Temat interpretacji

Czy w razie, gdyby w przyszłości miało dojść do zbycia na rzecz podmiotu trzeciego wierzytelności wobec Nabywcy to cena zbywanej przez Spółkę wierzytelności, zarachowanej przez Spółkę uprzednio jako przychód należny, będzie stanowiła w całości przychód, a kosztem będzie wartość tej wierzytelności uprzednio wykazana jako przychód podatkowy z transakcji zbycia wierzytelności na rzez Nabywcy wierzytelności ?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczona odpowiedzialnością , przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2012 r. (data wpływu 5 kwietnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 31 maja 2012 r., oraz pismem z dnia 6 lipca 2012 r. (data wpływu 11 lipca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów z tytułu transakcji zbycia wierzytelności własnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

1. momentu powstania przychodu z tytułu cesji wierzytelności,
2. ustalenia przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów z tytułu transakcji zbycia wierzytelności własnej.

Z uwagi na braki ww. wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), pismem z dnia 25 maja 2012 r., Nr IPTPB3/423-128/12-2/GG, oraz pismem z dnia 28 czerwca 2012 r., Nr IPTPB3/423-128/12-5/GG, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia go bez rozpatrzenia.

Przedmiotowe wezwania zostały skutecznie doręczone w dniu 31 maja 2012 r. oraz w dniu 2 lipca 2012 r. W dniu 31 maja 2012 r. uiszczono brakującą opłatę od wniosku w wysokości 80 zł, a w dniu 11 lipca 2012 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka posiada względem swojego kontrahenta - dostawcy urządzeń (dalej: Dostawca) wymagalną wierzytelność o zwrot nienależnie zapłaconej przez Spółkę ceny za dostarczone urządzenia. Dostawca nie wykazał dotychczas woli dobrowolnego wykonania zobowiązania względem Spółki do zwrotu uzyskanej zapłaty. Dostawca jest spółką kapitałową w upadłości.

Spółka zmierza obecnie zbyć wierzytelność względem Dostawcy na rzecz podmiotu trzeciego (dalej: Nabywca wierzytelności), przy czym może to być podmiot powiązany ze Spółką. W umowie cesji wierzytelności Spółka oraz Nabywca wierzytelności zamierzają, uzależnić wielkość ceny za nabywaną wierzytelność od stopnia zaspokojenia roszczenia Nabywcy wierzytelności. Co za tym idzie, zapłata przez Nabywcę wierzytelności na rzecz Spółki ceny za zbywaną wierzytelność nastąpi dopiero w przyszłości i uzależniona jest od skuteczności przeprowadzonej przez Nabywcę wierzytelności windykacji należności względem Dostawcy. Ze względu na brak możliwości ustalenia w dniu zbycia precyzyjnej ceny za zbywaną wierzytelność, Spółka zamierza ustalić ją na poziomie wartości nominalnej wierzytelności.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca w pierwszej kolejności zauważa, że Jego pierwotna wierzytelność wobec Dostawcy, którym jest firma handlowa (dalej: wierzytelność Techmex), nie została zakwalifikowana jako przychód należny ani dla celów podatkowych, ani dla celów rachunkowych, gdyż jest to roszczenie o zwrot ceny za dostarczone urządzenia - nienależnie zapłaconej Dostawcy przez Wnioskodawcę a nie przychód z tytułu świadczenia przez Wnioskodawcę usług lub dostawy przez Niego towarów.

Natomiast planowane odpłatne zbycie wierzytelności zostanie wykazane przez Wnioskodawcę jako przychód należny zarówno dla celów podatkowych, jak i dla celów rachunkowych. Przychodem będzie cena, w tym przypadku odpowiadająca wartości nominalnej tej wierzytelności, czyli cała wartość wierzytelności, przy czym płatność ceny będzie uzależniona od efektywności egzekwowania spłat tej wierzytelności przez Nabywcę. W ten sposób powstanie u Wnioskodawcy wierzytelność wobec nabywcy (dalej: wierzytelność wobec Nabywcy). Zbycie przedmiotowej wierzytelności wobec Nabywcy nastąpi na rzecz podmiotu, który zajmuje się prawnym dochodzeniem jej spłaty. Obecnie podmiot ten nie jest jeszcze znany, gdyż Wnioskodawca podejmie decyzję o poszukiwaniu nabywcy w sytuacji, gdy uzyska od Ministra Finansów potwierdzenie - w drodze indywidualnej interpretacji - konsekwencji podatkowych całej transakcji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Kiedy Spółka powinna rozpoznać przychód z tytułu sprzedaży wierzytelności przysługującej jej względem Dostawcy - w momencie zawarcia umowy cesji wierzytelności, czy też w momencie zapłaty na rzecz Spółki przez Nabywcę wierzytelności ceny za zbywaną wierzytelność ...

Niniejsza interpretacja stanowi odpowiedź na pytanie nr 2 wniosku, natomiast w zakresie pytania nr 1 zostanie wydana odrębna interpretacja.

Zdaniem Wnioskodawcy, wynik podatkowy na zbyciu podmiotowi trzeciemu wierzytelności względem Nabywcy wierzytelności będzie skalkulowany w ten sposób, że uzyskana cena będzie stanowiła przychód podatkowy, a wartość tej wierzytelności w wielkości uprzednio zaliczonej do przychodu podatkowego Spółki będzie stanowiła w pełni koszt podatkowy.

W przypadku, gdy uzyskany przychód ze sprzedaży wierzytelności wobec Nabywcy wierzytelności będzie większy niż koszt (czyli wartość wierzytelności wobec Nabywcy), to wówczas powstanie dochód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Spółce. Jeżeli zaś cena będzie niższa niż kwota, którą uprzednio Spółka wykazała jako przychód podatkowy, to wówczas wykaże stratę podatkową. W szczególności nie będzie miał tu zastosowania art. 16 ust. l pkt 39 ustawy o podatku do chodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba, że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku do chodowym od osób prawnych, została zarachowana jako przychód należny.

Biorąc pod uwagę, że jak wskazała Spółka w uzasadnieniu swojego stanowiska przedstawionego w pkt 1, na gruncie art. 12 ust. 3 oraz ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych istnieją, podstawy do zarachowania zbywanej wierzytelności wobec Nabywcy jako przychodu należnego Spółki, to tym samym zachodzi w niniejszym przypadku przewidziany w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku do chodowym od osób prawnych wyjątek od zasady, iż strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów. Co za tym idzie, jeżeli cena za zbywaną wierzytelność przysługującą Spółce względem Nabywcy wierzytelności będzie niższa niż kwota, którą uprzednio Spółka wykazała jako przychód podatkowy, to wówczas Spółka wykaże stratę podatkową.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podtrzymuje swoje stanowisko i potwierdzającą je argumentację zawartą we wniosku. W opinii Wnioskodawcy, ponieważ wierzytelność wobec Nabywcy zostanie przed sprzedażą zaliczona do przychodów podatkowych i księgowych Wnioskodawcy, to w konsekwencji ewentualna strata na zbyciu przedmiotowej wierzytelności podmiotowi trzeciemu będzie stanowiła koszt podatkowy Wnioskodawcy. Taka zasada rozliczenia sprzedaży wierzytelności zaliczonych uprzednio do przychodów podatkowych wynika wprost z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zatem, podstawa prawna rozliczenia podatkowego jest wspomniany art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 tej ustawy, została zarachowana jako przychód należny. Ponieważ zostanie ona zarachowana podatkowo i księgowo jako przychód należny, to przepis ten uprawnia do rozpoznania kosztu podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Kwestia cesji wierzytelności uregulowana została w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. u. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 tego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Stosownie natomiast do treści art. 510 § 1 ww. ustawy, przeniesienie wierzytelności może nastąpić w wyniku wykonania umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, która przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Wierzytelność stanowi uprawnienie wierzyciela do żądania od dłużnika spełnienia określonego działania lub zaniechania, np. zapłaty ceny za wykonaną usługę lub zapłaty ceny za sprzedany towar. Zgoda dłużnika nie jest konieczna do dokonania tej czynności, chyba że strony w pierwotnej umowie tak postanowiły. Przeniesienie wierzytelności może być dokonane pod tytułem odpłatnym bądź darmym. Pod pojęciem odpłatnego zbycia wierzytelności należy rozumieć wszystkie sytuacje, w których jedna ze stron umowy przenosi wierzytelność (której jest wierzycielem) na inną osobę odpłatnie (w zamian za zapłatę w pieniądzu lub przeniesienie własności innej rzeczy, bądź prawa). Stronami tej umowy są: wierzyciel jako zbywca oraz osoba trzecia jako nabywca. Pomimo zmiany osoby uprawnionej treść zbywanego prawa nie ulega zmianie. W praktyce najczęściej odpłatne zbycie wierzytelności będzie dokonywane w drodze umowy sprzedaży. Przeniesienie wierzytelności pod tytułem odpłatnym ma miejsce najczęściej w sytuacji, gdy zagrożone jest realne odzyskanie należnych świadczeń, egzekucja może być utrudniona lub zagrożona.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka posiada względem swojego kontrahenta - dostawcy urządzeń (dalej: Dostawca) wymagalną wierzytelność o zwrot nienależnie zapłaconej przez Spółkę ceny za dostarczone urządzenia. Dostawca nie wykazał dotychczas woli dobrowolnego wykonania zobowiązania względem Spółki do zwrotu uzyskanej zapłaty. Dostawca jest spółką kapitałową w upadłości. Wnioskodawca nie ujął w przychodzie wartości wierzytelności.

Spółka zmierza obecnie zbyć wierzytelność względem Dostawcy na rzecz podmiotu trzeciego (dalej: Nabywca wierzytelności), przy czym z założenia nie będzie to być podmiot powiązany ze Spółką. W umowie cesji wierzytelności Spółka oraz Nabywca wierzytelności zamierzają, uzależnić wielkość ceny za nabywaną wierzytelność od stopnia zaspokojenia roszczenia Nabywcy wierzytelności. Ze względu na brak możliwości ustalenia w dniu zbycia precyzyjnej ceny za zbywaną wierzytelność, Spółka zamierza ustalić ją na poziomie wartości nominalnej wierzytelności. Wierzytelność zostanie przez Wnioskodawcę zaliczona do przychodów podatkowych.

Należy zatem wskazać, że zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym z zastrzeżeniem wypadków, o których mowa w art. 21 i 22 jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty. Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. W sytuacji, gdy koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 powołanej ustawy).

Powołana ustawa nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ww. ustawy przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z ww. przepisem przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14, są w szczególności:

• otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe (art. 12 ust. 1 pkt 1),

• wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w ustawie (art. 12 ust. 1 pkt 2).

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną - przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika.

Ustawodawca przewidział jednocześnie sytuacje, gdy przysporzenia otrzymywane przez podatnika nie stanowią jego przychodów podatkowych. Zostały one wymienione w treści art. 12 ust. 4 ustawy.

Wyjątek od wynikającej z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych reguły, że przychodem podatnika są przysporzenia faktycznie przez niego uzyskane wprowadza również art. 12 ust. 3 zdanie pierwsze tej ustawy. Stosownie do tego unormowania, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Przepis ten pozwala ujmować dla celów podatkowych przychody, które jeszcze nie zostały otrzymane przez podatnika, ale są mu należne. Chodzi tu o kwoty, których wydania podatnik może żądać (w szczególności, stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń, wierzytelność), ale których jeszcze faktycznie nie otrzymał. Powołany przepis dotyczy jednak wyłącznie przychodów związanych z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej. W przypadku, gdy dana należność została rozpoznana przez podatnika jako przychód należny, jej późniejsze faktyczne otrzymanie nie wywołuje skutków po stronie przychodów.

Na mocy art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c i 3d, dzień wystawienia faktury (rachunku), nie później jednak niż ostatni dzień miesiąca, w którym:

1. wydano rzecz, zbyto prawo majątkowe lub
2. wykonano usługę, w tym częściowo wykonano usługę, jeżeli jej częściowe wykonanie stanowi wynikający z umowy lub z odrębnych przepisów tytuł do zapłaty, lub
3. otrzymano zapłatę za wykonanie świadczenia - w pozostałych przypadkach.

Zastrzeżenie do reguły określonej w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawarto również w art. 14 tej ustawy. W myśl ust. 1 tego przepisu, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. W przypadku jednak, gdy cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Sposób określania wartości rynkowej normuje przy tym art. 14 ust. 2 ww. ustawy, natomiast zasady postępowania organu podatkowego w sytuacji, gdy wartość wyrażona w cenie określonej w umowie znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw art. 14 ust. 3 tej ustawy. Omawiany art. 14 odnosi się zatem do wartości przychodu także przychodu należnego rozpoznawanego przez podatnika w związku z odpłatnym zbyciem składników majątkowych.

Wobec powyższego, mając na względzie art. 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 14 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest co do zasady ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy przyjąć, że odpłatne zbycie własnych wierzytelności, których wartość nie została rozpoznana przez podatnika jako przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych skutkuje powstaniem przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 w związku z art. 14 ust. 1 ww. ustawy w momencie otrzymania zapłaty.

Natomiast zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ().

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Ustalając koszt uzyskania przychodu związany z transakcją zbycia wierzytelności należy mieć na uwadze przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów podatkowych nie zalicza się strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

Powyższe oznacza, że strata powstała z odpłatnego zbycia wierzytelności może być kosztem uzyskania przychodu, tylko wówczas jeżeli zbyta wierzytelność stanowiła przychód z działalności gospodarczej lub przychód z działów specjalnych produkcji rolnej oraz została wcześniej zarachowana do przychodów należnych.

Odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy wskazać należy, iż przeprowadzenie transakcji zbycia wierzytelności własnej nie doprowadzi do opodatkowania majątku Spółki. Wynik na sprzedaży przedmiotowego prawa majątkowego powinien być bowiem ustalony jako różnica między otrzymaną ceną za zbycie tego prawa oraz wartością wierzytelności. Nie może jednak wystąpić sytuacja, w której dojdzie do pominięcia dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy, tzn. w sytuacji wystąpienia straty do kosztów uzyskania przychodów nie może być zaliczona cała wartość wierzytelności. Koszt podatkowy może być w tej sytuacji ustalony tylko do wysokości uzyskanego przychodu.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie mógł ustalić koszt uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia własnej wierzytelności tylko do wysokości równej uzyskanej cenie za jej zbycie. Strata poniesiona na przedmiotowej transakcji nie może być natomiast zaliczona do podatkowych kosztów uzyskania przychodu, albowiem w opisanej sytuacji nie może dojść do zaliczenia straty w koszty podatkowe na podstawie wyłączenia zawartego w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy.

W świetle wyższej powołanych przepisów prawa stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Referencje

IPTPB3/423-128/12-7/GG, interpretacja indywidualna
IPTPB3/423-128/12-8/GG, interpretacja indywidualna

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 158 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi