Temat interpretacji

Wnioskodawczyni w złożonym wniosku dnia 18.12.2006r. przedstawiła stan faktyczny, z którego wynika, że podatniczka jest właścicielką stacji paliw. Podatniczka wykorzystuje prywatny samochód do działalności gospodarczej i prowadzi do tego celu ewidencje przebiegu pojazdu dla wyliczenia kilometrówki. Podatniczka jest właścicielką stacji paliw i w niej właśnie tankuje samochód.

Podatniczka pyta czy ma prawo zaliczyć w koszty uzyskania przychodu kwoty wynikające z faktur wystawionych na swojej stacji paliw.

Podatniczka uważa że ma prawo do zaliczenia w koszty wydatków na paliwo mimo, że nabywca i wystawca to ten sam podmiot.

Ustawa o podatku dochodowym z dnia 26 lipca 1991r. (j.t. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) zawiera unormowania pozwalające na zaliczenie do kosztów wydatków ponoszonych na używanie samochodu bezpośrednio przez podatnika. Warto zaznaczyć, że nieco inne zasady mają zastosowanie do samochodów osobowych, a inne do samochodów ciężarowych. Należy również odróżnić używanie samochodu dla celów działalności gospodarczej (zarówno przez pracownika, jak i podatnika) od nabywanych usług transportowych. Wydatki poniesione na te ostatnie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na ogólnych zasadach.

Dla zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez samego podatnika na używanie samochodu muszą być łącznie spełnione następujące przesłanki:

1. Wydatki powinny być poniesione w związku z używaniem samochodów osobowych. Ustawa za samochody osobowe do 31 grudnia 2006r. uważała każdy samochód, który nie posiadał homologacji producenta lub importera wymaganej dla samochodów innych niż osobowe oraz którego dopuszczalna ładowność nie przekraczała 500 kg. Od 1 stycznia 2007r. do ustawy została wprowadzona nowa definicja samochodu osobowego. I tak art. 5a pkt 19 ustawy stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:
   a) pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
   b) pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
   c) pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
   d) pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
   e) pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług,
2. Samochody te nie stanowią składników majątku podatnika. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi o używaniu samochodu nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych. Co do zasady chodzi więc o samochody nie stanowiące majątku podatnika, używane przez niego na podstawie umowy cywilnoprawnej (najem, dzierżawa, użyczenie).
3. Wyjątek dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych, gdzie samochód może stanowić własność podatnika, tj. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą.
4. Cel używania samochodu - dla potrzeb działalności gospodarczej.
5. Wysokość wydatków zaliczona do kosztów uzyskania przychodów ograniczona jest limitem. Kwota ta nie może przekroczyć kwoty wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika przez stawkę za jeden kilometr przebiegu określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.
6. Warunkiem jest również prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu. Od dnia 1 stycznia 2004 r., podobnie jak w przypadku pracowników, tak i w odniesieniu do podatnika, ustawodawca zrezygnował z oficjalnego wzoru ewidencji przebiegu pojazdu.
   
   

Wyjątki od powyższych zasad dotyczą używania samochodów na podstawie umów leasingu i samochodów ciężarowych. W pierwszym przypadku od dnia 1 października 2001 r. do umów leasingu stosuje się rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stąd podatnik nie musi prowadzić ewidencji przebiegu pojazdu, ani też rozliczać przebiegu pojazdu z zastosowaniem odpowiednich stawek. Jeżeli chodzi o koszty z tytułu wydatków na używanie samochodu ciężarowego nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych - zaznaczyć należy, że przepisy podatkowe nie przewidują w zasadzie żadnych dodatkowych ograniczeń poza koniecznością spełnienia przesłanki pozytywnej ogólnej definicji kosztów uzyskania przychodów. Może to więc być zarówno samochód stanowiący własność podatnika będącego osoba fizyczną, jak i samochód użytkowany na podstawie umowy cywilnoprawnej (najem, dzierżawa, użyczenie). Przy czym za samochód ciężarowy, pomimo że ustawa nie używa takiego pojęcia wprost, należy rozumieć samochód, który nie jest samochodem osobowym.

Ustawodawca w żadnym z przepisów normujących zaliczanie w koszty, nie wypowiada się na temat wystawcy faktur. W związku z powyższym uznać należy, że podatnik ma prawo tankować prywatny samochód wykorzystywany do działalności gospodarczej na własnej stacji paliw i odliczać poniesione z tego tytułu wydatki do wysokości kilometrówki w przypadku samochodów osobowych.

Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej uzasadnienie - postanowiono jak w sentencji, uznając przedstawione przez Panią własne stanowisko w sprawie - za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Olsztynie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Iławie w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia zgodnie z art. 14a § 4, art. 236 oraz art. 239 ustawy Ordynacja podatkowa.