Powyższy przepis został wprowadzony ustawą z dnia 16 listopada 2006 roku o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zmianie uległy wówczas przepisy art. 12 ust. 3a, 3c i 3d. Zgodnie z uzasadnieniem do projektu powyższej ustawy w zakresie zmiany art. 12 Ustawy o CIT: zmianie uległ przepis określający datę powstania przychodu z działalności gospodarczej, w wyniku dostosowania go do daty powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług. Oznacza to, że data powstania przychodu została wówczas skorelowana z przepisami Ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 roku (dalej: Ustawa o VAT), według których obowiązek zapłaty tego podatku powstaje, co do zasady z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi (por. Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2009, Oficyna Wydawnicza UNIMEX, Wrocław 2009, str. 343).

Przepis ten wprowadził ogólną zasadę decydującą o dacie powstania przychodu. Pierwszeństwo w kształtowaniu daty powstania przychodu, w odróżnieniu od poprzedniego stanu prawnego (obowiązującego do 31 grudnia 2006 r.), ma dzień dokonania czynności - wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego, wykonania usługi lub jej częściowego wykonania. Dlatego też zdaniem Spółki kluczowe jest ustalenie czy w analizowanym przypadku wydanie vouchera wiąże się z wykonaniem jakiejkolwiek usługi (w całości lub części).

Przepisy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych nie definiują pojęcia vouchera. Zdaniem Spółki voucher jest jedynie dokumentem, który poświadcza przysługujące jej posiadaczowi uprawnienia do otrzymania w wyznaczonym terminie pewnego świadczenia (w tym wypadku w postaci usługi polegającej na pokazie wybranego przez posiadacza vouchera filmu). Voucher sam w sobie nie zaspokaja żadnych potrzeb, nie stanowi więc on autonomicznego świadczenia. Tym samym, sam fakt wydania vouchera nie może zostać uznany za wyświadczenie jakiejkolwiek usługi (bądź jej części) w rozumieniu art. 12 ust. 3a Ustawy o CIT.

Powyższe stanowisko potwierdzają indywidualne interpretacje prawa podatkowego wydane w podobnych sprawach odnoszących się do różnego rodzaju bonów, których charakter jest zbliżony do wydawanych przez Spółkę voucherów, m. in.:

• w interpretacji indywidualnej z dnia 6 lutego 2009 roku (sygn. IPPB5/423-177/08-2/MW), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, że: Wirtualny Bon Prezentowy nie jest ani rzeczą, ani prawem majątkowym, ani usługą.

• w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w dniu 11 grudnia 2008 roku (sygn. ITPB3/423-507/08/AM), czytamy: Organ podatkowy podziela stanowisko Spółki, iż bon towarowy nie jest rzeczą, ani prawem majątkowym, nie mieści się także w pojęciu usługa. Jest jedynie dokumentem, który poświadcza przysługujące jego posiadaczowi uprawnienia, np. do otrzymywania w oznaczonym terminie pewnego świadczenia. Należy zatem uznać, iż wydanie (sprzedaż) bonu nie jest wydaniem towaru ani świadczeniem usługi.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, na gruncie przepisów Ustawy o CIT, sam fakt wydania vouchera jest neutralny dla celów rozliczenia podatku CIT.

2. Otrzymanie pieniędzy i wystawienie faktury jako zdarzenia neutralne w podatku CIT

Jak Spółka wskazała powyżej, pierwszeństwo w kształtowaniu daty powstania przychodu ma obecnie dzień dokonania czynności - wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego, wykonania usługi lub jej częściowego wykonania, przy czym dzień wystawienia faktury lub uregulowania należności jest ostatecznym terminem, który stanowi o dacie powstania przychodu. Przepis art. 12 ust. 3a Ustawy o CIT wprowadzając ogólną zasadę, kiedy należy ustalić datę przychodu, nie określa natomiast co jest przychodem (regulują to inne przepisy Ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 Ustawy o CIT: Do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

W związku z powyższą regulacją nie każde otrzymane środki finansowe są przychodami, między innymi jeżeli nie są one zapłatą za wykonane świadczenie, a jedynie stanowią przedpłatę lub zaliczkę na poczet przyszłych świadczeń. Użyte w powyższym artykule sformułowanie pobrane wpłaty lub zarachowane należności odnosi się do pobranych przedpłat i zaliczek na poczet dostawy towarów i usług, których wykonanie jest odroczone w czasie i dopiero po realizacji łączącej strony umowy wystąpi przychód podatkowy.

W konsekwencji, jeżeli w wyniku ustaleń okaże się, że dokonana zapłata stanowi zaliczkę na poczet nabycia towaru lub wykonania usługi, to na moment powstania przychodu należy spojrzeć poprzez wyżej przywołaną regulację art. 12 ust. 4 pkt 1 Ustawy o CIT, a art. 12 ust. 3a Ustawy o CIT wprowadzający ogólną zasadę momentu ustalania przychodu nie będzie miał zastosowania do kwoty otrzymanej zapłaty. W takiej sytuacji wystawienie faktury dokumentującej fakt otrzymania zaliczki na poczet przyszłych dostaw nie będzie powodował powstania przychodu, gdyż faktura ta nie dokumentuje należności, ale pobranie wpłaty na poczet przyszłej dostawy, czy wykonania usługi (zgodnie z obowiązującymi przepisami każda zaliczka musi być udokumentowana fakturą VAT).

Ustawodawca nie zamieścił w treści Ustawy o CIT definicji zaliczki ani przedpłaty.

Zgodnie z definicją wskazaną w Słowniku języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) zaliczka to część należności wpłacana lub wypłacana z góry na poczet należności. Zatem zaliczkę wpłaca się na poczet przyszłej dostawy towarów lub przyszłego wykonania usługi przed faktyczną dostawą lub faktycznym wykonaniem usługi. Natomiast przedpłata to określona suma pieniędzy, stanowiąca część ceny towaru lub usługi, wypłacona z góry w celu uzyskania gwarancji zakupu lub wykonania usługi w określonym terminie.

Z powyższego można wysnuć wniosek, że aby otrzymane pieniądze stanowiły zaliczkę, powinny być spełnione następujące przesłanki:

1. pieniądze powinny zostać otrzymane przed wykonaniem usługi i wydaniem towaru;
2. pieniądze są wpłacane na poczet skonkretyzowanego świadczenia, które zostanie wykonane w okresie późniejszym (ponieważ są one wpłacane na poczet danej należności).

Powyższe wnioski znajdują swoje poparcie w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, które wprawdzie odnosi się do podatku od towarów i usług, jednakże, że względu na zasadę jednolitości prawa podatkowego oraz w związku z faktem, ze zmiana przepisów odnośnie momentu rozpoznania przychodu podatkowego w CIT została skorelowana z odpowiednimi przepisami Ustawy o VAT, zdaniem Spółki zachowuje swoją aktualność w zakresie definicji zaliczki na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych.

W wyroku z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie C-419/02 BUPA Hospitals Ltd, Goldsborough development Ltd przeciwko Commisioners Of Customs Excise, ETS stwierdził, że: (...) w przypadku dokonania płatności zaliczkowej obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje zanim dostawa towarów lub świadczenie usług zostaną wykonane. Aby obowiązek podatkowy powstał w takiej sytuacji, wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszła dostawa lub przyszłe świadczenie usług muszą już być znane, a zatem w szczególności, (...) w momencie dokonania takiej zapłaty, towary i usługi powinny być szczegółowo określone. W cytowanym wyroku ETS stwierdził, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają dostawy towarów i świadczenie usług, a nie płatności dokonane z tytułu tych transakcji. Tym samym opodatkowaniu podatkiem VAT nie powinny podlegać zapłaty za dostawy towarów i świadczenie usług, które nie zostały dotychczas określone w sposób wyraźny.

Zdaniem Spółki na gruncie powyższego wyroku ETS można wysnuć wniosek, że aby zapłatę na poczet przyszłych należności uznać za zaliczkę, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

1. zapłata musi zostać dokonana na poczet konkretnej transakcji, tj. przyszłe świadczenie powinno być określone co do rodzaju w sposób jednoznaczny (określone powinny być cechy identyfikujące rodzaj towaru bądź usługi),
2. konkretyzacja przyszłego świadczenia powinna być wystarczająco dokładna dla określenia zasad opodatkowania świadczenia, tj. w szczególności należy móc określić miejsce świadczenia, jego wartość netto i stawkę opodatkowania VAT,
3. w momencie dokonania zaliczki strony nie mają intencji zmiany świadczenia w przyszłości.

W kontekście powyższych komentarzy, zdaniem Spółki, otrzymane pieniądze stanowią zaliczkę na poczet usługi, jaka zostanie wykonana w przyszłości, o czym świadczą następujące przesłanki:

• zapłata na poczet usługi kinowej jest otrzymywana przez Spółkę przed wyświadczeniem tej usługi, przy czym w momencie otrzymania zapłaty żadna część tej usługi nie jest jeszcze wykonana (dlatego też w tej sytuacji nie mamy do czynienia z zapłatą za częściowe wykonanie usługi);

• zapłata otrzymana w zamian za voucher dotyczy konkretnej transakcji, tj. wyświadczenia usługi kinowej (projekcji filmu). Bez znaczenia, zdaniem Spółki. pozostaje fakt, iż w momencie wydania voucherów nie jest znany tytuł filmu, na który zostanie on wymieniony, gdyż dla sprecyzowania przyszłego świadczenia wystarczająca jest informacja, że voucher uprawnia jego posiadacza do obejrzenia jednego filmu. Wynika to z tego, że z podatkowego punktu widzenia wszystkie filmy wyświetlane w kinie stanowią tą samą usługę kinową (uprawnione więc jest stwierdzenie, że usługa jest określona w sposób jednoznaczny).

• już w momencie otrzymania pieniędzy za voucher Spółka zna miejsce świadczenia usługi co do kraju, w którym będzie ona wyświadczona (jest to zawsze Polska), dokładną podstawę opodatkowania i stawkę VAT odnoszącą się do oferowanej klientom usługi kinowej. W konsekwencji Spółka jest w stanie określić (przyporządkować) dokonaną wpłatę na poczet konkretnej usługi z przyporządkowanym rodzajem usługi, wartości netto i stawki opodatkowania VAT.

• w momencie otrzymania płatności strony nie mają intencji zmiany świadczenia w przyszłości. Klient otrzymuje vouchery, które zamierza wymienić na bilety uprawniające do skorzystania z usługi kinowej, za co dokonuje płatności na rzecz Spółki. W przypadku, gdyby z góry zakładał, że nie skorzysta z usługi kinowej, jego działalnie byłoby nieracjonalne i ekonomicznie nieuzasadnione. Dlatego też warunek ten należy uznać za spełniony nawet w takich sytuacjach, w których termin ważności vouchera wygasł, a jego posiadacz nie wymienił go na bilet (należy podkreślić, że Spółka nie ma wpływu na zmianę decyzji klienta co do wymiany vouchera na bilet i skorzystania z usługi kinowej).

W konsekwencji, zdaniem Spółki, otrzymane pieniądze stanowią zaliczkę na poczet usługi, jaka zostanie wykonana w przyszłości. Dlatego też ani fakt otrzymania pieniędzy, ani fakt wystawienia faktury dokumentującej otrzymaną zaliczkę nie powodują konsekwencji podatkowych w zakresie podatku CIT (tj. są to zdarzenia neutralne na gruncie Ustawy o CIT).

3. Moment powstania przychodu

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, z uwagi na to, że usługa zostanie wykonana dopiero w momencie wymiany vouchera na bilet (bilety są wydawane co do zasady bezpośrednio przed seansem), a otrzymane pieniądze stanowią zaliczkę, na podstawie art. 12 ust. 3a Ustawy o CIT przychód podatkowy powstanie w momencie wymiany vouchera na bilet.

Jeżeli natomiast posiadacz vouchera zdecyduje o nieskorzystaniu z przysługującego mu prawa do wymiany vouchera na bilet i skorzystania z usługi kinowej i upłynie termin ważności vouchera, biorąc pod uwagę, że nastąpi wtedy przedawnienie zobowiązania Spółki do wyświadczenia usługi, w świetle regulacji art. 12 ust. 3a Ustawy o CIT zdaniem Spółki przychód podatkowy z tego tytułu powstanie na koniec okresu sprawozdawczego, w którym upłynął termin ważności vouchera.

Stanowisko Spółki w powyższym zakresie potwierdzają liczne istniejące interpretacje prawa podatkowego wydane w podobnych indywidualnych sprawach, np.:

• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 17 marca 2010 roku (sygn. IPPB3/423-1000/09-2/KK), w której czytamy: Bon towarowy nie jest ani rzeczą, ani prawem majątkowym, nie mieści się, także w pojęciu usługa. Bon towarowy jest jedynie dokumentem, który poświadcza przysługujące jej posiadaczowi uprawnienia np. do otrzymywania w oznaczonym terminie pewnego świadczenia. Należy zatem uznać, iż wydanie (sprzedaż) bonów nie jest wydaniem towaru ani świadczeniem usługi. Reasumując, skoro przychód podatkowy winien być rozpoznany w momencie wykonania usługi, wydania towaru, to nie może być rozpoznany powtórnie w momencie otrzymania zapłaty za bon towarowy. Otrzymana zapłatę za bon należy traktować jako zaliczkę na poczet późniejszego wykonania usługi lub wydania towaru. Tego rodzaju przysporzenia są wyłączone z przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 zgodnie z którym pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych (...) nie zalicza się do przychodów. Natomiast w sytuacji, gdy w oznaczonym terminie klient nie zrealizuje bonu towarowego Spółka ma obowiązek rozpoznania przychodu w wysokości niewykorzystanej przez klienta, na ostatni dzień okresu rozliczeniowego.

• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 17 lutego 2010 roku (sygn. IPPB3/423-820/09-2/PD), w którym Dyrektor zgodził się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że: ,otrzymaną zapłatę za wirtualny bon nie należy traktować jako przychód w dacie jej otrzymania, lecz przychód należy rozpoznawać w dacie realizacji bonu przez osobę uprawnioną tzn. w dacie jego zamiany na towar lub usługę, nabywane w sklepie internetowym wnioskodawcy. Natomiast w przypadku bezskutecznego upływu terminu ważności wirtualnego bonu przychód winien być rozpoznawany w dacie upływu ważności bonu.

• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 6 lutego 2009 roku (sygn. IPPB5/423-177/08-2/MW), w której Dyrektor stwierdził, że: (...) należy podzielić pogląd Wnioskodawcy, iż przychód podatkowy winien być rozpoznany w momencie wykonania usługi, wydania towaru, zatem nie może być powtórnie rozpoznany w momencie otrzymania zapłaty za zakup bonu przez jego nabywcę. Otrzymaną zapłatę za bon należy traktować jako zaliczkę na poczet późniejszego wykonania usługi lub wydania towaru. Tego rodzaju przysporzenia są wyłączone z przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1, zgodnie z którym pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych (...) nie zalicza się do przychodów. Natomiast w sytuacji, gdy w oznaczonym terminie klient nie zrealizuje bonu, Spółka ma obowiązek rozpoznania przychodu w wysokości niewykorzystanej przez klienta, na ostatni dzień okresu rozliczeniowego. Podstawę zaliczenia tej kwoty do przychodów stanowi art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 3 czerwca 2008 roku (sygn. IP-PB3/423-414/08-2/DG), w której czytamy: (...) skoro przychód podatkowy winien być rozpoznany w momencie wykonania usługi, wydania towaru, to nie może być rozpoznany powtórnie w momencie otrzymania zapłaty za kartę podarunkową. Otrzymaną zapłatę za kartę należy traktować jako zaliczkę na poczet późniejszego wykonania usługi lub wydania towaru. Tego rodzaju przysporzenia są wyłączone z przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1, zgodnie z którym pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych (...) nie zalicza się do przychodów. Natomiast w sytuacji, gdy w oznaczonym terminie klient nie zrealizuje karty podarunkowej Spółka ma obowiązek rozpoznania przychodu w wysokości niewykorzystanej przez klienta, na ostatni dzień okresu rozliczeniowego.

• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. IBPB3/423-483/08/CzP) w dniu 15 września 2009 roku, w której Dyrektor w pełni zgodził się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że: (...) otrzymana gotówka nie stanowi przychodu Spółki na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), gdyż nie zalicza się pobranych wpłat na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych.

• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w dniu 11 grudnia 2008 roku (sygn. ITPB3/423-507/08/AM), zgodnie z którą: skoro przychód podatkowy winien być rozpoznany w momencie wykonania usługi lub wydania towaru, to nie może być rozpoznany powtórnie w momencie otrzymania zapłaty za bon towarowy. Otrzymaną zapłatę za bon należy traktować jako zaliczkę na poczet późniejszego wykonania usługi lub wydania towaru. Tego rodzaju przysporzenia są wyłączone z przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy, w myśl którego pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych (...) nie zalicza się do przychodów. Natomiast w sytuacji, gdy w oznaczonym terminie klient nie zrealizuje uprawnień wynikających z bonu towarowego Spółka ma obowiązek rozpoznania przychodu w wysokości niewykorzystanej przez klienta, na ostatni dzień okresu rozliczeniowego.

• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 11 marca 2008 roku (sygn. IPPB3/423-404/07/AK), w której czytamy: (...) zaliczki lub zadatki, które odbiorca towaru lub usługi będzie płacił Spółce nawet w wysokości 100% ustalonego wynagrodzenia umownego, na poczet ceny sprzedaży towaru lub wykonania usługi, które mają być przez Spółkę wykonane w przyszłości nie stanowią przychodu w dniu ich otrzymania zgodnie z przytoczonym art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ale tylko wtedy gdy zaliczki można przyporządkować do konkretnych usług lub dostaw w określonym terminie realizacji.

• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 18 marca 2008 roku (sygn. ILPB3/423-30/08-4/DS), w której Dyrektor stwierdził: Konstrukcja art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wskazuje, że możliwa jest sytuacja, gdy przychód powstanie jeszcze przed wydaniem towaru, wykonaniem usługi, częściowym wykonaniem usługi lub zbyciem prawa majątkowego w związku z wcześniejszym otrzymaniem należności lub wystawieniem faktur. Jednocześnie nadal pozostawiono art. 12 ust. 4 pkt 1 tej ustawy wyłączający z przychodów zaliczki na poczet przyszłych dostaw towarów i usług. Wynika z tego że w razie częściowego wykonania usługi (samo częściowe wykonanie usługi nie powoduje powstania przychodu) przychód może powstać jedynie, gdy zostanie określona należność za takie częściowe wykonanie usługi. Jeżeli taką należność otrzymamy nawet przed wykonaniem danego etapu prac, to spowoduje to powstanie przychodu w podatku dochodowym w dniu otrzymania tej należności. W związku z powyższym, otrzymane przez Spółkę zaliczki na roboty budowlane oraz na sprzedawane towary i wystawienie faktur na otrzymane zaliczki, nie oznaczają powstania przychodu w świetle art. 12 ust. 3 i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podsumowując, zdaniem Spółki stanowisko, iż przychód z tytułu świadczenia usług projekcji filmów, na które Spółka wydaje bilety w zamian za wydane wcześniej odpłatnie vouchery powstaje w momencie wyświadczenia usługi projekcji filmów tożsamym z momentem wymiany vouchera na bilet (ze względu na fakt, że wydanie vouchera i wystawienie faktury VAT są neutralne dla celów podatku CIT, a otrzymane wcześniej pieniądze stanowią zaliczkę) oraz, że jeżeli voucher nie zostanie wykorzystany - wówczas przychód ten powstaje w momencie zakończenia danego okresu sprawozdawczego, w którym upłynął termin ważności vouchera, należy uznać w pełni za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu powstania przychodu z tytułu świadczenia usług projekcji filmów, na które Spółka wydaje bilety w zamian za wydane wcześniej odpłatnie vouchery w sytuacji, gdy voucher zostanie wykorzystany bądź nie zostanie wykorzystany - uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Referencje

ILPB3/423-30/08-4/DS, interpretacja indywidualna
IPPB3/423-1000/09-2/KK, interpretacja indywidualna
IPPB3/423-820/09-2/PD, interpretacja indywidualna
IPPB5/423-177/08-2/MW, interpretacja indywidualna
ITPB3/423-507/08/AM, interpretacja indywidualna

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie