Temat interpretacji

Czy wydatek związany z wymianą węża wysokiego ciśnienia w samochodzie specjalnym do czyszczenia kanalizacji ma charakter remontowy czy ulepszeniowy?

Na podstawie art. 14b § 1 i 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 9 sierpnia 2010 r. (data wpływu 16 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków na wymianą węża wysokiego ciśnienia w samochodzie specjalnym jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2010 r. złożono ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków na wymianą węża wysokiego ciśnienia w samochodzie specjalnym.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

1. Spółka zajmująca się działalnością wodociągowo-kanalizacyjną użytkuje samochód specjalny do czyszczenia kanalizacji. Pojazd ten figuruje w ewidencji środków trwałych od kwietnia 2008 r. W wyniku bieżącej, prawidłowej eksploatacji dochodzi do zużycia różnych elementów i części składowych pojazdu, takich jak np. pompa próżniowa, pompa ciśnieniowa, wąż wysokiego ciśnienia, opony, itp., niejednokrotnie w okresie krótszym niż okres amortyzacji całego środka trwałego. W chwili obecnej zakupiono w ramach takich wydatków wąż wysokiego ciśnienia o wartości 6 450 zł, zużywający się w okresie około 2 lat.
2. Spółka dla zapewnienia ciągłości przesyłu wody i odbioru ścieków wykonuje znaczące inwestycje sieciowe. Na terenach, na których do tej pory nie było żadnej infrastruktury tego typu, budowane są nowe sieci wodociągowe i kanalizacyjne. Zdarza się jednak, że istniejące sieci, ze względu na ich zużycie, wymagają wyłączenia z eksploatacji i położenia obok nowych sieci wodociągowych lub kanalizacyjnych. Wyłączenie z eksploatacji w związku z budową nowych sieci bardzo często dotyczy nie w pełni umorzonych środków trwałych. W takich sytuacjach pojawia się nieplanowany odpis amortyzacyjny jako efekt odłączenia niezamortyzowanych w pełni poszczególnych odcinków od całej sieci przedsiębiorstwa. Odłączone odcinki zostają najczęściej w ziemi bez odzysku materiałów.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytania:

1. Czy wydatek związany z wymianą węża wysokiego ciśnienia w samochodzie specjalnym do czyszczenia kanalizacji ma charakter remontowy czy ulepszeniowy...
2. Czy nieumorzona wartość sieci wodociągowych lub kanalizacyjnych (środków trwałych) likwidowanych w związku z budową nowych powinna być zaliczana do kosztu wytworzenia nowych sieci, czy też może być ujęta bezpośrednio w kosztach bilansowych i podatkowych...

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze. Zagadnienie zawarte w pytaniu drugim będzie przedmiotem odrębnej interpretacji indywidualnej.

Zdaniem Wnioskodawcy, wymiana zużytych w wyniku eksploatacji składników technicznych pojazdu stanowi wydatek remontowy i to bez względu na jego wartość. Zakup i zamontowanie nowego węża w miejsce zużytego ma na celu przywrócenie jego pierwotnego stanu technicznego i użytkowego bez zwiększania jego wartości początkowej. Czynność, o której mowa, w żadnym zakresie nie wypełnia ustawowej definicji ulepszenia w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a stanowi wydatek typowo remontowy obciążający koszty uzyskania przychodu w momencie zakupu i dokonania wymiany.

Odnośnie kwestii poruszonej w pytaniu drugim Wnioskodawca uważa, iż nieumorzona wartość likwidowanych sieci stanowiących środki trwałe nie zwiększa kosztu wytworzenia nowych sieci. Wartość ta może być ujęta bezpośrednio w kosztach uzyskania przychodów ponieważ likwidacja nie następuje w związku ze zmianą rodzaju działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.) dalej: ustawa kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przywołana regulacja wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

• konieczność faktycznego, co do zasady, poniesienia wydatku,

• poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Stosownie do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (...).

W myśl art. 16g ust. 13 ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

W doktrynie przyjmuje się, że istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego użytkowanego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, niezmieniające jego charakteru i funkcji, następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji. W jego skład można zaliczyć wszystkie zmiany trwałe, przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, jego pierwotną zdolność użytkową, utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji.

Zatem remont środka trwałego to działania zmierzające do przywrócenia pierwotnych cech użytkowych rzeczy i nieruchomości, utraconych na skutek ich użytkowania. Należy zauważyć, iż remont może prowadzić do ulepszeń, choćby z uwagi na zmiany technologii produkcji materiałów użytych do tego celu. Wynika to również z definicji remontu (wspomagająco wykorzystanej w niniejszej sprawie) zawartej w art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, ze zm.). Zgodnie z jej brzmieniem, użycie innych materiałów niż stosowane pierwotnie nie wyklucza klasyfikacji prowadzonych prac jako prac remontowych. Zastosowanie nowocześniejszych materiałów lub technologii nie przesądza więc o braku możliwości zakwalifikowania danego wydatku jako wydatku na prace remontowe. Zasadniczym kryterium stosowanym dla rozróżnienia w sprawach podatkowych remontu od ulepszenia jest bowiem wzrost wartości użytkowej danego środka trwałego.

Z kolei ulepszeniem środka trwałego w rozumieniu ustawy podatkowej jest:

• przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,

• rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały,

• rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,

• adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany,

• modernizacja środka trwałego, tj. jego unowocześnienie, usprawnienie skutkujące np. poprawą jakości wytwarzanych za pomocą tego środka trwałego produktów.

Tak więc, ulepszenie to działania związane ze środkami trwałymi, które powodują wzrost ich wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami eksploatacji.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, iż w celu rozstrzygnięcia kwestii, czy określone wydatki są kosztami bieżącymi (kosztami konserwacji, napraw, remontów) czy kosztami inwestycji (przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji), konieczne jest posługiwanie się kategoriami technicznymi. Z tego też względu często niezbędne stają się rozstrzygnięcia na płaszczyźnie technicznej, przesądzające ostatecznie o tym, czy określony rodzaj nakładów na środki trwałe prowadzi do ich ulepszenia, czy też nie. W większości przypadków jednoznaczne rozstrzygnięcie o charakterze dokonanych prac nie może się obyć bez zasięgnięcia specjalistycznej opinii biegłych.

Ponadto zauważyć należy, iż tutejszy organ w ramach postępowania o wydanie interpretacji indywidualnej nie jest władny rozstrzygnąć, czy dany środek trwały został ulepszony czy wyremontowany. W takiej sytuacji niniejsza interpretacja indywidualna opiera się wyłącznie na stanowisku Spółki przyporządkowanemu opisanemu we wniosku stanowi faktycznemu.

W konsekwencji, skoro Spółka wskazuje, że zakup i zamontowanie nowego węża w miejsce zużytego ma na celu przywrócenie jego pierwotnego stanu technicznego i użytkowego bez zwiększania jego wartości początkowej, a operacja ta w żadnym zakresie nie wypełnia definicji ulepszenia w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, poniesiony wydatek na wymianę węża wysokiego ciśnienia w samochodzie specjalnym do czyszczenia kanalizacji ma charakter remontowy ujmowany w rachunku podatkowym zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 4d ustawy, zgodnie z którą koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy