Temat interpretacji

Czy z tytułu wypłaty wynagrodzenia na rzecz Spółki N za usługi świadczone na podstawie Umowy, Spółka zobowiązana jest pobrać i odprowadzić na konto właściwego urzędu skarbowego podatek u źródła w Polsce?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 04 marca 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 10 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru i odprowadzenia podatku u źródła z tytułu wypłaty wynagrodzenia Spółce N z siedzibą w Japonii za świadczone usługi - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2009 r. wpłynął do BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej Interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru i odprowadzenia podatku u źródła z tytułu wypłaty wynagrodzenia Spółce N z siedzibą w Japonii za świadczone usługi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność na obszarze Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie zezwolenia. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest wytwarzanie filtrów ceramicznych do katalizatorów samochodowych. Dnia 1 maja 2004r. Spółka zawarła umowę (dalej: Umowa) ze Spółką N z siedzibą w Japonii. Z preambuły do Umowy wynika, że pracownicy Spółki N dysponują szerokim doświadczeniem w zakresie technicznych zagadnień produkcji filtrów ceramicznych. Natomiast Spółka zamierza rozwinąć działalność gospodarczą i w tym celu wykorzystać doświadczenie i wiedzę Spółki N. Zgodnie z postanowieniami Umowy zakres usług świadczonych przez Spółkę N na podstawie Umowy obejmować będzie wsparcie techniczne w procesie produkcyjnym w fabryce Spółki w Polsce.

W szczególności usługi te obejmować będą:

1. dostarczanie wskazówek technicznych niezbędnych w procesie budowy urządzeń do produkcji filtrów cząsteczek stałych dla silników wysokoprężnych,
2. szkolenie pracowników Spółki.Proces produkcji składa się głównie z następujących procesów:
   - Procesu wypalania
   - Procesu nadzoru i kontroli
   - Procesu formowania
   - Procesu suszenia
   - Procesu powlekania i obróbki skrawaniem,
   - Procesu załadunki i wyładunku.

Zgodnie z Umową, Spółka N będzie delegowała wybranych pracowników (dalej: Eksperci) do pracy w Spółce w Polsce. Z tytułu wykonanych usług Spółka płaci wynagrodzenie na rzecz Spółki N, skalkulowane na podstawie dziennej stawki oraz liczby dni przepracowanych w Spółce w okresie oddelegowania pracownika. Wynagrodzenie to podwyższane jest o koszty poniesione przez Ekspertów Spółki N w związku ze świadczonymi usługami. Spółka N nie ma na terytorium Polski zakładu. Ponadto Spółka posiada aktualny certyfikat rezydencji wydany na rzecz Spółki N przez organy podatkowe w Japonii.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu wypłaty wynagrodzenia na rzecz Spółki N za usługi świadczone na podstawie Umowy, Spółka zobowiązana jest pobrać i odprowadzić na konto właściwego urzędu skarbowego podatek u źródła w Polsce...

Zdaniem Spółki, nie istnieje obowiązek pobrania podatku u źródła w Polsce z tytułu wynagrodzenia zapłaconego Spółce N na podstawie ww. umowy, gdyż zgodnie z brzmieniem umowy między Polską Rzeczpospolitą Ludową a Japonią o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 20 lutego 1980 r. (dalej: Polsko - Japoński Traktat o unikaniu podwójnego opodatkowania) usługi świadczone przez Spółkę N powinny być traktowane jako zyski z przedsiębiorstw (art. 7 Polsko - Japońskiego Traktatu o unikaniu podwójnego opodatkowania) niepodlegające opodatkowaniu w Polsce. Spółka posiada ważny certyfikat rezydencji Spółki N.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. określanej dalej skrótem ustawa o pdop) przychody uzyskiwane na terytorium Polski, przez podmioty niebędące polskimi rezydentami:

• z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
• z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
  - ustala się w wysokości 20% przychodów (WHT).

Jednakże, zgodnie z ustawą o pdop powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska. Zastosowanie niższej stawki wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest od posiadania certyfikatu rezydencji podmiotu świadczącego usługę.

W przedmiotowej sprawie ma zastosowanie Polsko - Japoński Traktat o unikaniu podwójnego opodatkowania. W opisanej sytuacji istotne jest rozstrzygniecie czy wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz Spółki N na podstawie Umowy stanowi zapłatę z tytułu należności licencyjnych, określonych w art. 12 Polsko - Japońskiego Traktatu o unikaniu podwójnego opodatkowania, w szczególności z tytułu know-how, czy też jest to zapłata z tytułu świadczenia usług i powinna być kwalifikowana jako zyski przedsiębiorstwa na podstawie art. 7 Polsko - Japońskiego Traktatu o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zdaniem Spółki wynagrodzenie Spółki N nie stanowi zapłaty za nabycie know-how. W świetle ustawy o pdop, know - how jest zdefiniowane jako informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Ponadto w Komentarzu do Konwencji Modelowej OECD z 2005 r. zdefiniowano to pojęcie następująco: "know-how to wszelkie informacje potrzebne do wytwarzania produktu lub świadczenia usług na skalę przemysłową, to znaczy informacje o przebiegu danego procesu lub sposobie wytwarzania produktu lub też usług. Informacje te obejmują wszystko, czego podmiot nie może się dowiedzieć na podstawie standardowej wiedzy o technice lub procesie produkcji oraz świadczonych usługach (...) W umowie know-how, jedna ze stron zobowiązuje się dostarczyć informacje drugiej stronie, dla osobistego użytku z zakazem rozpowszechniania tych informacji. Strona dostarczająca know-how nie odgrywa żadnej roli w procesie wdrażania udzielonego know-how i nie bierze odpowiedzialności za osiągnięte rezultaty. Natomiast w umowie o świadczenie usług usługodawca zobowiązuje się wykorzystać swoje umiejętności w celu osobistego świadczenia usług. Jest to cecha wyróżniająca kontrakty know-how od umów o świadczenie usług".

Należy ponadto wskazać, że Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 31 lipca 2003 r. (sygn. III SA 1661/2001), stwierdził, że know - how "jest to zespół informacji poufnych, istotnych i zidentyfikowanych we właściwej formie. Termin "poufny" oznacza, że przedmiot umowy nie jest powszechnie dostępny i znany. Termin "istotny" oznacza, że informacje są ważne i niebanalne, zaś termin "zidentyfikowany" oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności."

Zgodnie z ustaloną praktyką, know - how obejmuje wszystkie informacje konieczne w procesie wytwarzania produktu lub świadczenia usług na skalę przemysłową np. wiedzę na temat określonego procesu, procesu wytwórczego lub świadczenia usług. Pojecie know-how jest przy tym szersze niż wiedza techniczna i ekonomiczna objęta ochroną w zakresie wynalazków i wzorów użytkowych, a także prawa autorskiego. Informacje te obejmują wszystko, czego podmiot nie może się dowiedzieć na podstawie standardowej wiedzy o technice lub procesie produkcji oraz świadczonych usługach. Zdaniem Spółki pewna racjonalność wskazywałaby na to, by w know-how dostrzegać zestaw gotowych recept i procedur opracowanych przez podmiot udzielający know-how, które mogą być stosowane właściwie przez każdy podmiot z danej branży, bez względu na jego indywidualną specyfikę. Know-how powinien również posiadać swój zmaterializowany kształt w postaci instrukcji, opisów procedur.

Spółka pragnie podkreślić, że świadczenie usług specjalistycznych nie jest możliwe bez korzystania przez usługodawcę z posiadanej przez niego wiedzy specjalistycznej. Jednakże w odróżnieniu od know-how usługi specjalistyczne nakierowane są bardziej na indywidualne potrzeby usługobiorcy i nie stanowią one od razu gotowego produktu. W przypadku usług usługodawca aktywnie uczestniczy w procesie świadczenia usługi i ponosi odpowiedzialność za należyte wykonanie usługi. Natomiast strona dostarczająca know-how nie odgrywa żadnej roli w procesie wdrażania udzielonego know-how i nie bierze odpowiedzialności za osiągnięte rezultaty.

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego Spółka zaznacza, że zgodnie z Umową Spółka N uwzględniając swoje szerokie doświadczenie zobowiązała się udzielać Spółce fachowych wskazówek i porad w celu budowy urządzeń do produkcji filtrów cząsteczek stałych dla silników wysokoprężnych oraz świadczyć usługi szkolenia pracowników Spółki. W celu świadczenia fachowej pomocy w procesie produkcji Spółka N deleguje do Spółki własnych pracowników. Umowa jasno wskazuje, że Spółka N świadczy te usługi na podstawie instrukcji określanych przez Spółkę - zgodnie z § 3 ust. 2 Umowy, Spółka N powinna świadczyć usługi w zakresie zgodnym z § 1 pkt 2 i 3 Umowy w zakresie uzgodnionym ze Spółką. Zasadniczo brak jest materialnego efektu usług świadczonych przez Spółkę N w postaci opisów procedur, ustaleń, co do gotowych rozwiązań czy instrukcji. Spółka N mając szerokie doświadczenie w tym zakresie wspiera jedynie Spółkę w procesie produkcji bez dostarczania jej gotowych procedur, instrukcji.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Spółki, na podstawie Umowy nie dochodzi do nabycia know-how. Wynagrodzenie płacone Spółce N stanowi wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług, które na podstawie Polsko - Japońskiego Traktatu o unikaniu podwójnego opodatkowania należy zakwalifikować jako zyski przedsiębiorstwa i w rezultacie stosować postanowienia art. 7 ww. Traktatu. Zgodnie z art. 7 ust.1 Polsko - Japońskiego Traktatu o unikaniu podwójnego opodatkowania zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa będą podlegać opodatkowaniu jedynie w tym Państwie, chyba, że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. W świetle powyższego przepisu zdaniem Spółki dochód uzyskany przez Spółkę N z tytułu świadczenia usług na podstawie Umowy nie będzie podlegał opodatkowaniu w Polsce.

Dodatkowo, Spółka podkreśla, iż ww. stanowisko Spółki znajduje swoje odzwierciedlenie w postawie japońskich organów podatkowych, które to organy w całości kwalifikują dochód osiągnięty przez Spółkę N na podstawie Umowy jako podlegający opodatkowaniu w Japonii. Tak więc, Spółka N zapłaciła już podatek w Japonii od pełnej kwoty dochodów osiągniętych w Polsce na podstawie Umowy, bez pomniejszania go o potrącony w Polsce podatek u źródła.

Podsumowując, biorąc pod uwagę fakt, że Spółka N nie prowadzi działalności na terytorium Polski poprzez zlokalizowany tu zakład i jednocześnie Spółka posiada certyfikat rezydencji Spółki N, dochód uzyskany przez Spółkę N z tytułu świadczenia usług na rzecz Spółki na podstawie Umowy nie podlega opodatkowaniu w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm. określana dalej updop) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 21 ust. 1 updop stanowi, iż z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
2. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
   - podatek dochodowy ustala się w wysokości 20% przychodów.

Należy również zauważyć, iż zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 18 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 254, poz. 2533) podatek dochodowy od przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 tej ustawy, ustala się w wysokości:

1. 10 % przychodów - od dnia 1 lipca 2005 r. do dnia 30 czerwca 2009 r.,
2. 5 % przychodów - od dnia 1 lipca 2009 r. do dnia 30 czerwca 2013 r.
   - jeżeli spełnione są łącznie warunki określone w art. 21 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 21 ust. 2 przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. W przedmiotowej sprawie zastosowanie będzie miała umowa zawarta między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Japonią o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisana w Tokio dnia 20 lutego 1980 r. (Dz. U. z 1983r. Nr 12, poz. 60 dalej umowa polsko-japońska ).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. umowy polsko japońskiej, należności licencyjne pochodzące z Umawiającego się Państwa, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Umawiającym się Państwie.

Na podstawie art. 12 ust. 2 lit. a) umowy polsko-japońskiej, należności licencyjne z tytułu technologii przemysłowych mogą być również opodatkowane w Umawiającym Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Umawiającego się Państwa, lecz podatek ustalony w ten sposób nie może przekraczać 10% kwoty brutto tych należności, jeżeli uprawniony właściciel należności licencyjnych jest osobą mającą miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie.

W myśl art. 12 ust. 3 lit. a) określenie "należności licencyjne z tytułu technologii przemysłowych", użyte w ustępie 2, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania jakiegokolwiek patentu, znaku towarowego, rozwiązania konstrukcyjnego oraz modelu, planu, tajemnicy lub technologii produkcyjnej albo z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania wyposażenia przemysłowego, handlowego czy naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Na podstawie art. 12 ust. 4 ww. umowy polsko - japońskiej postanowienia ustępów 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli uprawniony właściciel należności licencyjnych, mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, wykonuje w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą te należności, działalność zarobkową przez zakład w nim położony bądź wolny zawód za pomocą położonej tam stałej placówki, a prawa lub majątek, z tytułu których należności licencyjne są wypłacane, rzeczywiście należą do takiego zakładu lub stałej placówki. W takim wypadku stosuje się odpowiednio postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14.

Kluczową kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest ustalenie czy umowę zawartą pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką z siedzibą w Japonii, należy traktować jako umowę know-how, czy jako umowę o świadczenie usług. Pod pojęciem know-how należy rozumieć określoną wiedzę o poufnym charakterze, w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Prawa do korzystania z tej wiedzy mogą być przedmiotem obrotu, między innymi sprzedaży praw, udzielenia licencji. Pojecie to określa m.in. wiedzę techniczną i specjalne właściwości odkryte przez dany podmiot w rezultacie prowadzonych przez siebie badań, a nieznane konkurencji.

Know-how można zdefiniować jako pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

• niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,
• istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania czy sprzedaży produktów objętych umową oraz
• zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

Interpretując przepisy zawarte w umowie polsko - japońskiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W punkcie 11.1, 11.2 i 11.3 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, wyraźnie stwierdza się, iż w umowie na zakup know-how jedna ze stron zobowiązuje się do udostępniania drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu wykorzystania ich na własny rachunek. Uważa się, że udostępniający nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnianej formuły produkcyjnej ani też nie jest zobowiązany do gwarantowania wyników stosowania tej formuły. Taki rodzaj umowy różni się od umowy o świadczenie usług, według której jedna ze stron stosuje własne umiejętności zawodowe i doświadczenie, wykonując pracę dla drugiej strony. Płatności dokonywane z tego tytułu wchodzą na ogół w zakres art. 7.

W przypadku umów o świadczenie usług świadczący usługi zobowiązuje się do zapewnienia usług, które mogą wymagać wykorzystania przez świadczącego pewnej specyficznej wiedzy, umiejętności i doświadczenia, ale nie do przekazania drugiej stronie takiej specyficznej wiedzy, umiejętności lub doświadczenia. Punkt 11.6 Komentarza stanowi ponadto, iż w praktyce handlowej spotyka się umowy, które obejmują zarówno know-how, jak i udzielenie pomocy technicznej ().

W takich umowach mieszanych należy opierając się na danych zawartych w umowie lub drogą analizy logicznej dokonać rozbicia całej kwoty wynagrodzenia na oddzielne elementy i do każdego z nich zastosować odrębne zasady opodatkowania. Jeżeli jednak jeden z elementów świadczenia stanowi pozycję główną kontraktu, a pozostałe elementy są uboczne lub mają raczej znikome znaczenie, to normę stosowaną do głównego elementu należy stosować do całości wynagrodzenia.

Art. 26 ust. 1 updop stanowi, iż osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że pracownicy (Eksperci ) Spółki japońskiej którzy mają doświadczenie w zakresie technicznych zagadnień produkcji filtrów ceramicznych, wspierają jedynie Spółkę polską w procesie produkcji bez dostarczania gotowych opisów procedur i instrukcji, udzielając tylko fachowych wskazówek i porad w zakresie procesów produkcji oraz świadczą usługi szkolenia pracowników polskiej Spółki. Z powyższego zatem wynika, iż głównym celem umowy jest świadczenie usług technicznych. Natomiast o ile wiedza know-how jest wykorzystywana to stanowi jedynie elementem uboczny umowy. Mając powyższe na uwadze, umowa zawarta między Spółką polską, a Spółką japońską nie ma charakteru należności licencyjnych. Oznacza to, że Spółka polska nie jest obowiązana do potracenia od wynagrodzeń na rzecz Spółki japońskiej zryczałtowanego podatku dochodowego. W takiej sytuacji, dochód Spółki japońskiej należy kwalifikować jako zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 umowy polsko-japońskiej.

Reasumując Spółka polska od dokonanych wypłat nie ma obowiązku pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach