Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca stoi na stanowisku, zgodnie z którym wskazane w stanie faktycznym elementy stanowią poszczególne środki trwałe podlegające odrębnej amortyzacji, w związku z czym nie zwiększają one wartości początkowej środka trwałego (budynku). Wydatki związane ze wskazanymi w stanie faktycznym elementami Wnioskodawca powinien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne (wartość każdego z elementów powyżej 3500 zł).

Zgodnie z treścią art. 15 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: Ustawa o CIT) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust 1. W myśl art. 15 ust. 6 Ustawy o CIT kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16 ust.1 pkt 1 lit. c Ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (...). Wydatki te w momencie ich poniesienia nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów.

Pojęcie środków trwałych określone zostało w art. 16a. Ustawy o CIT. Na pojęcie to składają się:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty jeżeli:
   1. stanowią własność lub współwłasność podatnika;
   2. zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
   3. są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania;
   4. przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok;
   5. są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1;
   6. nie są wymienione w art. 16c Ustawy o CIT.

Jednocześnie podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa W art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16 g nie przekracza 3500 zł.

Zgodnie z treścią art. 16g ust. 13 Ustawy o CIT jeżeli środki trwale uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub preferencyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Jak powyżej zostało wskazane, aby wydatki poniesione na ulepszenie środka trwałego zwiększały jego wartość początkową konieczne jest spełnienie (łącznie) kilku warunków:

1. wydatki ulepszeniowe muszą być związane z przebudową rozbudową rekonstrukcją adaptacją albo modernizacją
2. wydatki takie powinny powodować wzrost wartości użytkowej środka trwałego;
3. suma tych wydatków w roku podatkowym przekracza 3500 zł.

Niezbędne jest więc ustalenie, czy dokonywane przez P. prace związane z zagospodarowaniem przestrzeni spełniają hipotezę art. 16g ust. 13 Ustawy o CIT.

W opinii P prace przeprowadzane w Terminalu nie spełniają wszystkich koniecznych warunków określonych w art. 16g ust 13 Ustawy o CIT pozwalających na uznanie, iż środek trwały uległ ulepszeniu. Prace te nie stanowią bowiem przebudowy, rozbudowy, adaptacji, rekonstrukcji ani modernizacji, a więc nie są czynnościami mogącymi powodować ulepszenie. Również wydatki poniesione na te prace nie powodują wzrostu mierzalnej wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania objawiającej się czy to we wzroście okresu użytkowania, zdolności wytwórczej, jakości produktów uzyskiwanych przy wykorzystaniu ulepszonego środka trwałego, czy też zmniejszeniu kosztów eksploatacji. Terminal w dalszym ciągu pozostaje tym samym nowoczesnym budynkiem nie zmieniającym swojej funkcji. Nawet gdyby uznać, że przeprowadzane prace w związku z zagospodarowaniem Terminala zaliczają się do jednej z kategorii czynności wymienionych w art. 16g ust. 13 Ustawy o CIT tj. przebudowy, rozbudowy, adaptacji, rekonstrukcji lub modernizacji to i tak nie spełniają one warunku w postaci mierzalnego wzrostu wartości użytkowej. W żaden sposób prace te bowiem nie wpłynęły ani na okres używania Terminala, ani na zmniejszenie kosztów jego eksploatacji. W niniejszym przypadku trudno natomiast mówić o zdolności wytwórczej jak również o jakości produktów z uwagi na brak charakteru produkcyjnego środka trwałego.

W odniesieniu do przepierzeń, bufetów, szafy oraz okna podawczego (pytanie nr 1), o których mowa w stanie faktycznym należy nadto stwierdzić, że nie są to konstrukcje stałe i mogą być demontowane oraz wykorzystywane ponownie w zależności od potrzeb Wnioskodawcy. Elementy te nie spełniają definicji części składowych z uwagi na swój charakter tj. możliwość odłączenia ich bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości zagospodarowanego pomieszczenia jak również bez uszkodzenia jak i istotnej zmiany odłączanych elementów, nie stanowią również części peryferyjnych. Elementy te nie zostały bowiem wbudowane w konstrukcję budynku (środka trwałego) na stałe w związku z czym nie są z nim trwale związane.

W odniesieniu do konstrukcji wydzielających przestrzeń Salonu z ogólnodostępnej części Terminala oraz konstrukcji dzielących teren Salonu na poszczególne pomieszczenia wraz wyposażeniem sanitarnym toalet (pytanie nr 2) również należy zaznaczyć, że nie są to konstrukcje stałe, z uwagi na fakt, iż również nie zostały wbudowane w konstrukcje stałą budynku, w związku z czym nie są z nim trwale związane, Elementy te można również swobodnie zarówno montować jak i demontować bez naruszania ścian nośnych, co tym samym nie wpływa na ogólną funkcjonalność budynku. W konsekwencji można dowolnie dzielić i łączyć wskazaną w stanie faktycznym powierzchnię, przy czym budynek cały czas pozostaje tym samym budynkiem, o nie zmienionej funkcji.

Z uwagi na powyższe, za zasadne w opinii Wnioskodawcy należy przyjąć stanowisko, iż elementy, o których mowa w stanie faktycznym, które stanowią własność P i są wykorzystywane przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą nie stanowią ulepszenia środka trwałego, o którym mowa w art. 16g ust 13 Ustawy o CIT, a zatem nie zwiększają jego wartości początkowej, jako elementy niewbudowane w konstrukcję stałą budynku. Jeżeli więc wartość jednej ścianki lub innego wymienionego w stanie faktycznym elementu przekracza wartość 3500 zł, jest on komplety i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania oraz przewidywany okres jego używania będzie dłuższy niż rok, to z chwilą pierwszego oddania go do użytkowania, Wnioskodawca winien zaliczyć go do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne. Elementy te w ocenie wnioskodawcy stanowią odrębny środek trwały.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 478 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie