Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 01.08.2008r. (data wpływu 07 sierpnia 2008r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie specjalnych stref ekonomicznych jest:

• odnośnie pyt. 1 - prawidłowe,
• odnośnie pyt. 2 - nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 sierpnia 2008r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie specjalnych stref ekonomicznych.

W przedmiotowym wniosku został przestawione następujący stan faktyczny/ zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji, handlu i świadczenia usług w odniesieniu do szkła płaskiego. Działalność produkcyjna Spółki w całości prowadzona jest na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie zezwolenia nr 116 z dnia 10 stycznia 2008r. Obecnie Spółka jest w początkowej fazie działalności. W związku z tym działania Spółki sprowadzają się do prowadzenia procesu inwestycyjnego, w wyniku którego na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej powstanie zakład produkcyjny Spółki (w tym zostaną wytworzone lub nabyte nowe środki trwałe, w szczególności budynki, maszyny, urządzenia, które będą wykorzystywane do prowadzenia działalności na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej). W ramach procesu inwestycyjnego Spółka poniosła (a obecnie nadal ponosi) szereg kosztów związanych z nabyciem gruntów oraz, nabyciem lub wytworzeniem środków trwałych, w tym zapłaciła zaliczki na poczet nabycia lub wytworzenia środków trwałych. Wyżej wymienione wydatki dla celów podatkowych i rachunkowych są wliczane przez Spółkę do wartości początkowej (ceny nabycia lub kosztu wytworzenia) środków trwałych, ewentualnie ceny nabycia gruntów lub wartości niematerialnych i prawnych.

Poszczególne koszty były dokumentowane:

1. fakturami (lub rachunkami) wystawionymi po dniu uzyskania zezwolenia (tj. po 10 stycznia 2008r.), przy czym zapłata nastąpiła również po dniu uzyskania zezwolenia, lub
2. fakturami (lub rachunkami) wystawionymi przed dniem uzyskania zezwolenia, przy czym zapłata nastąpiła po dniu uzyskania zezwolenia, lub
3. fakturami zaliczkowymi wystawionymi po dniu uzyskania zezwolenia, przy czym zapłata nastąpiła po dniu uzyskania zezwolenia, lub
4. fakturami zaliczkowymi wystawionymi przed dniem uzyskania zezwolenia, przy czym zapłata nastąpiła po dniu uzyskania zezwolenia.

Ponadto, Spółka przewiduje, iż w przyszłości w ramach procesu inwestycyjnego będzie nadal ponosić koszty związane z nabyciem i wytworzeniem środków trwałych oraz z nabyciem wartości niematerialnych i prawnych. W ramach rozliczeń z tego tytułu w przyszłości będą występować sytuacje przedstawione w punkcie (1) i (3) powyżej. Część kosztów może być przy tym regulowana z dostawcami/usługodawcami w formie potrącenia wierzytelności (kompensat). Jednocześnie Spółka będzie korzystać ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu kosztów nowej inwestycji prowadzonej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej w oparciu o zezwolenie. W konsekwencji, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 ze zm.) oraz Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 października 2006r. w sprawie łódzkiej specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. z 2006r. Nr 200 poz. 1473 ze zm.). Spółka obowiązana będzie do kalkulacji przysługującej jej maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego, tzw. limitu pomocy publicznej, jako iloczynu maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Zdaniem Wnioskodawcy dla celów kalkulacji maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego ustalanej zgodnie z przepisami rozporządzenia, należy stosować metodę kasową tj. określając dzień poniesienia kosztu należy brać pod uwagę dzień dokonania zapłaty, bez względu na moment zarachowania kosztu w księgach Spółki w oparciu o otrzymaną fakturę lub rachunek (czy też moment wystawienia faktury lub rachunku przez kontrahenta) lub formę uregulowania kosztu (zapłata lub kompensata). W opinii Spółki podejście kasowe należy stosować również w przypadku zapłaty (kompensaty) zaliczek na poczet wydatków inwestycyjnych (w szczególności na poczet nabycia lub wytworzenia środków trwałych, ewentualnie nabycia wartości niematerialnych i prawnych).

Zgodnie art. 17 ust. 1 pkt 34 ww. ustawy, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994r. o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. W myśl art. 16 ust. 1 ustawy specjalnych strefach ekonomicznych podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z pomocy publicznej. Jak stanowi 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, pomoc regionalna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ww. ustawy stanowi pomoc regionalną z tytułu:

1. kosztów nowej inwestycji, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą określonych w 6, lub
2. tworzenia nowych miejsc pracy, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników, obejmujących koszty płacy brutto tych pracowników, powiększone o obowiązkowe składki na ubezpieczenia społeczne, ponoszone przez przedsiębiorcę od dnia zatrudnienia tych pracowników.

Na podstawie 3 ust. 4 ww. rozporządzenia przez nową inwestycję należy rozumieć inwestycję w środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, polegającą na utworzeniu nowego lub rozbudowie istniejącego przedsiębiorstwa, dywersyfikacji produkcji przedsiębiorstwa przez wprowadzenie nowych dodatkowych produktów bądź na zasadniczej zmianie dotyczącej całościowego procesu produkcyjnego istniejącego przedsiębiorstwa. Za nową inwestycję uznaje się również nabycie przedsiębiorstwa, które jest w likwidacji albo zostałoby zlikwidowane, gdyby nie zostało nabyte, przy czym przedsiębiorstwo jest nabywane przez niezależnego inwestora. W myśl 6 ust. 1 rozporządzenia za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

1. ceną nabycia gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego,
2. ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika,
3. kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych,
4. ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how lub nieopatentowanej wiedzy technicznej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

Przy czym zgodnie z przepisami rozporządzenia cenę nabycia i koszt wytworzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości.

Powyższe przepisy określają zatem w szczególności następujące warunki do uznawania wydatków związanych z nabyciem lub wytworzeniem środków trwałych za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą (a zatem dające podstawę do wyliczenia wielkości zwolnienia z podatku dochodowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ww. ustawy):

1. muszą to być koszty inwestycji,
2. poniesione w trakcie obowiązywania zezwolenia strefowego,
3. poniesione w związku z realizacją inwestycji na terenie strefy,
4. przeznaczone na cele określone w 6 ust. 1 rozporządzenia.

pod warunkiem zaliczenia ich do ceny nabycia lub kosztu wytworzenia środków trwałych, przy czym przez koszty inwestycji należy rozumieć koszty nowej inwestycji, o której mowa w § 3 Rozporządzenia.

Spółka pragnie zauważyć, iż pojęcie kosztów poniesionych nie zostało zdefiniowane w ustawie o specjalnych strefach ekonomicznych oraz w rozporządzeniu. W doktryn dominuje pogląd, że poniesienie kosztu musi oznaczać wydatek poniesiony, a nie deklarację o zamiarze jego poniesienia w przyszłości. W konsekwencji, w opinii Spółki, dla celów kalkulacji kwoty zwolnienia podatkowego należy określać moment poniesienia kosztów inwestycyjnych (tj. np. wydatków na nabycie maszyn, urządzeń, dodatkowych elementów kosztowych, np. usług powiększających wartość początkową środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z przepisami o rachunkowości) na dzień dokonania zapłaty lub kompensaty (ujęcie kasowe), bez względu na moment wystawienia/otrzymania faktury lub rachunku kontrahenta. W rezultacie, dla zakwalifikowania danego wydatku do kosztów inwestycji wystarczająca jest jego zapłata (lub uregulowanie w formie kompensaty) po dniu uzyskania zezwolenia, co oznacza, iż nawet wydatki udokumentowane fakturami/rachunkami wystawionymi przed dniem uzyskania zezwolenia, ale zapłaconymi (czy uregulowanymi w formie kompensaty) po tym dniu, kwalifikować się będą do wydatków inwestycyjnych. W opinii Spółki takie podejście należy stosować również w odniesieniu do zaliczek płaconych na poczet środków trwałych (ewentualnie wartości niematerialnych i prawnych, gruntów lub praw wieczystego użytkowania gruntów).

Powyższe stanowisko - jak zaznacza Spółka- jest szeroko akceptowane przez organy podatkowe. Przykładowo, Minister Finansów w piśmie z dnia 5 kwietnia 2006r. (PB4/KA-8213-321-25/06) uznał, iż: zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wychodząc z tego założenia, należy uznać, że aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków, kwalifikowanych jako koszty inwestycji, to poniesienie musi oznaczać wydatek faktycznie poniesiony (interpretacje i wyroki powołane w niniejszym wniosku znajdują się w załączniku). Spółka pragnie podkreślić, że w powyższym piśmie Minister Finansów nie uzależnił momentu poniesienia kosztu od momentu wystawienia czy otrzymania faktury (lub rachunku) oraz formy uregulowania zobowiązania, ale od faktycznego poniesienia wydatku w znaczeniu kasowym. Podobnie, stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie w interpretacji z dnia 5 grudnia 2007r. (IS.1/1/42310-1/07) wskazując, że wydatkiem inwestycyjnym oraz wydatkiem kwalifikującym się do objęcia pomocą jest wydatek poniesiony, przy czym przez poniesienie wydatku rozumieć należy faktyczne wydatkowanie (rozchód) środków pieniężnych. Za powyższym podejściem opowiedział się również WSA we Wrocławiu w orzeczeniu z dnia 7 kwietnia 2008r. (I SA/Wr 1402/07) , w którym stwierdził, iż,,(...) przepisy rozporządzenia nie zawierają wskazań, co do sposobu pojmowania ww. zapisu . W takim przypadku odwołać należy się do reguł wykładni językowej, która w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego ma prymat. W języku potocznym wyrażenie ponosić należy rozumieć jako zostać obarczonym, obciążonym czymś, doznać czegoś, doświadczyć czegoś. (Słownik Języka Polskiego T. II pod red. M. Szymczaka str. 802 wydawn. PWN Warszawa 1984r.). Nie bez znaczenia jest użycie przez prawodawcę trybu dokonanego, co wskazuje na fakt, że obciążenie winno być faktycznie zrealizowane. Prowadzi to do wniosku, że użyte w omawianym przepisie pojęcie, wbrew stanowisku skargi, odnosi się do kosztów, które zostały poniesione w sposób definitywny, a więc faktycznie wydatkowane. Z kolei Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w interpretacji z dnia 12 września 2007r. (DP/423-0119/07/AK) wskazał, że nieprawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż ponoszone w Strefie wydatki inwestycyjne, o którym mowa w § 6 ust. 1 Rozporządzenia w sprawie Pomorskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej od 1 stycznia 2007r. powinny być uznawane jako wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą regionalną w momencie ujęcia przedmiotowego wydatku w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury lub innego dokumentu.

Ponadto, Spółka pragnie podkreślić, iż zgodnie z § 9 ust. 6 ww. rozporządzenia, który reguluje zasady dyskontowania wydatków inwestycyjnych, dniem poniesienia wydatku jest ostatni dzień miesiąca, w którym poniesiono wydatek. Co więcej, przepis ten wskazuje bezpośrednio, że wyliczenia zdyskontowanej wartości poniesionych wydatków i otrzymanej pomocy opierają się na wartości poniesionych wydatków z dnia ich poniesienia. Mimo, że przepis ten nie reguluje wprost kwestii uznania wydatku za poniesiony, lecz stanowi, jaki dzień przyjmuje się za dzień poniesienia wydatku dla wyliczenia zdyskontowanej wartości inwestycji, zdaniem Spółki literalne brzmienie tego przepisu potwierdza, że wydatkiem jest koszt zrealizowany w znaczeniu kasowym, a przez poniesienie wydatku należy rozumieć definitywne pokrycie kosztów z własnych zasobów majątkowych podatnika poprzez dokonanie zapłaty (lub kompensaty). Podsumowując w opinii Spółki z powyższego wynika, że momentem poniesienia wydatku związanego z inwestycją w Specjalnej Strefie Ekonomicznej (w szczególności z zakupem lub wytworzeniem we własnym zakresie, bądź modernizacją/rozbudową środków trwałych lub zakupem wartości niematerialnych i prawnych, zakupem gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego), jest dzień dokonania zapłaty (lub uregulowania w formie kompensaty) danego kosztu (ujęcie kasowe), przy zachowaniu pozostałych warunków określonych w § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia (przy czym bez znaczenia pozostaje moment wystawienia/otrzymania faktury lub rachunku kontrahenta). Zdaniem Spółki powyższe podejście należy stosować również w odniesieniu do zaliczek zapłaconych przez Spółkę na poczet wyżej wskazanych wydatków inwestycyjnych na terenie Specjalnej Strefie Ekonomicznej. Stanowisko Spółki wynika z przepisów ustawy o podatku dochodowym, od osób prawnych oraz rozporządzenia. Znajduje ono także poparcie w interpretacjach organów podatkowych oraz orzecznictwie sądów administracyjnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w zakresie pytania 1, dotyczącego stosowania metody kasowej dla zakwalifikowania danego wydatku do kosztów inwestycyjnych dla kalkulacji maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego, jest prawidłowe.

Mając na powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w zakresie pytania 2, dotyczącego kasowego podejścia w przypadku, gdy Spółka dokonuje - dla kalkulacji maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego - zapłaty (kompensaty) w formie zaliczek na poczet wydatków inwestycyjnych, jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 ze zm.) dochody uzyskane z działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, są wolne od podatku dochodowego. Wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z zasadami zawartymi w ustawie z 30.04.2004r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. z 2007r., Nr 59, poz. 404 ze zm.). Art. 16 ust.1 ustawy z dnia 20 października 1994r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz. U. z 2007r., Nr 42, poz. 274) stanowi, iż podstawą do korzystania z pomocy publicznej jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy. Zezwolenie określa przedmiot działalności gospodarczej oraz warunki dotyczące w szczególności:

1. zatrudnienia przez przedsiębiorcę przy prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie strefy przez określony czas określonej liczby pracowników,
2. dokonania przez przedsiębiorcę inwestycji na terenie strefy o wartości przewyższającej określoną kwotę.

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych. Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie łódzkiej specjalnej strefy ekonomicznej z dnia 27 października 2006r. (Dz. U. Nr 200, poz. 1473) pomoc regionalna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych (...) stanowi pomoc regionalną z tytułu:

1. kosztów nowej inwestycji, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą, określonych w § 6, lub
2. tworzenia nowych miejsc pracy, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników, obejmujących koszty płacy brutto tych pracowników, powiększone o obowiązkowe składki na ubezpieczenia społeczne, ponoszone przez przedsiębiorcę od dnia zatrudnienia tych pracowników.

§ 3 ust. 4 ww. rozporządzenia stanowi, iż przez nową inwestycję należy rozumieć inwestycję w środku trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, polegająca na utworzeniu nowego lub rozbudowie istniejącego przedsiębiorstwa, dywersyfikacji produkcji przedsiębiorstwa przez wprowadzenie nowych dodatkowych produktów bądź na zasadniczej zmianie dotyczącej całościowego procesu produkcyjnego istniejącego przedsiębiorstwa. Za nową inwestycję uznaje się również nabycie przedsiębiorstwa, które jest w likwidacji albo zostałoby zlikwidowane, gdyby nie zostało nabyte, przy czym przedsiębiorstwo jest nabywane przez niezależnego inwestora.

W myśl § 6. ust. 1 ww. rozporządzenia za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

1. ceną nabycia gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego,
2. ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika,
3. kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych,
4. ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii, przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how lub nieopatentowanej wiedzy technicznej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

Zdaniem Spółki podejście kasowe należy stosować również w przypadku zapłaty (kompensaty) zaliczek na poczet wydatków inwestycyjnych, a w szczególności na poczet nabycia lub wytworzenia środków trwałych, ewentualnie nabycia wartości niematerialnych i prawnych. W opinii tut. organu, przedpłaty w postaci zaliczek nie mogą zostać zaliczone, w momencie ich zapłaty, do wartości początkowej środka trwałego, czy wartości niematerialnej i prawnej. Jak wynika z art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia. Natomiast pkt 2 powyższego artykułu stanowi, iż wartością początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uważa się, w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Stosownie do art. 16g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. Ust. 4 analizowanego artykułu stanowi, iż za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zaliczka na poczet nabycia lub wytworzenia środka trwałego czy wartości niematerialnej i prawnej stanowi tylko część ceny nabycia czy kosztu wytworzenia, o której mowa w art. 16g ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Według Popularnego słownika języka polskiego - wydawnictwo Wilga, rok wydania 2000, zaliczka jest tylko częścią należności wpłacanej lub wypłacanej na poczet należności. Funkcją zaliczki jest m.in. traktowanie jej jako formy wpłaty na poczet świadczenia, tj. kwoty przypadającej na rachunek przyszłych należności wierzyciela. Dopiero zapłata całości ceny nabycia (także ceny nabycia składającej się na koszt wytworzenia), pozwoli na zaliczenie wpłaconej zaliczki do wartości początkowej środka trwałego czy wartości niematerialnej i prawnej. Tym samym moment zapłaty pozostałej części ceny nabycia (także ceny nabycia składającej się na koszt wytworzenia) środka trwałego, ewentualnie wartości niematerialnej i prawnej, będzie momentem, w którym podatnik będzie mógł zaliczyć wpłaconą zaliczkę do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną, oczywiście z zachowaniem pozostałych warunków określonych w wymienionym powyżej rozporządzeniu Rady Ministrów.

Interpretacja dotyczy przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-go Maja 10,09-402 Płock.