Temat interpretacji

Czy pozostałą część długu w kwocie 130.837,71 PLN, z którego po zapłacie w terminie dwóch rat, Inwestor zostanie zwolniony należy rozpoznać jako przychód i odprowadzić od tej kwoty podatek dochodowy? Czy odsetki ustawowe liczone od 30 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty, z których Inwestor zostanie zwolniony zgodnie z zawartą ugodą również należy potraktować jako przychód podatkowy? Jeśli tak, to w którym momencie powstanie przychód podatkowy w powyższych przypadkach i jak należy ustalić jego wartość? (pytania oznaczone we wniosku nr 3)

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 sierpnia 2017 r. (data wpływu 23 sierpnia 2017 r.), uzupełnionym 23 października i 30 października 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wysokości i momentu uzyskania przychodu podatkowego z tytułu zwolnienia z długu będącego następstwem zawarcia ugody sądowej w części dot.:

• kwoty głównej długu jest prawidłowe,
• odsetek, o których mowa we wniosku jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie wysokości i momentu uzyskania przychodu podatkowego z tytułu zwolnienia z długu będącego następstwem zawarcia ugody sądowej. W związku z tym, że wniosek zawierał braki formalne, pismem z 18 października 2017 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.192.2017.1.JP, 0111-KDIB2-1.4010.194.2017.1.JP, 0111-KDIB3-1.4012.520. 2017.1. BW, wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek został uzupełniony 23 października 2017 r. oraz 30 października 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: Inwestor) jest spółką kapitałową, czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanym dla potrzeb unijnych. Jest firmą produkującą obudowy do elektrowni wiatrowych. Dnia 2 września 2014 r. rozpoczął inwestycje polegającą na wybudowaniu hali produkcyjnej. Celem realizacji tej inwestycji zawarł umowę z Generalnym Wykonawcą firmą X. (dalej: Wykonawca). W umowie określono wynagrodzenie dla Wykonawcy za wszystkie prace (razem z suwnicami i ich montażem). Umowa z Wykonawcą dopuszczała zatrudnianie Podwykonawców oraz nakładała obowiązek zgłoszenia przez Wykonawcę wszystkich Podwykonawców Inwestorowi. Umowa nakładała również obowiązek dostarczenia przez Wykonawcę oświadczeń, że nie posiada ona zadłużenia wobec Podwykonawców. Oświadczenia takie miały być dołączone do każdej faktury Wykonawcy. Inwestor dokonywał przelewu dopiero po otrzymaniu od Wykonawcy oświadczeń wszystkich Podwykonawców o braku zaległości płatniczych Wykonawcy względem Podwykonawców.

W dniu 12 lutego 2015 r. Wykonawca zawarł umowę z Podwykonawcą firmą Y. Sp. z o.o. (dalej: Podwykonawca) na dostawę i montaż suwnicy, o czym poinformował Inwestora. Podwykonawca wykonał swoją umowę dokonał dostawy suwnic i ich montażu. Inwestor w całości uregulował wynikające z umowy wynagrodzenie na rzecz Wykonawcy (w tym również wynagrodzenie za dostawę i montaż suwnic). Inwestor dokonał przyjęcia suwnic na stan środków trwałych i rozpoczął amortyzację (po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie hali produkcyjnej). Jak się później okazało Wykonawca nie uregulował jednak w całości swoich zobowiązań wobec Podwykonawcy, pozostała do zapłaty kwota: 372.837,71 zł. Wykonawca zgłaszał problemy z zapłatą dla Podwykonawcy Inwestorowi. Inwestor nie posiada oświadczenia o braku zaległości finansowych Wykonawcy wobec Podwykonawcy ze względu na omyłkowe traktowanie firmy Podwykonawcy jedynie jako dostawcy a nie Podwykonawcy. Wykonawca ostatecznie poddał się dobrowolnej egzekucji, egzekucja wobec Wykonawcy jednak okazała się bezskuteczna i Podwykonawca nie odzyskał niezapłaconej kwoty. W związku z tym, Podwykonawca wystąpił do Inwestora (na podstawie solidarnej odpowiedzialności Inwestora wynikającej z art. 6471 § 5 Kodeksu Cywilnego) z wezwaniem do zawarcia ugody przed sądem w sprawie zapłaty należności w wysokości 372.837,71 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 30 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty, z tytułu umowy z dnia 12 lutego 2015 r. zawartej między Wykonawcą a Podwykonawcą. W wyniku postępowania ugodowego zawarto porozumienie między Inwestorem a Podwykonawcą, które stwierdzone zostało ugodą sądową. Strony uzgodniły, że Inwestor dokona zapłaty w kwocie 242.000,00 zł na rzecz Podwykonawcy w dwóch ratach po 121.000,00 zł każda do końca sierpnia i listopada 2017 roku. W zawartej ugodzie Podwykonawca zwalnia Inwestora jako dłużnika solidarnego z obowiązku zapłaty pozostałej części kwoty (w tym odsetek) pod warunkiem terminowej wpłaty przez Inwestora dwóch rat po 121.000,00 zł a Inwestor owo zwolnienie przyjmuje. Spółka-Inwestor w celu analizy sprawy oraz udziału w postępowaniu ugodowym zatrudniła prawnika, któremu wypłaciła wynagrodzenia za usługi prawne na podstawie otrzymanej od adwokata faktury VAT.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

Czy pozostałą część długu w kwocie 130.837,71 PLN, z którego po zapłacie w terminie dwóch rat, Inwestor zostanie zwolniony należy rozpoznać jako przychód i odprowadzić od tej kwoty podatek dochodowy?

Czy odsetki ustawowe liczone od 30 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty, z których Inwestor zostanie zwolniony zgodnie z zawartą ugodą również należy potraktować jako przychód podatkowy?

Jeśli tak, to w którym momencie powstanie przychód podatkowy w powyższych przypadkach i jak należy ustalić jego wartość?

(pytania oznaczone we wniosku nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, należy rozpoznać przychód w związku z art. 12 ust. 1 pkt 3 z którego wynika, że przychodem jest wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy. Zdaniem Spółki, należy rozpoznać przychód w kwocie 130.837,71 zł (kwota, z której Spółka zostanie zwolniona) oraz kwotę odsetek jakie spółka zobowiązania byłaby zapłacić gdyby nie postępowanie ugodowe liczone w następujący sposób: od 30 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty pierwszej raty od kwoty 121.000,00 zł , od 30 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty drugiej raty od kwoty 121.000,00 zł oraz od kwoty 130.837,71 zł od 30 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty drugiej raty, gdyż zgodnie z ugodą, dopiero po zapłacie w terminie dwóch rat, spółka zostanie zwolniona z reszty długu. W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, również przychód powstanie w dacie zapłaty drugiej raty gdyż właśnie w tym momencie zrealizuje się przewidziane w ugodzie zwolnienie z reszty długu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest częściowo prawidłowe, a częściowo nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm., dalej: updop), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj przychodów, z jakich ten dochód został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 updop).

Należy zauważyć, że ustawodawca nie wprowadził do updop ogólnej definicji przychodu podatkowego. Treść art. 12 ust. 1 updop wskazuje, że zostały ustanowione jedynie przykładowe przysporzenia zaliczane do kategorii przychodów. Natomiast art. 12 ust. 4 updop określa w sposób enumeratywny, które zdarzenia nie stanowią przychodu. Jednocześnie należy stwierdzić, że podatek dochodowy od osób prawnych posiada cechy podatku powszechnego, tj. podatku, który jest ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem jako źródłem dochodu jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Poza tym musi mieć charakter definitywny (dokonany) i mierzalny. Ponadto, użyty zwrot w szczególności oznacza, że wykaz przychodów stanowi katalog otwarty, natomiast zawarte w tym przepisie okoliczności określające przychody mają charakter przykładowy. Na podstawie art. 12 ust. 1 updop można zatem stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca Inwestor jest spółką kapitałową, czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanym dla potrzeb unijnych. Jest firmą produkującą obudowy do elektrowni wiatrowych. Dnia 2 września 2014 r. rozpoczął inwestycje polegającą na wybudowaniu hali produkcyjnej. Celem realizacji tej inwestycji zawarł umowę z Generalnym Wykonawcą firmą X. W umowie określono wynagrodzenie dla Wykonawcy za wszystkie prace (razem z suwnicami i ich montażem). Umowa z Wykonawcą dopuszczała zatrudnianie Podwykonawców oraz nakładała obowiązek zgłoszenia przez Wykonawcę wszystkich Podwykonawców Inwestorowi. Umowa nakładała również obowiązek dostarczenia przez Wykonawcę oświadczeń, że nie posiada ona zadłużenia wobec Podwykonawców. Oświadczenia takie miały być dołączone do każdej faktury Wykonawcy. Inwestor dokonywał przelewu dopiero po otrzymaniu od Wykonawcy oświadczeń wszystkich Podwykonawców o braku zaległości płatniczych Wykonawcy względem Podwykonawców.

