Temat interpretacji

Czy Bank mając możliwość dochodzenia Wierzytelności (dłużnik nie podnosi zarzutu przedawnienia), pomimo upływu terminu przedawnienia Wierzytelności, będzie mógł zaliczyć jej wartość do kosztów uzyskania przychodów z chwilą odpisania Wierzytelności z ksiąg rachunkowych i po udokumentowaniu jej nieściągalności w trybie art. 16 ust. 2 updop?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12.04.2013r. (data wpływu 22.04.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest - nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22.04.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Bank S.A. (dalej: Bank, Wnioskodawca) na podstawie art. 45 ust. 1a i 1b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330 ze zm., dalej: ustawa o rachunkowości) sporządza sprawozdania finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości, o których mowa w art. 2 ust. 3 Ustawy o rachunkowości. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Bank, między innymi udziela kredytów lub pożyczek (dalej: Wierzytelności) na rzecz osób fizycznych oraz innych osób posiadających zdolność prawną.

Zdarzają się sytuacje, że dłużnicy nie regulują Wierzytelności w terminach ich wymagalności. W takich przypadkach Bank tworzy - zgodnie z przepisami o rachunkowości - odpisy aktualizujące na te Wierzytelności. Po spełnieniu przesłanek wymienionych w art. 16 ust. 2a pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74 poz. 397 ze zm., dalej: updop) oraz na zasadach wynikających z art. 38b updop, Bank ujmuje odpisy aktualizujące w kosztach uzyskania przychodów (dalej: podatkowe odpisy aktualizujące).

Od chwili wymagalności Wierzytelności Bank podejmuje próby ich odzyskania. Zdarzają się jednak sytuacje, że w trakcie tych prób dochodzi do upływu terminu przedawnienia roszczeń (Wierzytelności) na podstawie art . 117 § 1 oraz art . 118 Kodeksu cywilnego (dalej: Kc). Niezależnie od tego Bank kontynuuje postępowanie zmierzające do odzyskania Wierzytelności do chwili, gdy dłużnik skutecznie podniesie zarzut przedawnienia Wierzytelności i uchyli się w ten sposób od jej zaspokojenia ( art . 117 § 2 Kc). Do tego czasu, może jednak dojść do sytuacji w której Bank - pomimo dalszego istnienia możliwości dochodzenia Wierzytelności (dłużnik nie podnosi zarzutu przedawnienia) - zgodnie z przepisami o rachunkowości obowiązany będzie odpisać Wierzytelność z ksiąg rachunkowych. Z chwilą odpisania Wierzytelności z ksiąg rachunkowych Bank będzie w posiadaniu jednego z dokumentów wymienionych w art . 16 ust . 2 updop. Bez względu na usunięcie Wierzytelności z ksiąg rachunkowych Wnioskodawcy, Bank będzie mógł dalej dochodzić Wierzytelności do momentu podniesienia przez dłużnika zarzutu przedawnienia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Bank mając możliwość dochodzenia Wierzytelności (dłużnik nie podnosi zarzutu przedawnienia), pomimo upływu terminu przedawnienia Wierzytelności, będzie mógł zaliczyć jej wartość do kosztów uzyskania przychodów z chwilą odpisania Wierzytelności z ksiąg rachunkowych i po udokumentowaniu jej nieściągalności w trybie art. 16 ust. 2 updop...

Stanowisko własne Wnioskodawcy:

Bank mając możliwość skutecznego dochodzenia Wierzytelności (dłużnik nie podnosi zarzutu przedawnienia), pomimo upływu terminu przedawnienia Wierzytelności, będzie mógł zaliczyć jej wartość do kosztów uzyskania przychodów z chwilą odpisania Wierzytelności z ksiąg rachunkowych, pod warunkiem udokumentowania jej nieściągalności w trybie art. 16 ust. 2 updop.

Zgodnie z art . 16 ust 1 pkt . 25 lit. b updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne z wyjątkiem udzielonych przez jednostki organizacyjne uprawnione na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady ich funkcjonowania, do udzielania kredytów (pożyczek) - wymagalnych, a nieściągalnych kredytów (pożyczek), pomniejszonych o kwotę niespłaconych odsetek i równowartość rezerw na te kredyty (pożyczki), zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów.

Dodatkowym warunkiem uprawniającym uznać nieściągalne wierzytelności za koszty podatkowe jest ich udokumentowanie zgodnie z art. 16 ust 2 updop. Z kolei w świetle art. 16 ust 1 pkt 20 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

W celu dokonania odpowiedzi na pytanie, czy upływ terminu przedawnienia wierzytelności będzie wpływał na skutki podatkowe jej późniejszego odpisania jako nieściągalnej należy określić relację zachodzącą pomiędzy art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b oraz art. 16 ust 1 pkt 20 updop.

Biorąc pod uwagę zakres normowania obu przepisów, zdaniem Wnioskodawcy, regulacje te nie obejmują wspólnych podatkowych stanów faktycznych. Pierwszy z omawianych przepisów dotyczy bowiem odpisania wierzytelności jako nieściągalnej, tymczasem drugi odnosi się do jej odpisania jako przedawnionej.

A zatem kluczowe jest tu ustalenie, czy w rozpatrywanym stanie faktycznym przyczyną odpisania Wierzytelności jest jej nieściągalność, czy też przedawnienie oraz to, w jaki sposób należy rozumieć na gruncie podatkowym termin przedawnienie.

Zdaniem Wnioskodawcy z przedawnieniem wierzytelności na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych mamy do czynienia dopiero wówczas, gdy wierzyciel pozbawiony zostanie możliwości dochodzenia przysługujących mu roszczeń względem dłużnika.

Należy zauważyć, że sam upływ terminu przedawnienia Wierzytelności nie prowadzi do takiej sytuacji. Z brakiem możliwości dochodzenia Wierzytelności będziemy mieli do czynienia dopiero wówczas, gdy dłużnik skutecznie podniesie zarzut jej przedawnienia. Do momentu natomiast podniesienia tego zarzutu, Bank ma prawo domagać się od dłużnika świadczenia w tym skierować swoje roszczenie na drogę powództwa sądowego.

W doktrynie prawa cywilnego przyjmuje się, że dopiero skuteczne podniesienie zarzutu przedawnienia powoduje, że roszczenie przekształca się w roszczenie naturalne. Roszczenie naturalne jest niezaskarżalne, co oznacza, że nie można dochodzić jego spełnienia przed sądem, jednak jeśli zostanie spełnione dobrowolnie przez dłużnika nie można żądać zwrotu świadczenia jako nienależnego (art. 411 pkt 3 Kc) (Kodeks cywilny Komentarz 2012 pod red. K. Osajda).

Wskazuje się również, że istota przedawnienia polega na tym, że po upływie przedawnienia ten przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia powołując się na upływ tego czasu. Skutek przedawnienia polega więc na tym, że dłużnik uzyskuje prawo zgłoszenia zarzutu wyłączającego możliwość dochodzenia wykonania świadczenia przed sądem. (...) Jeżeli zarzut przedawnienia nie zostanie przez dłużnika podniesiony, sąd rozpatrzy powództwo, tak jakby przedawnienie nie nastąpiło. (K. Pietrzykowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. T. 1, Wyd. 3, Warszawa 2002, s.316).

Biorąc pod uwagę powyższe tezy doktryny prawa cywilnego należy uznać, że o przedawnieniu roszczeń można mówić tylko wówczas, gdy dojdzie do skutecznego podniesienia zarzutu przedawnienia przez dłużnika i tym samym do zrealizowania się materialnych skutków tej instytucji prawnej.

Skoro - niezależnie od upływu terminu przedawnienia Wierzytelności - Wnioskodawca ma możliwość dochodzenia Wierzytelności (dłużnik nie podniósł zarzutu przedawnienia), Bank nie dokonuje jej odpisania z ksiąg rachunkowych (upływ tego terminu nie stanowi podstawy do odpisania Wierzytelności przy uwzględnieniu wymogów przepisów o rachunkowości). Może się jednak zdarzyć, ze zgodnie z przepisami o rachunkowości Bank - po upływnie terminu przedawnienia będzie jednak obowiązany dokonać odpisania Wierzytelności z ksiąg rachunkowych. W takiej sytuacji, zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli do odpisania Wierzytelności dojdzie przed podniesieniem zarzutu przedawnienia przez dłużnika Bank - po udokumentowaniu nieściągalności w trybie art. 16 ust 2 updop - będzie uprawniony do ujęcia jej wartościw kosztach uzyskania przychodów na podstawie art .16 ust 1 pkt 25 lit. b updop. W takim bowiem przypadku nie dochodzi do odpisania Wierzytelności jako przedawnionej, ale do jej odpisania jako nieściągalnej po wyczerpaniu dostępnych prawnie wierzycielowi mechanizmów dochodzenia roszczeń.

W ocenie Wnioskodawcy o przedawnieniu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można mówić tylko wówczas, gdy roszczenie stanie się naturalne (niezaskarżalne), a więc dopiero po podniesieniu przez dłużnika zarzutu przedawnienia. W konsekwencji udokumentowanie nieściągalności Wierzytelności oraz jej odpisanie przed podniesieniem zarzutu przedawnienia przez dłużnika będzie uprawniało Wnioskodawcę do rozpoznania kosztu podatkowego na podstawie art. 16 ust 1 pkt 25 lit. b updop.

Na tle przedstawionego opisu stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Na podstawie art. 38b ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.), banki, które sporządzają sprawozdania finansowe zgodnie z MSR, mogą zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy aktualizujące z tytułu utraty wartości kredytów (pożyczek) odpowiadające wartości rezerw na ryzyko związane z działalnością banków, w wysokości i na zasadach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 26, art. 16 ust. 2a pkt 2, art. 16 ust. 2b-2d, art. 16 ust. 3, 3c, 3e i 3f. Do odpisów aktualizujących, o których mowa powyżej, przepisy art. 12 ust. 1 pkt 4,6 lit. b), ust. 1a, ust. 4 pkt 15 lit. a)-c), art. 15 ust. 1h pkt 2, art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b) i c), ust. 2 oraz art. 38a ust. 2 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem udzielonych przez jednostki organizacyjne uprawnione, na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady ich funkcjonowania, do udzielania kredytów (pożyczek) wymagalnych,a nieściągalnych kredytów (pożyczek), pomniejszonych o kwotę nie spłaconych odsetek i równowartość rezerw na te kredyty(pożyczki), zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 2 ww. ustawy za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidacje majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidacje majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a), lub
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidacje majątku, albo protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, ze przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwot, lub
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Podsumowując, nieściągalne wierzytelności zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

• wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w księgach rachunkowych) oraz

• nieściągalność wierzytelności powinna być udokumentowana w sposób wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy mieć na uwadze ograniczenie wynikające z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Bank będzie podejmował działania w celu odzyskania wierzytelności, które mogą ulec przedawnieniu w trakcie tego postępowania, a przed datą odpisania ich jako nieściągalnych. Zdaniem Banku, sam upływ terminu przedawnienia wierzytelności nie wypełnia przesłanki art . 16 ust . 1 pkt . 20 ustawy o podatku dochodowym, jeżeli dłużnik nie zgłosi w sposób prawie skuteczny zarzutu przedawnienia, gdyż w sytuacji braku skutecznie podniesionego zarzutu przedawnienia Bank ma pełną możliwość dochodzenia wierzytelności. I tak, Bank pomimo przedawnienia wierzytelności, jeżeli dłużnik nie podniósł prawnie skutecznie zarzutu przedawnienia roszczenia zamierza zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wierzytelność nieściągalną z chwilą odpisania jej z ksiąg rachunkowych, pod warunkiem udokumentowania jej nieściągalności w sposób określony w art . 16 ust . 2 ustawy.

Analizując stanowisko Banku, należy mieć na względzie, że ustawa o podatku dochodowym nie zawiera własnej definicji przedawnienia, co oznacza, że należy w tym celu sięgnąć do przepisów ustawy z dnia 23.04.1964r. Kodeks cywilny (Dz.U. nr 16, poz.93 ze zm., dalej Kc). I tak, przedawnienie roszczenia następuje po spełnieniu przesłanek, o których mowa w przepisach Kc (ogólne terminy przedawnienia zostały określone w art. 118 Kc). Kwalifikacji wierzytelności jako przedawnionej nie zmienia, wynikająca z art. 117 § 2 i 411 pkt 3 Kodeksu cywilnego, możliwość dochodzenia przedawnionego roszczenia. Na gruncie prawa cywilnego nie można bowiem utożsamiać przedawnienia roszczenia z jego wygaśnięciem. Przedawnienie roszczenia majątkowego następuje w terminach określonych przez prawo cywilne, natomiast możliwości w zakresie dochodzenia przedawnionego roszczenia na drodze sądowej istnieją nadal pod warunkiem, braku podniesienia przez dłużnika zarzutu przedawnienia. Jeżeli dłużnik zrzeknie się korzystania z zarzutu przedawnienia roszczenie nadal podlega dochodzeniu. Wyraźnie należy jednak podkreślić, że art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mówi o wierzytelnościach przedawnionych, a nie wierzytelnościach, co do których ustała możliwość ich dochodzenia.

Niewątpliwie, co do zasady, o możliwości odpisania nieściągalnej wierzytelności w koszty podatkowe decyduje łączne spełnienie przesłanek wymienionych w art . 16 ust . 1 pkt . 25 lit. b) i art . 16 ust . 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednakże z zasady tej nie można wywodzić wniosku, iż w przedmiotowej sprawie spełnienie tych przesłanek jest warunkiem wystarczającym do uznania wierzytelności za koszt uzyskania przychodów. Na przeszkodzie temu stoi bowiem zapis art . 16 ust . 1 pkt . 20 ustawy, który wyraźnie wskazuje, że kosztem uzyskania przychodu nie mogą być wierzytelności, które się przedawniły. Przepis ten mówi jednoznacznie o wierzytelnościach przedawnionych, a nie wierzytelnościach, co do których ustała możliwość ich dochodzenia, co stanowi kluczowe znaczenie w rozstrzygnięciu niniejszej sprawy i jednocześnie podważa argumenty Banku co do tego, jak należy rozumieć pojęcie przedawnienia zawarte w art . 16 ust . pkt . 20 ustawy. Przepis art . 16 ust . 1 pkt . 20 nie wymaga wygaśnięcia roszczeń w stosunku do dłużnika z tytułu wierzytelności przedawnionych.

Organ nie kwestionuje przy tym, że przedawnienie roszczenia, które następuje po spełnieniu przesłanek, o których mowa w przepisach Kc, nie oznacza wygaśnięcia tego zobowiązania. Należy zwrócić uwagę, że przesłanki uznające wierzytelności za przedawnioną są niezależne od dalszej możliwości jej dochodzenia. Fakt, że wierzyciel nadal może dochodzić swoich praw (pod warunkiem, że dłużnik zrzeknie się lub nie podniesie zarzutu przedawnienia), nie oznacza, że wierzytelność ta nie jest przedawniona.

Bez znaczenia dla faktu przedawnienia wierzytelności pozostaje okoliczność dokonania stosownych odpisów w księgach rachunkowych (tj. dokonania odpisu z tytułu nieściągalności wierzytelności a nie z tytułu jej przedawnienia). Uznanie stanowiska Banku w tym zakresie, prowadziłoby do sytuacji, w której wierzytelność przedawniona, z tego tylko powodu, że w księgach rachunkowych spisana została jako nieściągalna, zostałaby zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. W tym miejscu należy wskazać na art. 9 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m. Należy podkreślić, że nie może zostać zaakceptowana taka interpretacja powyższej normy, w efekcie której poprzez przepisy rachunkowe podatnik modyfikowałby swoje zobowiązania podatkowe, a do kosztów podatkowych zaliczałby wydatki enumeratywnie z nich wyłączone, tak jak w przedmiotowej sprawie - wierzytelności przedawnione. Zarówno w orzecznictwie sądowym jak i piśmiennictwie ukształtowany jest jednoznaczny pogląd, w myśl którego przepisy prawa rachunkowego nie mogą być podatkotwórcze.

Stanowisko organu znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 grudnia 2011r. sygn. akt III SA/Wa 2639/11 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 listopada 2012r. sygn. akt II FSK 1433/12, w którym stwierdzono: Słusznie więc twierdzi Minister Finansów, że przyjęcie stanowiska spółki o konieczności sięgnięcia do regulacji rachunkowych przy rozstrzyganiu problemu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wierzytelności przedawnionych, spowodowałoby nieuprawnioną modyfikację zobowiązania podatkowego poprzez zaliczenie do kosztów wydatków enumeratywnie z nich wyłączonych mocą art. 16 ust. 1 pkt 20 cyt. ustawy. Regulacje dotyczące przedawnienia zobowiązań przewidziane zostały przez kodeks cywilny. Tym samym upływ terminu przedawnienia będzie rodził określone skutki prawne. Zasadnie wskazuje strona skarżąca, iż po upływie terminu przedawnienia, po stronie tego przeciw komu przysługuje roszczenie, powstaje uprawnienie do uchylenia się od jego zaspokojenia. Dłużnik ma możliwość podniesienia zarzutu z powołaniem się na upływ czasu. Wykonanie tego uprawnienia powoduje, że roszczenie już nie może być skutecznie wyegzekwowane wbrew woli zobowiązanego dłużnika. Jeżeli nastąpiło przedawnienie wierzytelności, wierzyciel nie może jej zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów (poprzez odpisy, czy rezerwy). Pogląd taki dominuje zresztą w doktrynie (D. Strzelec, Komentarz do art. 16 ust. 1 pkt 20), oraz został już zaprezentowany w orzecznictwie (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 lutego 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 2639/11).W konsekwencji przyjąć należy za prawidłowe stanowisko organu udzielającego interpretacji, że choć wierzytelność przedawniona jest nadal wierzytelnością i może być egzekwowana, to przepisy podatkowe dotyczące kosztów uzyskania przychodów w przypadku wierzytelności przedawnionych (art. 16 ust. 1 pkt 20 tej ustawy) nie odsyłają do zasad rachunkowości, pozwalających modyfikować zobowiązania podatkowe. Wbrew sugestiom Sądu I instancji, ustawodawca nie przywołał Międzynarodowych Standardów Rachunkowości jako regulacji odnoszącej się do podatkowych konsekwencji przedawnienia wierzytelności.

Reasumując, Bank nie ma prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości wierzytelności kredytowej, w odniesieniu do której, zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy, spełniona została przesłanka udokumentowania nieściągalności, jeżeli dłużnik nie podniósł prawnie skutecznego zarzutu przedawnienia roszczenia, jeżeli przed datą odpisania upłynął termin przedawnienia przewidziany przepisami prawa cywilnego dla tej wierzytelności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 514 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie