Temat interpretacji

udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na najem pomieszczeń biurowych do zakończenia obowiązującej umowy w przypadku gdy zrezygnowano z użytkowania tego lokalu

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2013 r. (data wpływu 22 maja 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na najem pomieszczeń biurowych do zakończenia obowiązującej umowy w przypadku gdy zrezygnowano z użytkowania tego lokalu jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów na najem pomieszczeń biurowych do zakończenia obowiązującej umowy w przypadku gdy zrezygnowano z użytkowania tego lokalu

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W wyniku działań restrukturyzacyjnych C (polska) sp. z o.o. została przejęta przez C Poland sp. z o.o. (dalej: spółka lub wnioskodawca). Przejęcie nastąpiło w trybie art. 492 § 1 pkt 1 kodeksu spółek handlowych (łączenie przez przejęcie). Tym samym, w przedmiotowym przypadku wnioskodawca jest sukcesorem podmiotu przejętego na gruncie prawa handlowego i podatkowego. Wnioskodawca jest najemcą pomieszczeń biurowych wykorzystywanych dla potrzeb działalności gospodarczej (dalej jako: Lokalizacja 1). Umowa najmu w Lokalizacji 1 została zawarta na czas określony. Jednocześnie, spółka przejęta, tj. C (Polska) sp. z o.o. była najemcą pomieszczeń, które wykorzystywane dla potrzeb działalności tej spółki (dalej jako: Lokalizacja 2). W wyniku dokonanego połączenia, wnioskodawca stał się najemcą pomieszczeń w obydwu lokalizacjach.

W związku z przeprowadzaną restrukturyzacją podjęto decyzję aby działalność, która była skoncentrowana w Lokalizacji 1 została przeniesiona, przed zakończeniem najmu w tej lokalizacji, do Lokalizacji 2, gdzie znajduje się obecnie siedziba wnioskodawcy. decyzja ta została podjęta z uwagi na dążenie do scentralizowania, poprawy efektywności i wydajności działalności spółki, która do momentu przeniesienia prowadzona była w dwóch lokalizacjach. w związku z podjętą decyzją o przeniesieniu działalności, wnioskodawca, do momentu zakończenia najmu w Lokalizacji 1 (tj. w okresie gdy działalność z Lokalizacji 1 została już przeniesiona do Lokalizacji 2), jest w dalszym ciągu zobowiązany do ponoszenia kosztów wynajmu w tej lokalizacji. obowiązek ten wynika z umowy najmu Lokalizacji 1. Lokalizacja 1 do momentu zakończenia najmu może być w dalszym ciągu wykorzystywana przez wnioskodawcę do przetrzymywania w niej dokumentów spółki. W lokalizacji tej pozostawiono szafy umożliwiające przetrzymywanie w niej dokumentów wnioskodawcy. Przeniesienie działalności z Lokalizacji 1 do Lokalizacji 2 i w efekcie skupienie działalności w lokalizacji 2, zostało dokonane w celu osiągnięcia korzyści w prowadzonej przez wnioskodawcę działalność gospodarczej. Przeprowadzona analiza finansowa wskazała, że przeniesienie działalności z Lokalizacji 1, przed zakończeniem najmu w tej lokalizacji, do Lokalizacji 2 jest bardziej korzystne finansowo dla wnioskodawcy niż kontynuowanie prowadzenia działalności w Lokalizacji 1. Przeniesienie działalności z Lokalizacji 1 do Lokalizacji 2 jest dla wnioskodawcy opłacalne pomimo, iż do zakończenia najmu jest on zobowiązany do ponoszenia kosztów wynajmu w Lokalizacji 1, dzięki bowiem wynajęciu większej powierzchni w Lokalizacji 2 na dłuższy okres, wnioskodawca uzyskał możliwość znacznego obniżenia kosztu wynajmu w dłuższej perspektywie czasu, tym samym, pomimo że okresowo zobowiązany jest do ponoszenia kosztu w obu lokalizacjach decyzja o długoterminowym wynajmie powierzchni w Lokalizacji 2 jest decyzją korzystną finansowo.

Jednocześnie należy zauważyć, że umowa najmu w Lokalizacji 1 została zawarta na czas określony jeszcze przed połączeniem spółek. pomimo przeniesienia działalności z Lokalizacji 1 do Lokalizacji 2, wnioskodawca pozostaje stroną umowy najmu i jest nadal zobowiązany do realizacji postanowień tej umowy, w tym ponoszenia kosztów najmu, tj. również za okres, w którym działalność z Lokalizacji 1 została przeniesiona do Lokalizacji 2. preferowanym przez spółkę rozwiązaniem byłoby zakończenie najmu w momencie przeniesienia działalności z Lokalizacji 1 do Lokalizacji 2. Jednak w związku z brakiem możliwości zakończenia najmu zawartej na czas określony umowy, spółka zobowiązana jest do dalszego ponoszenia kosztów najmu. Dodatkowo, skupienie działalności w Lokalizacji 2 jest korzystne dla wnioskodawcy pod względem funkcjonalnostrukturalnym. Niewątpliwie przeniesienie działalności z Lokalizacji 1 do Lokalizacji 2 pozytywnie wpływa na poprawę organizacji pracy, gdyż pracownicy, którzy dotychczas znajdowali się w obydwu lokalizacjach, obecnie znajdują się w jednej lokalizacji-Lokalizacji 2. W rezultacie wpływa to na obniżenie kosztów pracowniczych jak i ogólnych kosztów funkcjonowania biura (m.in. koszty telefonów, dojazdów etc.). Jednocześnie, skupienie pracowników tylko w jednej lokalizacji pozytywnie wpływa na współpracę pomiędzy nimi, poprzez zapewnienie zintegrowanego współdziałania, co w efekcie wpływa korzystnie na efekty pracy, jej wydajność i w rezultacie pozytywnie przekłada się na działalność gospodarczą spółki, tym samym, należy zauważyć, że skupienie działalności w Lokalizacji 2, zapewnia możliwość sprawniejszej oraz bardziej efektywnej kontroli nad realizowanymi zadaniami oraz procesami zachodzącymi u wnioskodawcy, co nie pozostaje bez wpływu na lepszą organizację prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze korzyści płynące z przeniesienia działalności do Lokalizacji 2, zdecydowano o opuszczeniu Lokalizacji 1 przed zakończeniem najmu w tej lokalizacji, pomimo, że do momentu jego zakończenia spółka będzie ponosić koszty najmu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów polegają ponoszone przez Wnioskodawcę koszty najmu w lokalizacji 1 za okres do zakończenia obowiązującej umowy...

Stanowisko Wnioskodawcy:

1. Uwagi ogólne

Zdaniem Spółki zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów podlegają ponoszone przez wnioskodawcę koszty najmu w Lokalizacji 1 za okres, do zakończenia obowiązującej umowy. Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i art. 16 ustawy CIT stosownie do przepisu art. 15 ust 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków, po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie CIT, zarówno bezpośrednio. jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, istnieje pod warunkiem, że:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. zostaje on pokryty z majątku podatnika, - wydatek ma charakter ostateczny i rzeczywisty, tj. wartość poniesionego wydatku nie jest podatnikowi zwracana,
• wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, - wydatek jest poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• wydatek został właściwie udokumentowany,
• jednocześnie wydatek nie został wymieniony w grupie wydatków, które zgodnie z art. 16 ust 1 ustawy CIT nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Ustawa CIT nie definiuje terminu poniesienie kosztu w związku z czym uznanie, że dotyczy ono pokrycia danego wydatku ze środków majątkowych podatnika zostało wypracowane w doktrynie i orzecznictwie (J. Marciniuk (red.), Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. wyd. 11, Warszawa 2011). Obciążenie majątku podatnika wydatkiem oznacza przede wszystkim, że wydatek taki nie może zostać podatnikowi w żaden sposób zwrócony, a więc powinien on mieć charakter definitywny (tak między innymi NSA w wyrokach z 17 stycznia 1996 r., sygn. SA/Kr 1626/05, oraz z 20 marca 1996 sygn. SA/Ka 332/95). Tak więc, wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów, względnie uniknięciu ryzyka wystąpienia strat, bądź znacznego zmniejszenia uzyskiwanych dotąd dochodów.

W przedstawionym stanie faktycznym spółka ponosi koszty najmu w Lokalizacji 1, w wyniku czego całkowity majątek spółki zostanie o tę kwotę zmniejszony w sposób definitywny. w konsekwencji spółka uznaje, że przesłanka definitywnego poniesienia kosztu zostanie przez nią spełniona. Reasumując, w celu oceny czy wydatki ponoszone przez spółkę spełniają przesłanki uznania ich za koszty uzyskania przychodu należy ocenić czy:

• mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie następuje w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz - nie zostały wymienione w katalogu kosztów niemogących stanowić kosztów uzyskania przychodu określonym w art. 16 ust. i ustawy cit. w dalszej części wniosku spółka dokonuje szczegółowej analizy tych kwestii.

2. Związek wydatków z przychodem

Należy zweryfikować czy przedmiotowe koszty można uznać za koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W tym zakresie należy odwołać się do wykładni literalnej. Zgodnie z tą wykładnią należy uznać, że zwrot w celu oznacza, że nie każdy poniesiony przez podatnika wydatek w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą może być odliczony od podstawy opodatkowania, lecz tylko taki, który pozostaje w takim związku przyczynowo skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów, albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. W rezultacie, wydatek ten nie musi przynieść bezpośredniego skutku w postaci wygenerowania przychodu, lecz może on również przyczynić się do zabezpieczenia albo do zachowania źródeł przychodu. Stanowisko te znajduje potwierdzenie w doktrynie prawa podatkowego, zgodnie z którą: za koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami należałoby zatem uznawać wszelkie koszty niebędące kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem (zob. H. Litwińczuk, Zmiany w podatku dochodowym od osób prawnych na 2007 r. - część 1, PP 2007, nr 1). W stosunku do tego rodzaju kosztów nie można doszukać się bezpośredniości w stosunku do osiąganych przychodów. Są one związane z całością przychodów uzyskiwanych przez podatnika, nie pozostając jednak w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Wydatki te, jako związane z działalnością prowadzoną przez podatnika, przyczyniają się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów.( A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter, Podatek dochodowy od osób prawnych. komentarz rok 2013).

W konsekwencji należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodu będą wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, tj. wydatki związane z funkcjonowaniem podmiotu działającego w obrocie gospodarczym, co do których podatnik ma możliwość wykazać związek poniesienia tych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą. Również w doktrynie prawa podatkowego wskazuje się, że koszty najmu powinny stanowić koszty uzyskania przychodu najemcy. W szczególności, R. Małecki oraz M. Mazurkiewicz w komentarzu do art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Lex nr 120844, w odniesieniu do kosztów dotyczących okresów wskazują, że zgodnie z art. 15 ust 4d u.p.d.o.p, jeżeli koszty pośrednie dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Ta metoda rozliczania kosztów pośrednich jest kolejnym wyrazem obowiązującej w rachunkowości zasady współmierności przychodów i kosztów. W taki sposób rozliczamy koszty wszystkich usług ciągłych obejmujących kilka okresów rozliczeniowych, takich jak najem, usługi telekomunikacyjne, usługi ubezpieczeniowe, dostawy gazu przewodowego, wody, energii elektrycznej.

Mając na uwadze powyższe, wydatki ponoszone na pokrycie kosztów najmu, zasadniczo, mogą być uznane za wydatki racjonalnie i gospodarczo uzasadnione, gdyż prowadzenie działalności gospodarczej bez użytkowania lokalu jest zwykle niemożliwe. Z uwagi na fakt, że najem jest jedną z form zapewnienia pomieszczeń dla prowadzenia działalności gospodarczej, wydatki jakie wnioskodawca ponosi na regulowanie pokrycia kosztów najmu są konieczne w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej.

Jednocześnie, z uwagi na fakt, że kosztów tych nie można przyporządkować do konkretnego przychodu, pozostają one w pośrednim związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i tym samym powinny być kwalifikowane jako pośrednie koszty uzyskania przychodów wnioskodawcy. Należy zauważyć, że umowa najmu w Lokalizacji 1 została zawarta w celu realizacji działalności gospodarczej i pomimo przeniesienia działalności z Lokalizacji 1 do Lokalizacji 2, wnioskodawca nadal pozostaje stroną tej umowy, w związku z czym jest nadal zobowiązany do realizacji jej postanowień, w tym ponoszenia kosztów najmu, tj. również za okres w którym działalność z Lokalizacji 1 została przeniesiona do Lokalizacji 2. Tym samym, z uwagi na fakt iż obowiązek ponoszenia kosztów najmu powstał w celu prowadzenia działalności gospodarczej, koszty jakie są generowane przez tę umowę również powinny stanowić koszty podatkowe. Stanowisko to jest tym bardziej uzasadnione, iż wnioskodawca do momentu połączenia spółek oraz do momentu przeniesienia swojej działalności do Lokalizacji 2, prowadził swoją działalność również w Lokalizacji 1 (tj. prowadził ją w obydwu lokalizacjach).

Wydatki związane z kosztami najmu w Lokalizacji 1 ponoszone są przez spółkę jako konsekwencja zobowiązania zaciągniętego w związku z istniejącą w przeszłości możliwością uzyskania przychodu i mają oczywisty związek z przychodami osiągniętymi w okresie wcześniejszym. preferowanym przez spółkę rozwiązaniem byłoby zakończenie najmu w momencie przeniesienia działalności z Lokalizacji 1 do Lokalizacji 2.

Jednak w związku z brakiem możliwości zakończenia najmu w preferowanym przez siebie terminie, spółka zobowiązana jest do dalszego ponoszenia kosztów najmu (pomimo, że działalność z Lokalizacji 1 została przeniesiona z Lokalizacji 2), tj. jest związana postanowieniami umowy najmu. Mając na uwadze, że umowa najmu w Lokalizacji 1 została zawarta w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, zdaniem wnioskodawcy, jako pośrednie koszty uzyskania przychodu powinny być również kwalifikowane wydatki na pokrycie kosztów czynszu w Lokalizacji 1 ponoszone w okresie następującym po przeniesieniu działalności z Lokalizacji 1 do Lokalizacji 2. Jednocześnie, podkreślenia wymaga fakt, że przeniesienie działalności skoncentrowanej w Lokalizacji 1 do Lokalizacji 2 było racjonalne i ma uzasadnienie gospodarcze oraz finansowe. w szczególności, dokonana analiza rentowności wskazała, że przeniesienie działalności z Lokalizacji 1, przed zakończeniem najmu w tej lokalizacji, do Lokalizacji 2 jest długoterminowo bardziej korzystne finansowo dla wnioskodawcy niż kontynuowanie prowadzenia działalności w Lokalizacji 1. W rezultacie, przeniesienie działalności z Lokalizacji 1 do Lokalizacji 2, jeszcze przed zakończeniem najmu w Lokalizacji 1 jest dla wnioskodawcy opłacalne pomimo, iż jest on zobowiązany do ponoszenia kosztów wynajmu w Lokalizacji 1, do czasu zakończenia w niej najmu.

Ponad to, skoncentrowanie działalności w Lokalizacji 2 jest dla spółki korzystne również pod względem funkcjonalno-strukturalnym. bez wątpienia, przeniesienie działalności z Lokalizacji 1 do Lokalizacji 2 odnosi pozytywne efekty w poprawie organizacji pracy spółki, gdyż pracownicy, którzy dotychczas znajdowali się w obydwu lokalizacjach, obecnie znajdują się w jednej lokalizacji, Lokalizacji 2. W rezultacie wpływa to na obniżenie kosztów pracowniczych jak i ogólnych kosztów funkcjonowania biura (m.in. koszty telefonów, dojazdów etc.). dodatkowo, skupienie pracowników tylko w jednej lokalizacji pozytywnie wpływa na współpracę pomiędzy nimi, poprzez zapewnienie możliwości zintegrowanego współdziałania, co w rezultacie wpływa korzystnie na efektywność pracy, jej produktywność i w ostatecznym rozrachunku pozytywnie przekłada się na działalność gospodarczą spółki. Jednocześnie, należy zauważyć, że koncentracja działalności w Lokalizacji 2, zapewnia możliwość sprawniejszej oraz bardziej wydajnej kontroli nad realizowanymi zadaniami oraz procesami zachodzącymi u wnioskodawcy, co nie pozostaje bez wpływu na lepszą organizację i skuteczność prowadzonej działalności gospodarczej. W tym samym zakresie przeniesienie działalności z Lokalizacji 1 do Lokalizacji 2 poprawia również kontakt z klientami i kontrahentami wnioskodawcy. Dodatkowo, należy wskazać, że pomimo przeniesienia działalności z Lokalizacji 1 do Lokalizacji 2, postanowiono, że Lokalizacja 1 do momentu zakończenia najmu może być w dalszym ciągu wykorzystywana przez wnioskodawcę w celu przetrzymywania w niej dokumentów spółki. W lokalizacji tej pozostawiono szafy umożliwiające przetrzymywanie w niej dokumentów wnioskodawcy.

Reasumując, zdaniem spółki ponoszone przez nią koszty najmu w Lokalizacji 1, za okres w którym działalność z tej lokalizacji została przeniesiona do lokalizacji 2 będą mogły być przez nią traktowane jako koszty uzyskania przychodu. w szczególności zdaniem wnioskodawcy są one związane z prowadzoną przez niego działalnością i przyczyniają się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej, w szczególności poprzez ograniczenie kosztów jej prowadzenia i poprawę funkcjonowania wnioskodawcy. Stanowisko spółki znajduje potwierdzenie, m.in. w:

• interpretacji indywidualnej wydanej za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 23 maja 2013 r., syg. ILPB3/423-87/11-2/KS w świetle opisanego powyżej stanu faktycznego oraz przedstawionej argumentacji, bank podnosi, iż ponoszone przez niego koszty czynszu związane ze zobowiązaniem banku wynikającym z zawartych umów najmu. Nawet w przypadku, gdy w danym lokalu nie jest obecnie prowadzona działalność gospodarcza lub też nigdy ta działalność nie została rozpoczęta mimo uprzednich zamierzeń - stanowią koszty uzyskania przychodu związane z ogólnym funkcjonowaniem banku (pośrednie koszty uzyskania przychodu). Zamierzeniem banku przy zawieraniu przedmiotowych umów najmu był bowiem rozwój prowadzonej działalności gospodarczej (wobec korzystnej w czasie zawierania przedmiotowych umów koniunktury na rynku światowym, było to działanie jak najbardziej racjonalne, uzasadnione i zmierzające do osiągnięcia przychodów). Koszty tego działania spełniały zatem przesłankę celowości wskazaną w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i pozwalającą uznać je za koszty podatkowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe. - interpretacji indywidualnej wydanej za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, z dnia 18 marca 2010 r., syg. ITPB3/423-821/09/MK: jednostka, która ograniczyła prowadzenie działalności gospodarczej, lecz nadal płaci czynsz oraz opłaty związane z pomieszczeniem służącym uprzednio wykonywaniu tej działalności, ponieważ umowa najmu zawiera klauzulę uniemożliwiającą jej wypowiedzenie, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione w ten sposób wydatki, o ile istnieje bezpośredni i ścisły związek między dokonanymi płatnościami a działalnością gospodarczą przez niego dotychczas prowadzoną. a zatem konieczne jest udokumentowanie, że były one - obiektywnie rzecz ujmując - racjonalne co do zasady i co do wielkości.

• interpretacji indywidualnej wydanej za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 16 czerwca 2008 r., syg. ITPB3/423-216/08/AW spółka wskazuje, że postanowienie umowne dotyczące terminu wypowiedzenia umowy najmu należy do essentialia negotii umowy tego rodzaju i jeśli nie budzi wątpliwości kosztowy charakter wydatków z tytułu najmu w okresie rzeczywistego uzyskiwania przychodów, nie powinna być przedmiotem wątpliwości ocena, że kosztem uzyskania przychodów są wydatki, które ponieść musi najemca od momentu wypowiedzenia umowy. Ocena ta w opinii spółki - wydaje się prawidłowa także wówczas, kiedy z powodów ekonomicznych podatnik podjął decyzję o rezygnacji z prowadzenia działalności w lokalu będącym przedmiotem umowy z dniem jej wypowiedzenia lub później w okresie jego trwania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 836 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie