Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2007 r. (data wpływu 11 września 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie działalności prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (skutków sprzedaży składników majątkowych) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2007 r. wpłynął do tut. organu wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sprzedaży środków trwałych związanych z poniesionymi wydatkami inwestycyjnymi po przekroczeniu kwoty 700 tys. EURO, tj. kwoty zwalniającej dochód od podatku dochodowego w całości.

W przedmiotowym wniosku oraz w piśmie z dnia 6 grudnia 2007 r. wskazano, że Spółka w dniu 12 września 2000 r. uzyskała pozwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, w którym określono osiągnięcie następującego stanu zatrudnienia: na dzień 31 grudnia 2001 r. 50 pracowników, na dzień 31 grudnia 2002 r. - 70 pracowników. Spółka spełniła określone poziomy zatrudnienia pracowników, w zakreślonych w zezwoleniu terminach.

Ponadto zezwolenie określało wymóg poniesienia w terminie do 31 grudnia 2001 r. wydatków inwestycyjnych w kwocie co najmniej 5 mln zł również ten wymóg został przez Spółkę spełniony w zakreślonym terminie.

Spółka poinformowała, że nie skorzystała z prawa do wystąpienia z wnioskiem do ministra właściwego do spraw gospodarki o zmianę podstaw prawnych ulgi, o jakich mowa w art. 6 ustawy z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych ustaw (Dz. U. Nr 188, poz. 1840). Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, mają do niego zastosowanie zwolnienia podatkowe określone w art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. Nr 123, poz. 600 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2000 r. i korzysta z ulgi podatkowej określonej w § 5 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 września 1997 r. w sprawie ustanowienia specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 135, poz. 905).

Spółka w dniu wejścia Polski do Unii Europejskiej była średnim przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 ze zm).

Podatnik (do dnia 31 grudnia 2000 r.) poniósł wydatki inwestycyjne w kwocie przekraczającej równowartość 700 tys. Euro, co zgodnie z treścią ww. rozporządzenia, uprawniało Spółkę do całkowitego zwolnienia dochodu z podatku dochodowego.

Po 31 grudnia 2000 r. Spółka poniosła wydatki na zakup środków trwałych, które jednak w jej ocenie - nie wpływały na uzyskaną ulgę, gdyż możliwość korzystania z niej zapewniły już wydatki poniesione przed tą datą.

Środki te z różnych przyczyn tracą swoją przydatność gospodarczą i podatnik planuje ich zbycie.

W związku z powyższym Spółka zadała następujące pytanie:

Czy podatnik, który korzysta z ulgi podatkowej określonej w § 5 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 września 1997 r. w sprawie ustanowienia specjalnej strefy ekonomicznej może zbyć składniki majątkowe, o których mowa w § 2 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia, z którymi, w jego ocenie, nie były związane zwolnienia od podatku nie tracąc jednocześnie prawa do zwolnień od podatku dochodowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia podmiot traci prawo do zwolnień od podatku dochodowego, jeżeli w roku podatkowym, w którym z niego skorzystał, lub przed upływem trzech lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym zakończył korzystanie ze zwolnień, przeniesie w jakiejkolwiek formie własność składników majątkowych, o których mowa w § 2 w ust. 1 pkt 1, z którymi były związane zwolnienia od podatku; nie dotyczy to przeniesienia własności w wyniku przekształcenia, łączenia lub podziału podmiotów, a także przeniesienia własności tych składników majątkowych w stosunku, do których nastąpiło zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową w rozumieniu przepisów, o których mowa w § 10 ust. 1.

Spółka podniosła, że przepis ten dotyczy jedyne zakazu zbycia środków trwałych, z którymi było związane zwolnienie od podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 5 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 września 1997 r. w sprawie ustanowienia specjalnej strefy ekonomicznej dochód stanowiący równowartość wydatków inwestycyjnych jest wolny od podatku dochodowego. Zwolnienie przysługuje począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym podmiot poniósł wydatki inwestycyjne, aż do wyczerpania, nie dłużej jednak niż do upływu okresu, na który została ustanowiona strefa, z zastrzeżeniem § 8. W wypadku, gdy wydatki inwestycyjne przekroczą kwotę stanowiącą równowartość 700 tys. Euro, obliczoną przy zastosowaniu średniego kursu ogłoszonego przez Prezesa NBP z dnia faktycznego poniesienia wydatków, dochód jest wolny od podatku dochodowego w całości.

W ocenie Spółki, zgodnie z przytoczonymi przepisami podatnik, który zainwestował w określonym terminie kwotę stanowiącą równowartość 700 tys. Euro, może korzystać ze zwolnienia w podatku dochodowym od całości uzyskiwanych dochodów.

Spółka do 31 grudnia 2000 r. poniosła wydatki inwestycyjne w kwocie przekraczającej 700 tys. Euro. Mechanizm uzyskiwania pełnego zwolnienia oparty jest na uzyskaniu pewnego pułapu zainwestowania środków pieniężnych, a zatem przekroczenie pułapu powoduje, że kolejne wydatki inwestycyjne nie mają już wpływu na uzyskane zwolnienie.

Tym samym wydatki inwestycyjne przeznaczone na zakup środków trwałych poniesione po dniu 31 grudnia 2000 r. nie mają już wpływu na uzyskane zwolnienie - i do ich zbycia nie mają zastosowania przesłanki utraty prawa do ulgi o jakich mowa w § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 września 1997 r. w sprawie ustanowienia specjalnej strefy ekonomicznej.

Na tle przedstawionego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadząc na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, na podstawie zezwolenia uzyskanego w 2000 r., działalność gospodarczą, korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych od całości dochodów.

Zasady i tryb ustanawiania specjalnych stref ekonomicznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zarządzanie strefami oraz szczególne zasady i warunki prowadzenia na ich terenie działalności gospodarczej określiła ustawa z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. Nr 123, poz. 600 ze zm.).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 tej ustawy w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2000 r. dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne oraz osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą mogą być, w drodze rozporządzenia Rady Ministrów, zwolnione odpowiednio od podatku dochodowego od osób prawnych i podatku dochodowego od osób fizycznych w okresie równym połowie okresu, na jaki ustanowiona została strefa.

Specjalna strefa ekonomiczna ustanowiona została na okres 20 lat rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia z dnia 9 września 1997 r. w sprawie ustanowienia specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 135, poz. 905 ze zm.), w którym określono zwolnienia i preferencje dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, na terenie strefy na zasadach określonych w art. 12 ustawy.

W dniu 1 stycznia 2001 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 117, poz. 1228) wprowadzająca m.in. zmianę treści przepisów (w tym ww. art. 12 ustawa z dnia 20 października 1994 r.) przyznających zwolnienia i preferencje dla podatników prowadzących działalność gospodarczą na terenach objętych specjalnymi strefami ekonomicznymi.

Jednocześnie w art. 5 ust. 1 tej ustawy wskazano, że przedsiębiorcy, którzy przed dniem wejścia w życie ustawy (tj. przed dniem 1 stycznia 2001 r.) uzyskali zezwolenia na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, zachowują przez okres ważności zezwolenia prawo do zwolnień i preferencji podatkowych określonych w art. 12 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie tej, zmieniającej ustawy (tj. przed 1 stycznia 2001 r.).

Przyjęcie Polski do Unii Europejskiej przyniosło kolejną zmianę przepisów dotyczących specjalnych stref ekonomicznych. Z dniem 1 maja 2004 r. weszła w życie ustawa z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych ustaw (Dz. U. Nr 188, poz. 1840 ze zm.), która postanowieniami art. 3 - uchyliła art. 5 nowelizacji z dnia 16 listopada 2000 r.

Tym samym co do zasady - przedsiębiorcy, którzy uzyskali zezwolenie przed dniem 1 stycznia 2001 r. stracili prawo do 100% zwolnienia od podatku dochodowego na dotychczasowych zasadach.

Artykuł 5 ustawy zmieniającej z dnia 2 października 2003 r., wskazując bowiem, że przedsiębiorca, który posiada zezwolenie uzyskane przed dniem 1 stycznia 2001 r., zachowuje prawo do zwolnień podatkowych określonych w art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych, - podzielił przedsiębiorców, którzy uzyskali zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie danej strefy, na 3 grupy.

Przedsiębiorcy mali i średni w dalszym ciągu uzyskali prawo do 100% zwolnienia w zakresie ustalonym w art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. (w brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r.), ale prawo to jest ograniczone czasowo odpowiednio do dnia 31 grudnia 2011 r. i dnia 31 grudnia 2010 r. (art. 5 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 2 października 2003 r.).

W stosunku do dużych przedsiębiorców, którzy zachowali prawo do zwolnień od podatku dochodowego w zakresie ustalonym w art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r., (w brzmieniu wówczas obowiązującym) przepis ten ograniczył wielkość zwolnień poprzez określenie maksymalnej wielkości zwolnienia (czyli pomocy publicznej): do 30% równowartości kosztów inwestycji (sektor motoryzacyjny) bądź 75% tych kosztów (zezwolenia wydane przed 1 stycznia 2000 r.) lub 50% tych kosztów (zezwolenia wydane po 31 grudnia 1999 r.). (art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 2 października 2003 r.).

Zgodnie natomiast z art. 6 ustawy z dnia 2 października 2003 r. przedsiębiorca (mały bądź średni), który uzyskał zezwolenie przed dniem 1 stycznia 2001 r. (a więc będący w sytuacji wskazanej przez Spółkę we wniosku), może wystąpić z wnioskiem do ministra właściwego do spraw gospodarki o jego zmianę polegającą na zastosowaniu do tego przedsiębiorcy przepisów dotyczących zwolnień podatkowych określonych w art. 5, w miejsce przepisów art. 12 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, w brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r. Przy czym termin złożenia wniosku upływa z dniem 31 grudnia 2007 r. (art. 6 ust. 1 i 5 ustawy z dnia 2 października 2003 r.).

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka ww. wniosku do ministra właściwego do spraw gospodarki nie złożyła. Należy jednakże wskazać, że ta okoliczność nie pozbawia prawa do zwolnienia w przypadku nie złożenia wniosku.

Z treści cytowanych uprzednio przepisów wynika bowiem, że mali i średni przedsiębiorcy, którzy uzyskali zezwolenie przed dniem 1 stycznia 2001 r., zachowują prawo do dotychczasowych (nielimitowanych) ulg w podatku dochodowym ograniczone odpowiednio do dnia 31 grudnia 2011 i dnia 31 grudnia 2010 r. (art. 5 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 2 października 2003 r.).

W konsekwencji zasady zwolnień podatkowych dla przedsiębiorców, którzy posiadają zezwolenie uzyskane przed dniem 1 stycznia 2001 r. oparto - dla małych i średnich przedsiębiorców na przepisach ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych oraz rozporządzeń ustanawiających specjalne strefy ekonomiczne wydanych na jej podstawie w ich brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 1 tej ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2000 r.) dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne prowadzące działalność gospodarczą mogły być, w drodze rozporządzenia Rady Ministrów, całkowicie zwolnione od podatku dochodowego od osób prawnych w okresie równym połowie okresu, na jaki ustanowiona została strefa.

Natomiast w art. 16 ust. 1 cytowanej ustawy przewidziano, że prowadzenie działalności gospodarczej na terenie strefy z zastrzeżeniem ust. 2, wymaga zezwolenia, które stosownie do ust. 8 określa m.in. przedmiot oraz warunki działalności gospodarczej, która ma być prowadzona przez przedsiębiorcę na terenie strefy. Zezwolenie stanowi podstawę do korzystania przez przedsiębiorcę ze zwolnień od podatku lub preferencji podatkowych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 12 ust. 5. (art. 16 ust. 5 cyt. ustawy).

W razie cofnięcia zezwolenia przedsiębiorca traci prawo do zwolnień i preferencji, o których mowa w art. 12 ust. 1-4 i jest zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób prawnych objętego takimi zwolnieniami i preferencjami za okres od powstania okoliczności będącej podstawą cofnięcia (art. 19 ust. 3 cyt. ustawy).

Przepisy wykonawcze do ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych pierwotnie zostały zawarte m.in. w omawianym rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 września 1997 r. w sprawie ustanowienia specjalnej strefy ekonomicznej.

W myśl § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia dochód z działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu jest wolny od podatku dochodowego w okresie 10 lat od dnia rozpoczęcia przez podmiot gospodarczy działalności gospodarczej na terenie strefy, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Natomiast w ust. 2 § 5 prawodawca wskazał, że wysokość zwolnienia od podatku dochodowego ustala się na podstawie przepisu ust. 3 lub 4.

W odniesieniu do ponoszonych wydatków inwestycyjnych w ust. 3 § 5 określono, że dochód stanowiący równowartość wydatków inwestycyjnych jest wolny od podatku dochodowego. Zwolnienie przysługuje począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym podmiot poniósł wydatki inwestycyjne, aż do wyczerpania, nie dłużej jednak niż do upływu okresu, na który została ustanowiona strefa, z zastrzeżeniem § 8.

W wypadku, gdy wydatki inwestycyjne przekroczą kwotę 700 tys. EURO stanowiącą równowartość, obliczoną przy zastosowaniu średniego kursu ogłoszonego przez Prezesa NBP z dnia faktycznego poniesienia wydatków, dochód jest wolny od podatku dochodowego w całości.

Przy czym wydatki inwestycyjne oznaczają jak stanowi § 2 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia - wydatki faktycznie poniesione po dniu uzyskania zezwolenia nie zwrócone przedsiębiorcy w jakiejkolwiek formie, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli podatki te w całości lub w części podlegają odliczeniu od należnego podatku od towarów i usług, dokonane:

1. na zakup i montaż fabrycznie nowych maszyn i urządzeń przyjętych przez podmiot do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy, zaliczonych, zgodnie z Klasyfikacją rodzajową środków trwałych Głównego Urzędu Statystycznego, do grup 3-6 i 8, oraz środków transportu zaliczonych do grupy 7 tej Klasyfikacji, z wyjątkiem samochodów osobowych i innych samochodów o dopuszczalnej ładowności nie przekraczającej 500 kg, a także na modernizację lub wytwarzanie we własnym zakresie tych urządzeń,
2. na zakup, budowę, rozbudowę lub modernizację budynków i budowli położonych na terenie strefy, zaliczonych, zgodnie z Klasyfikacją rodzajową środków trwałych Głównego Urzędu Statystycznego, do grupy 1 podgrup 10 i 11, podgrupy 12 rodzaju 123, podgrupy 13 oraz do grupy 2 podgrup 20 i 22-24, podgrupy 25 rodzaju 258, podgrup 26 i 27, podgrupy 29 rodzajów 293 i 296,
3. na spłatę wartości składników, o których mowa pod lit. a) i b), określonej w umowie najmu, dzierżawy lub w innej umowie o podobnym charakterze, zaliczonych do składników majątku najemcy, dzierżawcy lub używającego - stosownie do przepisów wydanych na podstawie art. 12 ust. 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, przyjętych do prowadzenia działalności na terenie strefy.

Jednocześnie w § 13 ust. 1 ww. rozporządzenia w sprawie ustanowienia specjalnej strefy ekonomicznej ustawodawca zawarł katalog przesłanek skutkujących utratą zwolnień. Mianowicie podmiot traci prawo do zwolnień od podatku dochodowego, m.in.,

• jeżeli w roku podatkowym, w którym z prawa do zwolnień skorzystał, lub
• przed upływem trzech lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym zakończył korzystanie ze zwolnień

przeniesie w jakiejkolwiek formie własność składników majątkowych, o których mowa w § 2 ust. 1 pkt 1, z którymi były związane zwolnienia od podatku;

Powyższe obostrzenia nie dotyczą sytuacji:

• przeniesienia własności w wyniku przekształcenia, łączenia lub podziału przedsiębiorców, a także
• przeniesienia własności tych składników majątkowych, w stosunku do których nastąpiło zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową w rozumieniu przepisów, o których mowa w § 10 ust. 1 (tj. przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz. U. Nr 6, poz. 35 i Nr 14, poz. 78).

Analiza tego przepisu pozwala na stwierdzenie, że przeniesienie w jakiejkolwiek formie składnika majątku, z którym związane były wydatki inwestycyjne z uchybieniem powyższych warunków stanowi wystarczającą przesłankę do utraty prawa do zwolnienia podatkowego w tej części, w jakiej związane ono było z tym składnikiem majątku, którego własność została przeniesiona. Innymi słowy, przepis ogranicza przeniesienie własności składników majątkowych związanych z tymi wydatkami inwestycyjnymi, które były konieczne do osiągnięcia, uzyskania zwolnienia podatkowego od całości dochodów.

Spółka do 31 grudnia 2000 r. poniosła wydatki inwestycyjne w kwocie przekraczającej 700 tys. EURO. Mechanizm uzyskiwania pełnego zwolnienia oparty został na warunku dokonania przez przedsiębiorcę trwałej inwestycji o charakterze produkcyjnym na terenie strefy o wartości przewyższającej określoną kwotę w tym przypadku 700 tys. EURO. Zatem spełnienie tego oraz określonych w zezwoleniu warunków powoduje, że kolejne wydatki inwestycyjne nie mają już wpływu na uzyskane zwolnienie (jego wysokość).

W konsekwencji wydatki inwestycyjne przeznaczone na zakup środków trwałych, które poniosła Spółka po przekroczeniu ww. pułapu (tj. po dniu 31 grudnia 2000 r.), nie miały już wpływu na uzyskane zwolnienie - i tym samym zbycie tych środków trwałych, o ile nie uchybia warunkom określonym w zezwoleniu na prowadzenie działalności w strefie, nie podlega ocenie pod kontem spełnienia przesłanek utraty prawa do ulgi, o jakich mowa w § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 września 1997 r. w sprawie ustanowienia specjalnej strefy ekonomicznej.

Na marginesie zauważyć należy, że przepis art. 5 ust. 6 wskazanej ustawy z 2 października 2003 r. określił ponadto zachowanie prawa do zwolnień, o których mowa w art. 5 ust. 1 przez małych i średnich przedsiębiorców z wyjątkiem enumeratywnie wskazanych przypadków utraty tego prawa, tj.:

1. zbycia 100% wkładów, udziałów lub akcji przedsiębiorców będącego małym lub średnim przedsiębiorcą,
2. połączenia się spółki będącej małym lub średnim przedsiębiorcą z inną spółką,
3. nabycia przedsiębiorstwa od przedsiębiorcy będącego małym lub średnim przedsiębiorcą.

W przedstawionym stanie faktycznym przepis ten nie będzie miał jednak zastosowania.

Mając na uwadze powyższe, zajęte przez Spółkę stanowisko w kwestii przeniesienia własności składników majątkowych (środków trwałych) w kontekście prawa do zwolnienia dochodów od podatku dochodowego od osób prawnych jest prawidłowe.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 ustawy Ordynacja podatkowa).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.