Temat interpretacji

Podatek dochodowy od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2012 r. (data wpływu 07 grudnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest:

• prawidłowe w części dotyczącej pytań nr 1, 2 i 3,
• nieprawidłowe w części dotyczącej pytania nr 4.

UZASADNIENIE

W dniu 07 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność m.in. w zakresie:

1. produkcji przędzy z włókien chemicznych,
2. produkcji tworzyw sztucznych w formach podstawowych,
3. produkcji włókien chemicznych,
4. sprzedaży hurtowej wyrobów tekstylnych,
5. wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi i
6. wynajmu i dzierżawy maszyn i urządzeń biurowych włączając komputery.

W związku w wyżej wymienioną działalnością, Spółka prowadzi w miejscu siedziby przedsiębiorstwo, do majątku którego wchodzą m.in.: nieruchomości niezabudowane, nieruchomości zabudowane, budowle, budynki oraz park maszynowy.

Niektóre z wchodzących w skład przedsiębiorstwa składników majątku Spółki, wcześniej wykorzystywanych dla potrzeb prowadzonej działalności, nie są obecnie używane. Powodem tego stanu są między innymi: czasowe zmniejszenie wolumenu produkcji, brak najemców i dzierżawców, czy też postęp technologiczny.

W przypadku nieczynnych składników majątku Spółki, które nie zostały w pełni zamortyzowane, Wnioskodawca nie zalicza amortyzacji z nimi związanej (określonej zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych) do kosztów uzyskania przychodu.

Wnioskodawca przeprowadził częściową likwidację nieczynnych składników majątku Spółki. Niektóre spośród likwidowanych składników majątku Spółki nie zostały jeszcze w pełni zamortyzowane (w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wszystkie zlikwidowane składniki majątku Spółki zostały nabyte na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej i były wykorzystywane przez Spółkę na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej przez okres co najmniej 2 lat. W okresie przed fizyczną likwidacją niezamortyzowanych składników nieczynnego majątku Spółki (tzn. od momentu uznania poszczególnych elementów majątku Spółki za nieczynne do momentu fizycznej ich likwidacji), Wnioskodawca nie rozpoznawał amortyzacji związanej z tymi składnikami jako wydatku stanowiącego koszt uzyskania przychodu.

Te spośród nieczynnych składników majątku Spółki, które nie zostały zlikwidowane w dalszym ciągu znajdują się na terenie prowadzonego przez Spółkę przedsiębiorstwa (np. część spośród wyłączonych z produkcji maszyn w dalszym ciągu znajduje się w czynnych halach produkcyjnych).

Wnioskodawca zamierza w przyszłości wykorzystywać nieczynne, a niezlikwidowane składniki majątku Spółki w prowadzonej działalności gospodarczej (tj. wykorzystać do celów produkcyjnych, oddać w najem, dzierżawę albo przekazać osobom trzecim do korzystania w inny sposób). W przypadku gdy wykorzystanie w przyszłości nieczynnych składników majątku nie będzie możliwe, Wnioskodawca rozważy możliwość ich likwidacji albo sprzedaży.

Ww. nieczynne składniki majątku Spółki były, bądź też są dla Spółki źródłem kosztów związanych m.in. z ich nabyciem i utrzymaniem, w szczególności amortyzacji oraz innych niezbędnych kosztów, które związane są / były z ich utrzymaniem, zabezpieczeniem przed znacznym pogorszeniem stanu technicznego, bądź całkowitym zniszczeniem. Są to w szczególności koszty ubezpieczenia, podatku od nieruchomości, bieżących remontów, zużycia mediów, dozoru, a także opłaty za wieczyste użytkowanie gruntów.

Do chwili wniesienia niniejszego wniosku, Spółka nie zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, w celu wyeliminowania wątpliwości, co do stosowania obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca wnosi o wydanie indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu odpisy amortyzacyjne dokonywane (w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i załącznik nr 1 do tej ustawy), w związku z nabyciem składników Jej majątku, które wchodzą w skład przedsiębiorstwa Spółki, ale obecnie nie są wykorzystywane na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej...

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu odpisy amortyzacyjne dokonywane (w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), w związku z nabyciem składników Jej majątku, które wchodzą w skład przedsiębiorstwa Spółki, ale obecnie nie są wykorzystywane na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej;
2. pomimo czasowego nieużywania części majątku Spółki, w szczególności budynków, budowli i maszyn, Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki bieżące związane z tymi składnikami majątku, w szczególności koszty ubezpieczenia, podatku od nieruchomości, remontów, zużycia mediów, dozoru, a także opłat z tytułu użytkowania wieczystego;
3. nieumorzona (niezamortyzowana zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), na dzień fizycznej likwidacji, wartość nieczynnego składnika majątku Spółki stanowi koszt uzyskania przychodu;
4. amortyzacja likwidowanego składnika majątku Spółki (dokonywana w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) za okres: od uznania składnika majątku za nieczynny do czasu jego likwidacji może zostać zaliczona przez Spółkę w dniu likwidacji tego składnika majątku do kosztów uzyskania przychodu.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z czasowo nieużywanymi środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Z treści tego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów bez względu na fakt, czy w wyniku ich poniesienia wystąpił skutek w postaci uzyskanego przychodu.

Podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz gdy wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów).

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jednym z ww. warunków zaliczenia przez podatnika składników majątku do środków trwałych podlegających amortyzacji jest wykorzystywanie przez niego tego składnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nabycie składnika majątku, który nie jest związany z jego działalnością gospodarczą, nie pozwala podatnikowi na zaliczenie tego składnika majątku do środków trwałych podlegających amortyzacji.

W art. 16c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest mowa, że amortyzacji nie podlegają środki trwałe, które są nie używane na skutek zaprzestania działalności gospodarczej.

W ocenie Spółki, należy przez to rozumieć całkowite zaniechanie danego rodzaju działalności, na skutek czego składniki majątkowe przestają być używane. Przejściowe zaprzestanie użytkowania środków trwałych nie jest przesłanką uzasadniającą zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych (nie wiąże się bowiem z zaprzestaniem prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę).

Spółka stoi na stanowisku, iż wszystkie inne sytuacje niż zaprzestanie wykonywania działalności gospodarczej przez podatnika należy uznać za takie zdarzenia, które nie wywołują skutków w postaci braku możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Zdaniem Spółki, żaden przepis ustawy nie zakazuje dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nieużywanych środków trwałych. Z uwagi na brak pewności co do ostatecznego losu środków trwałych, zdaniem Spółki, środki te należy traktować jak środki czasowo nieużywane.

Zgodnie z brzmieniem art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1 - 3 oraz w art. 16b.

Zdaniem Spółki, z przepisu tego wynika, iż ustawodawca dopuszcza dokonywanie odpisów amortyzacyjnych przez podatników, którzy nie prowadzą działalności gospodarczej z innych powodów niż ogłoszona upadłość. Inne rozumienie przepisu skutkowałoby uznaniem za bezprzedmiotowe zastrzeżenia dotyczącego powodu zaprzestania działalności gospodarczej zawartego w ww. przepisie. Skoro zatem ustawodawca dopuszcza amortyzowanie środków trwałych przez podatników nie prowadzących działalności gospodarczej w pewnym okresie z innych powodów niż ogłoszenie upadłości, tym bardziej, zdaniem Spółki, należy uznać za dopuszczalne amortyzowanie niektórych okresowo wyłączonych z używania środków trwałych, jeżeli podatnik nie zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej, lecz jedynie czasowo nie używa tych środków.

W związku z tym, zdaniem Spółki, jeżeli dane środki trwałe nie są przez Spółkę okresowo używane z innych powodów niż zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej, przerwa w ich używaniu nie powoduje konieczności zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tych środków trwałych.

Na poparcie własnego stanowiska, Strona powołuje się na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 05.07.2007 r. (sygn. 1471/DRP2/423-55/07/JB), gdzie stan faktyczny był niemalże identyczny z przedstawionym przez Spółkę oraz na informację wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29.03.2003 r. (sygn. PD-005U-359/KO/03).

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, inne wydatki poniesione na utrzymanie czasowo nieczynnego majątku takie jak: remonty, koszty energii, podatek od nieruchomości, dobrowolne ubezpieczenia itp. są kosztami uzyskania przychodu.

Powyższe koszty nie są kosztami bezpośrednio związanymi z uzyskanym przychodem i jako koszty pośrednie Spółki rozlicza się je zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podobnie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdzając poprawność stanowiska innej spółki w interpretacji indywidualnej o sygn. IBPB3/423-730/08/MS.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

Zdaniem Wnioskodawcy, nieumorzona, na dzień fizycznej likwidacji wartość nieczynnego składnika majątku Spółki może stanowić koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy czym przez likwidację Wnioskodawca rozumie: trwałe odłączenie składnika majątku lub jego części, ich fizyczny demontaż, wyburzenie albo rozbiórkę (a także związane z rozbiórką sprzedaż albo utylizację powstałego złomu i odpadów). Wydatki na nabycie likwidowanego składnika majątku były bowiem poniesione przez Spółkę w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Ponadto, wydatki poniesione na nabycie zlikwidowanego majątku Spółki nie zostały wskazane w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wskazującym, które z wydatków nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodu.

Należy także zauważyć, że Wnioskodawca wykorzystywał likwidowane składniki majątku na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej, której prowadzenia nie zaprzestał po przeprowadzeniu likwidacji.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4.

W ocenie Wnioskodawcy, amortyzacja likwidowanego składnika majątku Spółki (dokonywana w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) za okres: od uznania składnika majątku za nieczynny do czasu jego likwidacji, może zostać zaliczona przez Spółkę w dniu likwidacji tego składnika majątku do kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie bowiem z treścią art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe w części dotyczącej pytań nr 1, 2 i 3,
• nieprawidłowe w części dotyczącej pytania nr 4.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ().

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Z uwagi na fakt, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, (a nie tylko w roku ich nabycia) ustawodawca przyjął zasadę, że ww. wydatki na nabycie lub wytworzenie zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Przepis art. 15 ust. 6 powołanej ustawy, stanowi bowiem, iż kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Wykluczając możliwość jednorazowego uznania wydatku na nabycie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej za koszt uzyskania przychodu, ustawodawca kierował się zasadą współmierności kosztów i przychodów podatkowych. W innym bowiem przypadku jednorazowe uznanie wydatku za koszty uzyskania przychodów pozwalałoby podatnikom w skrajnych przypadkach przy dużych wydatkach inwestycyjnych, na wykazywanie przez kilka lat podatkowych wyższych kosztów nad przychodami podatkowymi.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1 - 3 środki trwałe podlegają amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.

Mając na uwadze treść cytowanych powyżej przepisów, stwierdzić należy, iż odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych, które zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów dokonywane są wyłącznie, jeżeli spełniono wszystkie powyższe warunki.

Jednocześnie, zgodnie z art. 16c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Treść omawianego przepisu wskazuje, że amortyzacji podatkowej nie podlega składnik majątku, który nie jest używany na skutek zawieszenia lub zaprzestania działalności, w której był on wykorzystywany. Tym samym, czasowy brak wykorzystania danego środka trwałego w przypadku kontynuowania prowadzenia działalności, w której środek ten był wykorzystywany nie powoduje utraty prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tego środka, stanowiących koszty uzyskania przychodów na podstawie cytowanego powyżej art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem, przesłanką powodującą niemożność dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątkowych jest zaprzestanie działalności, w związku z którym nastąpi zaprzestanie używania tych składników. Należy przez to rozumieć całkowite zaniechanie danego rodzaju działalności, na skutek czego składniki majątkowe przestają być używane. Przejściowe zaprzestanie użytkowania danych środków trwałych nie jest przesłanką uzasadniającą zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze treść wyżej przytoczonych przepisów, stwierdzić należy, iż dopuszczalne jest amortyzowanie czasowo wyłączonych z używania środków trwałych, jeżeli podatnik nie zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej, w której były one używane. Tak więc, w przypadkach okresowego zaprzestania używania niektórych środków trwałych w działalności gospodarczej, podatnik uprawniony jest do kontynuowania odpisów amortyzacyjnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka prowadzi przedsiębiorstwo, do majątku którego wchodzą m.in.: nieruchomości niezabudowane, nieruchomości zabudowane, budowle, budynki oraz park maszynowy. Niektóre z wchodzących w skład przedsiębiorstwa składników majątku Spółki, wcześniej wykorzystywanych dla potrzeb prowadzonej działalności, nie są obecnie używane. Powodem tego stanu są między innymi: czasowe zmniejszenie wolumenu produkcji, brak najemców i dzierżawców, czy też postęp technologiczny. Wnioskodawca przeprowadził częściową likwidację nieczynnych składników majątku Spółki. Niektóre spośród likwidowanych składników majątku Spółki nie zostały jeszcze w pełni zamortyzowane. Wszystkie zlikwidowane składniki majątku Spółki zostały nabyte na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej i były wykorzystywane przez Spółkę na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej przez okres co najmniej 2 lat. Spółka nie zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka zamierza w przyszłości wykorzystywać nieczynne, a niezlikwidowane składniki Jej majątku w prowadzonej działalności gospodarczej. W przypadku gdy wykorzystanie w przyszłości nieczynnych składników majątku nie będzie możliwe, Spółka rozważy możliwość ich likwidacji albo sprzedaży.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, iż Spółka nie zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej. Zawieszone czasowo środki trwałe nie zostały zlikwidowane i są w ciągłej gotowości do uruchomienia. Dopiero, gdy to wykorzystanie nie będzie możliwe, Spółka dokona ich likwidacji lub sprzeda. Tym samym, nie ma podstaw do zaprzestania dokonywania przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych środków trwałych.

Reasumując, w przypadku czasowego nieużywania składników majątku Spółki, dokonywane w tym okresie odpisy amortyzacyjne, w wysokości wynikającej z ustawy, stanowią koszty uzyskania przychodów. Przy czym, odpisy te zaliczane są do takich kosztów w dacie dokonywania tych odpisów, a nie jednorazowo w dacie likwidacji tychże składników majątkowych.

Spółka opisując stan sprawy wskazała również, iż Jej nieczynne składniki majątku były, bądź też są dla Niej źródłem kosztów związanych m.in. z ich nabyciem i utrzymaniem, w szczególności amortyzacji oraz innych niezbędnych kosztów, które związane są / były z ich utrzymaniem, zabezpieczeniem przed znacznym pogorszeniem stanu technicznego, bądź całkowitym zniszczeniem. Są to w szczególności koszty ubezpieczenia, podatku od nieruchomości, bieżących remontów, zużycia mediów, dozoru, a także opłaty za wieczyste użytkowanie gruntów.

Odnosząc powyższe przepisy do przedstawionego stanu faktycznego, należy stwierdzić, iż ponoszone przez Spółkę ww. wydatki związane z nieczynnymi składnikami majątku w okresie kiedy nie są one wykorzystywane w działalności gospodarczej zostały poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przyszłych przychodów.

Celem Wnioskodawcy jest bowiem utrzymanie nieczynnych składników majątku w stanie niepogorszonym tak, aby mogły być wykorzystywane w celu osiągania przychodów w przyszłości. Podejmowane działania są związane przede wszystkim z ich utrzymaniem, zabezpieczeniem przed znacznym pogorszeniem stanu technicznego, bądź całkowitym zniszczeniem. Ponadto, niektóre z tych wydatków (np. opłaty z tytułu użytkowania wieczystego i podatku od nieruchomości) ponoszone są przez Spółkę w związku z samym faktem posiadania nieruchomości, a do ich ponoszenia zobowiązują Spółkę przepisy prawa.

Reasumując, pomimo czasowego nieużywania części majątku Spółki, w szczególności budynków, budowli i maszyn, Spółka ma prawo zaliczyć w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodu wydatki bieżące związane z tymi składnikami majątku, w szczególności koszty ubezpieczenia, podatku od nieruchomości, remontów, zużycia mediów, dozoru, a także opłat z tytułu użytkowania wieczystego.

We wniosku Spółka wskazała również na kwestie związane z zaliczeniem do koszów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości zlikwidowanego już środka trwałego.

Wobec powyższego, należy mieć na uwadze, iż zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie natomiast do art. 16 ust. 1 pkt 5 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Z powyższej regulacji wynika, że kosztem uzyskania przychodów jest strata w środkach trwałych w części, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Zatem, z ograniczenia zawartego w powyższym przepisie wynika, iż dotyczy ono wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów jest zatem strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli utraciły one przydatność gospodarczą z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności.

Reasumując, niezamortyzowana, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wartość nieczynnego składnika majątku Spółki stanowi koszt uzyskania przychodów w dacie fizycznej likwidacji tego składnika.

Ponadto, w odniesieniu do powołanych przez Spółkę pism, stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 4 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu