Temat interpretacji

wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów w tej częsci w jakiej płatność dotyczaca transakcji została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2016r. (data wpływu 24 listopada 2016 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania ograniczeń wynikających z art. 15d (od 1 stycznia 2017r.) jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie zastosowania ograniczeń wynikających z art. 15d (od 1 stycznia 2017r.).

We wniosku przedstawiony następujący stan faktyczny.

O. S.A. [dalej: Spółka lub Wnioskodawca] jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa finansowego.W związku z prowadzoną działalnością Spółka ponosi szereg wydatków, które dla celów rozliczeń podatku dochodowego do osób prawnych kwalifikuje jako koszty uzyskania przychodów.

1. Wydatki regulowane przy wykorzystaniu instytucji potrącenia

W praktyce zdarzają się sytuacje, w których zobowiązania Wnioskodawcy z tytułu określonych wydatków są regulowane poprzez potrącenie. Mianowicie, ma to miejsce w przypadkach, gdy Spółka posiada należności od kontrahentów, wobec których jest jednocześnie podmiotem zobowiązanym. W takim przypadku, w celu uproszczenia wzajemnych rozliczeń, pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentami dokonywane są potrącenia wzajemnych wierzytelności, w trybie określonym w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny [t.j, Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.; dalej: KC]. Przykładem takiej sytuacji są rozliczenia pomiędzy Spółką a H. S.A. [dalej: Spółka H.]. Spółki te są stronami umowy podnajmu, na mocy której podnajmują sobie nawzajem całość lub część powierzchni w prowadzonych przez siebie placówkach. W związku z powyższym, Wnioskodawca oraz Spółka H. obciążane są czynszem podnajmu oraz powiązanymi kosztami (np. kosztami eksploatacyjnymi, kosztami adaptacji placówek), wyliczonymi zgodnie z ustalonym przez obie spółki kluczem alokacji. Z uwagi na fakt, że każda ze stron pełni rolę zarówno wierzyciela, jak i dłużnika, zobowiązania pomiędzy nimi regulowane są w drodze potrąceń (kompensat), do wysokości należności niższej. Rozwiązanie to jest to o wiele praktyczniejsze biznesowo, niż każdorazowe dokonywanie płatności w formie gotówkowej lub w postaci przepływów środków pieniężnych pomiędzy rachunkami płatniczymi.

1. Wydatki regulowane przy wykorzystaniu usługi finansowania zobowiązań

Wnioskodawca w celu wydłużenia terminów płatności wybranych zobowiązań korzysta z usługi finansowania swoich zobowiązań [dalej: usługa finansowania zobowiązań]. Mianowice, Spółka zawarła z I. S.A. [dalej: Spółka I.] umowę, na podstawie której wybrane zobowiązania Wnioskodawcy są spłacane przez Spółkę I.. W wyniku spłaty dokonanej przez Spółkę I. dochodzi do uregulowania zobowiązania Wnioskodawcy wobec pierwotnego wierzyciela. Jednocześnie Spółka I. na podstawie art. 518 § 1 ust. 3 KC wstępuje w miejsce pierwotnego wierzyciela, w związku z czym Spółka, w późniejszym terminie, spłaca zobowiązanie na rzecz Spółki I. w formie bezgotówkowej, za pośrednictwem rachunku płatniczego (z tytułu opisanej usługi finansowania zobowiązań Spółka płaci Spółce I. określone wynagrodzenie).

Opisany powyżej mechanizm regulowania zobowiązań Wnioskodawcy - tj. przy wykorzystaniu usługi finansowania zobowiązań - znajduje zastosowanie do zobowiązań Spółki z tytułu prowizji należnych Partnerom. Partnerzy to przedsiębiorcy, z którymi Spółka współpracuje w zakresie świadczenia usług pośrednictwa finansowego. Prowizje należne Partnerom stanowią dla Spółki koszt bezpośrednio związany z przychodami uzyskiwanymi przez Spółkę z tytułu pośrednictwa finansowego.

Od dnia 1 stycznia 2017 r. wejdzie w życie - wprowadzona art. 3 ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej [Dz.U. z 2016 r. poz. 780; dalej: ustawa nowelizująca] - zmiana art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej [Dz.U. z 2015 r. poz. 584, ze zm.; dalej: USDG].

Zgodnie ze zmienionym brzmieniem art. 22 USDG, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15,000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Dodatkowo, zgodnie z art. 2 ustawy nowelizującej, od dnia 1 stycznia 2017 r. do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych [t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.; dalej: ustawa CIT] zostanie dodany art. 15d w poniższym brzmieniu:

Art. 15 d ust.1 Podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

1. W przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:
   1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
   2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów - zwiększają przychody - w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.
2. Przepisy ust 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:
   
   1. nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych;
   2. dokonania płatności po zmianie formy opodatkowania na zryczałtowaną formę opodatkowania określoną w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym, z tym że zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenie przychodów następuje za rok podatkowy poprzedzający rok podatkowy, w którym nastąpiła zmiana formy opodatkowania."

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy nowelizującej, przepisy ustawy CIT, w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą, mają zastosowanie do płatności dokonywanych w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2016 r.

Na mocy art. 4 ust. 2 ustawy nowelizującej, przepisu ust. 1 nie stosuje się do płatności dotyczących transakcji zawartych przed dniem wejścia w życie tej ustawy, jeżeli wartość transakcji nie przekraczała limitu, o którym mowa w art. 22 ust. 1 pkt 2 zmienianej USDG (tj. limitu 15.000 euro).

Przepisu ust. 1 nie stosuje się również do płatności dotyczących kosztów zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej { art. 4 ust. 3 ustawy nowelizującej).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W związku z przedstawionym stanem faktycznym, wziąwszy pod uwagę wskazane w opisie stanu faktycznego zmiany w ustawie CIT, które wejdą w życie dnia 1 stycznia 2017 r., Wnioskodawca zwraca się o potwierdzenie prawidłowości jego stanowiska w zakresie następujących pytań:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r. ponoszone przez Spółkę wydatki (np. koszty podnajmu powierzchni od Spółki H.), stanowiące koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust 1 ustawy CIT, nie będą podlegały wyłączeniu z kosztów podatkowych na podstawie art. 15d ust. 1 ustawy CIT w sytuacji gdy zostaną uregulowane w formie potrącenia wzajemnych wierzytelności (których wartość przewyższy 15.000 zł)?
2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r., ponoszone przez Spółkę wydatki w postaci prowizji dla Partnerów, stanowiące koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy CIT, nie będą podlegały wyłączeniu z kosztów podatkowych na podstawie art. 15d ust. 1 ustawy CIT w sytuacji gdy dla potrzeb uregulowania tych wydatków Spółka skorzysta z usługi finansowania zobowiązań (a wartość prowizji dla Partnera przewyższy 15.000 zł)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Pytanie 1

Zdaniem Wnioskodawcy w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r. ponoszone przez Spółkę wydatki (np. koszty podnajmu powierzchni od Spółki H.), stanowiące koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust 1 ustawy CIT, nie będą podlegały wyłączeniu z kosztów podatkowych na podstawie art. 15d ust. 1 ustawy CIT w sytuacji gdy zostaną uregulowane w formie potrącenia wzajemnych wierzytelności (których wartość przewyższy 15.000 zł).

Zgodnie z art. 15d ust. 1 ustawy CIT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r.), podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 USDG (w brzmieniu obowiązujący od dnia 1 stycznia 2017 r.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego. Z kolei art. 22 USDG stanowi, iż dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 zł.

Mając na względzie przepisy powyżej przytoczone zauważyć należy, iż odwołują się one do pojęcia płatności". W ocenie Wnioskodawcy oznacza to, że hipoteza i tym samym dyspozycja art. 15d ustawy CIT ma zastosowanie jedynie do sytuacji, w której koszt uzyskania przychodu/zobowiązanie są regulowane poprzez płatność, czyli dokonanie zapłaty. Przepisy te nie dotyczą natomiast innych form regulowania (wygasania) zobowiązań. Zauważyć bowiem należy, iż na gruncie prawa cywilnego istnieją różne sposoby uregulowania/wygaśnięcia zobowiązania. Dokonanie płatności na rzecz wierzyciela, w formie gotówkowej bądź bezgotówkowej, stanowi wyłącznie jeden ze sposobów uregulowania zobowiązania lecz zdecydowanie nie jest to sposób jedyny. Uregulowanie zobowiązania może nastąpić, poza dokonaniem płatności, również w formie potrącenia (kompensaty), odnowienia, zastosowania instytucji datio in solutum, czy też złożenia przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego.

Instytucja potrącenia została uregulowana w tytule VIII KC: Potrącenie, odnowienie, zwolnienie z długu. Zgodnie z art. 498 § 1 KC, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. A zatem, przesłankami dokonania potrącenia, które muszą zostać spełnione łącznie są: wzajemność wierzytelności, jednorodzajowość świadczeń, wymagalność wierzytelności oraz jej zaskarżalność. Jednocześnie, zgodnie z art. 498 § 2 KC, wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Podsumowując, potrącenie (zwane również potocznie kompensatą) stanowi umorzenie dwóch wzajemnych wierzytelności poprzez złożenie oświadczenia woli przez jednego wierzyciela drugiemu wierzycielowi lub w drodze dwustronnej umowy, które prowadzi do unicestwienia obu wierzytelności, i w tym sensie jest równoważne z ich uregulowaniem. Z uwagi na fakt, że przy potrąceniu wierzytelności się wzajemnie umarzają, nie dochodzi do realnych świadczeń pieniężnych, tj. dokonania płatności gotówkowej/bezgotówkowej. Tym samym nie ulega wątpliwości, że potrącenie nie może być w żadnym razie postrzegane jako płatność (czynność związana z rozporządzeniem środkami pieniężnymi), o której mowa w przepisach ustawy nowelizującej, tj. płatność w rozumieniu art. 22 USDG oraz art. 15d ust. 1 ustawy CIT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. Zarówno bowiem art. 15d ustawy CIT, jak i art. 22 USDG, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r., odnoszą się do płatności, które mogą być dokonane bez pośrednictwa rachunku płatniczego, czyli w formie gotówkowej albo za pośrednictwem rachunkiem płatniczego czyli w formie bezgotówkowej.

Jak wskazano powyżej, uregulowanie/wygaśnięcie zobowiązania jest pojęciem o zakresie znacznie szerszym od tak rozumianej płatności. Dokonanie płatności gotówkowej/bezgotówkowej jest tylko jednym ze sposobów uregulowania zobowiązania, innym zaś sposobem uregulowania zobowiązania jest rozliczenie dokonane w formie potrącenia wzajemnych wierzytelności. Potrącenie, podobnie jak inne, niebędące płatnością formy uregulowania zobowiązania (ww. odnowienie, datio in solutum, złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego), łączy zatem z dokonaniem płatności wyłącznie osiągany skutek.

Z uwagi na powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, instytucji potrącenia, uregulowanej w przepisach KC, nie można utożsamiać z płatnością w rozumieniu przedmiotowego art. 15d ust. 1 ustawy CIT, wchodzącego w życie dnia 1 stycznia 2017 r. W konsekwencji, w przypadku uregulowania/ wygaśnięcia zobowiązania poprzez potrącenie, czyli w inny sposób niż poprzez dokonanie płatności, przedmiotowy przepis nie będzie znajdował zastosowania.

Konkluzja ta znajduje potwierdzenie w stanowisku wyrażonym przez Ministerstwo Finansów podczas prac nad projektem ustawy nowelizującej. W opublikowanym na stronie internetowej Rządowego Centrum Legislacji zestawieniu uwag do projektu ustawy nowelizującej, zgłoszonych w trakcie konsultacji społecznych, ustosunkowano się m.in. do uwag zgłoszonych przez Związek Banków Polskich oraz adw. Krzysztofa D., odnoszących się do zastosowania nowych przepisów ustawy CIT do przypadków rozliczeń pomiędzy przedsiębiorcami dokonywanych w innych formach niż za pośrednictwem rachunku płatniczego, np. w drodze potrącenia/ kompensaty. Mianowicie, Ministerstwo Finansów oceniło uwagi w tym zakresie jako niezasadne, wskazując, iż: Przepisy art. 22 ustawy SDG odnoszą się do płatności gotówkowych/ bezgotówkowych, a nie do regulowania zobowiązań (które to pojęcie ma szerszy zakres). W przypadku płatności może ona być dokonana w formie gotówkowej lub bezgotówkowej. Jeżeli zatem ma miejsce uregulowanie lub wygaśnięcie zobowiązania z innych powodów niż dokonanie płatności, wówczas omawianych przepisów nie stosuje się.

Jak wynika z powyższego, ewentualne wątpliwości dotyczące zastosowania art. 15d ustawy CIT do przypadków regulowania zobowiązań w formach innych niż dokonanie płatności zostały dostrzeżone i rozstrzygnięte przez Ministerstwo Finansów poprzez jasne wskazanie, że przewidziane w przedmiotowym przepisie wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów nie będzie miało do nich zastosowania.

Stanowisko to jest spójne z uzasadnieniem do projektu ustawy nowelizującej z 21 dnia stycznia 2016 r., zgodnie z którym: Obniżenie obecnie obowiązującego limitu będzie miało pozytywny wpływ na zwiększenie transparentności dokonywanych transakcji, wzrost uczciwej konkurencji między przedsiębiorcami, zmniejszanie szarej strefy i w konsekwencji przyczyni się to do zwiększenia dochodów budżetu państwa. Jedną z ważniejszych przesłanek przedstawianej propozycji jest potencjalny pozytywny wpływ jej wprowadzenia na przychody budżetu państwa, a tym samym na zmniejszenie istniejącego długu publicznego poprzez ograniczenie szarej strefy. Zmniejszenie obowiązującego limitu gotówkowej płatności pomiędzy firmami przy jednoczesnym ustaleniu bezgotówkowego sposobu płatności dla płatności powyżej tego limitu z odpowiednimi regulacjami podatkowymi sankcjonującymi działanie niezgodne z przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej powinno sprawić, że znacząco większa część transakcji pomiędzy podmiotami gospodarczymi będzie rejestrowana na rachunkach bankowych lub w terminalach płatniczych, co zmniejszy możliwość i chęć niektórych przedsiębiorców do nierejestrowania takich transakcji i nieodprowadzania należnego podatku.

Również w innych krajach Unii Europejskiej (oraz innych rozwiniętych gospodarczo i infrastrukturalnie krajach świata) wprowadzony został obowiązek rozliczania transakcji dokonywanych między podmiotami profesjonalnymi (przedsiębiorcami) w formie bezgotówkowej, jest związane nie tylko z przeciwdziałaniem praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu, ale również - co jest aspektem niezwykle istotnym - ze zjawiskiem unikania opodatkowania (tzw. tax avoidance) oraz, w mniejszym stopniu, ze zjawiskiem ukrywania przychodów pochodzących z działalności gospodarczej (tzw. tax evasion).

Treść uzasadnienia wskazuje zatem, że celem wprowadzenia przedmiotowych przepisów jest kontynuacja trendu występującego w krajach unijnych, mającego na celu przeciwdziałanie praniu pieniędzy, finansowaniu terroryzmu, unikaniu opodatkowania oraz ukrywaniu przychodów, poprzez wprowadzenie obowiązku rozliczania transakcji między przedsiębiorcami w formie bezgotówkowej - dążeniu do wyeliminowania zjawiska nierejestrowania transakcji i nieodprowadzania od nich podatku. Przytoczone cele nie obejmują jednak wprowadzenia obowiązku dokonywania wszelkich (niestanowiących płatności) rozliczeń między przedsiębiorcami za pośrednictwem rachunku płatniczego. Co więcej, regulowanie zobowiązań w formie potrącenia (lub w dowolnej innej, niestanowiącej płatności formie) nie pociąga za sobą ryzyka wystąpienia negatywnych zjawisk, którym mają przeciwdziałać przepisy ustawy nowelizującej.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy należy przyjąć, że art. 15d ust. 1 ustawy CIT, wchodzący w życie dnia 1 stycznia 2017 r., nie będzie miał zastosowania w przypadku regulowania lub wygaszania zobowiązań Spółki w formie innej niż płatność. Jeżeli zatem wydatki regulowane w formie innej niż zapłata (płatność) spełniają ogólne przesłanki z art. 15 ust. 1 ustawy CIT do uznania ich za koszty uzyskania przychodów nie będą one podlegały wyłączeniu z kosztów podatkowych na podstawie art. 15d ust. 1 ustawy CIT. Dotyczy to, przykładowo, opisanych w stanie faktycznym kosztów podnajmu pomieszczeń przez Wnioskodawcę od Spółki H..

Stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora izby Skarbowej w Katowicach 7 października 2016 r. (sygn. 2461-IBPB-1-2.4510.772.2016.1.AK oraz sygn. 2461-IBPB-1-3.4510.824.2016.1.SK).

Pytanie 2

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r., ponoszone przez Spółkę wydatki w postaci prowizji dla Partnerów, stanowiące koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy CIT, nie będą podlegały wyłączeniu z kosztów podatkowych na podstawie art. 15d ust. 1 ustawy CIT w sytuacji gdy dla potrzeb uregulowania tych wydatków Spółka skorzysta z usługi finansowania zobowiązań (a wartość prowizji dla Partnera przewyższy 15.000 zł).

Jak zostało wskazane w uzasadnieniu do Pytania 1 niniejszego wniosku, nie ulega wątpliwości, że regulacje ustawy nowelizującej - a zatem regulacje art. 15d ust. 1 ustawy CIT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r. - odnoszą się wyłącznie uregulowania kosztu uzyskania przychodu (zobowiązania) w formie płatności (zapłaty). Z tego względu argumentacja w tym zakresie, przedstawiona przez Spółkę w uzasadnieniu do pytania 1, ma zastosowanie również do stanu faktycznego, wskazanego w niniejszym pytaniu.

Spółka będzie korzystać z usługi finansowania zobowiązań w odniesieniu do prowizji należnych Partnerom od Spółki. Usługa finansowania zobowiązań oparta jest o art. 518 § 1 ust. 3 KC. Przepis ten stanowi, że osoba trzecia która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty, jeżeli działa za zgodą dłużnika w celu wstąpienia w prawa wierzyciela; zgoda dłużnika powinna być pod nieważnością wyrażona na piśmie.

Mając na względzie powyższe zauważyć należy, iż w praktyce korzystanie z usługi finansowania zobowiązań oznaczać będzie, że to nie Wnioskodawca a Spółka I. dokona uregulowania/zapłaty prowizji na rzecz Partnerów. Przy czym, w wyniku dokonanej zapłaty Spółka I. stanie się wierzycielem Wnioskodawcy na podstawie art. 518 § 1 ust. 3 KC. Do wygaśnięcia zobowiązania Spółki z tytułu prowizji dojdzie w momencie dokonania przez nią spłaty zobowiązania na rzecz Spółki I.. Innymi słowy, w wyniku spłaty dokonanej przez Spółkę I., dojdzie do uregulowania zobowiązania Wnioskodawcy wobec pierwotnego wierzyciela (Partnera). Jednocześnie Spółka I. na podstawie art. 518 § 1 ust 3 KC wstąpi w miejsce pierwotnego wierzyciela (Partnera), w związku z czym Spółka, w późniejszym terminie, spłaci zobowiązanie na rzecz Spółki I. (w formie bezgotówkowej, za pośrednictwem rachunku płatniczego).

Zdaniem Wnioskodawcy, nie można przyjąć, że sam fakt korzystania przez Spółkę z usługi finansowania zobowiązań - która powoduje, że płatności na rzecz Partnerów dokonywane są przez Spółkę I. a nie Wnioskodawcę za pośrednictwem jego rachunku płatniczego - prowadzić będzie do zastosowania wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów prowizji należnych Partnerom. Należy bowiem podkreślić, iż wskutek wykonania przez Spółkę I. usługi finansowania zobowiązań (tj. dokonania spłaty prowizji na rzecz Partnerów) zobowiązanie Wnioskodawcy nie przestanie istnieć - zmieni się jedynie osoba wierzyciela.

W konsekwencji, z perspektywy Wnioskodawcy do uregulowania/wygaśnięcia zobowiązania dojdzie nie z momentem dokonania przez Spółkę I. płatności na rzecz Partnerów, ale z chwilą, gdy Wnioskodawca dokona spłaty zobowiązania na rzecz Spółki I.. Mając to na względzie, dla oceny zasadności zastosowania wyłączenia z art. 15d ust. 1 ustawy CIT do kosztów w postaci prowizji Partnerów punktem odniesienia powinna być płatność dokonywana przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki I., a nie płatność dokonywana uprzednio pomiędzy Spółką I. a Partnerami. Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, płatność na rzecz Spółki I. dokonywana będzie za pośrednictwem rachunku płatniczego. Stąd, do wydatków w postaci prowizji dla Partnerów, regulowanych przy wykorzystaniu usługi finansowania zobowiązań, nie znajdzie zastosowania obowiązek wyłączenia tych wydatków z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15d ust. 1 ustawy CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr z 2016 poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art.54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie