Temat interpretacji

W dniu 8.03.2007r. wpłynął do organu podatkowego wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, który następnie został uzupełniony w dniu 22.03.2007r.

W złożonym wniosku Spółka informuje, iż w Unii Europejskiej zostało wydane Rozporządzenie Rady (WE) nr 320/2006 z dnia 20 lutego 2006r., ustanawiające tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie i zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1290/2005 w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej. Na mocy ww. przepisu został utworzony tymczasowy fundusz restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie.

Wnioskująca podnosi, iż źródłami finansowania funduszu restrukturyzacyjnego są obowiązkowe składki wpłacane przez producentów cukru od każdej tony kwoty produkcji cukru przydzielonej danemu przedsiębiorstwu, zgodnie z art. 7 ust. 2, art. 8 ust. 1 oraz art. 11 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 z dnia 20 lutego 2006r. w sprawie wspólnej organizacji rynków cukru w roku gospodarczym 2006/2007, który rozpoczyna się 1 lipca 2006r. i kończy się 30 września 2007r.

Składka w roku gospodarczym 2006/2007 wynosi 126,40 EURO od tony kwoty. Spółka zobowiązana jest wpłacić tymczasową składkę restrukturyzacyjną w dwóch ratach, w następujący sposób:

- 60% do końca lutego danego roku gospodarczego, tj. do 28 lutego 2007r.,

- 40% do dnia 31 października następnego roku gospodarczego, tj. do 31 października 2007r.

Ponieważ tymczasowa składka restrukturyzacyjna określona jest w EURO, sposób jej przeliczenia określa rozporządzenie komisji (WE) nr 1913/2006 z dnia 20 grudnia 2006r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania agromonetarnego systemu dla EURO w rolnictwie i zmieniające niektóre rozporządzenia. Na mocy art. 11 ww. rozporządzenia, kurs wymiany, który ma być zastosowany, to ostatni kurs wyznaczony przez Europejski Bank Centralny (EBC) przed pierwszym dniem miesiąca, w którym nastąpił termin operacyjny.

Wyliczenie składki restrukturyzacyjnej i przeliczenie jej na polską walutę Spółka otrzymuje poprzez wystawienie noty przez Agencję Rynku Rolnego. Informację o wysokości należności I raty składki restrukturyzacyjnej oraz notę Spółka już otrzymała (nota z dnia 7.02.2007r., otrzymana w dniu 12.02.2007r.).

Pozostałą część składki Spółka zarachowała własną notą księgową i ustaliła przeliczając ją po średnim kursie NBP z dnia 31.12.2006r., zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, który określał w brzmieniu obowiązującym do dnia 31.12.2006r., że koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Spółka przyjęła kurs NBP w wysokości 3,8312 zł za 1 EURO.

W przypadku gdy Agencja Rynku Rolnego wystawiając notę na II ratę składki restrukturyzacyjnej przyjmie do jej przeliczenia inny kurs przeliczeniowy, wówczas Spółka różnicę tę ujmie w momencie jej zarachowania jako koszty uzyskania przychodów lub przychody podatkowe.

Ponieważ składka restrukturyzacyjna obliczona jest od tony cukru, dlatego Spółka ujęła ją jako element bezpośredni stanowiący składnik technicznego kosztu wytworzenia cukru.

Spółka zwraca się z zapytaniem, czy w przypadku gdy dokona uwzględnienia opłaty restrukturyzacyjnej jako kosztu uzyskania przychodu bezpośredniego, będącego elementem kosztu wytworzenia cukru kwotowego wytworzonego w kampanii 2006/2007, postąpi zgodnie z przepisami?

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie Spółka podnosi, iż obliczoną składkę restrukturyzacyjną ujęła jako element technicznego kosztu wytworzenia tony cukru wyprodukowanej w kampanii 2006/2007.

Cukier w momencie jego wytworzenia trafia na magazyn spółki jako wyrób gotowy w wartości technicznego kosztu wytworzenia. W momencie jego sprzedaży następują księgowania po stronie przychodów spółki - uzyskanego przychodu ze sprzedanej tony cukru, a po stronie kosztu ujęcie jako kosztu uzyskania przychodu - technicznego kosztu wytworzenia tej sprzedanej tony cukru. Składka restrukturyzacyjna ujęta proporcjonalnie w technicznym koszcie wytworzenia cukru realizuje się jako koszt uzyskania przychodu w momencie sprzedaży cukru i uzyskania przychodu podatkowego.

Cukier wyprodukowany w kampanii 2006/2007 był sprzedawany już zaraz po wyprodukowaniu, tj. od września 2006 roku i będzie sprzedawany w 2007 roku. W związku z powyższym, część składki restrukturyzacyjnej zrealizuje się podatkowo w 2006 roku przez techniczny koszt wytworzenia, ujęty jako koszt uzyskania przychodów sprzedanego cukru w 2006 roku, natomiast pozostała jej część, która ujęta jest w wartości zapasów wyrobów gotowych zrealizuje się w 2007 roku w momencie sprzedaży cukru i uzyskania przychodu w 2007 roku.

Podatnik wskazuje, iż zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą momentu rozliczania kosztów dla celów podatkowych wyrażoną w art. 15 ust. 4 ustawy z dnia z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006r., w danym roku podatkowym potrącalne są koszty, które dotyczą tego roku podatkowego, co oznacza również, iż potrącalne są także co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione.

Spółka podnosi, iż zasadniczym kryterium decydującym o zaliczeniu wydatków do kosztów podatkowych danego roku podatkowego jest stopień ich powiązań z przychodami podatnika. Zgodnie z utrwalonym w doktrynie prawa i praktyce organów podatkowych poglądem, dokonano w tym zakresie podziału kosztów na bezpośrednio i pośrednio związane z przychodami. Mianowicie, jeżeli dany koszt można przypisać do określonego przychodu uzyskanego przez podatnika w roku podatkowym - koszty te podlegają uwzględnieniu w tym roku podatkowym, w którym przychód ten został lub zostanie osiągnięty (koszty bezpośrednio związane z przychodami). Alternatywnie, koszty pośrednio związane z przychodami obejmują wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, tj. takie, których nie można przyporządkować do określonego, nawet potencjalnego przychodu.

W opinii Spółki, tymczasowa składka restrukturyzacyjna wykazuje bezpośredni związek z przychodami ze sprzedaży cukru.

Podatnik podnosi, iż obowiązujący od 1 stycznia 2007r., znowelizowany przepis art. 15 ust. 4 ustawy z dnia z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, iż koszty, które można powiązać z konkretnym przychodem powinny być potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Wskazana regulacja opiera się na zasadzie współmierności kosztów do przychodów (która obowiązywała również w okresie obowiązywania poprzednich regulacji), której istota polega na przyporządkowaniu kosztów do przychodów tego samego okresu sprawozdawczego.

Zdaniem Spółki, nowe regulacje ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, jakkolwiek wprowadzają podział na koszty bezpośrednie i pośrednie, jednakże nie precyzują sposobu, w jaki należy klasyfikować ponoszone wydatki do wymienionych powyżej grup.

Spółka podnosi, iż tymczasowa składka restrukturyzacyjna wystąpiła po raz pierwszy od momentu wstąpienia Polski do Unii Europejskiej. Składka restrukturyzacyjna nałożona została na producentów cukru jako obowiązkowe zobowiązanie, uzależnione od ilości ton kwoty jaką posiada producent. Spółka uważa, że jeżeli tymczasowa składka restrukturyzacyjna wynosi 126,40EUR od tony kwoty w roku gospodarczym 2006/2007, to jest to koszt uzyskania bezpośrednio związany z przychodami, który winien być ujęty jako składnik kosztu wytworzenia tony cukru w kampanii 2006/2007r. Przy takim ujęciu, składka restrukturyzacyjna stawałaby się kosztem uzyskania przychodów w momencie sprzedaży każdej tony cukru kwotowego wyprodukowano w kampanii 2006/2007r.

Za ujęciem tymczasowej składki restrukturyzacyjnej w kosztach wytworzenia tony cukru wg Spółki przemawia fakt, iż naliczenie powyższej składki uzależnione jest od kwoty produkcji cukru przydzielonej danemu przedsiębiorstwu. Kierując się powyższym argumentem oraz mając na celu zachowanie proporcji ujęcia kosztów do przychodów, Spółka powyższą opłatę ujęła jako bezpośredni koszt uzyskania przychodów, czyniąc ją elementem technicznego kosztu wytworzenia wyrobu gotowego tj. cukru.

Ustosunkowując się do przedstawionej powyżej kwestii, stwierdza się co następuje:

W stanie prawnym obowiązującym w roku 2006, stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. (...).

Na mocy art. 1 pkt 9 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 217, poz. 1589), zmianie uległa treść przepisu art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej. Stosownie do art. 11 i art. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006r., podatnicy których rok podatkowy jest zgodny z rokiem kalendarzowym, od dnia 1 stycznia 2007r. stosują przepis art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej w następującym brzmieniu: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Wobec faktu, iż koszt z tytułu tymczasowej składki restrukturyzacyjnej ponoszony jest w walucie polskiej (wyliczenie składki restrukturyzacyjnej i przeliczenie jej na polską walutę Spółka otrzymuje poprzez wystawienie noty przez Agencję Rynku Rolnego), Wnioskująca nie jest uprawniona do stosowania - dla celów podatkowych regulacji art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej, w zakresie dotyczącym ustalania wysokości kosztów poniesionych w walutach obcych.

Niedopuszczalne jest zatem, aby w sytuacji ponoszenia kosztów w walucie polskiej, co akurat ma miejsce w przedstawionym stanie faktycznym, dla celów obciążenia kosztów podatkowych, Wnioskująca dokonała zarachowania pozostałej części składki restrukturyzacyjnej na podstawie własnej noty księgowej, gdzie kwotę kosztu przeliczono po średnim kursie NBP z dnia 31.12.2006r.

Okoliczność, iż tymczasowa składka restrukturyzacyjna w unijnym roku gospodarczym 2006/2007 wynosi 126,40 EURO od każdej tony kwoty produkcji cukru przydzielonej danemu przedsiębiorstwu, nie ma żadnego wpływu na wysokość podatkowych kosztów uzyskania przychodów Wnioskującej. Spółka ponosi bowiem koszty w walucie polskiej, których wysokość wiążąco określana jest przez Agencję Rynku Rolnego w przesyłanych notach, stanowiących de facto jedyny dokument stwierdzający wysokość ewentualnego kosztu.

W kontekście powyższych rozważań, nieprawidłowy jest także proponowany przez Podatnika sposób postępowania, w przypadku gdy Agencja Rynku Rolnego wystawiając notę na II ratę składki restrukturyzacyjnej przyjmie do jej przeliczenia inny kurs przeliczeniowy, polegający na ujęciu tej różnicy w momencie jej zarachowania jako koszty uzyskania przychodów lub przychody podatkowe.

Wobec faktu, iż Podatnik nie ponosi kosztów w walutach obcych, zatem nie może powstać jakakolwiek różnica wpływająca w jakikolwiek sposób na koszty lub przychody podatkowe.

Odnosząc się zaś bezpośrednio do zasad rozliczania kosztów w czasie, stwierdzić należy co następuje:

W stanie prawnym obowiązującym w roku 2006, stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Od 1.01.2007r., podatnicy, których rok podatkowy zgodny jest z rokiem kalendarzowym, stosują przepis art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej w następującym brzmieniu: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej konstytuuje zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatników musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Związek ten może być natomiast bezpośredni lub pośredni, tzn. kosztem uzyskania przychodu będą wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu oraz wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa.

Jednocześnie, zgodnie z przytoczonym przepisem, wydatki wymienione przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1 nawet jeżeli zostały poniesione w sposób celowy nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W stanie prawnym roku 2006, moment potrącania wydatków uznanych za koszty podatkowe określony jest w przepisie art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie zatem z regulacją art. 15 ust. 4 ustawy, koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione. Z powyższego, zdaniem organu podatkowego wynika, iż ustalając moment uznania wydatku za koszt podatkowy, rozstrzygnąć należy, czy istnieje możliwość powiązania tego wydatku z przychodem osiągniętym w roku podatkowym. Podatnik bowiem może ponosić koszty, które bezpośrednio wiążą się z konkretnymi przychodami osiągniętymi w roku podatkowym lub też może ponosić koszty mające pośredni wpływ na osiągane przez podatnika przychody w ogóle. Wydatki powiązane bezpośrednio z osiągniętym przychodem należy uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów w roku (okresie) osiągnięcia przychodu chyba, że nie można ich zarachować w tym roku. Natomiast wydatki wpływające na przychody Spółki w sposób pośredni należy uznawać za koszty podatkowe w okresie ich poniesienia, czyli zapłaty.

Stwierdzić więc należy, iż wydatki winny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w następujących okresach rozliczeniowych:

1) w roku osiągnięcia przychodu, gdy wydatki związane są bezpośrednio z tym przychodem i w tym roku zostały poniesione,

2) w roku osiągnięcia przychodu, gdy wydatki związane są bezpośrednio z tym przychodem a zostały poniesione w okresie poprzedzającym rok uzyskania przychodu,

3) w roku osiągnięcia przychodu, gdy wydatki jeszcze nie zostały poniesione lecz związane są bezpośrednio z tym przychodem i w roku uzyskania przychodu były znane co rodzaju i kwoty oraz zostały zarachowane,

4) w przypadku, gdy koszt związany jest co prawda bezpośrednio z przychodem danego roku podatkowego, lecz w tym roku nie było możliwe jego zarachowanie, wówczas koszt potrąca się w całości w okresie jego poniesienia,

5) w przypadku, gdy nie jest możliwe przyporządkowanie wydatku do konkretnego przychodu osiągniętego w danym roku podatkowym, koszt potrąca się w całości w okresie jego poniesienia.

Rozpatrując zaś kwestię możliwości dokonania zarachowania w kosztach podatkowych wydatków (w związku z treścią art. 15 ust. 4 ustawy), stwierdzić należy w pierwszej kolejności, iż zagadnienie to obejmuje wyłącznie wydatki bezpośrednio łączące się z konkretnymi przychodami osiągniętymi w danym okresie rozliczeniowym. Ponadto, zauważyć należy, iż zagadnienie to dotyczy wydatków jeszcze nie poniesionych (nie opłaconych) przez podatnika, a jednocześnie określonych co do rodzaju i kwoty w momencie zarachowania. Rodzaj i kwota wydatku muszą być dokładnie określone w momencie zarachowania nie można więc zarachować w koszty podatkowe wartości oszacowanej przez Podatnika. Zdaniem organu podatkowego, wynikające z przepisu art. 15 ust. 4 ustawy stwierdzenie, iż powyższe koszty stanowią koszty podatkowe w okresie osiągnięcia przychodu, o ile możliwe jest ich zarachowanie, oznacza jednocześnie, możliwość fizycznego dokonania zarachowania (zaksięgowania) takiego jeszcze nieponiesionego, ale znanego co do rodzaju i kwoty kosztu.

Zaznaczyć należy, iż w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007r. zmianie uległy przepisy dotyczące potrącania kosztów uzyskania przychodów w czasie. W myśl postanowień art. 15 ust. 4 powołanej powyżej ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007r., koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W myśl art. 15 ust. 4b powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4c powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Jednocześnie przepis art. 15 ust. 4d przedmiotowej ustawy stanowi, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Podatnik zamierza obciążyć koszty podatkowe kwotą technicznego kosztu wytworzenia, podnosi bowiem, iż cyt: Składka restrukturyzacyjna ujęta proporcjonalnie w technicznym koszcie wytworzenia cukru realizuje się jako koszt uzyskania przychodu w momencie sprzedaży cukru i uzyskania przychodu podatkowego. Cukier wyprodukowany w kampanii 2006/2007 był sprzedawany już zaraz po wyprodukowaniu, tj. od września 2006 roku i będzie sprzedawany w 2007 roku. W związku z powyższym część składki restrukturyzacyjnej zrealizuje się podatkowo w 2006 roku przez techniczny koszt wytworzenia, ujęty jako koszt uzyskania przychodów sprzedanego cukru w 2006 roku, natomiast pozostała jej część, która ujęta jest w wartości zapasów wyrobów gotowych zrealizuje się w 2007 roku w momencie sprzedaży cukru i uzyskania przychodu w 2007 roku.

Wskazać w tym miejscu należy, iż rzeczywista wartość tymczasowej składki restrukturyzacyjnej, która w ramach technicznego kosztu wytworzenia, sukcesywnie ma obciążać koszty podatkowe nie jest Podatnikowi znana.

Wartość składki restrukturyzacyjnej, którą Spółka zamierza obciążyć koszty podatkowe zarówno roku podatkowego 2006, jak też roku 2007, została ustalona, a właściwie wyliczona w sposób przybliżony.

Podatnik nie posiada bowiem wiedzy ani dokumentów stwierdzających rzeczywistą wartość kosztu, który uznaje za koszt bezpośredni uzyskania konkretnych przychodów.

Obliczona w sposób przybliżony wartość składki restrukturyzacyjnej, zawarta w kwocie technicznego kosztu wytworzenia nie może służyć ustaleniu kosztów poniesionych w celu uzyskania przychodów, w stosunku do których Podatnik winien dysponować dowodami stwierdzającymi ich wysokość.

Tutejszy organ podatkowy podnosi, iż rozstrzygając o możliwości zaliczenia danego kosztu do kosztów bezpośrednich rozważyć należy, czy istnieje możliwość powiązania tego wydatku z konkretnym przychodem osiągniętym w roku podatkowym. Podatnik musi dysponować wiedzą, popartą materiałem dowodowym (konkretną dokumentacją), iż występuje powiązanie określonego kosztu ze wskazanym przychodem.

W opinii organu podatkowego, w przedstawionych okolicznościach faktycznych, z uwagi na obowiązujące w 2006r., a także w 2007r. i przywołane unormowania ustawy podatkowej, Podatnik nie ma możliwości uznania tymczasowej opłaty restrukturyzacyjnej za bezpośredni koszt uzyskania konkretnych przychodów.

Spółka nie ma możliwości, bez stosowania kluczy obliczeniowych, wskazania rzeczywistej wysokości kosztu z tytułu tymczasowej opłaty restrukturyzacyjnej, obciążającej konkretny przychód konkretnego roku podatkowego, nie posiada wiedzy na temat rzeczywistej wartości kosztu, ani dowodów dokumentujących ten koszt.

Wskazać należy, iż kosztów podatkowych nie można obciążać kwotami hipotetycznymi, nieudokumentowanymi, natomiast pojęcie technicznego kosztu wytworzenia nie jest właściwe prawu podatkowemu, a w szczególności przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tytułem przykładu, organ podatkowy wskazuje, iż wysokość tymczasowej opłaty restrukturyzacyjnej ustalana jest przez Agencję Rynku Rolnego w dwóch notach (60% do końca lutego danego roku gospodarczego, tj. do 28 lutego 2007r., 40% do dnia 31 października następnego roku gospodarczego, tj. do 31 października 2007r.). Spółka nie ma możliwości zarachowania (zaksięgowania) takiego jeszcze nieponiesionego kosztu, nie dysponuje bowiem wiedzą na temat jego wysokości, a w odniesieniu do drugiej raty składki nie dysponuje żadnym dowodem, iż taki koszt w ogóle będzie poniesiony.

Nawet gdyby uznać tymczasową składkę restrukturyzacyjną za koszt bezpośrednio związany z konkretnymi przychodami danego roku podatkowego, to w momencie obciążania kosztów uzyskania przychodów, należałoby wiążąco wskazać, jaka konkretna kwota drugiej raty składki restrukturyzacyjnej obciąża koszty podatkowe roku 2006 i posiadać dowód, będący podstawą zarachowania tych znanych co do rodzaju i kwoty, lecz jeszcze nieponiesionych kosztów uzyskania przychodów.

W ocenie organu podatkowego, ze względów wykazanych powyżej, tymczasowa opłata restrukturyzacyjna winna obciążyć koszty podatkowe w momencie poniesienia.

Przedmiotowa interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskującą i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.