawodawstwo wewnętrzne nie pozwala zakwalifikować programu komputerowego jako dzieła literackiego, artystycznego bądź naukowego w rozumieniu art. 12 umów z Francją, Niemcami, Słowacją, Czechami, Irlandią, Wielką Brytanią. Wobec powyższego, należności z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania prawa autorskiego do programu komputerowego nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu tych umów i nie mogą być opodatkowane w państwie ich powstania. Powyższe stanowisko Spółki (że programy komputerowe nie mogą - na gruncie przepisów prawa autorskiego - zostać zakwalifikowane jako dzieło literackie, artystyczne lub naukowe) znajduje potwierdzenie w ugruntowanej już linii orzeczniczej sądów administracyjnych (w tym Naczelnego Sądu Administracyjnego). W konsekwencji, zgodnie ze stanowiskiem sądów administracyjnych, chcąc objąć definicją należności licencyjnych opłaty z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego, Polska powinna zrobić to wprost w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania. Stanowisko to zostało potwierdzone m.in. w wyroku NSA z dnia 13 stycznia 2010 r. (II FSK 1182/08). Wyrok ten został wydany na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Irlandią. W powyższym wyroku, NSA wprost stwierdził, że skoro program komputerowy nie stanowi dzieła literackiego, naukowego lub artystycznego w rozumieniu polskich uregulowań prawnych odnoszących się do prawa autorskiego, interpretowanych nawet z uwzględnieniem postanowień o charakterze konwencyjnym, brak było podstaw do kwalifikowania należności wypłacanych z tytułu zakupu praw do korzystania ze stosownych oprogramowań do kategorii należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 ust. 3a wskazanej umowy międzynarodowej.

Analogiczny pogląd został wyrażony przez NSA w wyroku z dnia 19 czerwca 2009 r. (II FSK 276/08) Skoro program komputerowy nie stanowi dzieła literackiego, ani naukowego w rozumieniu polskiej regulacji w zakresie prawa autorskiego to na podstawie art. 12 w zw. z art. 3 ust. 2 Umowy nie może być zakwalifikowany do należności licencyjnych. Komentarz do Umowy Modelowej OECD wskazuje na możliwość utożsamiania programu komputerowego z dziełem naukowym. Możliwość ta jednak musi być dopuszczalna w świetle prawa wewnętrznego danego kraju. Z powołanych przez Ministra Finansów aktów prawa międzynarodowego nie wynika, iż programy komputerowe powinny być kwalifikowane jako dzieła literackie, a jedynie, iż podlegają ochronie podobnej jak dzieła literackie, artystyczne czy naukowe. Sąd pierwszej instancji przyjął, iż skoro w treści Umowy, w artykule definiującym należności licencyjne nie wymieniono należności z tytułu licencji do programów komputerowych, to mając na uwadze obowiązujący w Polsce porządek prawny, nie można ich przyporządkować do żadnej z wymienionych tam grup i w konsekwencji nie można uznać, iż podlegają one w Polsce opodatkowaniu.

Reasumując, Spółka podkreślą że przedstawione powyżej orzeczenia wpisują się w utrwaloną i jednoznaczną linię orzeczniczą sądów administracyjnych, przesądzającą o tym, iż w świetle prawa polskiego programy komputerowe nie mogą być kwalifikowane jako dzieła literackie, artystyczne lub naukowe. A zatem, skoro program komputerowy nie jest dziełem literackim, artystycznym czy też naukowym, a umowy Polski z Francją, Niemcami, Słowacją, Czechami, Irlandią, czy Wielką Brytanią nie obejmuje definicją należności licencyjnych od opłat z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego, nie wystąpi opodatkowanie u źródła z tytułu płatności dokonywanych przez podmiot polski z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego.

W opinii Spółki zapłata wynagrodzenia zagranicznym kontrahentom Francji, Niemiec, Słowacji, Czech, Irlandii, czy Wielkiej Brytanii z tytułu użytkowania oprogramowania komputerowego czy teleinformatycznego nie stanowi należności licencyjnych, a przychody z nich nie podlegają w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym i to niezależnie od tego czy zakup służy potrzebom własnym spółki, czy jest przeznaczony do odsprzedaży. W związku z powyższym Spółka nie jest zobowiązana, na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 updop.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe w części dotyczącej stanowiska Spółki zakresie nieuwzględnienia programów komputerowych w definicji należności licencyjnych, zawartej w art. 12 umowy polsko irlandzkiej, art. 12 umowy polsko brytyjskiej, art. 12 umowy polsko niemieckiej, art. 12 umowy polsko słowackiej, art. 12 umowy polsko francuskiej, art. 12 umowy polsko czeskiej.
• prawidłowe w części dotyczącej braku obowiązku pobrania podatku od należności wypłacanych brytyjskim, niemieckim, słowackim, czeskim oraz francuskim kontrahentom z tytułu z tytułu pośrednictwa w sprzedaży oprogramowania komputerowego oraz oprogramowania do systemów teleinformatycznych (umowa polsko francuska).
• prawidłowe w części dotyczącej braku obowiązku pobrania podatku od należności wypłacanych niemieckim, francuskim oraz irlandzkim kontrahentom z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego oraz oprogramowania do systemów teleinformatycznych (umowa polsko francuska) na własne potrzeby.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Opodatkowanie wypłacanych przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym należności z tytułu nabycia praw do korzystania z oprogramowania komputerowego, jako dochodów z praw autorskich lub praw pokrewnych, w tym również ze sprzedaży tych praw, regulują przepisy art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W przypadku gdy podatnik uzyskujący tego rodzaju dochody ma siedzibę w państwie, z którym Polska ma podpisaną umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy uwzględnić przepisy tej umowy (art. 21 ust. 2 powołanej ustawy).

Zgodnie z art. 12:

1. umowy polsko niemieckiej określenie należności licencyjne (.) oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów,
2. umowy polsko brytyjskiej określenie należności licencyjne () oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji), wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
3. umowy polsko czeskiej określenie należności licencyjne () oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej i naukowej,
4. umowy polsko irlandzkiej określenie należności licencyjne (..) oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia i telewizji lub innych sposobów odtwarzania lub przekazywania, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej,
5. umowy polsko - francuskiej określenie należności licencyjne () oznacza wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami i dziełami zarejestrowanymi dla radia i telewizji, do patentu, znaku przemysłowego lub handlowego, rysunku, modelu, planu, formuły, technologii produkcyjnej i za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej albo z umiejętnością (know-how),
6. umowy polsko słowackiej określenie należności licencyjne() oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, albo patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej i naukowej.

Brak wyraźnego wskazania programów komputerowych, których użytkowanie lub prawo użytkowania stanowiłoby podstawę naliczenia należności licencyjnych objętych definicją zawartą w art. 12 powyższych umów, nie przesądza o wyłączeniu tego rodzaju dochodu spod postanowień artykułu.

W art. 3 ust. 2 przedmiotowych umów wskazano, iż jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej nie zdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie odpowiednio umowa polsko francuska, polsko niemiecka, polsko brytyjska, polsko słowacka, polsko- czeska, polsko irlandzka.

I tak, w celu określenia zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.), zwanej dalej ustawą o prawie autorskim, który stwierdza, iż przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Ponadto, w art. 1 ust. 2 pkt 1, stwierdza się, iż przedmiotem prawa autorskiego są w szczególności utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Nie ulega wątpliwości, iż art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, zawiera ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego. Natomiast ust. 2 tegoż artykułu ma charakter pomocniczy i dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii podanych jako katalog otwarty.

Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, iż niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

Wyszczególnienie to nie ma jednak charakteru rozłącznego. W przeciwnym razie, utwory publicystyczne nie mieściłyby się w pojęciu utworu literackiego, czy też utwór kartograficzny nie mógłby być dziełem naukowym. Podobne wnioski wynikają z kolejnych punktów zawartych w art. 1 ust. 2 wskazanej ustawy, mianowicie, inne niż rozłączne traktowanie wymienionych utworów prowadziłoby do wniosku, iż utwór wzornictwa przemysłowego nie może być dziełem plastycznym. Zatem, automatyczne wykluczenie programów komputerowych, jako utworów literackich czy też naukowych, nie znajduje uzasadnienia.

W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim programy komputerowe podlegają ochronie według takich samych zasad, jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

Ponadto, zgodnie z art. 74 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o prawie autorskim ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia.

Jak wskazuje powołany przepis, program komputerowy podlega ochronie niezależnie od formy (sposobu) wyrażenia, a więc m. in. w postaci programu źródłowego i programu maszynowego, programu wpisanego do pamięci stałej komputera itd. Podlega on ochronie również wówczas, gdy jest utrwalony w odręcznie sporządzonych notatkach, w dokumentacji projektowej, wytwórczej i użytkowej.

Reasumując, należy stwierdzić, iż w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie.

Program komputerowy został wymieniony przez ustawodawcę jako przedmiot prawa autorskiego.

Zgodnie z art. IV Traktatu z dnia 21 marca 1990 r. o stosunkach handlowych i gospodarczych między Rzeczpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki (Dz. U. z 1994 r. Nr 97, poz. 467; dalej: Traktat) Polska zobowiązała się do zapewnienia odpowiedniej i skutecznej ochrony oraz przestrzegania praw własności intelektualnej. Aby zapewnić taką ochronę Państwa-Strony Traktatu zgodziły się między innymi na rozciągnięcie ochrony praw autorskich na programy komputerowe jako dzieła literackie. Zatem Traktat jednoznacznie wskazuje, że programy komputerowe należy traktować jako dzieło literackie. Zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji RP umowa międzynarodowa jest jednym ze źródeł prawa powszechnie obowiązującego.

Mając powyższe na uwadze oraz odnosząc się do definicji należności licencyjnych zawartych w art. 12 powyższych umów, należy podkreślić, że Państwa-Strony tychże umów posłużyły się sformułowaniami: wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego oraz każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego

lub naukowego, obejmując tym samym całość chronionych praw autorskich na gruncie polskiej ustawy. Fakt, iż program komputerowy jest utworem stanowiącym przedmiot prawa autorskiego jest czynnikiem wystarczającym do włączenia oprogramowania do definicji należności licencyjnych odnoszących się do wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego.

Intencją Państw-Stron umowy było objęcie zakresem dyspozycji art. 12 danych umów, wszelkich dochodów uzyskiwanych w związku z korzystaniem z jakiegokolwiek dzieła czy utworu chronionego prawem autorskim na gruncie prawa krajowego. Dochód z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych należy traktować jako należności licencyjne, albowiem program komputerowy stanowi utwór będący przedmiotem prawa autorskiego.

Należy zwrócić również uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie należy traktować jako wyłącznie obowiązujących Polskę norm międzynarodowego prawa publicznego, gdyż z uwagi na ich szczególny charakter, są one przede wszystkim powszechnie obowiązującymi normami naszego wewnętrznego ustawodawstwa podatkowego, których prawidłowe stosowanie wymaga również odniesienia do ustalonych w międzynarodowej pragmatyce zasad, wyrażonych w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD.

Państwa, które nie zgadzają się z tezami postawionymi w Komentarzu, mogą złożyć zastrzeżenie do artykułu lub uwagi do Komentarza, w których zastrzegają sobie prawo odmiennego stosowania danego artykułu. W celu uniknięcia ewentualnych wątpliwości Polska złożyła zastrzeżenie, zgodnie z którym zastrzega sobie prawo do traktowania i opodatkowania jako należności licencyjnych wszelkich dochodów z tytułu oprogramowania, o ile dochód ten nie jest osiągany z tytułu całkowitego przeniesienia praw autorskich związanych z tym oprogramowaniem.

Wskazane zastrzeżenie dowodzi intencjom, jakimi kierowała się Strona polska przy zawieraniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, a mianowicie objęcie pojęciem należności również dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania praw autorskich objętych programem komputerowym.

Zatem brak wyraźnego wymienienia kategorii programów komputerowych jako utworów, w związku z którymi wypłacane należności objęte są zakresem dyspozycji art. 12 przedmiotowych umów nie przesądza o wyłączeniu tego rodzaju dochodu spod postanowień tego artykułu.

Dlatego też uznaje się za nieprawidłowe stanowisko Spółki w zakresie braku obowiązku podatkowego w Polsce z tytułu wypłaty należności za użytkowanie lub prawo użytkowania programu komputerowego, z powodu nieuwzględnienia programów komputerowych w definicji należności licencyjnych, zawartej w art. 12 przedmiotowych umów.

Przechodząc do rozpatrzenia sprawy na podstawie przedłożonego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego stwierdza się , iż opłaty wypłacane przez Spółkę na rzecz podmiotu brytyjskiego, niemieckiego, słowackiego, czeskiego, francuskiego oraz irlandzkiego z tytułu nabycia oprogramowania komputerowego oraz oprogramowania do systemów teleinformatycznych (umowa polsko francuska) nie będą miały charakteru należności licencyjnych podlegających opodatkowaniu w państwie źródła.

W przedstawionym stanie faktycznym:

A Wnioskodawca nabył prawo do użytkowania programu komputerowego oraz programu teleinformatycznego (umowa polsko francuska) na własne potrzeby, będąc jednocześnie końcowym użytkownikiem tego programu komputerowego lub programu teleinformatycznego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż czynności wykonywane przez Wnioskodawcę ograniczają się do korzystania z programu komputerowego lub programu teleinformatycznego wyłącznie na własne potrzeby, bez uprawnień do jego powielania, modyfikacji, udostępniania osobom trzecim.

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji, zawartym w punkcie 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

Zatem płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu irlandzkiego, niemieckiego oraz francuskiego nie stanowią należności licencyjnych. Oznacza to, że Wnioskodawca dokonując wypłaty takich należności nie jest obowiązany do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego W takiej sytuacji, dochód podmiotu irlandzkiego, niemieckiego oraz francuskiego w postaci wynagrodzenia, jakie otrzyma z tytułu sprzedaży oprogramowania komputerowego lub oprogramowania teleinformatycznego, należy kwalifikować jako zyski przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 7 umowy polsko niemieckiej, art. 7 umowy polsko irlandzkiej oraz art. 7 umowy polsko francuskiej. Zyski te podlegają opodatkowaniu tylko w państwie siedziby podmiotu, który dochód taki uzyskuje, (w rozpatrywanej sprawie w Niemczech, we Francji oraz w Irlandii), o ile podmiot zagraniczny nie posiada zakładu na terytorium Polski.

A Spółka pośredniczy w sprzedaży licencji na oprogramowanie komputerowe lub oprogramowanie teleinformatyczne (umowa polsko francuska) . Czynność prawna polegająca na udzieleniu licencji do oprogramowania realizowana jest pomiędzy dostawcą oprogramowania Wnioskodawcy, a klientem Wnioskodawcy.