Temat interpretacji

Czy z tytułu zbycia wierzytelności Wnioskodawcy przysługuje prawo do uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów powstałej na transakcji straty, w części dotyczącej zarachowanego przez spółkę jawną, w której Wnioskodawca pozostaje wspólnikiem lub jej poprzedników prawnych przychodu należnego z tytułu opłat prowizyjnych?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 5 stycznia 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 13 stycznia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności własnych jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 stycznia 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności własnych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej, która prowadzi od lat pod obecną lub wcześniejszymi formami prawnymi działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu osobom fizycznym (konsumentom) pożyczek pieniężnych poza systemem bankowym. Zgodnie z art. 5 ustawy CIT, Wnioskodawca rozlicza odpowiednio przychody/koszty związane z w/w udziałem w spółce niebędącej osobą prawną.

Z tytułu finansowania (udzielania pożyczek pieniężnych) pobierane jest wynagrodzenie w postaci odsetek oraz różnego rodzaju opłat przygotowawczych/prowizyjnych wynikających z udzielenia pożyczek i ich obsługi poza systemem bankowym. Przychód z tytułu odsetek był zawsze rozpoznawany na zasadzie kasowej - tj. w momencie otrzymania odsetek. Natomiast wszelkie opłaty prowizyjne były zarachowywane dla celów podatkowych jako przychód należny w dacie ich zapadalności (zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy CIT).

W dniu 29 października 2015 r. dokonano zbycia części pożyczek udzielonych uprzednio konsumentom (tj. wierzytelności własne) w ramach umowy sekurytyzacyjnej - pakiet obejmował wierzytelności nieprzedawnione, udzielone po dacie 18 grudnia 2011 r. Wynagrodzenie ustalone zostało w wysokości niższej od wartości nominalnej tych wierzytelności, gdzie przez wartość nominalną wierzytelności rozumie się sumę wartości niespłaconego kapitału oraz nieotrzymanej prowizji (zarachowanej jako przychód należny). Biorąc pod uwagę powyższe, w wyniku zbycia sekurytyzowanych wierzytelności wystąpiła strata.

Jak wskazano powyżej, spółka jawna, której wspólnikiem pozostaje Wnioskodawca prowadziła od grudnia 2011 r. działalność pożyczkową pod różnymi formami prawnymi, a co za tym idzie podatkowe zarachowanie w/w przychodu należnego z tytułu opłat prowizyjnych dokonywane było przez następujących poprzedników prawnych:

• od 18 grudnia 2011 r. do 11 lipca 2012 r. prowadzono działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (12 lipca 2012 r. nastąpiło przekształcenie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w spółkę komandytowo-akcyjną).
• od 12 lipca 2012 r. do 30 czerwca 2014 r. prowadzono działalność gospodarczą w formie spółki komandytowo-akcyjnej (1 lipca 2014 r. nastąpiło przekształcenie spółki komandytowo-akcyjnej w spółkę jawną).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu zbycia wierzytelności Wnioskodawcy przysługuje prawo do uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów powstałej na transakcji straty, w części dotyczącej zarachowanego przez spółkę jawną, w której Wnioskodawca pozostaje wspólnikiem lub jej poprzedników prawnych przychodu należnego z tytułu opłat prowizyjnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę treść art. 93a § 1 i 2 Ordynacji podatkowej oraz art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy CIT, z tytułu zbycia wierzytelności Wnioskodawcy przysługuje prawo do uwzględnienia powstałej straty w kosztach uzyskania przychodów wyłącznie w części dotyczącej zarachowanego przez spółkę jawną lub jej poprzedników prawnych przychodu należnego z tytułu opłat prowizyjnych.

Jak wynika z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy CIT, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba, że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

W przypadku zbycia wierzytelności zasadniczo istnieje możliwość uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości udzielonej, a niespłaconej przez dłużnika kwoty pożyczki (wartość nominalna wierzytelności). W opisanym stanie faktycznym należy jednak zauważyć, że zbycie wierzytelności nastąpiło za wynagrodzeniem niższym od jej wartości nominalnej. Tym samym, w wyniku tej operacji Wnioskodawca osiągnął stratę.

Biorąc pod uwagę powyższe, w niniejszym przypadku przy ustaleniu wartości kosztów uzyskania przychodów z tytułu zbycia wierzytelności należy również uwzględnić ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy CIT. W ocenie Wnioskodawcy, prawo do uwzględnienia powstałej straty w kosztach uzyskania przychodów dotyczy wyłącznie części odnoszącej się do zarachowanego przychodu należnego z tytułu opłat prowizyjnych. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, przy zbyciu wierzytelności nie przysługuje mu prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów powstałej straty odnoszącej się do części kapitałowej, tj. wynikającej z braku odzyskania pełnej wartości udzielonej pożyczki (w tym zakresie nie zarachowano bowiem przychodu należnego zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy CIT).

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiona wykładnia znajduje potwierdzenie m.in. w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 26 lutego 2015 r., sygn. IPTPB3/423-397/14-4/KJ,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 12 sierpnia 2014 r., sygn. IPTPB3/423-165/14-2/KJ,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 25 lipca 2014 r., sygn. IPPB3/423-544/14-2/JBB,
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 20 września 2013 r, sygn. ILPB3/423-260/13-4/AO.

Dodatkowo, Wnioskodawca uważa, że w przedstawionym przypadku nie ma znaczenia okoliczność, iż część zbywanych pożyczek została udzielona w momencie, gdy prowadzono działalność w poprzednich formach prawnych. Jak bowiem wynika z art. 93a § 1 Ordynacji podatkowej, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku:

1. przekształcenia innej osoby prawnej,
2. przekształcenia spółki niemąjącej osobowości prawnej

-wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przekształcanej osoby lub spółki (tzw. zasada sukcesji uniwersalnej).

Jednocześnie zgodnie z art. 93a § 2 pkt 1 lit. a) Ordynacji podatkowej, powyższy przepis stosuje się odpowiednio do osobowej spółki handlowej zawiązanej (powstałej) w wyniku przekształcenia:

1. innej spółki niemającej osobowości prawnej
2. spółki kapitałowej

Biorąc pod uwagę powyższe, zarówno przy (1) przekształceniu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w spółkę komandytowo-akcyjną, jak i późniejszym (2) przekształceniu spółki komandytowo-akcyjnej w spółkę jawną miała miejsce sukcesja uniwersalna (podmiot przekształcony wstąpił we wszystkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki poprzednika prawnego). Podmiot powstały z przekształcenia przejmuje należności spółki przekształcanej, które w części należności prowizyjnych zostały uprzednio zarachowane jako przychód należny.

W ocenie Wnioskodawcy, oznacza to zatem, iż w związku z zachowaną w interpretowanej sytuacji zasadą sukcesji uniwersalnej przy rozliczeniu straty na transakcji zbycia wierzytelności nie ma znaczenia okoliczność jaką formę prawną posiadał pożyczkodawca w momencie udzielenia danej pożyczki. W każdym bowiem przypadku, należności prowizyjne wynikające z umowy pożyczki zostały zarachowane jako przychód należny. Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawcy przysługuje obecnie prawo do uwzględnienia powstałej straty ze zbycia wierzytelności w kosztach uzyskania przychodów (w odpowiedniej proporcji wynikającej z art. 5 ustawy CIT), w części dotyczącej zarachowanego wcześniej przychodu należnego z tytułu opłat prowizyjnych.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 8 maja 2015 r., sygn. IBPBI/1/4511-155/15/AB oraz w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 2 sierpnia 2013 r., sygn. ILPB3/423-216/13-2/KS.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zasady przekształcania spółek prawa handlowego regulują przepisy ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1030 ze zm., dalej: KSH).

Zgodnie z art. 551 § 1 KSH, spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, spółka akcyjna (spółka przekształcana) może być przekształcona w inną spółkę handlową (spółkę przekształconą). W myśl przepisu art. 552 KSH, spółka przekształcana staje się spółką przekształconą z chwilą wpisu spółki przekształconej do rejestru (dzień przekształcenia). Jednocześnie sąd rejestrowy z urzędu wykreśla spółkę przekształcaną.

Na podstawie art. 553 § 1 KSH, spółce przekształconej przysługują wszystkie prawa i obowiązki spółki przekształcanej. Spółka przekształcona pozostaje podmiotem w szczególności zezwoleń, koncesji oraz ulg, które zostały przyznane spółce przed jej przekształceniem, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji albo ulgi stanowi inaczej (§ 2 ww. artykułu). Wspólnicy spółki przekształcanej, uczestniczący w przekształceniu, stają się z dniem przekształcenia wspólnikami spółki przekształconej (art. 553 § 3 KSH).

Na gruncie prawa podatkowego, prawa i obowiązki następców prawnych oraz podmiotów przekształconych, regulują przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.). W przepisach tych ustawodawca określił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, tj. sukcesja praw i obowiązków następców prawnych i podmiotów przekształconych.

W myśl art. 93a § 1 pkt 2 Ordynacji, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku przekształcenia spółki niemającej osobowości prawnej wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przekształcanej osoby lub spółki.

Sukcesja podatkowa na gruncie podatku dochodowego oznacza, że na spółkę przekształconą przejdą skutki podatkowe zdarzeń zaistniałych w spółce przekształcanej i ujętych w prowadzonych przez nią ewidencjach dla celów podatkowych, które wystąpiłyby w tej spółce, gdyby przekształcenie nie miało miejsca. Innymi słowy, jeżeli w spółce przekształconej pojawią się określone przychody, koszty lub wydatki, które są konsekwencją zdarzeń zaewidencjonowanych w spółce przekształcanej, to spółka przekształcona powinna je potraktować podatkowo tak, jak uczyniłaby to spółka przekształcana, gdyby przekształcenie nie miało miejsca. Sukcesja podatkowa nie obejmuje natomiast tych praw i obowiązków, które dotyczą wspólników spółki przekształcanej jako podatników podatku dochodowego od osób fizycznych lub podatników podatku dochodowego od osób prawnych.

Zarówno sukcesja uniwersalna w rozumieniu Kodeksu spółek handlowych, jak i sukcesja podatkowa regulowana Ordynacją podatkową zakładają, że spółka przekształcana nie jest traktowana jako podmiot likwidowany, gdyż prowadzona działalność gospodarcza przy wykorzystaniu tego samego majątku będzie kontynuowana przez następcę prawnego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: ustawa CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Wydatki ponoszone przez podatników podlegają więc zaliczeniu do kosztów podatkowych, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, czyli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągane przez podatnika przychody oraz mają one związek z prowadzoną działalnością. Warunkiem zakwalifikowania poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest również to, aby dany wydatek nie był zawarty w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Jak wskazano powyżej, ocena prawna danego wydatku wymaga uwzględnienia unormowań zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT. W niniejszej sprawie oznacza to uwzględnienie w szczególności art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy CIT, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy CIT, została zarachowana jako przychód należny. Analiza treści tego przepisu, w związku z art. 15 ust. 1 ustawy CIT prowadzi do wniosku, że jeżeli wierzytelność została uprzednio zarachowana, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy CIT, jako przychód należny, to wówczas wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów straty nie będzie miało zastosowania.

Należy dostrzec, że w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy CIT, ustawodawca zawarł generalną zasadę, zgodnie z którą straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Jednocześnie przepis ten ustanawia wyjątek od wskazanej reguły, który polega na tym, że kosztem uzyskania przychodów może być strata z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności (a więc dotyczy to sytuacji przeciwstawnej do wyrażonej reguły), jeżeli wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy CIT, została zarachowana jako przychód należny.

Istotne jest przy tym również, czy podatnik przed sprzedażą nie ujął już kosztu podatkowego z tytułu niespłacanej wierzytelności w innej formie oraz że wierzytelność nie może być przedawniona, bowiem na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Przepis ten stanowi, że jeżeli nastąpiło przedawnienie wierzytelności, to wierzyciel nie może zaliczyć tej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że analiza treści ww. przepisów ustawy CIT prowadzi do wniosku, że jeżeli wierzytelność została uprzednio zarachowana jako przychód należny, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy CIT oraz jeżeli wierzytelność nie jest przedawniona, to wówczas wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów straty nie będzie miało zastosowania.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Z kolei art. 12 ust. 3 ustawy CIT stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Przychodami należnymi, o których mowa w art. 12 ust. 3 ustawy CIT, są przychody, które w następstwie działalności gospodarczej podatnika stały się należnością (wierzytelnością), chociaż faktycznie ich nie uzyskano. Z kolei przychody neutralne podatkowo, a więc niestanowiące podstawy ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu, określone zostały w art. 12 ust. 4 ustawy CIT.

Wierzytelność stanowi uprawnienie wierzyciela do żądania od dłużnika spełnienia określonego działania lub zaniechania, np. zapłaty ceny za wykonaną usługę lub zapłaty ceny za sprzedany towar. Przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.) w tytule IX, dziale I (art. 509-518) przewidują możliwość przeniesienia wierzytelności. W związku z powyższym, należy wskazać, że zgodnie z art. 509 § 1 i 2 Kodeksu Cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiłoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Natomiast stosownie do art. 510 § 1 ww. ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Jeżeli zawarcie umowy przelewu następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, z zapisu zwykłego, z bezpodstawnego wzbogacenia lub z innego zdarzenia, ważność umowy przelewu zależy od istnienia tego zobowiązania (art. 510 § 2 Kodeksu Cywilnego).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej powstałej z przekształcenia spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w spółkę komandytowo-akcyjną, które miało miejsce 12 lipca 2012 r. Przedmiotem działalności Spółki jawnej jest udzielanie osobom fizycznym pożyczek pieniężnych poza systemem bankowym. W dniu 29 października 2015 r, dokonano zbycia części wierzytelności własnych, niestanowiących wierzytelności przedawnionych. Cena uzyskana ze sprzedaży wierzytelności była niższa niż wartość nominalna ww. wierzytelności, w związku z tym Spółka jawna poniosła stratę. W stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał również, że należności przejęte przez Spółkę jawną były na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy CIT, zarachowane dla celów podatkowych jako przychód należny w dacie ich zapadalności.

W tym miejscu należy podkreślić, że do końca 2013 r. spółka komandytowo-akcyjna, podobnie jak pozostałe osobowe spółki prawa handlowego, była transparentna dla celów podatku dochodowego, a zatem opodatkowanie występowało tylko na poziomie wspólników, a nie na poziomie spółki. Spółka komandytowo-akcyjna, jako spółka osobowa, nie podlegała opodatkowaniu na podstawie przepisów ustawy CIT, bowiem art. 1 ust. 2 ustawy CIT stanowił, że przepisy ustawy nie mają zastosowania do spółek komandytowo-akcyjnych. Sama spółka zatem nie była podatnikiem podatku dochodowego, status podatnika mieli natomiast jej wspólnicy.

Ustawa z dnia 8 listopada 2013 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku tonażowym (Dz.U. z 2013 r., poz. 1387), wprowadziła zmiany do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Podstawową zmianą jest nadanie polskiej spółce komandytowo-akcyjnej statusu podatnika podatku dochodowego od osób prawnych.

Od 1 stycznia 2014 r. spółka ta jest opodatkowana nie na poziomie wspólników, ale na poziomie spółki. Oznacza to, że dla celów podatkowych spółka ta została zbliżona do dotychczasowych zasad opodatkowania spółek z ograniczoną odpowiedzialnością oraz spółek akcyjnych.

Odnosząc powołane przepisy do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego zauważyć należy, że w rozpatrywanej sprawie 12 lipca 2012 r. spółka komandytowo-akcyjna jako następca prawny przejęła prawa i obowiązki spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Natomiast jak wskazano powyżej, sukcesja podatkowa nie obejmuje tych praw i obowiązków, które dotyczą wspólników spółki przekształcanej, jako podatników podatku dochodowego. Skoro zatem przychód należny wykazany był w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, której następcą prawnym jest spółka osobowa, a nie wspólnik spółki osobowej, to strata ze zbycia wierzytelności może być kosztem tylko u tego podatnika, który wcześniej wykazał przychód należny z tego tytułu.

Wobec powyższego, Wnioskodawca nie będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów straty ze zbycia wierzytelności, która uprzednio była zarachowana jako przychód należny w spółce z o.o., bowiem to nie Wnioskodawca jest następcą prawnym (sukcesorem) tej spółki lecz spółka osobowa, która nie jest podatnikiem podatku dochodowego.

Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty ze zbycia wierzytelności, w sytuacji gdy wierzytelność ta powstała w trakcie prowadzenia działalności przez spółkę osobową (w formie SKA lub spółki jawnej) wskazać należy, że Wnioskodawca będzie miał możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów stratę ze zbycia wierzytelności wyłącznie w odniesieniu do tych wierzytelności, które zostały przez niego zarachowane jako przychód należny. Przy czym strata ta będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów w takiej części w jakiej wierzytelność na podstawie art. 5 ust. 1 stanowiła przychód Wnioskodawcy.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach