Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 08.07.2008r. ( data wpływu 11.07.2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia przychodu z tytułu sprzedaży przedmiotu leasingu korzystającemu w sytuacji, gdy pierwotnie określony okres trwania umowy leasingu finansowego ulegnie wydłużeniu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11.07.2008r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia przychodu z tytułu sprzedaży przedmiotu leasingu korzystającemu w sytuacji, gdy pierwotnie określony okres trwania umowy leasingu finansowego ulegnie wydłużeniu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność leasingową. Wśród zawieranych umów leasingu znajdują się umowy, które spełniają warunki określone w art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dla tzw. podatkowego leasingu finansowego (tj. umowy zawierane są na czas oznaczony, suma ustalonych w nich opłat przekracza równowartość wartości początkowej przedmiotów leasingu, umowy zawierają postanowienie, że odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie umowy leasingu dokonuje korzystający). Przedmiotami umów są środki trwałe, z wyłączeniem nieruchomości.

W praktyce zdarzają się sytuacje, w których korzystający np. w związku z jego pogarszającą się bieżącą sytuacją finansową zwraca się z prośbą o przedłużenie okresu umowy leasingu.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Jak należy ustalić przychód z tytułu sprzedaży przedmiotu leasingu korzystającemu w sytuacji, gdy pierwotnie określony okres trwania umowy leasingu operacyjnego ulegnie wydłużeniu?

Zgodnie z przepisem art. 17a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przez okres umowy leasingu rozumie się czas określony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona. Zdaniem Spółki, jak wskazuje literalne brzmienie przepisu, podstawowy okres umowy leasingu ustala się w oparciu o postanowienia aktualnej umowy z wyłączeniem tych postanowień umownych, które dotyczą ewentualnego przedłużenia czasu jej trwania (w przepisach użyto sformułowania może być a nie została przedłużona lub skrócona). Oznacza to, że podstawowy okres umowy leasingu należy ustalać na podstawie definitywnie (a nie hipotetycznie) określonego w umowie czasu jej trwania, przy czym ustalenia tego należy dokonać każdorazowo w oparciu o aktualne brzmienie umowy, tj. z uwzględnieniem zmieniających ją aneksów. W myśl przepisu art. 17g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli są spełnione warunki, o których mowa w przepisie art. 17f ust.1 tej ustawy (tzw. leasing finansowy), i po upływie podstawowego okresu umowy leasingu finansujący przenosi na korzystającego własność środków trwałych będących przedmiotem umowy to przychodem ze sprzedaży środków trwałych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży, także wtedy, gdy odbiega ona znacznie od ich wartości rynkowej. W tym przypadku kosztem uzyskania przychodów są wydatki poniesione przez finansującego na nabycie lub wytworzenie środków trwałych pomniejszone o spłatę wartości początkowej, o której mowa w przepisie art. 17a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z zasadą swobody umów strony mogą dokonać za obopólną zgodą zmian w swoich dotychczasowych oświadczeniach woli. Czas trwania umów leasingowych jest bardzo często uzależniony od zdolności płatniczych korzystającego. Ponieważ w trakcie umowy leasingu zdolność płatnicza korzystającego może ulegać zmianom, zmianie ulegać mogą także jego bieżące potrzeby w odniesieniu do czasu trwania umowy leasingu. Dlatego też w działalności leasingowej często stosowana jest zgodnie z potrzebami korzystających praktyka zmieniania okresu trwania umów leasingu poprzez ich wydłużenie bądź skracanie, na podstawie odpowiednich aneksów do pierwotnych umów leasingu. Aneksy takie służą nowemu definitywnemu określeniu trwania umowy leasingu, przy zachowaniu ciągłości pozostałych jej postanowień. Spółka stoi na stanowisku, iż samo wydłużenie okresu trwania umowy leasingu finansowego nie ma wpływu na ustawowe przesłanki uznania jej za podatkową umowę leasingu. W takim przypadku przychód ze sprzedaży przedmiotu leasingu należy określić na podstawie przepisu art. 17g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tzn. przychód taki stanowi cena określona w umowie sprzedaży także wtedy, gdy odbiega ona znacznie od wartości rynkowej.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Przepisy rozdziału 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( t.j. Dz. U. z 2000r., nr 54, poz. 654 z późn. zm.) regulują m.in. szczególne zasady opodatkowania stron leasingu finansowego, które mają zastosowanie tylko, jeżeli umowa leasingu spełnia warunki, o których mowa w art. 17f ust. 1 ustawy.

Umowa leasingu dla celów podatkowych ma charakter leasingu finansowego, gdy spełnione są warunki:

1. umowa leasingowa musi być zawarta na okres oznaczony,
2. suma ustalonych w umowie leasingowej opłat, pomniejszonych o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych będących przedmiotem tej umowy,
3. umowa zawiera postanowienie, że odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie umowy dokonuje korzystający.

Skutki podatkowe sprzedaży środka trwałego, będącego przedmiotem umowy leasingu finansowego , po upływie podstawowego okresu umowy leasingu określa przepis art. 17g ustawy.

Stosownie do art. 17g ust 1 ustawy, jeżeli są spełnione warunki, o których mowa w art. 17f ust. 1 i po upływie podstawowego okresu umowy leasingu finansujący przenosi na korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych będących przedmiotem tej umowy:

1. przychodem ze sprzedaży środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży, także wtedy, gdy odbiega ona znacznie od ich wartości rynkowej,
2. do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków poniesionych przez finansującego na nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych stanowiących przedmiot umowy leasingu; kosztem są jednak te wydatki pomniejszone o spłatę wartości początkowej, o której mowa w art. 17a pkt 7.

Wątpliwości w zakresie możliwości zastosowania art. 17 g ust. 1 ustawy powstają w przypadku, gdy pierwotnie określony okres trwania umowy leasingu ulegnie wydłużeniu.

Zgodnie z art. 17a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za podstawowy okres umowy leasingu uważa się czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona.

Należy zauważyć, iż art. 17a pkt 2 ustawy nie można interpretować w oderwaniu od pozostałych przepisów regulujących zasady opodatkowania stron leasingu. W sytuacji, gdy strony leasingu dokonają zmiany czasu trwania umowy leasingu należy zbadać, czy nowe warunki umowy spełniają kryteria wynikające z art. 17f ustawy.

Jeżeli po dokonaniu zmiany okresu trwania umowy leasingu, umowa ta nadal spełnia warunki określone w art. 17f ustawy, wówczas możliwe jest ustalenie dochodu ze sprzedaży przedmiotu leasingu, po upływie podstawowego okresu umowy na podstawie art. 17g ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.