Temat interpretacji
CIT - w zakresie sposobu ustalenia wysokości straty z tytułu zbycia własnych wierzytelności
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2013 r. (data wpływu 3 czerwca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu ustalenia wysokości straty z tytułu zbycia własnych wierzytelności jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 3 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu ustalenia wysokości straty z tytułu zbycia własnych wierzytelności.
W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.
Sp. z o.o. (Spółka) jest spółką działającą w branży budowlanej. W chwili obecnej Spółka posiada wierzytelności wobec innej spółki (Dłużnik) z tytułu realizacji projektu mieszkaniowego (w szczególności usługi budowlane). Wartość wierzytelności składa się z kwot netto oraz należnego podatku VAT.
W związku z problemami w odzyskaniu wierzytelności (Dłużnik napotyka trudności w realizacji inwestycji i sprzedaży lokali) Spółka planuje zbycie wierzytelności na rzecz innego podmiotu za cenę niższą niż wartość nominalna posiadanej wobec Dłużnika wierzytelności.
Zbywane wierzytelności zostały zaliczone do przychodów należnych Spółki w kwocie netto. Cena sprzedaży będzie odzwierciedlać ekonomiczną wartość zbywanej wierzytelności. Przedmiotem działalności Spółki nie jest profesjonalny obrót wierzytelnościami. W wyniku sprzedaży wierzytelności po stronie Spółki powstanie strata (tzn. przewiduje się, że cena sprzedaży będzie nawet niższa niż wartość netto wierzytelności).
W zależności od kondycji finansowej Dłużnika nastąpi zbycie jednej lub wszystkich wierzytelności
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
W jak sposób ustalić wysokość straty z tytułu zbycia przedmiotowych wierzytelności...
Stanowisko Wnioskodawcy:
Zdaniem Spółki, Spółka ma prawo do rozliczenia straty z tytułu zbycia przedmiotowych wierzytelności kalkulowanej jako różnica pomiędzy ceną sprzedaży a wartością brutto zbywanych wierzytelności (tj. z uwzględnieniem podatku należnego VAT).
Zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.
Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 ww. ustawy).
Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.
W świetle brzmienia art. 12 ust. 3 Ustawy CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.
W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie.
Zdaniem Spółki, skoro przedmiotem jej działalności nie jest obrót wierzytelnościami, to przychód ze zbycia wierzytelności powinien zostać ustalony zgodnie z art. 14 ust. 1 Ustawy CIT. Przychodem będzie więc cena, za jaką sprzedana zostanie sprzedana wierzytelność. Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Stosownie do brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.
Jeżeli więc zbywana wierzytelność została uprzednio zaliczona do przychodów należnych, to strata ze zbycia tej wierzytelności powiększy koszty uzyskania przychodu.
Spółka uważa, że zbycie wierzytelności jest czynnością odrębną od jej powstania, będącego efektem prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. W związku z tym występuje konieczność odrębnego ustalenia przychodów i kosztów, związanych z operacją odpłatnego zbycia wierzytelności.
Jak wskazano, przychodem ze sprzedaży wierzytelności będzie cena sprzedaży tej wierzytelności.
Zdaniem Spółki, Ustawodawca nie uregulował kwestii ustalenia kosztów uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia wierzytelności, zaliczonej uprzednio do przychodów należnych. Wobec tego koszty te ustała się zgodnie/dyspozycją art. 15 ust. 1 tej ustawy. W opinii Spółki, wysokości kosztów uzyskania przychodu nie określa w szczególności cytowany wyżej art. 16 ust. 1 pkt 39 Ustawy CIT.
Spółka uważa, iż wspomniany przepis nie określa tego, co stanowi koszt uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, lecz wymienia kategorię, która nie stanowi kosztu uzyskania przychodu w przypadku przeprowadzenia takiej transakcji.
Kosztu uzyskania przychodu nie stanowi wyłącznie wysokość przychodu należnego, zarachowanego w momencie powstania wierzytelności, ale wartość wierzytelności w kwocie brutto.
Mając na uwadze brzmienie art. 15 ust. 1 Ustawy CIT Spółka twierdzi, iż wartość wierzytelności w kwocie brutto stanowić będzie koszt uzyskania przychodu z tytułu zbycia wierzytelności. Skoro Spółka w celu uzyskania przychodu ze zbycia wierzytelności przeniesie ją na rzecz innego podmiotu, to tym samym uszczupli swój majątek o wartość brutto tej wierzytelności. Zatem wartość brutto wierzytelności stanowić będzie koszt uzyskania tego przychodu.
Wartość brutto wierzytelności będzie zatem kosztem faktycznie poniesionym odzwierciedlającym rzeczywisty uszczerbek po stronie Spółki.
Za koszt podatkowy powinna zatem zostać uznana także wartość podatku VAT należnego, wykazanego w związku z wykonaniem usługi na rzecz Dłużnika, ponieważ kwota ta faktycznie obciąża Spółkę.
Zasadniczo podatnik świadczący usługę opodatkowaną podatkiem VAT otrzymuje kwotę odpowiadającą należnemu podatkowi VAT, którą nabywca uiszcza jako składnik należności przysługującej świadczącemu. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy świadczący usługę nie otrzymuje należności za wykonaną usługę. Wtedy należny podatek VAT obciąża świadczącego usługę, gdyż podmiot ten jest zobligowany do rozliczenia i wpłacenia tego podatku, minio że nie otrzymał jego ekwiwalentu od nabywcy usługi. Stratą jest więc w tym przypadku nie tylko uzyskana wartość netto wierzytelności (zarachowana do przychodów należnych), ale także wartość podatku należnego VAT, którego ciężar ponosi w tym przypadku świadczący usługę. Stanowisko Spółki znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego:
- w uchwale z dnia 11 czerwca 2012 r. (I FPS 3/11),
- w wyrokach z dnia 31 maja 2012 r. (II FSK 2272/10,II FSK 2273/10),
- w wyroku z dnia 17 maja 2012 r. (II FSK 2050/10),.
- w wyroku z dnia 22 marca 2011 r. (II FSK 1948/09),
- w wyroku z dnia 5 października 2006 r. (II FSK 1208/05).
Stanowisko Spółki potwierdza również brzmienie interpretacji prawa podatkowego, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 8 marca 2013 r. (IPPB3/423-28/13-2/MS1).
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.
Wniosek ORD-IN (PDF)
Treść w pliku PDF 357 kB
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie