Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej są zagadnienia dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych.

W części dotyczącej podatku od towarów i usług wydana zostanie odrębna interpretacja indywidualna.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania § 7 ust. 1 pkt 1 tego rozporządzenia, podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani do dokonywania rejestracji każdej sprzedaży przy zastosowaniu kasy i dokonywania wydruku z każdej sprzedaży paragonu fiskalnego lub faktury VAT oraz wydawania oryginału wydrukowanego dokumentu nabywcy. Zatem w sytuacji, kiedy sprzedawca jest obowiązany do ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kas rejestrujących, dokumentem potwierdzającym fakt sprzedaży jest m.in. paragon fiskalny. Paragon fiskalny jest to wydrukowany dla nabywcy przez kasę rejestrującą w momencie sprzedaży dokument fiskalny z dokonanej sprzedaży (§ 1 pkt 11 ww. rozporządzenia). Stosownie do § 1 pkt 10 cyt. rozporządzenia, istotą kasy fiskalnej jest posiadanie pamięci fiskalnej, tj. urządzenia umożliwiającego trwały jednokrotny zapis danych dopuszczonych programem pracy kasy bez możliwości ich likwidacji oraz wielokrotny odczyt tych danych, które są nieusuwalne bez zniszczenia samego urządzenia.

W świetle przedstawionych unormowań prawnych, kasa rejestrująca, a w szczególności pamięć fiskalna kasy, zostały skonstruowane w sposób uniemożliwiający jakąkolwiek ingerencję podatnika (również podmiotów wykonujących serwis techniczny kas rejestrujących), co oznacza, że dane raz wprowadzone do kasy (transakcja zakończona wydrukowaniem paragonu) nie podlegają już modyfikacji. Korekta danej transakcji (treści paragonu fiskalnego) jest możliwa jedynie przed wydrukowaniem paragonu, czyli zapisaniem danych w pamięci fiskalnej. Jednakże zakaz ingerencji w pamięć fiskalną nie oznacza zakazu korekty samej transakcji sprzedaży, gdyż to dokumentacja kasowa transakcji nie podlega korekcie, a nie sama transakcja sprzedaży (w istocie obowiązuje jedynie zakaz zmiany treści paragonu). W przypadku popełnienia pomyłki przy ewidencjonowaniu obrotu za pomocą kasy rejestrującej podatnik powinien zatrzymać paragon fiskalny. Jednakże paragon fiskalny nie jest jedynym dokumentem przesądzającym o stanie faktycznym, który znajduje odzwierciedlenie w rzeczywistości. Dowodzenie zaistnienia błędu, będącego podstawą dokonania korekty, na podstawie innych dokumentów aniżeli paragon fiskalny, nie stoi w sprzeczności z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa podatkowego. Wydruk z systemu T O potwierdzający jednokrotne dokonanie sprzedaży oraz dokonaną w systemie korektę błędnego zapisu stanowi wystarczająca podstawę do dokonania korekty należnego podatku VAT.

Ponadto przychodami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych są, między innymi, otrzymane pieniądze (art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. - dalej u.p.d.o1p.). Za przychody związane z działalnością gospodarczą osiągnięte w roku podatkowym uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane (art. 12 ust. 3 u.p.d.op).

Nie ma natomiast przepisu, z którego wynikałoby, że przychodami podatników są przychody udokumentowane paragonami, choćby nie zostały faktycznie otrzymane. Prowadzi to do wniosku, że wystawienie dwóch paragonów nie spowodowało w przedstawionej w pkt 1 sytuacji dwukrotnego powstania przychodów. Przychód powstał tylko raz, z chwilą otrzymania zapłaty za usługę zgodnie z art. 12 ust. 3a pkt 2 u.p.d.o.p. A zatem jeżeli przychód z tytułu sprzedaży tej samej usługi jednej osobie Spółka wykazała dwukrotnie, przychód wykazany po raz drugi Spółka może skorygować (anulować).

Odnośnie pytania 2

Jak wynika z § 7 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360) dalej r.f., w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do kopii faktury podatnik jest obowiązany dołączyć paragon dokumentujący tę sprzedaż. Na gruncie tego przepisu przyjmuje się zaś, że jak czytamy w postanowieniu Naczelnika I Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu z dnia 21 czerwca 2006 r., PSUS/PP-OIO/443-09/ŁG/65377, jeżeli nabywca nie posiada paragonu fiskalnego, to wówczas Spółka nie ma obowiązku wystawić faktury VAT na żądanie nabywcy.

Mając na uwadze powyższe Spółka uważa, że przysługuje Spółce prawo do odmowy wystawienia faktury, jeżeli nabywca żądający faktury nie zwróci wydanego mu wcześniej paragonu. Brak obowiązku nie oznacza jednak zakazu nie ma przepisu zakazującego wystawianie faktury, jeżeli nabywca nie zwróci wystawionego mu uprzednio paragonu fiskalnego. W konsekwencji Spółka uważa, że nie ma obowiązku, lecz ma prawo wystawiać faktury nabywcom, którzy nie zwrócą uprzednią wystawionych paragonów.

Jednocześnie przyjęcie stanowiska o możliwości wystawiania faktur w omawianych przypadkach nie oznacza konieczności dwukrotnego uznawania za przychód tych samych kwot oraz wykazywania podatku VAT należnego (raz na podstawie raportu fiskalnego, drugi raz na podstawie faktury). Brak przepisu określającego taki skutek prowadzi to wniosku, że odpowiednie opisanie dokumentów pozwala na uznanie za przychód kwoty wynikającej z jednego tylko dokumentu oraz jednokrotne wykazanie należnego podatku VAT.

Analogiczna sytuacja ma zdaniem Spółki miejsce w przypadku wcześniejszego wystawienia faktury VAT, a następnie wydrukowania paragonu fiskalnego przez kasę fiskalną wynikającego ze zintegrowania kasy fiskalnej z systemem. W związku z wykazaniem przychodów i obrotu podlegającego opodatkowaniem na podstawie raportu fiskalnego z kasy fiskalnej nie jest konieczne ponowne wykazywanie sprzedaży na podstawie wystawionych faktur, gdyż faktyczna sprzedaż miała miejsce tylko raz.

Ponadto Spółka na podstawie dokumentów analogicznych do opisanych w stanowisku do pytania 1 jest w stanie wykazać, iż dana sprzedaż została dokonana w rzeczywistości jedynie raz.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stwierdzam co następuje:

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia przychodu, określają natomiast, co w szczególności stanowi przychód w rozumieniu tych przepisów. Wymienione w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT kategorie uznane za przychód nie wyczerpują wszystkich, jakie mogą stanowić przychód dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych i tworzą tym samym katalog otwarty. Należy mieć również na uwadze regulacje wynikające z art. 12 ust. 4 ustawy, gdzie w sposób enumeratywny, wymieniono kategorie niestanowiące przychodu. Dopiero powiązanie tych dwóch regulacji pozwala na określenie, czy dana kategoria jest przychodem, czy też nim nie jest. Należy również pamiętać o tym, że za przychody uznaje się również przychody należne, a zatem jeszcze faktycznie nieotrzymane należności, o czym przesądza treść art. 12 ust. 3 ustawy o CIT.

Przy ustalaniu wysokości przychodów, które po pomniejszeniu o wydatki stanowiące koszt uzyskania przychodów decydować będą o wielkości dochodów opodatkowanych stawką określoną w art. 19 ustawy o CIT, a więc opodatkowanych na zasadach ogólnych:

1. nie uwzględnia się przychodów określonych w art. 12 ust. 4 ustawy,
2. nie uwzględnia się przychodów określonych w art. 2 ust. 1 ustawy (przychody z działalności rolniczej, przychody z gospodarki leśnej, przychody wynikające z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy),
3. nie uwzględnia się przychodów opodatkowanych w sposób zryczałtowany, określonych w art. 21 (z zastrzeżeniem przypadku, o którym jest mowa w art. 7 ust. 3 pkt 2 ustawy) i 22 ustawy (przychody z tytułu należności licencyjnych, odsetek, przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych),
4. uwzględnia się przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy.

Przepis art. 12 ust. 1 ustawy o CIT określa, że przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Przepis art. 12 ust 3 oraz ust. 3a ustawy o CIT, określa przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, przez które uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

Dla ustalenia przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych, który będzie zobowiązany wykazać Wnioskodawca, będący spółką kapitałową z tytułu świadczonych usług, istotnym zagadnieniem jest określenie daty uzyskania przychodu, z którą ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych łączy moment powstania obowiązku podatkowego. Pierwszeństwo w kształtowaniu daty powstania przychodu należnego ma dzień dokonania czynności - wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego, a w przedmiotowej sprawie wykonania usługi. Przy tym przepisy ustawy podatkowej, które odnoszą się do osiąganych przychodów z działalności gospodarczej osoby prawnej nie wskazują jednak, co należy rozumieć pod pojęciem przychodu należnego. Dlatego też, można w tym zakresie posłużyć się m.in. definicją zawartą w Słowniku języka polskiego (...), stanowiącą, że "należny" to przysługujący, należący się komuś bądź czemuś. Z tego względu przy ocenie momentu powstania przychodu należnego uznać należy, że takim przychodem należnym nie będzie każdy przychód, jaki został przez podatnika osiągnięty, ale tylko ten, w stosunku do którego przysługuje przedsiębiorcy uprawnienie do jego otrzymania. Zatem powstanie przychodu należnego co do zasady związane jest z momentem powstania wierzytelności. Jako przychód należny powinno się zatem traktować kwoty, jakie są należne podatnikowi, czyli takie środki, których wydania podatnik może zażądać od kontrahenta.

Zatem mając na uwadze przepisy art. 12 ust. 1, ustawy o CIT, który za przychody uznaje otrzymane pieniądze i wartości pieniężne oraz przepisy art. 12 ust. 3a, które za datę powstania przychodu uznają wykonanie usługi, należy przyjmując za podatnikiem że w przedstawionym stanie faktycznym, z uwagi na to, że sprzedaż nastąpiła tylko raz potwierdzić prawidłowość zajętego stanowiska, że tylko raz podlega opodatkowaniu.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, przepisy art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z których wynika, że księgi rachunkowe prowadzone zgodnie z ustawą o rachunkowości powinny zapewnić określenie wysokości dochodu do opodatkowania (straty) i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.) wynika, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych w myśl art. 20 ust. 2 i 3 ustawy o rachunkowości są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dowodami źródłowymi. Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco (art. 24 ust. 1 ustawy o rachunkowości), a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi (art. 22 tej ustawy).

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 20 ust. 2 ustawy o rachunkowości, są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej dowodami źródłowymi:

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów,
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom,
3. wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki.

Art. 21 ust. 1 powyższej ustawy określa, iż dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Na podstawie art. 21 ust. 1a ww. ustawy, można zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa w ust. 1 pkt 5 i 6, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowych.

Przepisy art. 20 i art. 21 ustawy o rachunkowości, ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Podsumowując, wystawienie dwóch paragonów nie spowodowało w przedstawionej w pkt 1 sytuacji dwukrotnego powstania przychodów. Przychód powstał tylko raz, z chwilą otrzymania zapłaty za usługę zgodnie z art. 12 ust. 3a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. A zatem jeżeli przychód z tytułu sprzedaży tej samej usługi jednej osobie Spółka wykazała dwukrotnie, przychód wykazany po raz drugi Spółka musi skorygować. W przypadku gdy, Spółka jest w stanie wykazać na podstawie zgromadzonych dokumentów, że dana sprzedaż usługi nastąpiła tylko raz, w związku z wykazaniem przychodów i obrotu podlegającego opodatkowaniem na podstawie raportu fiskalnego z kasy fiskalnej nie jest konieczne ponowne wykazywanie sprzedaży na podstawie wystawionych faktur, gdyż (przyjmując za podatnikiem) faktyczna sprzedaż miała miejsce tylko raz.

Zwrócić przy tym należy uwagę na istotę dowodów w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym. Stosownie do art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 ww. ustawy, mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe. Użyte przez ustawodawcę sformułowanie w szczególności wskazuje, iż katalog dowodów jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego) wszelkich dowodów, potwierdzających zaistnienie danego zdarzenia gospodarczego. Jednocześnie na uwagę zasługuje okoliczność, iż zarówno pełna weryfikacja prawidłowości dokonanej kwalifikacji prawnopodatkowej w odniesieniu do określonego rzeczywistego stanu faktycznego, może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie