Temat interpretacji

Podatek dochodowy od osób prawnych w zakresie określenia obowiązków płatnika w części dotyczącej zakupu biletów lotniczych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez pełnomocnika przedstawione we wniosku z dnia 23 czerwca 2016 r. (data wpływu 23 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia obowiązków płatnika w części dotyczącej zakupu biletów lotniczych:

• przewoźnika z Niemiec jest prawidłowe,
• przewoźnika ze Szwajcarii jest prawidłowe,
• przewoźnika z Holandii jest prawidłowe,
• przewoźnika z Węgier jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismami: z 17 sierpnia 2016 r., które wpłynęło za pomocą platformy E-PUAP oraz z 17 sierpnia 2016 r. (data wpływu 19 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia obowiązków płatnika w części dotyczącej zakupu biletów lotniczych:

• przewoźnika z Niemiec,
• przewoźnika ze Szwajcarii,
• przewoźnika z Holandii,
• przewoźnika z Węgier.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Spółka) jest spółką prawa handlowego, prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie handlu stalą.

Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonuje zakupu biletów lotniczych. Loty wykonywane na trasach międzynarodowych mogą zaczynać się na terytorium Polski, bądź odbywać się wyłącznie poza granicami Polski.

Bilety są zakupywane u pośredników firm mających siedziby na terytorium RP, które w ramach swojej działalności gospodarczej zajmują się zawodowo sprzedażą m.in. biletów lotniczych różnych przedsiębiorstw żeglugi powietrznej. Mają więc one w swojej ofercie różne bilety lotnicze i oferują możliwość nabycia tych biletów za swoim pośrednictwem.

Zakup biletu potwierdzany jest fakturą wystawioną przez pośrednika (firmę mającą siedzibę na terytorium RP) zawierającą zazwyczaj nazwę przewoźnika i trasę przelotu.

Kwota wskazana na fakturze przelewana jest na rachunek bankowy pośrednika.

Przewoźnicy nie mają w Polsce siedziby ani zarządu, a zatem są nierezydentami w rozumieniu art. 3 ust. 2 Ustawy CIT. Spółka nie posiada certyfikatów rezydencji tych przewoźników.

Spółka zamierza dokonywać zakupu biletów lotniczych na powyższych zasadach także w przyszłości.

W uzupełnieniu do powyższego opisu Spółka doprecyzowała, że:

1. przewoźnicy, których dotyczy wniosek, mają siedziby na terytorium następujących państw: Niemcy, Szwajcaria, Holandia oraz Węgry,
2. Spółka podkreśla, że nie dysponuje informacjami co do zasad współpracy łączących pośrednika i przewoźnika Spółka nie jest w stanie pozyskać takich informacji.

Z uzyskanych od Spółki informacji wynika, że pośrednik działa jako agent, w imieniu i na rzecz przewoźnika. Podmiotem, który wystawia Spółce faktury w związku z zakupem biletu jest pośrednik. Jednocześnie pośrednik, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, sprzedaje bilety wielu przewoźników.

W związku z powyższym, w ocenie Spółki, pośrednika należy uznać za niezależnego przedstawiciela w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka będzie zobowiązana do poboru i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od wynagrodzenia (zapłaty za bilet) wypłacanego na rzecz pośredników firm mających siedzibę na terytorium RP w związku z zakupem biletów lotniczych zagranicznych przewoźników?

Zdaniem Wnioskodawcy nie będzie on zobowiązany do poboru i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od wynagrodzenia (zapłaty za bilet) wypłacanego na rzecz pośredników firm mających siedzibę na terytorium RP w związku z zakupem biletów lotniczych zagranicznych przewoźników.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 4 Ustawy CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Natomiast na podstawie art. 3 ust. 2 Ustawy CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle art. 26 ust. 1 Ustawy CIT osoby prawne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są co do zasady obowiązane jako płatnicy pobierać, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e.

Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Z powyższych regulacji wynika jednoznacznie, że osoby prawne dokonując wypłat przychodów na rzecz podmiotów zagranicznych mogą zostać zobowiązane do poboru tzw. podatku u źródła. Jednakże Ustawa CIT określa warunki, w przypadku zaistnienia których taki obowiązek występuje:

1. wynagrodzenie jest wypłacane z jednego z tytułów wskazanych w art. 21 Ustawy CIT,
2. przychody, z tytułu których wypłacane jest wynagrodzenie będą uzyskiwane na terytorium Polski.

Powyższe oznacza, że aby Spółka zobowiązana była do poboru podatku u źródła od wypłacanego wynagrodzenia powinny być spełnione dwie przesłanki: usługi na jej rzecz powinno świadczyć zagraniczne przedsiębiorstwo żeglugi powietrznej oraz zagraniczny kontrahent powinien osiągać na terytorium RP przychody. Przy czym co niezwykle istotne przepis ten ma zastosowanie do podatników, którzy nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, nie jest ona zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku u źródła w związku z zakupem biletów lotniczych, albowiem zakupu biletów dokonuje od polskich podmiotów tj. firm z siedzibą na terytorium Polski.

Zatem w przypadku Spółki pierwszy z kluczowych warunków wpływających na obowiązek poboru podatku u źródła nie jest spełniony.

Zdaniem Spółki, zakres podmiotowy wynikający z treści przytoczonego powyżej przepisu jest jednoznaczny obowiązek ten dotyczy jedynie podmiotów, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 Ustawy CIT m.in. z tytułu przychodów uzyskanych na terenie RP przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, na rzecz podmiotu objętego ograniczonym obowiązkiem podatkowym. Ustawodawca nie kładzie zatem nacisku na kwestię ponoszenia wydatku w sensie ciężaru ekonomicznego określonego świadczenia, ani też na kwestię stosunku prawnego pomiędzy oferującym usługę przewozu zagranicznym przedsiębiorstwem, a jego klientem, ale odwołuje się w sposób wyraźny do czynności technicznej, jaką jest dokonywanie wypłaty należności z określonych w treści ustawy tytułów. Należy zatem uznać, że to kwestia dokonywania wypłaty środków z określonych w ustawie tytułów ma zasadnicze znaczenie dla wskazania płatnika zobowiązanego do ewentualnego poboru zryczałtowanego podatku dochodowego.

Zatem, skoro Spółka nie dokonuje bezpośredniej wypłaty wynagrodzenia na rzecz podmiotu zagranicznego, ale kupuje jedynie usługę od polskiego pośrednika, nie będzie tym samym zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku w Polsce.

Powyższe stanowisko Spółki znajduje również potwierdzenie w wyrokach sądów administracyjnych. Przykładowo w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 28 stycznia 2016 r. (sygn. akt I SA/Rz 1162/15) czytamy Tym samym, nie sposób uznać, iż wnioskodawca uiszczając równowartość ekonomiczną ceny biletu lotniczego, powiększoną o należną pośrednikowi prowizję, spełnia desygnaty normy prawnej z art. 26 ust. 1 pdop, która uzależnia obowiązek pobrania podatku u źródła, tj. funkcję płatnika, od faktu dokonywania wypłaty, czyli przekazania środków na rzecz zagranicznego przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, która to transakcja powoduje uzyskanie ewentualnych przychodów na terytorium RP. Wnioskodawca ponosi bowiem ekonomiczny ciężar świadczenia, jednakże nie dokonuje wypłaty środków z tytułu określonego w treści art. 21 ust. 1 pkt 4 pdop, a jedynie w związku z nim bezpośrednich wypłat z tytułów o których mowa, dokonuje pośrednik. Sąd podziela, przy tym reprezentowany w orzecznictwie pogląd, że podmiotem, który dokonuje wypłat i który, kierując się miejscem siedziby podatnika, może zastosować postanowienia odpowiedniej umowy międzynarodowej odnośnie określenia właściwej stawki podatku, czy też w ogóle od tego opodatkowania odstąpić, jeżeli dana umowa zawiera takie regulacje, pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej uzyskanego od podatnika jest pośrednik, profesjonalnie zajmujący się tego rodzaju transakcjami. To on bowiem zaspokaja roszczenia podatnika mającego siedzibę za granicą i dysponuje bądź nie, certyfikatem rezydencji podatkowej tego podatnika, uprawniającym go, zgodnie z umową w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, do niepobrania podatku (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 23 lutego 2011 r. w sprawie I SA/Po 821/10). W ocenie Sądu, za przyjęciem powyższej literalnej wykładni art. 26 ust 1 pdop, przemawia również wykładnia celowościowa i systemowa tego przepisu. Uzależnienie funkcji płatnika od dokonywania wypłat, a co za tym idzie obciążenie obowiązkami płatnika stosunkowo wąskiej i wyspecjalizowanej grupy podmiotów pośredniczących w zawieraniu umów przewozu z przedsiębiorstwami zagranicznymi, jawi się jako racjonalny zabieg ustawodawcy, będący emanacją dążenia do powierzenia obowiązków płatnika, fachowym i bezpośrednim współpracownikom podmiotów zagranicznych, którzy dają najlepszą gwarancję rzetelnego wywiązania się z tego obowiązku, przy stosunkowo najmniejszym obciążeniu. Nie sposób bowiem nie zauważyć, że ewentualne uzyskanie certyfikatu rezydencji podmiotu zagranicznego, jest mniej skomplikowane dla stałego profesjonalnego współpracownika, aniżeli byłoby dla okazjonalnego klienta. Przyjęcie powyższej wykładni czyni również zadość zasadzie zupełności uregulowania, przeciwdziałając usunięciu spod zakresu opodatkowania, części czynności dokonanych w zakresie usług przewozu lotniczego. Przy przyjęciu bowiem, stanowiska Ministra Finansów, który funkcję płatnika przyporządkował do klienta zagranicznego przedsiębiorstwa w sposób automatyczny powstałby problem sposobu opodatkowania analogicznych czynności dokonywanych na rzecz osób fizycznych, nieobjętych zakresem działania omawianej normy prawnej. W ocenie Sądu, jedynie zaprezentowana wyżej wykładnia art. 26 ust. 1 pdop, zapewnia zupełność i zgodność omawianej normy z całością przepisów prawa podatkowego.

Ponadto, zdaniem Spółki, nie jest ona płatnikiem zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych również dlatego, że zdarzenia, których skutkiem jest osiągnięcie przychodów mają miejsce zasadniczo poza terytorium Polski. Loty, na które nabywane są bilety odbywane są na trasach międzynarodowych, tj. poza terytorium RP, chociaż zdarza się również, że początek lotu (wylot) zaczyna się na terytorium RP.

Jak wynika z wyżej wskazanego art. 3 ust. 2 Ustawy CIT opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym podlega wynagrodzenie pod warunkiem, że dochód jest osiągany na terenie Polski.

Oznacza to przy braku przepisów, które określałyby zasady ustalania miejsca osiągnięcia przychodu, że dochód jest osiągnięty tam, gdzie zostały wykonane czynności, które dały źródło temu dochodowi. Ustawa CIT nie wyjaśnia bliżej według jakich kryteriów kwalifikować dochody osiągane na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Jednakże, w ocenie Spółki, nie można pojęcia dochody osiągane utożsamiać z pojęciem dochody wypłacane, pochodzące, otrzymywane z terytorium Polski.

Jak wskazał NSA w wyroku z dnia 23 kwietnia 2010 r. (sygn. II FSK 2144/08), pod pojęciem terytorium, z którym wiąże się osiąganie dochodów należy rozumieć miejsce, gdzie dokonują się czynności lub położone są nieruchomości (źródło), które generują dochód i są jego przyczyną sprawczą. Czynnością taką nie jest wypłata pieniędzy, wypłata jest elementem finalnym całego procesu osiągania dochodu. Także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 12 września 2012 r. (sygn. akt I SA/Kr 882/12, utrzymany w mocy przez wyrok NSA z dnia 13 czerwca 2013 r. sygn. II FSK 3243/12) wskazał, że: na gruncie polskiego prawa podatkowego nie można wiązać ograniczonego obowiązku podatkowego nierezydenta z uzyskaniem przychodu od kontrahenta, który jest spółką polską, na postawie umowy o wykonanie usług, których realizacja nie jest związana z terytorium Rzeczypospolitej. W orzecznictwie podkreśla się, że dochód jest osiągnięty na terytorium RP, gdy rezultat usługi w postaci powstania lub powiększenia przychodów następuje u usługodawcy na terytorium Polski. O zastosowaniu ograniczonego obowiązku podatkowego w rozumieniu art. 3 ust. 2 Ustawy CIT, można mówić tylko wówczas, kiedy efekt usługi będzie wykorzystany w Polsce.

Nie wystarczy, aby rezultat usługi świadczonej przez zagranicznego kontrahenta odnosił się do polskiego podmiotu prawnego (zlecenia wykonania usług dokonał polski przedsiębiorca i wypłata wynagrodzenia za wykonanie usługi dokonana została z majątku polskiego przedsiębiorcy) tak wyrok NSA z 4 lipca 2013 r. sygn. II FSK 2200/11.

W ocenie Wnioskodawcy, o źródle dochodów położonym w Polsce można mówić tylko wtedy, gdy takie źródło dochodów trwale związane jest z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tzn. to w Polsce dokonywane są przez podatnika czynności prowadzące do uzyskania przychodu, a to nie ma miejsca w opisanym stanie faktycznym.

Ponadto, zdaniem Spółki, w sytuacji, gdy bilety lotnicze nabywane są od pośrednika, usługi te stanowią usługi pośrednictwa handlowego i również z tego powodu nie pobiera się od nich podatku u źródła. Przychody z tytułu pośrednictwa i przedstawicielstwa handlowego nie mieszczą się w żadnym z przypadków wymienionych w art. 21 ust. 1 Ustawy CIT, w którym to został określony katalog należności wypłacanych przez polskie podmioty, podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązany do jego pobrania i odprowadzenia na rachunek właściwego urzędu skarbowego jest podmiot polski.

Reasumując, Spółka nie jest zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w związku z zakupem biletów lotniczych albowiem:

1. przede wszystkim zakupu biletów dokonuje od polskich podmiotów, a przepis nakładający pobór podatku u źródła dotyczy podatników, którzy nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu,
2. bilety lotnicze nabywane są od pośrednika, a od usług pośrednictwa nie jest pobierany podatek u źródła.
3. rezultat usługi lot wykonywany jest poza terytorium RP, dotyczy to również sytuacji, gdy lot rozpoczyna się w Polsce, gdyż efekt usługi jest wykorzystywany przez Spółkę poza terytorium RP.

Spółka podkreśla również, że w związku z prawomocnym wyrokiem WSA w Rzeszowie z 28 stycznia 2016 r. (sygn. akt I SA/Rz 1162/15) wydana została interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 30 maja 2016 r. (nr IBPB-1-3/4510-275/16/JKT), w której stanowiska podatnika (analogiczne do sytuacji przedstawionej przez Spółkę) zostało uznane za prawidłowe.

W związku z powyższym Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz opisanego zdarzenia przyszłego w zakresie określenia obowiązków płatnika w części dotyczącej zakupu biletów lotniczych:

• przewoźnika z Niemiec jest prawidłowe,
• przewoźnika ze Szwajcarii jest prawidłowe,
• przewoźnika z Holandii jest prawidłowe,
• przewoźnika z Węgier jest prawidłowe.

Z opisu sprawy wynika, że na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonuje zakupu biletów lotniczych. Bilety zakupywane są u pośredników firm mających siedziby na terytorium RP, które w ramach swojej działalności gospodarczej zajmują się zawodowo sprzedażą m.in. biletów lotniczych różnych przedsiębiorstw żeglugi powietrznej. Mają więc one w swojej ofercie różne bilety lotnicze i oferują możliwość nabycia tych biletów za swoim pośrednictwem wielu przewoźników. Zakup biletu potwierdzany jest fakturą wystawioną przez pośrednika (firmę mającą siedzibę na terytorium RP) zawierającą zazwyczaj nazwę przewoźnika i trasę przelotu. Kwota wskazana na fakturze przelewana jest na rachunek bankowy pośrednika. Przewoźnicy mają siedziby na terytorium Niemiec, Szwajcarii, Holandii oraz Węgier. Ponadto Spółka nie posiada certyfikatów rezydencji tych przewoźników. Spółka wskazała, że nie jest ona w stanie pozyskać informacji co do zasad współpracy łączących pośrednika i przewoźnika. Natomiast z uzyskanych od Spółki informacji wynika, że pośrednik działa jako agent, w imieniu i na rzecz przewoźnika. Jednocześnie w ocenie Spółki pośrednika należy uznać za niezależnego przedstawiciela w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zakres podmiotowy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.) jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ograniczony obowiązek podatkowy.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy: podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że: przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz.U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90; dalej: umowa polsko-niemiecka): zyski osiągane z eksploatacji w transporcie międzynarodowym statków morskich lub statków powietrznych podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa.

Zyski osiągane z eksploatacji statków żeglugi śródlądowej w transporcie śródlądowym podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa art. 8 ust. 2 tej umowy.

Zgodnie z art. 8 ust. 4 umowy polsko-niemieckiej: postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu stosuje się również do zysków pochodzących z uczestnictwa w umowie poolowej, we wspólnym przedsiębiorstwie lub w międzynarodowym związku eksploatacyjnym.

Z kolei stosownie do art. 8 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Bernie z dnia 2 września 1991 r. (Dz.U. 1993 r. Nr 22, poz. 92; dalej: konwencja polsko-szwajcarska): zyski pochodzące z eksploatacji w komunikacji międzynarodowej statków lub samolotów mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa.

Postanowienia ustępu 1 dotyczą także zysków pochodzących z uczestnictwa w umowie poolowej, we wspólnym przedsiębiorstwie lub w międzynarodowym związku eksploatacyjnym (art. 8 ust. 4 umowy polsko-szwajcarskiej).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 13 lutego 2002 r. (Dz.U. 2003 Nr 216, poz. 2120; dalej: konwencja polsko-holenderska): zyski osiągane z eksploatacji w transporcie międzynarodowym statków morskich lub statków powietrznych podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa.

Postanowienia ustępu 1 stosuje się również do zysków pochodzących z uczestnictwa w umowie poolowej, we wspólnym przedsiębiorstwie lub w międzynarodowym związku eksploatacyjnym (art. 8 ust. 5 umowy polsko-holenderskiej).

Jak stanowi art. 8 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Węgierską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Budapeszcie dnia 23 września 1992 r. (Dz.U. 1995 Nr 125, poz. 602 ze zm.; dalej: konwencja polsko-węgierska): zyski pochodzące z eksploatacji w komunikacji międzynarodowej statków, pojazdów drogowych lub samolotów mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, w którym znajduje się siedziba faktycznego zarządu przedsiębiorstwa.

Postanowienia ustępu 1 dotyczą także zysków pochodzących z uczestnictwa w umowie poolowej, we wspólnym przedsiębiorstwie lub w międzynarodowym związku eksploatacyjnym (art. 8 ust. 4 umowy polsko-węgierskiej).

Zgodnie z postanowieniami art. 5 ust. 1 umowy polsko-niemieckiej, konwencji polsko-szwajcarskiej, konwencji polsko-holenderskiej: w rozumieniu niniejszej umowy/konwencji określenie zakład oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Natomiast w myśl art. 5 ust. 1 konwencji polsko-węgierskiej: w rozumieniu niniejszej konwencji określenie zakład oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. Placówka oznacza również miejsce produkcyjne.

Stosownie do art. 5 ust. 5 umowy polsko-niemieckiej: jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 6, działa w imieniu przedsiębiorstwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, to uważa się, że przedsiębiorstwo to, bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu, posiada zakład w tym Państwie w zakresie prowadzenia każdego rodzaju działalności, który osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności, wymienionych w ustępie 4, które gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępu.

Jak stanowi art. 5 ust. 5 konwencji polsko-szwajcarskiej: bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2, jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 6, działa w imieniu przedsiębiorstwa i osoba ta posiada pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, i pełnomocnictwo to w tym Państwie zwykle wykonuje, uważa się, że przedsiębiorstwo to posiada zakład w tym Państwie w zakresie prowadzenia każdego rodzaju działalności, który osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności wymienionych w ustępie 4 i są takimi rodzajami działalności, które gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień niniejszego ustępu.

Na mocy art. 5 ust. 5 konwencji polsko-holenderskiej: bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2, jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 6, działa w imieniu przedsiębiorstwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, to uważa się, że przedsiębiorstwo to posiada zakład w tym Państwie w zakresie prowadzenia każdego rodzaju działalności, który osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności wymienionych w ustępie 4, które, gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępu.

Zgodnie z art. 5 ust. 5 konwencji polsko-węgierskiej: bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2, jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 6, działa w imieniu przedsiębiorstwa i osoba ta posiada pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, to uważa się, że przedsiębiorstwo to posiada zakład w tym Państwie w zakresie prowadzenia każdego rodzaju działalności, który osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności wymienionych w ustępie 4 i są takimi rodzajami działalności, które gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień niniejszego ustępu.

Zatem na podstawie definicji zawartej w art. 5 ust. 1 umowy polsko-niemieckiej oraz ww. konwencji uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w drugim państwie w sytuacji, gdy w państwie tym posiada placówkę, za pomocą której całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Do powstania zakładu dochodzi także w sytuacji, gdy na rzecz przedsiębiorcy zagranicznego działa podmiot posiadający i wykonujący pełnomocnictwo do zawierania umów w imieniu tego przedsiębiorstwa (tzw. agent zależny).

Zasada ta modyfikowana jest postanowieniami art. 5 ust. 5 umowy polsko-niemieckiej oraz konwencji polsko-szwajcarskiej, konwencji polsko-holenderskiej oraz konwencji polsko-węgierskiej, wprowadzającymi pojęcie tzw. niezależnego przedstawiciela, tj. podmiotu, który mimo, że działa na rzecz zagranicznego mocodawcy, to czynności te wykonuje w ramach swojej zwykłej działalności. W konsekwencji działalność niezależnego przedstawiciela nie skutkuje powstaniem zakładu zleceniodawcy.

Mając na uwadze przedstawiony przez Spółkę opis sprawy należy zauważyć, że w opisanej sytuacji Wnioskodawca zakupuje bilety na przewóz lotniczy u Pośredników, których jak wskazała Spółka należy uznać w rozumieniu wskazanej umowy oraz konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania za niezależnych pośredników.

Tak więc, płatności dokonywane na rzecz podmiotów, które działają w imieniu i na rzecz przedsiębiorstwa zagranicznego (oddział zagranicznych linii lotniczych oraz oddział zagranicznego operatora promowego) stanowią zyski tych przedsiębiorstw, osiągane za pośrednictwem zakładu.

Zatem do płatności z tytułu zakupu biletów na przewóz lotniczy przez zagranicznych przewoźników dokonywane na rzecz Pośredników nie ma zastosowania przepis art. 21 ust. 1 ustawy, gdyż Pośrednicy są jak wskazała Spółka niezależnymi przedstawicielami będącymi polskimi rezydentami.

Reasumując Spółka nie będzie zobowiązana do poboru i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od wynagrodzenia (zapłaty za bilet) wypłacanego na rzecz pośredników firm mających siedzibę na terytorium RP w związku z zakupem biletów lotniczych zagranicznych przewoźników.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że zdaniem Organu tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu. W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń,
• zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu