Temat interpretacji

Czy na Spółce w roku podatkowym 2016 i w roku 2017 spoczywał obowiązek uznania, pod datą wpływu środków finansowych wpłaconych przez kontrahentów na rachunek bankowy strony lub do kasy Wnioskodawcy, z tytułu zadatków i zaliczek na zorganizowanie imprez okolicznościowych oraz pobyt w hotelu za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych?

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 lutego 2018 r. (data wpływu 26 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy na Spółce w roku podatkowym 2016 i w roku 2017 spoczywał obowiązek uznania, pod datą wpływu środków finansowych wpłaconych przez kontrahentów na rachunek bankowy strony lub do kasy Wnioskodawcy, z tytułu zadatków i zaliczek na zorganizowanie imprez okolicznościowych oraz pobyt w hotelu za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2018 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy na Spółce w roku podatkowym 2016 i w roku 2017 spoczywał obowiązek uznania, pod datą wpływu środków finansowych wpłaconych przez kontrahentów na rachunek bankowy strony lub do kasy Wnioskodawcy, z tytułu zadatków i zaliczek na zorganizowanie imprez okolicznościowych oraz pobyt w hotelu za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej: Spółką, podatnikiem, stroną lub Wnioskodawcą), prowadzi działalność gospodarczą. Głównym przedmiotom działalności strony jest prowadzenie hotelu oraz organizowanie imprez: np. wesela, uroczystości komunijne, szkolenia firmowe itp. (zwanymi dalej: imprezami okolicznościowymi, imprezami lub usługami). Strona jest podatnikiem czynnym VAT, w zakresie podatku od towarów i usług zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy. Aktualnie jest to okres od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. Strona nie przewiduje w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zmiany roku podatkowego. Zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych strona opłaca, miesięcznie. Spółka jest właścicielem hotelu. Spółka organizując imprezy okolicznościowe oraz pobyt w hotelu wielodniowy pobiera od kontrahentów zadatki oraz zaliczki. Większość umów na organizację imprez jest zawierana przez stronę na kilka lub kilkanaście miesięcy przed datą imprezy. Co do zasady, strona w przypadku rezygnacji z imprezy okolicznościowej nie zwraca kontrahentom pobranych zaliczek lub zadatków. Wskazać jednakże należy, że zawarte umowy z kontrahentami przewidują w sytuacjach wyjątkowych związanych z wydarzeniami losowymi, że dopuszczalny jest za zgodą strony zwrot dla kontrahenta pobranych zadatków oraz zaliczek. Wskazać należy, że między innymi Spółka praktykuje, iż po zawarciu umowy na organizację wesela strona otrzymuje w terminie określonym w umowie zadatek w kwocie 3.000,00 zł oraz zaliczkę do 80,00 % umówionej ceny za zorganizowanie wesela. Natomiast, za zorganizowanie imprezy komunijnej strona pobiera od kontrahentów stałą zaliczkę w wysokości 500,00 zł bez względu na przewidywany koszt ww. imprezy. Według stanu na dzień 31 grudnia 2017 r. Spółka pobrała zadatki i zaliczki od kontrahentów na zorganizowanie imprez okolicznościowych i pobyt w hotelu w kwocie 176.470,20 zł (sto siedemdziesiąt sześć tysięcy czterysta siedemdziesiąt złotych dwadzieścia groszy), z tego kwota 19.444,46 zł została wpłacona do 31 grudnia 2016 r., natomiast kwota w wysokości 157.025,74 zł została wpłacona w okresie od 1 stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2017 r., które obędą się i będą zorganizowane w roku 2018 i latach następnych. Zaliczki i zadatki są wpłacane na rachunek bankowy strony lub do kasy Wnioskodawcy. Zaliczki i zadatki za zorganizowanie imprez okolicznościowych oraz pobyt w hotelu są dokumentowane fakturami, z tym że w przypadku osób fizycznych nie prowadzących działalności i rolników, na żądanie kontrahenta.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy na Spółce w roku podatkowym 2016 i w roku 2017 spoczywał obowiązek uznania, pod datą wpływu środków finansowych wpłaconych przez kontrahentów na rachunek bankowy strony lub do kasy Wnioskodawcy, z tytułu zadatków i zaliczek na zorganizowanie imprez okolicznościowych oraz pobyt w hotelu za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, za datę powstania przychodu działalności gospodarczej stosowanie do art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uznaje się między innymi dzień częściowego wykonania usługi.

Z uwagi na powyższe dzień wpływu zaliczki lub zadatku wpłaconych przez kontrahenta na rachunek bankowy strony lub też do kasy Spółki za zorganizowanie imprezy lub pobyt w hotelu, nawet udokumentowanych fakturą przed ich wykonaniem, żadną miarą nie można uznać za dzień wykonania usługi. Dlatego też reasumując powyższe należy uznać, że na Spółce w roku podatkowym 2016 i w roku 2017 nie spoczywał obowiązek uznania, pod datą wpływu środków finansowych wpłaconych przez kontrahentów na rachunek bankowy strony lub do kasy Wnioskodawcy, z tytułu zadatków i zaliczek na zorganizowanie imprez okolicznościowych oraz pobyt w hotelu za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 z późn. zm., dalej: ustawa o CIT), nie zawiera legalnej definicji przychodu, a jedynie precyzuje poprzez przykładowe wyliczenie rodzaje podlegających opodatkowaniu tym podatkiem przysporzeń majątkowych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje Wnioskodawcy uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. Należność odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Zasady podatkowego rozpoznawania momentu uzyskania przychodów określonych w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, uregulowane zostały w art. 12 ust. 3a3g tej ustawy. Zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

W świetle ww. przepisu o powstaniu przychodu podatkowego decyduje zaistnienie najwcześniejszego momentu w nim wyznaczonego, a więc dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi. Jeżeli jednak podatnik przed tym dniem wystawił fakturę lub otrzymał należność to przychód powstaje w tym dniu.

Przepis ten wprowadza ogólną zasadę decydującą o dacie powstania przychodu. Powstanie przychodu następuje w dniu zaistnienia ww. zdarzeń, a jeżeli wystąpią one po dniu wystawienia faktury, czy po dniu dokonania zapłaty należności, o momencie powstania przychodu decydują te dni, a nie fakt zaistnienia konkretnego zdarzenia.

Ustawodawca przewidział jednocześnie sytuacje, gdy przysporzenia otrzymywane przez podatnika nie stanowią jego przychodów podatkowych. Na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Regulacja zawarta w tym przepisie stanowi odstępstwo od ogólnych reguł ustalania przychodów z działalności gospodarczej, a warunkiem jego zastosowania jest uznanie, że otrzymane kwoty mają charakter zaliczek (zadatków) na poczet towarów i usług, które zostaną dostarczone (wykazane) w następnych okresach sprawozdawczych.

Dla prawidłowego zrozumienia dyspozycji powyższego przepisu należy sięgnąć do wykładni systemowej dokonywanej w ramach całej normy z art. 12 ustawy o CIT. Brzmienie powołanego przepisu art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, jako zasadę wprowadza rozpoznawalność przychodu w sytuacji gdy mamy do czynienia z otrzymaniem pieniędzy, czy też wartości pieniężnych. Co istotne dla uznania, że dane przysporzenie majątkowe ma cechy przychodu podatkowego konieczne jest wykazanie, że owo przysporzenie ma charakter definitywny. Owa definitywność przychodu zakłada zaś jego bezzwrotność, trwałość i ostateczność, tak, że wpłacone środki pieniężne uznawane są za należne podmiotowi je otrzymującemu, który może nimi swobodnie dysponować. Cechy definitywności nie pozbawia przy tym fakt, że dana usługa czy też dostawa towarów zostaną wykonane w przyszłości. Kluczowe jest jedynie wskazanie, że dane przysporzenie w momencie otrzymania przez podatnika nie zostanie w przyszłości zwrócone.

Sensem zaś wyłączenia z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, jest niedopuszczenie do sytuacji, w ramach której dane przysporzenie majątkowe pozbawione cechy definitywności zostałoby uznane za przychód podatkowy. Przepis ten dotyczy bowiem tylko tych przysporzeń majątkowych, które nie stanowią przychodów podatkowych. W unormowaniu tym chodzi zatem o takie zdarzenia gospodarcze, co do których zapłata w momencie jej dokonywania nie jest ostateczna. Do czasu zatem wykonania usługi/dostawy towaru podatnik nie ma pewności, że dana należność ma charakter definitywny (bezzwrotny). W konsekwencji, zastosowanie powyższej normy do wskazanej powyżej sytuacji wydaje się być w pełni racjonalne i dające prawną podstawę do przesunięcia terminu rozpoznania przychodu podatkowego.

W tym właśnie zasadza się sens, dla którego zaliczka wskazywana jest jako to zdarzenie gospodarcze podlegające pod normę z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT. Samo pojęcie zaliczki nie jest co prawda zdefiniowane w ustawie podatkowej, nie zawiera takiej definicji również ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm., dalej: KC). Niemniej jednak, to właśnie w ostatnim z wymienionych aktów prawnych należy poszukiwać źródła tego pojęcia. Zasadza się ono w ekwiwalentności świadczeń przy umowach wzajemnych, które zakładają obowiązek świadczenia jednej strony przy istnieniu takiego obowiązku drugiej strony stosunku zobowiązaniowego. W sytuacji zaś, gdy jedna ze stron umowy wzajemnej odstępuje od świadczenia na rzecz drugiej strony zobowiązana jest zwrócić tej drugiej stronie wszystko co otrzymała od niej na mocy umowy. Co więcej może żądać nie tylko zwrotu tego, co świadczyła, lecz również naprawienia szkody wynikłej z niewykonania zobowiązania (vide: art. 494 KC). W konsekwencji, mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że świadczenie zaliczkowe zakłada zwrot, w sytuacji gdy druga strona odstępuje od umowy. Również w ramach przedpłaty, która zakładać może obowiązek uiszczenia całej ceny przed dokonaniem usługi (dostawy towarów) konieczne jest dopuszczenie możliwości zwrotu świadczenia wraz z odstąpieniem od umowy.

Fakt, że dana wpłata stanowi zadatek lub zaliczkę na poczet konkretnej dostawy towaru lub konkretnej usługi, która zostanie wykonana w przyszłości, musi wynikać z postanowień zawartej umowy i powinien znaleźć odzwierciedlenie w treści dokumentacji.

W przedstawionym stanie faktycznym brak ostateczności przysporzenia i tym samym możliwość odstąpienia od umowy połączonej z obowiązkiem zwrotu przysporzenia przed terminem wykonania usługi pozwala Spółce otrzymującej takie przysporzenie zastosować normę z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT.

Tym samym, wobec braku definitywności przysporzenia otrzymywanego przez dany podmiot, a co za tym idzie braku możliwości uznania, że na moment wpłaty mamy do czynienia z przychodem podatkowym w niniejszej sprawie uznać należy, iż otrzymywane przez Spółkę przysporzenie (tj. zadatki oraz zaliczki) niemające charakteru definitywnego nie stanowi w istocie przychodu podatkowego.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy na Spółce w roku podatkowym 2016 i w roku 2017 spoczywał obowiązek uznania, pod datą wpływu środków finansowych wpłaconych przez kontrahentów na rachunek bankowy strony lub do kasy Wnioskodawcy, z tytułu zadatków i zaliczek na zorganizowanie imprez okolicznościowych oraz pobyt w hotelu za przychód podlegający opodatkowaniu CIT, należy uznać za prawidłowe.

Nadmienić należy że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej