Temat interpretacji

P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku Spółki z dnia 27.09.2006 r. (data wpływu do tut. Urzędu 27.09.2006 r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

postanawia

uznać stanowisko Spółki za nieprawidłowe

U Z A S A D N I E N I E

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka realizuje inwestycję polegającą na budowie hali produkcyjnej i biurowca. Inwestycja jest realizowana na gruncie, będącym przedmiotem dzierżawy.

W związku z powyższym Spółka prosi o udzielenie informacji,

czy czynsz za dzierżawę gruntu za lata 2006-2007 pod budowę inwestycji, która zostanie zakończona w I kwartale 2008 roku jest kosztem uzyskania przychodu w momencie zapłaty, czy powinien być zaliczany do kosztów pośrednich inwestycji w obcych środkach trwałych.

Zdaniem Spółki wartość czynszu jest bieżącym kosztem działalności, gdyż czynsz dzierżawny jest wynagrodzeniem za udostępnienie danego środka (gruntu), w związku z czym nie można uznać go za nakłady związane z nową inwestycją.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie nie podziela stanowiska Spółki zawartego we wniosku i wyjaśnia, co następuje.

Pod pojęciem inwestycji, zgodnie z art. 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), należy rozumieć środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jednolity Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.), natomiast przez środki trwałe w budowie, stosownie do treści art. 3 ust. 1 pkt 16 w/w ustawy o rachunkowości, rozumie się zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki na inwestycje nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Mogą one jedynie, przy pomocy odpisów amortyzacyjnych, zmniejszać przychód osoby prawnej.

Stosownie do art. 15 ust. 6 w/w ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Wartość czynszu za wydzierżawiony grunt, na którym jest prowadzona inwestycja powinna zostać zaliczona do wartości początkowej tej inwestycji. Zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za koszt wytworzenia środka trwałego uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystywanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonego środka trwałego. Do kosztów wytworzenia nie zalicza się kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek kredytów i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Wydatki poniesione na budowę obiektu, bezpośrednio i pośrednio związane z budową, bez których powstanie budynku nie byłoby możliwe, powinny zostać zaliczone do kosztów zwiększających wartość inwestycji.

W świetle powyższego przepisu zasadne jest więc zaliczenie wartości czynszu za wydzierżawiony grunt (za okres w którym prowadzono inwestycję) do wydatków zwiększających wartość wzniesionego obiektu. Poniesienie tych wydatków nie wynikało z funkcjonowania Spółki, były one bezpośrednio związane z budową, zwłaszcza z koniecznością zagwarantowania terenu pod budowę.

Uwzględniając wyżej zaprezentowaną argumentację, błędne jest twierdzenie wnioskodawcy, iż wydatków związanych z dzierżawą gruntu nie można uznać za nakłady związane z inwestycją.

Zdaniem tutejszego organu podatkowego zapłacony przez Spółkę czynsz dzierżawy gruntu, na którym następnie Spółka buduje halę produkcyjną i biurowiec, jest przykładem wydatku na wytworzenie środka trwałego. Poniesienie przedmiotowego wydatku było bezpośrednio związane z realizowanymi przez Spółkę celami inwestycyjnymi, miało na celu zabezpieczenie gruntu pod inwestycję i było niezbędne dla prowadzonej budowy. Wydatek ten nie stanowi kosztu bieżącej działalności Spółki, jak również jego poniesienie nie wynika z funkcjonowania Spółki jako podmiotu gospodarczego. Zapłacony czynsz dzierżawny przyczyni się ostatecznie do uzyskania przychodów z tytułu inwestycji na nich wybudowanych.

Reasumując, za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Spółki w przedmiocie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu czynszu dzierżawy gruntu w momencie jego zapłaty. Przedmiotowy wydatek poniesiony został w celu wytworzenia środka trwałego, stanowi zatem element kosztu wytworzenia i jednocześnie wchodzi do wartości początkowej wytworzonego środka trwałego na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy. W związku z powyższym powinien zostać ujęty w koszty podatkowe w postaci odpisów amortyzacyjnych.

Mając powyższe na uwadze Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja odnosi się wyłącznie do przedstawionego przez wnioskodawcę i przytoczonego w treści postanowienia stanu faktycznego i jest ważna w stanie prawnym obowiązującym w dniu wydania postanowienia. Interpretacja jest aktualna do czasu zmiany stanu prawnego lub stanu faktycznego przedstawionego przez pytającego. Zgodnie z treścią art. 14b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej przedmiotowa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia w drodze decyzji w trybie określonym w art. 14b § 5 w/w ustawy.

Na podstawie art. 14a § 4 Ordynacji podatkowej na niniejsze postanowienie zawierające interpretację służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w terminie 7 dni od doręczenia postanowienia. Do zażalenia należy załączyć znaki opłaty skarbowej w wysokości 5 zł (ustawa z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej, Dz.U. z 2004 r. Nr 253 poz. 2532 ze zm.).