Stanowisko Wnioskodawcy

1. Zdaniem Spółki, prawidłowe jest stanowisko Spółki, że w stanie faktycznym przedstawionym we Wniosku, otrzymane przez Spółkę w 2016 r. Zaliczki na Lokale nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem CIT w momencie ich otrzymania, na podstawie art. 12 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.), (ustawa o CIT).
2. Zdaniem Spółki, prawidłowe jest stanowisko Spółki, że w stanie faktycznym przedstawionym we Wniosku, do wartości przychodów w podatku CIT ze sprzedaży uzyskanych przez Spółkę w poprzednim roku podatkowym (tj. w roku podatkowym zakończonym w dniu 31 grudnia 2016 r.) nie wlicza się otrzymanych przez Spółkę w 2016 r. Zaliczek na Lokale, wydanie których to Lokali nastąpiło / nastąpi w 2017 r., a w związku z tym Spółka w roku podatkowym trwającym od dnia 1 stycznia 2017 r. posiada status małego podatnika w rozumieniu art. 4apkt 10 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 4a pkt 10 ustawy o CIT ilekroć w [ustawie o CIT] jest mowa małym podatniku oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT przychodami, z zastrzeżeniem [ art. 12] ust. 3 i 4 [ustawy o CIT] (...) są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT za przychody związane z działalnością gospodarczą (...), osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. W myśl art. 12 ust. 3a ustawy o CIT za datę powstania przychodu, o którym mowa w [ art. 12] ust 3 [ustawy o CIT], uważa się (...) dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych (...).

W art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT sformułowanie pobrane wpłaty lub zarachowane należności odnosi się do pobranych przez podatnika przedpłat i zaliczek na poczet dostaw towarów i usług, których wykonanie jest odroczone w czasie (tj. nastąpi w innym okresie rozliczeniowym, tj. w innym miesiącu) oraz dopiero po realizacji łączącej strony umowy występuje u takiego podatnika podatku CIT przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem CIT. Zatem pobrane przez podatnika zaliczki są neutralne na gruncie podatku CIT, jeżeli dotyczą dostaw towarów, które zostaną wykonane w przyszłych okresach rozliczeniowych(tj. w miesiącu następującym po miesiącu otrzymania tej zaliczki). Przemawia za tym także fakt, iż co do zasady przy odstąpieniu przez kontrahenta podatnika od umowy wzajemnej, zaliczki podlegają zwrotowi.

Regulacja zawarta w art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT stanowi zatem odstępstwo od ogólnych reguł ustalania przychodów w podatku CIT, a warunkiem jego zastosowania jest uznanie, że otrzymane kwoty mają charakter zaliczek na poczet towarów i usług, które zostaną dostarczone (wykazane) w następnych okresach sprawozdawczych.

O kwalifikacji otrzymanej kwoty na poczet przyszłych okresów sprawozdawczych decyduje charakter tej zapłaty. Przysporzenie uważane za przychód w podatku CIT musi mieć charakter definitywny, podczas gdy kwoty niestanowiące na podstawie 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT przychodu w podatku CIT, nie mają takiego charakteru w momencie ich otrzymania ze względu na możliwość ich zwrotu przed terminem dostawy towaru czy wykonania usług, na poczet których zostały wpłacone przy zachowaniu warunków właściwych dla danego rodzaju przedpłaty. Fakt, że dana wpłata stanowi zadatek lub zaliczkę na poczet konkretnej dostawy towaru lub konkretnej usługi, która zostanie wykonana w przyszłości, musi zatem wynikać z postanowień zawartej umowy i powinien znaleźć odzwierciedlenie w treści dokumentacji.

Oznacza to, że nie każde otrzymane przez podatnika podatku CIT pieniądze są przychodami w podatku CIT w momencie ich otrzymania, jeżeli nie są one zapłatą za wykonane świadczenie, a jedynie stanowią przedpłatę lub zaliczkę na poczet przyszłej dostawy towarów i usług. Powstanie przychodu należnego w podatku CIT, w przypadku dostawy towarów i usług powstanie dopiero w dacie wykonania albo częściowego wykonania dostawy towarów i usług. Odnosi się to również do sytuacji, w której częściowa płatność została udokumentowana fakturą zaliczkową wystawienie takiej faktury nie zmienia faktu, że przychód w podatku CIT nie powstanie.

W przypadku firmy prowadzącej działalność deweloperską, której celem działalności jest przeniesienie własności wybudowanych lokali (mieszkalnych albo niemieszkalnych / użytkowych) na nabywców, oznacza to, że do momentu dokonania prawnie skutecznej sprzedaży wszelkie wpłaty pobrane od klientów powinny być traktowane jako zaliczki na poczet przyszłego świadczenia. Stosownie do art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r. Poz. 459 ze zm.), (Kodeks Cywilny) przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się zapłacić sprzedawcy cenę. Dyspozycja art. 535 Kodeksu Cywilnego wskazuje, że umowa sprzedaży jest umową dwustronnie zobowiązującą. Obowiązkiem sprzedającego jest przeniesienie na kupującego własności rzeczy i wydanie mu tej rzeczy, a Kupujący zobowiązuje się odebrać rzecz i zapłacić sprzedającemu cenę. Szczegółowe przepisy Kodeksu Cywilnego (art. 155-158) określają moment, w którym następuje skuteczne w świetle prawa cywilnego przeniesienie własności nieruchomości. Za moment zbycia nieruchomości uznaje się dzień przeniesienia własności lub innych praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową, co następuje z chwilą zawarcia aktu notarialnego. Nie ulega więc wątpliwości, że umowa sprzedaży przenosi własność nieruchomości na nabywcę, a transakcję uznaje się za zrealizowaną z datą podpisania umowy w formie aktu notarialnego, na mocy której dochodzi do przeniesienia prawa własności nieruchomości (takie same zasady, na gruncie ustawy o CIT dotyczą też zbycia prawa wieczystego użytkowania, pomimo tego, iż do skuteczności takiego zbycia konieczne jest wpisanie zbycia do księgi wieczystej, zgodniez art. 27 zdanie drugie ustawy o gospodarce nieruchomościami). Powstanie przychodu należnego w podatku CIT, w przypadku sprzedaży rzeczy, ustawodawca uzależnia od wydania rzeczy, które należy rozumieć jako czynność związaną z przeniesieniem prawa własności. Moment przeniesienia własności nieruchomości został natomiast określony w art. 155 § 1 Kodeksu Cywilnego, zgodnie z którym umowa sprzedaży (...) przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Stosownie do art. 158 Kodeksu Cywilnego umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości (...). Zatem za datę powstania przychodu należnego z tytułu budowy i sprzedaży lokali należy uznać datę przeniesienia własności wynikającą z aktu notarialnego (interpretacja indywidualna z dnia 21 maja 2009 r. nr IPPB5/423-172/09-2/AM).

Literalna wykładnia art. 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT prowadzi do wniosku, że do przychodów w podatku CIT zalicza się zatem tylko takie przychody, które w danym momencie są należne podatnikowi, czyli są wymagalne, niewątpliwe i bezwarunkowe, choć nie ma znaczenia czy podatnik już je faktycznie uzyskał. Uzyskanie przychodu należnego ma bowiem miejsce w momencie wykonania, w ramach prowadzonej działalności, czynności będącej tytułem uzyskania prawa do świadczenia wzajemnego (tj. zapłaty).

Co do zasady więc, kwoty otrzymanych zaliczek przez podatnika nie stanowią dla niego przychodu podlegającego opodatkowaniu w podatku CIT w momencie ich otrzymania. Jeżeli jednak otrzymana zapłata zaliczka ma charakter definitywny i ostateczny, tj. z góry następuje zapłata za zakupiony towar lub wykonanie usługi, to zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, zapłata ta, jako związana z uregulowaniem należności przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi nie może być potraktowana, jako nieuznana za przychód niepodlegający opodatkowaniu podatkiem CIT w momencie jej otrzymania. Otrzymana zapłata (uregulowana należność) niemająca charakteru zaliczki (przedpłaty), podlegającej w późniejszym terminie rozliczeniu lub zwrotowi, stanowi już w momencie jej otrzymania lub utraty przez nią charakteru zaliczki przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem CIT.

W interpretacji indywidualnej z dnia 25 września 2014 r. (nr IPPB5/423-631/14-2/MK) wskazano, iż: ponadto, żeby można było uznać określone wpłaty za przychody przyszłych okresów sprawozdawczych, w rozumieniu art. 12 ust. 4 pkt 1 [ustawy o CIT], to również z umowy czy faktury powinno wynikać, że określona kwota stanowi wpłatę na wykonanie konkretnej dostawy towarów czy usług, które zostaną wykonane w następnym (późniejszym) okresie sprawozdawczym. Dokonywanie przez podatnika automatycznie podziału kwoty faktury na kolejne okresy sprawozdawcze samo w sobie nie daje podstawy do zastosowania przepisu art. 12 ust. 4 pkt 1 [ustawy o CIT]. Tym samym, aby pobrane zaliczki nie stanowiły przychodu w podatku CIT, nie mogą mieć charakteru definitywnego, ostatecznego oraz rzeczywistego i muszą dotyczyć następnego (późniejszego) okresu sprawozdawczego.

Jak wskazano też w interpretacji indywidualnej z dnia 20 kwietnia 2015 r.(nr ITPB1/4511-198/15/WM) otrzymanie przez Wnioskodawczynię w 2014 r. zaliczki na poczet wykonania usługi budowlanej nie powoduje w tym momencie powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód z działalności gospodarczej w zakresie wskazanych we wniosku usług budowlanych powstanie dopiero w momencie ostatecznego zakończenia w 2015 r. inwestycji i całkowitego wykonania usługi, udokumentowanej wystawioną w 2015 r. fakturą końcową. Z tą też datą Wnioskodawczyni powinna wykazać przychód należny z prowadzonej działalności gospodarczej podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych". Wskazana interpretacja indywidualna została wydana co prawda na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. Poz. 2032 ze zm.), (ustawa o PIT), niemniej jednak przepisy ustawy o PIT są w tym zakresie analogiczne do przepisów ustawy o CIT.

Otrzymane przez Spółkę Zaliczki na Lokale nie mają charakteru definitywnego,a w określonych przez Spółkę przypadkach, Zaliczki na Lokale mogą podlegać zwrotowi przez Spółkę na rzecz jej kontrahenta. W związku z tym należy stwierdzić, że otrzymane przez Spółkę w 2016 r. Zaliczki na Lokale nie są zaliczane do przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem CIT w momencie ich otrzymania, na podstawie art. 12 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 4pkt 1 ustawy o CIT.

Zdaniem Spółki, na gruncie ustawy o CIT status małego podatnika jest określany przez wartość przychodu ze sprzedaży łącznie z kwotą należnego podatku od towarów i usług. Ustawa o CIT nie definiuje jednak pojęcia przychodu ze sprzedaży. Niemniej jednak, zdaniem Spółki, pojęcie przychodu ze sprzedaży winno być zdefiniowane z uwzględnieniem przepisów art. 12 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT. Tym samym przychód ze sprzedaży nie obejmuje swym zakresem wartości otrzymanych zaliczek na poczet dostaw, które nie zostały zrealizowane w danym roku podatkowym, ponieważ takie zaliczki nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem CIT w momencie ich otrzymania, na podstawie art. 12 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT. W związku z tym przy ustalaniu limitu przychodów ze sprzedaży uprawniającego do posiadania statusu małego podatnika w 2017 r. nie wlicza się otrzymanych w 2016 r. zaliczek na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną dostarczone (wykazane) w następnych okresach sprawozdawczych (następnych miesiącach).

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, przy ustalaniu limitu przychodów ze sprzedaży uprawniającego do posiadania statusu małego podatnika w 2017 r. nie wlicza się otrzymanych w 2016 r. Zaliczek na Lokale.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że prawidłowe jest stanowisko Spółki, że w zaistniałym stanie faktycznym przedstawionym we Wniosku, otrzymane przez Spółkę w 2016 r. Zaliczki nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem CIT w momencie ich otrzymania, na podstawie art. 12 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT.

W związku z tym, prawidłowe jest stanowisko Spółki, że w stanie faktycznym przedstawionym we Wniosku, do wartości przychodów ze sprzedaży uzyskanych przez Spółkę w poprzednim roku podatkowym (tj. zakończonym z dniem 31 grudnia 2016 r.) nie wlicza się otrzymanych przez Spółkę w 2016 r. Zaliczek na Lokale, których wydanie nastąpiło/nastąpi w 2017 r.,a w związku z tym Spółka w roku podatkowym trwającym od dnia 1 stycznia 2017 r. posiada status małego podatnika w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej