Temat interpretacji
Czy opłata poniesiona z tytułu wynajmu filmu do jego jednorazowej, niekomercyjnej prezentacji jest dla niemieckiej osoby prawnej przychodem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podlegającym opodatkowaniu ryczałtowym podatkiem w wysokości 20% przychodu?
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2011 r. (data wpływu 25 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanych podmiotowi zagranicznemu należności licencyjnych jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 25 lutego 2011 r. złożono ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanych podmiotowi zagranicznemu należności licencyjnych.
W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Wnioskodawca jest miejską instytucją kultury, którego statutowym celem jest upowszechnianie kultury, a w tym między innymi działalność kinowa prezentacja filmów. Oprócz prezentacji filmów w ramach zwykłej działalności kina Wnioskodawca organizuje niekomercyjne (bez pobierania opłaty za wstęp) imprezy, na których prezentowane są jednorazowo określone filmy. Dla potrzeb takiej imprezy od osoby prawnej z Niemiec odpłatnie uzyskano kopię filmu zawierając na tę okoliczność umowę wynajmu filmów do pokazów niekomercyjnych. Na mocy tej umowy Wnioskodawca był uprawniony do jednokrotnej, niekomercyjnej (nieodpłatnej) prezentacji filmu. Podmiot niemiecki będący podatnikiem, o którym mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie złożył Wnioskodawcy certyfikatu rezydencji, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy.
W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:
Czy opłata poniesiona z tytułu wynajmu filmu do jego jednorazowej, niekomercyjnej prezentacji jest dla niemieckiej osoby prawnej przychodem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podlegającym opodatkowaniu ryczałtowym podatkiem w wysokości 20% przychodu...
Zdaniem Wnioskodawcy, przychód z tytułu wynajmu filmu, a w zasadzie jego kopii i uzyskania na podstawie takiej umowy prawa do jednorazowej, niekomercyjnej prezentacji filmu w przedmiotowej sprawie nie jest przychodem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 1, ani pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a co za tym idzie nie podlega opodatkowaniu ryczałtowym podatkiem w wysokości 20% przychodu.
Z uwagi na fakt, że transakcja dokonana została z tzw. nierezydentem zasadne jest wskazanie, że zgodnie z art. 12 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku określenie należności licencyjne użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin (). Ponieważ w przedmiotowej sprawie zawarto umowę najmu przychód z tytułu takiej umowy może być zakwalifikowany jako przychód z tytułu określonego w art. 7 Modelowej Konwencji zyski przedsiębiorstw. Przepisy zaś art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy formułują obowiązek podatkowy od przychodów osiąganych przez nierezydentów z tytułu m.in. praw autorskich lub praw pokrewnych oraz z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej.
Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie nie pozwala do zakwalifikowania go do żadnego z przepisów określonych w art. 21 ust. 1 pkt 1, czy pkt 2 (tym bardziej innych, określonych w punktach 2a do 4). Faktycznie bowiem należność płacona podmiotowi z Niemiec nie jest opłatą za użytkowanie lub prawo użytkowania praw autorskich, a jedynie opłatą za najem kopii filmu i jego jednokrotną prezentację. Poza tym pomiędzy stronami nie została zawarta umowa obejmująca przeniesienie na Wnioskodawcę jakichkolwiek praw autorskich, czy praw pokrewnych. Faktycznie jest to bowiem prawo do jednokrotnego skorzystania z kopii filmu, nie zaś z praw autorskich do niego.
Odnosząc się do przepisu art. 21 ust. 1 ustawy wskazać należy, że stan faktyczny w sprawie nie wyczerpuje znamion działalności widowiskowej czy rozrywkowej w rozumieniu art. 17 Modelowej Konwencji oraz powyższego przepisu.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.) dalej: ustawa podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Jak stanowi przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.
Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
Przechodząc zatem na grunt Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie w dniu 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90) dalej: Umowa wskazać należy na postanowienia art. 12 ust. 1 i 2, zgodnie z którym należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.
W myśl art. 12 ust. 3 Umowy, określenie należności licencyjne użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.
W sytuacji przedstawionej we wniosku Wnioskodawca wypłaca podmiotowi niemieckiemu wynagrodzenie za prezentację filmu, czyli za prawo do jego użytkowania. Istotą licencji, jako jednej z dwóch form rozporządzania dobrami niematerialnymi, jest udostępnienie innemu podmiotowi tego dobra w celu określonego korzystania z niego, przy czym wyłączne prawo do udostępnionego dobra niematerialnego pozostaje przy licencjodawcy (np. twórcy utworu). Adekwatną regulację zawiera przepis art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, ze zm.), w myśl którego umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej licencją, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione.
Kwestie dotyczące opodatkowania majątku i dochodów uzyskanych przez podmioty z siedzibą w dwóch różnych krajach regulują umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które wzorowane są na Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. Należy więc również zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.
Z Komentarza do Konwencji Modelowej OECD jednoznacznie wynika, iż opłaty za wydzierżawianie filmów traktuje się również jako należności licencyjne, niezależnie od tego, czy są one wyświetlane w salach kinowych czy w telewizji. Jednakże w czasie negocjacji dwustronnych można uzgodnić traktowanie dzierżawy filmów jako zysku przedsiębiorstwa i włączyć do zakresu stosowania art. 7 i 9.
Ponieważ regulacje Umowy polsko-niemieckiej nie wyłączyły należności wypłacanych podmiotom zagranicznym z tytułu projekcji filmów z zakresu stosowania art. 12 Umowy, dokonaną zapłatę traktować należy jako należność licencyjną w rozumieniu tegoż unormowania. Nie ma przy tym znaczenia okoliczność jednokrotnego skorzystania z tego prawa, lecz sam fakt uzyskania takiego uprawnienia.
Stosownie natomiast do art. 26 ust. 1 ustawy, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.
Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, podmiot niemiecki (podatnik) nie udokumentował miejsca swej siedziby dla celów podatkowych, zatem Wnioskodawca nie ma możliwości zastosowania postanowień omawianej Umowy, co skutkuje obowiązkiem pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanej licencjodawcy należności na zasadach ogólnych, t.j. w wysokości 20% przychodu.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.
Wniosek ORD-IN
Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy