Niniejsza interpretacja stanowi odpowiedź na pytanie oznaczone numerem 2. W zakresie pytania oznaczonego numerem 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, certyfikat rezydencji podatkowej, otrzymany w formie dokumentu elektronicznego, samodzielnie ściągnięty przez podatnika (kontrahenta) z odpowiedniej strony internetowej władz podatkowych kraju beneficjenta płatności, wystawiony odpowiednio przez właściwe władze podatkowe państwa beneficjenta płatności, stanowi certyfikat rezydencji w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017, poz. 2343, z późn. zm.; dalej: ustawa o CIT), pozwalający na zastosowanie postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Uzasadnienie:

Stosownie do art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez nierezydentów przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
   2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze
   
   - ustala się w wysokości 20% przychodów;
3. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,
4. uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera
   - ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Powyższa regulacja oznacza, że wypłata określonych w powyższym przepisie przychodów na rzecz podmiotu będącego w Polsce nierezydentem, skutkuje obowiązkiem pobrania podatku u źródła w określonej stawce. Jednocześnie ust. 2 art. 21 ustawy o CIT stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Na podstawie natomiast art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. la-le. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Stosownie do art. 4a pkt 12 ustawy o CIT, przez certyfikat rezydencji rozumie się zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika. Przepisy ustawy o CIT jak również Ordynacji podatkowej, nie zawierają dodatkowych postanowień odnoszących się do formy, którą powinien posiadać certyfikat rezydencji. W ocenie Wnioskodawcy oznacza to, że za certyfikat rezydencji należy uznać każdy dokument, który spełnia kryteria określone w art. 4a pkt 12 ustawy o CIT, a zatem:

1. zawiera dane identyfikacyjne podmiotu (m.in. imię, nazwisko, nazwę, adres), datę wydania oraz ew. okres, w którym obwiązuje certyfikat,
2. zaświadcza o miejscu siedziby dla celów podatkowych podmiotu w danym państwie, wydany jest przez właściwy organ administracji podatkowej w danym państwie.

Zgodnie z art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej, dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Dokumentem urzędowym będzie zatem taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa przez powołany do tego organ. A zatem, jeżeli zgodnie z prawem danego państwa, istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych (certyfikatu rezydencji podatkowej) zarówno w formie papierowej, jak i w formie elektronicznej, zaś obie formy są wydawane przez właściwy organ podatkowy danego państwa i mają status równorzędny w świetle prawa tego państwa, to Wnioskodawca jako płatnik będzie upoważniony do uznania takiego certyfikatu rezydencji, w którejkolwiek z tych form. Taki certyfikat rezydencji w formie elektronicznej będzie zatem podstawą dla płatnika do zastosowania postanowień umowy o UPO.

Reasumując, skoro w kraju rezydencji podatkowej dopuszczalne są dwie (albo więcej) formy wydawania certyfikatów rezydencji i każda z nich jest równoważna (ma taką samą moc wiążącą), to nie ma podstaw, aby polskie organy podatkowe uznawały tylko jedną z tych form. Nie można zatem przyjmować, że zastosowanie regulacji umów o unikaniu podwójnego opodatkowania w takiej sytuacji (a dokładniej - niepobranie podatku zgodnie z umową) będzie możliwe tylko i wyłącznie w przypadku uzyskania papierowej wersji certyfikatu.

Stanowisko potwierdzające słuszność argumentacji Wnioskodawcy zostało potwierdzone również przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

1. w interpretacji z 2 stycznia 2018 r.; sygn. 0114-KDIP2-1.4010.335.2017.1.AJ,
2. w interpretacji z 21 listopada 2017 r.; sygn. 0114-KDIP3-3.4011.434.2017.1.JK2,
3. w interpretacji z 13 listopada 2017 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.371.2017.l.JKT,
4. w interpretacji z 26 czerwca 2017 r., sygn. DPP7.8221.33.2017.GFQV.

We wskazanych interpretacjach, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej jednoznacznie stwierdził, iż fakt, że w danym państwie jednocześnie można uzyskać certyfikat w wersji papierowej nie powoduje nieważności certyfikatu rezydencji wydanego przez właściwy organ w wersji elektronicznej.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 2:

W ocenie Wnioskodawcy, powyższa argumentacja jest aktualna również w odniesieniu do certyfikatów rezydencji podatkowej otrzymanych przez Wnioskodawcę od podatnika (beneficjenta płatności), który samodzielnie ściągnął ten certyfikat w formie dokumentu elektronicznego z odpowiedniej strony internetowej władz podatkowych jego kraju - oczywiście pod warunkiem, że ten dokument elektroniczny będzie wystawiony odpowiednio przez właściwy organ podatkowy państwa beneficjenta płatności. Zwrócić bowiem należy uwagę, iż również w takich sytuacjach, w dalszym ciągu certyfikat ten będzie spełniał definicję certyfikatu rezydencji podatkowej w rozumieniu art. 4a pkt 12 ustawy o CIT, a zatem:

1. zawierać będzie dane identyfikacyjne podmiotu (m.in. imię, nazwisko, nazwę, adres), datę wydania oraz ew. okres, w którym obwiązuje certyfikat,
2. zaświadczać będzie o miejscu siedziby dla celów podatkowych podmiotu w danym państwie, oraz wydany będzie przez właściwy organ administracji podatkowej w danym państwie.

Reasumując, skoro w danym kraju rezydencji podatkowej kontrahenta Wnioskodawcy, dopuszczalne jest pozyskiwanie tych certyfikatów poprzez ich samodzielne ściągnięcie w formie dokumentu elektronicznego z odpowiedniej strony internetowej władz podatkowych kraju kontrahenta i dokument ten ma taką samą moc wiążącą, jak certyfikat rezydencji w wersji papierowej, to w ocenie Wnioskodawcy tak uzyskany dokument jest certyfikatem rezydencji podatkowej, pozwalającym na zastosowanie postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Stanowisko to zostało potwierdzone również w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 2 lutego 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.350.2017.l.JC.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej