Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Otrzymana kwota pożyczki nie jest przychodem opodatkowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Ad 2.

Przychód zmniejsza się do kwoty wynikającej z nowych warunków umowy najmu.

Co prawda jest wysoce prawdopodobne, że po długim, wieloletnim okresie, gdy upłynie termin zwrotu pożyczki, K. sp. z o.o. zamiast przekazać pożyczkodawcy pieniądze, przekaże mu lokal użytkowy w budynku handlowo-usługowym. Jednak umowa pożyczki zobowiązuje K. sp. z o.o. do spożytkowania otrzymanych środków na spłatę zaciągniętego kredytu inwestycyjnego lub pożyczki w Banku Gospodarstwa Krajowego. Otrzymanie pożyczki nie jest świadczeniem usług, które podlegałoby opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Z kolei fakt, że zmniejszy się czynsz z umowy najmu lokalu użytkowego dla wspólnika, który udzieli opisanej pożyczki, jest bez znaczenia. Obniżka czynszu ma odzwierciedlenie w umowie najmu i jest odrębnym stosunkiem prawnym łączącym wspólnika i spółkę.

Zdaniem Wnioskodawczyni dla tych najemców, którym w związku z udzieleniem K. sp. z o.o. pożyczki obniżono czynsz, przychód opodatkowany z tytułu świadczenia usług najmu nie pozostaje na dotychczasowym poziomie. Przychód zmniejsza się do kwoty wynikającej z nowych warunków umowy najmu.

Przychodem są otrzymane pieniądze pomniejszone o należny podatek od towarów i usług. Okoliczność, że poprzednio najemca płacił wyższą kwotę nie ma znaczenia dla przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób prawnych po zmianie warunków umowy najmu łączącej K. sp. z o.o. i jej wspólnika. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wyraźnie z przychodów wyłącza udzielone rabaty, bonifikaty i skonta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W opisie zdarzenia przyszłego zawarto szereg zdarzeń gospodarczych mających swoje konsekwencje podatkowe z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych, i tak:

1. Wnioskodawca zaciągnął pożyczkę w Banku Gospodarstwa Krajowego na rewitalizację placu targowego;
2. Wnioskodawca zaciągnął kredyt inwestycyjny w Banku Gospodarstwa Krajowego na wybudowanie budynku handlowo-usługowego ;
3. Wnioskodawca zaciągnął pożyczki od wspólników spółki będących jednocześnie najemcami lokali użytkowych; Oprocentowanie pożyczki od wspólnika ma być niższe niż oprocentowanie pożyczki i kredytu inwestycyjnego w Banku Gospodarstwa Krajowego; Wnioskodawca w stosunku do wspólników udzielających pożyczek Spółce zobowiązał się do ustalenia nowych warunków najmu lokali użytkowych,tj. obniżenia czynszu za lokal poprzez podpisanie aneksów do umów już istniejących lub poprzez wygaszenie dotychczasowych umów i podpisania nowych umów z obniżonymi stawkami za czynsz;
4. Wnioskodawca wykazuje przychody należne z tytułu czynszu za najem lokali użytkowych w wysokości określonej w aneksach do umów już istniejących lub w nowych umowach z obniżonymi stawkami za czynsz;
5. Wnioskodawca planuje, że rozliczenie Wnioskodawcy względem wspólników z tytułu udzielonych pożyczek będzie miało formę rozliczenia bezgotówkowego, tj. Spółka w miejsce gotówki przekaże wierzycielowi (wspólnikowi) prawa własności do danego lokalu użytkowego.

Podkreślić należy, że zakres przedmiotowy niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy jedynie:

1. skutków podatkowych otrzymania pożyczek od wspólników Wnioskodawca (pkt. 1), oraz
2. w jakiej wysokości należy rozpoznać przychody należne z tytułu najmu lokali użytkowych, w sytuacji gdy Spółka podpisała aneksy do umów lub podpisała z najemcami nowe umowy (pkt .4).

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.; dalej updop) nie zawiera definicji legalnej przychodu, ale wyznacza zakres przychodów opodatkowanych tym podatkiem. Wymienia się rodzaje przychodów, moment ich powstania, a także wyłączenia przedmiotowe z katalogu przychodów.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14,są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Jednocześnie na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy do przychodów nie zalicza się otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów);

Zatem w sytuacji otrzymania środków pieniężnych z tytułu zaciągnięcia pożyczek od wspólników u Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek wykazania przychodów, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy dotyczące pytania nr 1 jest prawidłowe.

W przypadku działalności gospodarczej nie jest konieczne otrzymanie pieniędzy, wartości pieniężnych i innych świadczeń wymienionych w ustawie bowiem za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 3 updop).

Wnioskodawca w ramach działalności gospodarczej prowadzi najem lokali użytkowych, których najemcami są wspólnicy spółki. Dokumentem potwierdzającym warunki świadczenia usługi jest umowa najmu. Przez umowę najmu lokalu użytkowego wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy lokal o takim przeznaczeniu do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że wspólnikom którzy udzielili Spółce pożyczek Wnioskodawca zagwarantował prawo do obniżenia czynszu za najem lokali użytkowych. Wraz z udzieleniem pożyczki strony (Wnioskodawca, wspólnik udzielający pożyczki) rozwiązały dotychczasową umowę najmu i podpisały nową umowę ustalającą za kolejne okresy nową wysokość czynszu z tytułu najmu (lub aneks do umowy). W konsekwencji Wnioskodawca rozpoznając przychody należne z tytułu świadczenia usługi najmu lokali rozpozna ich wysokość wg wartości wynikających z aktualnych umów najmu.

Odnosząc powyższe do poszczególnych elementów stanowiska Wnioskodawcy wyjaśnienia wymaga znaczenie pojęć bonifikata, rabat lub skonto, które to pojęcia nie zostały zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego ani cywilnego. Można zatem uznać, że nie posiadają one definicji legalnej. W takim przypadku należy posłużyć się znaczeniem słownikowym, w myśl którego::

• bonifikata jest to zmniejszenie ustalonej ceny towaru lub usługi;

• rabat inaczej nazywany upustem, opustem, obniżką, bonifikatą, skontem, ulgą, przeceną. Polega on na obniżeniu wysokości zapłaty przy pomocy odpowiedniej kwoty lub procentu;

• bonifikata, rabat, opust, upust jest to zniżka ceny dóbr lub usług, przyznawana przez sprzedającego (wykonawcę usługi) po dokonaniu transakcji. Może ona być zachętą do zwiększania zakupów towarów (ma wtedy zazwyczaj charakter okresowy), formą rekompensaty w przypadku reklamacji produktu lub usługi z powodu nieodpowiedniej jakości, wad lub usterek;

• skonto jest to procentowy opust, mający charakter rabatu przyznawanego nabywcy w sytuacji zapłaty w formie gotówkowej za towar objęty sprzedażą kredytową lub ratalną, względnie w sytuacji dokonania zapłaty przed umówionym terminem.

Analiza definicji słownikowych powyższych pojęć nie pozostawia wątpliwości, że nie mają one odniesienia do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego, czyli ustalenia i przyjęcia przez obie strony nowych warunków świadczenia usługi polegającej na najmie lokali użytkowych, w efekcie których Wnioskodawca ustalił czynsz za najem lokalu w wysokości niższej niż w pierwotnej umowie. Nowe stawki czynszu mają zastosowanie do bieżących i przyszłych okresów rozliczeniowych. Dokonana w opisany powyżej sposób zmiana stawek czynszu nie rodzi obowiązku skorygowania przychodów należnych za okresy poprzedzające zmianę umowy najmu, tj. za okresy, gdy usługa najmu została już wykonana tak jakby to miało miejscu gdyby Wnioskodawca udzielił danemu wspólnikowi rabatu.

Uwzględniając powyższe, stanowisko Wnioskodawcy dotyczące pytania nr 2 jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę z złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa. Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej