Temat interpretacji

Z przedstawionego w złożonym wniosku stanu faktycznego wynika, iż chcąc wzmocnić swoją pozycję na rynku, Spółka zaopatruje odbiorców detalicznych, sprzedających na terenie całego kraju towary zakupione od Niej, w torby foliowe z logo Spółki, plakaty reklamowe, stojaczki z plexi z logo oraz katalogi. Podatnik wskazuje, iż działania te służą rozpropagowaniu marki wśród konsumentów i w konsekwencji prowadzą do wzrostu wolumenu sprzedaży. Ponadto, Wnioskodawca wskazał, iż:

- torby foliowe z logo służą do pakowania towarów Firmy przy sprzedaży na rzecz konsumentów,

- plakaty reklamowe przedstawiają modelkę prezentującą obuwie Firmy. Zawierają one również logo Firmy oraz slogan reklamowy. Plakaty te są dostarczane odbiorcom detalicznym w celu ich wyeksponowania w oknach, względnie w witrynach sklepowych,

- stojaki z plexi dostarczane są z przeznaczeniem na wyeksponowanie towarów w witrynach, oknach oraz na półkach sklepowych, zawierają logo Firmy oraz slogan reklamowy,

- katalogi zawierają różne modele obuwia z bieżącej kolekcji, prezentowane przez modelkę wraz z opisem do każdego modelu zawierającym: cenę detaliczną, materiał z którego są wykonane, tęgość oraz technologię zastosowaną przy produkcji danego modelu, a także numer identyfikacyjny każdego z nich. Katalog zawiera również krótką informację dotyczącą technologii zastosowanych przy produkcji obuwia. Ponadto - jak wskazuje Spółka - katalog zawiera również informację dotyczącą producenta oraz importera - Biuro Obsługi Klienta i dystrybutora w Polsce wraz z danymi adresowymi. Wnioskodawca podnosi, iż katalogi dostarczane są odbiorcom detalicznym w celu poinformowania ich o bieżącej kolekcji obuwia, umożliwiają one również zaprezentowanie potencjalnym nabywcom (konsumentom) tych modeli z kolekcji, które będą mogli nabyć w danym sklepie. Daje to możliwość jak najlepszego dopasowania oferty sklepu do zapotrzebowania nabywców, prowadzi również do zwiększenia zamówień na najbardziej pożądane modele z kolekcji, czyli wzrostu wolumenu sprzedaży Firmy.

W związku z powyżej przedstawionym stanem faktycznym zrodziła się wątpliwość, czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całość poniesionych wydatków, dotyczących nieodpłatnie wydanych odbiorcom detalicznym:

- toreb foliowych z logo firmy,

- plakatów reklamowych,

- stojaczków z plexi z logo firmy,

- katalogów zawierających informacje dotyczące oferowanych towarów, celem rozpropagowania towarów wśród konsumentów, poprzez ich udostępnienie w punktach sprzedaży detalicznej.

Prezentując własne stanowisko w sprawie, Wnioskodawca wskazał, iż wartość nieodpłatnie przekazanych ww. towarów zalicza do kosztów uzyskania przychodów w ramach przysługującego limitu 0,25% przychodów.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku Podatnika stan faktyczny, tutejszy organ podatkowy zważył, co następuje:

Zgodnie z regulacją przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Warunkiem uznania wydatków za koszt uzyskania przychodów jest występowanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkiem a przychodem. Obowiązkiem Podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego ust. 1 art. 15 ustawy podatkowej.

Jednak, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów, chyba że reklama jest prowadzona w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.

Wobec braku w przepisach podatkowych definicji pojęcia "reklama", należy zastosować wykładnię językową. Właściwe określenie jej zakresu ma istotne znaczenie dla ustalenia podatkowej kwalifikacji różnych działań podejmowanych przez podatników. Za reklamę uznać należy rozpowszechnianie informacji o danym towarze w celu zwrócenia na niego uwagi i zachęcenia do zakupu; także: środki służące do tego celu, np. plakaty, ogłoszenia w prasie, radiu i telewizji (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003).

Reklama to działanie mające na celu zachęcanie potencjalnych klientów do zawarcia umowy, nabywania towarów, korzystania z oferowanych usług. Reklama polega więc na rozpowszechnianiu informacji o towarach, miejscach nabycia, chwaleniu kogoś i zalecaniu czegoś.

Przesłanką decydującą o zasadach zaliczania poniesionych wydatków na reklamę w poczet kosztów uzyskania przychodów jest sposób jej prowadzenia, czyli ukierunkowanie na jej adresatów.

Nie podlega limitowi, określonemu w art. 16 ust. 1 pkt 28 przywołanej ustawy, prowadzenie reklamy w sposób publiczny. Pojęcie "publiczny", według wyżej wymienionego słownika, oznacza: "dotyczący wielu, wszystkich, obejmujący ogół, przeznaczony dla wielu, dla wszystkich: ogólny, masowy".

Zgodnie z powyższą definicją, reklama publiczna to reklama powszechna, prowadzona w miejscu dostępnym dla wielu, wszystkich, oficjalnie, jawnie. Reklama publiczna skierowana jest do szerokiego, anonimowego kręgu odbiorców, co jest następstwem masowego, ogólnodostępnego charakteru tego typu działania.

Przedstawione okoliczności sprawy wskazują, iż działania Podatnika ukierunkowane są na anonimowy, nieograniczony kręg odbiorców (adresatów), którymi są klienci, w tym również potencjalni klienci, współpracujących z Nim placówek detalicznych.

Torby foliowe zawierające logo Firmy, poza swą podstawową funkcją bycia opakowaniem towaru, poprzez fakt umieszczenia na nich wskazanego logo, stają się nośnikiem reklamy, która ma na celu zachęcenie klientów do nabywania towarów Wnioskodawcy.

Sposób ekspozycji plakatów (okna, witryny sklepowe), zawierających logo Firmy oraz slogan reklamowy, przekonuje, iż z zachęcającą do dokonania zakupu treścią plakatu zapoznać się może nieograniczona liczba osób.

Również zasady ekspozycji stojaków z plexi (witryny, okna oraz półki sklepowe), zawierających logo i slogan reklamowy, powodują, iż treści reklamowe, których są nośnikami, trafić mogą do bliżej nieokreślonej liczby anonimowych adresatów.

W odniesieniu natomiast do przekazywanych współpracującym odbiorcom detalicznym katalogów, zawierających informacje o oferowanych towarach, mając na względzie wyjaśnienia Podatnika dotyczące ich treści, uznać należy, iż posiadają one cechy informacji (oferty) handlowej.

Zauważyć należy, iż zgodnie z przepisami art. 66 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) oferta winna zawierać istotne postanowienia umowne, tj. przedmiot, cenę, ewentualne rabaty, upusty, promocje, warunki nabycia, określenie miejsca odbioru, terminy zawieranych umów.

Jeśli informacja handlowa ogranicza się do podstawowych elementów przyszłej umowy, które informują i (lub) zapraszają do zawarcia umowy, to jest ona traktowana jako oferta. Kiedy jednak taka informacja zawiera elementy zachęcające do zakupu danego produktu, materiału, towaru, do korzystania z danej usługi, do kupowania w tej właśnie firmie lub z takim znakiem towarowym, albo też elementy wartościujące oferowany towar, to wtedy jest to już reklama.

Zatem różnica pomiędzy informacją handlową a reklamą sprowadza się do tego, że pierwsza z nich ma jedynie charakter informacyjny, tzn. jej rolą jest przedstawienie produktu, firmy, ceny, miejsca, sposobu zawarcia umowy itp., natomiast celem reklamy jest nakłonienie do zakupu, do skorzystania z określonych usług.Co do zasady, każda reklama posiada cechy informacji handlowej, wzbogacone o elementy wartościujące, oceniające, nakłaniające do zakupu.

W przypadku oferty (informacji handlowej) ustawodawca nie wprowadza żadnych ograniczeń, jeżeli chodzi o zaliczanie poniesionych na nią wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się do przedstawionego przez Wnioskującą stanu faktycznego, (który wskazuje na brak treści "zachwalających", "zachęcających") stwierdzić należy, iż katalogi dostarczane współpracującym odbiorcom detalicznym, jako nie zawierające treści oceniających, wartościujących, nakłaniających do zakupu nie mają charakteru reklamy, zatem wydatki poczynione w tym zakresie przez Wnioskującą, nie będą podlegać przepisom art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy podatkowej.

W stosunku do nich znajduje zastosowanie (wcześniej przytoczona i omówiona) regulacja art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przedmiotowa interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskującą i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.