W dniu 12 lutego 2015 r. Wykonawca zawarł umowę z Podwykonawcą firmą Y. Sp. z o.o. na dostawę i montaż suwnicy, o czym poinformował Inwestora. Podwykonawca wykonał swoją umowę dokonał dostawy suwnic i ich montażu. Inwestor w całości uregulował wynikające z umowy wynagrodzenie na rzecz Wykonawcy (w tym również wynagrodzenie za dostawę i montaż suwnic). Inwestor dokonał przyjęcia suwnic na stan środków trwałych i rozpoczął amortyzację (po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie hali produkcyjnej). Jak się później okazało Wykonawca nie uregulował jednak w całości swoich zobowiązań wobec Podwykonawcy, pozostała do zapłaty kwota: 372.837,71 zł. Wykonawca zgłaszał problemy z zapłatą dla Podwykonawcy Inwestorowi. Inwestor nie posiada oświadczenia o braku zaległości finansowych Wykonawcy wobec Podwykonawcy ze względu na omyłkowe traktowanie firmy Podwykonawcy jedynie jako dostawcy a nie Podwykonawcy. Wykonawca ostatecznie poddał się dobrowolnej egzekucji, egzekucja wobec Wykonawcy jednak okazała się bezskuteczna i Podwykonawca nie odzyskał niezapłaconej kwoty. W związku z tym, Podwykonawca wystąpił do Inwestora (na podstawie solidarnej odpowiedzialności Inwestora wynikającej z art. 6471 § 5 Kodeksu Cywilnego) z wezwaniem do zawarcia ugody przed sądem w sprawie zapłaty należności w wysokości 372.837,71 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 30 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty, z tytułu umowy z dnia 12 lutego 2015 r. zawartej między Wykonawcą a Podwykonawcą. W wyniku postępowania ugodowego zawarto porozumienie między Inwestorem a Podwykonawcą, które stwierdzone zostało ugodą sądową. Strony uzgodniły, że Inwestor dokona zapłaty w kwocie 242.000,00 zł na rzecz Podwykonawcy w dwóch ratach po 121.000,00 zł każda do końca sierpnia i listopada 2017 roku. W zawartej ugodzie Podwykonawca zwalnia Inwestora jako dłużnika solidarnego z obowiązku zapłaty pozostałej części kwoty (w tym odsetek) pod warunkiem terminowej wpłaty przez Inwestora dwóch rat po 121.000,00 zł a Inwestor owo zwolnienie przyjmuje.

W omawianej sprawie podkreślenia wymaga fakt, że Wnioskodawca na mocy ugody sadowej uzgodnił z podwykonawcą, że skoro przejmuje dług generalnego wykonawcy (solidarna odpowiedzialność), to uzyska od podwykonawcy pewne przywileje w postaci umorzenia części zaległej zapłaty (długu) przysługującej podwykonawcy od wykonawcy i zostanie mu umorzona wartość odsetek od tego zadłużenia. Przy czym, Wnioskodawca wskazuje, że chodzi w tym przypadku o zwolnienie z długu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 updop, przychodami z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych:

1. zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy,
2. środków na rachunkach bankowych w bankach.

Wspomniany powyżej ust. 4 pkt 8 art. 12 updop stanowi, że do przychodów nie zalicza się kwot stanowiących równowartość umorzonych zobowiązań, w tym z tytułu pożyczek (kredytów), jeżeli umorzenie zobowiązań jest związane z:

1. bankowym postępowaniem ugodowym w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków lub
2. postępowaniem restrukturyzacyjnym, postepowaniem upadłościowym lub
3. realizacją programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw lub
4. przymusową restrukturyzacją w rozumieniu ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji.

Z kolei art. 12 ust. 3 updop stanowi, ze za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Pojęcie umorzenie zobowiązania nie zostało jednak zdefiniowane w updop, dlatego zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do reguł wykładni językowej; umorzenie wg Słownika Języka Polskiego PWN oznacza: zmniejszenie lub zlikwidowanie zobowiązania pieniężnego poprzez uzyskanie zrzeczenia się należności przez wierzyciela lub spłatę stopniową długu. Umorzyć dług. Umorzyć podatek, należność. Skutkiem umorzenia jest zmniejszenie lub zlikwidowanie w części lub w całości zobowiązania dłużnika w stosunku do wierzyciela, za jego zgodą, co prowadzi do wygaśnięcia w całości lub w części zobowiązania.

Zgodnie z art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm., dalej: Kc), zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Należy dodać, że zwolnienie dłużnika z długu, wymaga umowy stron stosunku zobowiązaniowego, tj. zgodnych oświadczeń woli. Nie jest tu konieczne zachowanie żadnej szczególnej formy tej czynności prawnej, a wola stron może być uzewnętrzniona również w sposób dorozumiany. Na skuteczne zwolnienie z długu, w myśl art. 508 Kc, składają się dwa elementy:

1. oświadczenie woli wierzyciela o umorzeniu zobowiązania,
2. akceptacja tego oświadczenia przez dłużnika.

Stosownie do art. 353 § 1 i § 2 Kc, zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien żądanie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo zaniechaniu. Świadczenie jest zatem przedmiotem stosunku zobowiązaniowego i polegać ono może na podjęciu pewnej aktywności lub na niewykonywaniu pewnych uprawnień czy czynności.

Na tle powyższych stwierdzeń należy wskazać, że art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) updop odnosi się do umorzonych lub przedawnionych zobowiązań. Przepis ten precyzuje, że w szczególności dotyczy to zobowiązań z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów). Jednocześnie określa, że nie dotyczy umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy. Oznacza to, że przepis ten dotyczy wszelkiego rodzaju umorzonych lub przedawnionych zobowiązań (za wyjątkiem pożyczek z Funduszu Pracy oraz wymienionych w art. 12 ust. 4 pkt 8 updop zobowiązań związanych z określonego rodzaju postępowaniami). W ocenie Organu, nie ma więc znaczenia, co jest źródłem takiego zobowiązania. Należy zauważyć, że fakt zaliczenia do przychodów podatkowych wartości zobowiązań umorzonych lub przedawnionych ujawnia intencje ustawodawcy opodatkowania podatkiem dochodowym nie tylko faktycznie otrzymanych pieniędzy, ale także wszelkiego rodzaju świadczeń nieodpłatnych. Jeżeli więc zobowiązanie pieniężne zostanie umorzone (lub ulegnie przedawnieniu), to dojdzie do wzbogacenia po stronie dłużnika będącego stroną tego stosunku prawnego z tego powodu, że dłużnik przestanie być zobowiązany do świadczenia, a środki pieniężne, które winien przekazać w ramach wymaganego świadczenia pozostaną w jego majątku, powiększając ten majątek w sposób definitywny. Pociąga to za sobą skutek w postaci przyrostu majątku podatnika, tj. powstaje obowiązek rozliczenia podatku dochodowego z tego tytułu. Zatem należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że wartość umorzonego przez podwykonawcę zobowiązania stanowić będzie dla Inwestora przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Odnośnie określenia momentu, w którym należy rozpoznać ww. przychód, należy zauważyć, że istotne znaczenie ma treść ugody sądowej, z której wynikają ustalone dla stron obowiązki i ich skutki. Skoro ugoda sądowa stanowi, że dopiero po zapłacie dwóch rat w określonej wysokości i w określonym terminie Spółka zostanie zwolniona z części (z reszty) długu, to należy uznać, że skuteczność umorzenia została uzależniona od spełnienia warunku, tzw. zawieszającego. Instytucja warunku została zdefiniowana w art. 89-94 Kc. Zgodnie z tą regulacją, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, powstanie lub ustanie skutków czynności prawnej można uzależnić od zdarzenia przyszłego i niepewnego (warunek). Warunki stanowiące dodatkowe zastrzeżenia umowne, dzielą się na zawieszające (w razie jego nastąpienia powstaje skutek czynności prawnej) i rozwiązujące (jego ziszczenie się powoduje wygaśnięcie skutku czynności prawnej). Warunek może być zatem zastrzeżeniem umownym wpływającym na powstanie lub ustanie skutków czynności prawnej do momentu zaistnienia zdarzenia przyszłego i niepewnego. Oznacza to, że przychód z tytułu umorzonej należności głównej powstanie w momencie ziszczenia się warunku zawieszającego, tj. w momencie gdy w określonym w ugodzie terminie i w określonej w ugodzie sądowej wysokości, zostanie dokonana przez Wnioskodawcę zapłata na rzecz podwykonawcy. Bowiem w tym momencie, jak wskazano we wniosku, nastąpi zwolnienie Wnioskodawcy z długu. Zatem w powyższym zakresie stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe. Odnosząc się natomiast do kwestii możliwości i momentu rozpoznania przez Wnioskodawcę przychodu z zwolnienia z długu będącego następstwem ugody sądowej w części dot. odsetek, o których mowa we wniosku wskazać należy, że zgodnie z art. 481 § 1 Kc, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W przepisach updop przewidziano szczególny tryb opodatkowania odsetek od należności i zobowiązań. Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 2 updop, do przychodów nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nieotrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek (kredytów). Natomiast stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 11 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Przepis art. 12 ust. 4 pkt 2 updop, stanowi więc lex specialis do art. 12 ust. 3 updop, który jako przychody związane z działalnością gospodarczą osiągnięte w roku podatkowym traktuje również należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W świetle powołanych przepisów należy stwierdzić, że odsetki są zaliczane do przychodów i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodu dopiero w momencie ich faktycznej zapłaty.

Jednocześnie zauważyć należy, że zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, za przychody uważa się m.in. wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw oraz wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń. Jednakże, interpretacja wskazanej normy za pomocą wykładni literalnej prowadzi do konkluzji, iż świadczenie może być wynikiem jedynie działania danego podmiotu, na rzecz beneficjenta, polegającego np. na wykonaniu lub przekazaniu danego świadczenia. Zatem, w przypadku braku świadczenia nie można mówić o uzyskaniu przychodu. Oznacza to, że podjęte przez strony umowy (uzgodnione przez strony ugody) decyzje dotyczące odsetek niezapłaconych od zobowiązań lub należności również u dłużnika są podatkowo obojętne, chyba że zachodzą okoliczności określone w art. 11 updop.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca zawarł z Podwykonawcą ugodę sądową w której uzgodniono m.in., iż Podwykonawca zwalnia Inwestora, jako dłużnika solidarnego z obowiązku zapłaty m.in. odsetek od wskazanych we wniosku należności, to w istocie odsetki te pozostają dla obu stron obojętne podatkowo. W konsekwencji w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, co oznacza, że Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do rozpoznania przychodu podatkowego z tytułu umorzonych odsetek. Tym samym bezprzedmiotowym jest odnoszenie się do momentu powstania przychodu z ww. tytułu.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie wysokości i momentu uzyskania przychodu podatkowego z tytułu zwolnienia z długu będącego następstwem zawarcia ugody sądowej w części dot.:

• kwoty głównej długu jest prawidłowe,
• odsetek, o których mowa we wniosku jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 i Nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej