Temat interpretacji

Czy Spółka ma prawo do traktowania przejętych Umów szczegółowych jako umów leasingu operacyjnego w rozumieniu art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2012 r. (data wpływu 31 grudnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych dotyczących cesji umów leasingu jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych dotyczących cesji umowy leasingu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatkową Grupę Kapitałową PGK w rozumieniu art. 1a ustawy o CIT, zwaną dalej także jako PGK, tworzą:

• E. Spółka Akcyjna,
• E. E. Sp. z o.o.,
• E. G. Sp. z o.o.,
• E. K. Sp. z o.o.,
• E. P. Sp. z o.o.,
• E. S. Sp. z o.o.,
• E. T. Sp. z o.o.,
• E. O. Sp. z o.o..

PGK została utworzona na podstawie umowy podatkowej grupy kapitałowej zawartej w formie aktu notarialnego i zarejestrowanej przez właściwego naczelnika urzędu skarbowego. Zgodnie z umową PGK, spółką dominującą w ramach PGK jest E. S.A. (zwana dalej EOP). Zgodnie z wymogami wskazanymi w art. la ust. 3 pkt 4 ustawy o PDOP, EOP został wskazany w umowie PGK jako spółka reprezentująca PGK w zakresie obowiązków wynikających z ustawy o PDOP oraz z przepisów Ordynacji podatkowej. Na EOP jako spółce reprezentującej PGK spoczywa obowiązek obliczania, pobierania oraz wpłacania podatku dochodowego od osób prawnych oraz zaliczek na ten podatek do właściwego dla PGK urzędu skarbowego. Jedna ze spółek wchodzących w skład PGK, E. P. Sp. z o.o., zwana dalej także jako Spółka, realizuje usługi dopuszczenia do pracy na sieci E. SA obcych brygad realizujących inwestycje na zlecenie E. SA, usługi budowy i modernizacji przyłączy i linii napowietrznych i kablowych, modernizacji napowietrznych stacji słupowych, wymiany transformatorów, usługi bieżącego usuwania awarii. W dniu 1.10.2012 zostało zawarte porozumienie trójstronne pomiędzy C. SA - Finansującym, E. Sp. z o.o. - Korzystającym i E. P. Sp. z o.o. - Przejmującym, w sprawie przejścia praw i obowiązków wynikających z Umów szczegółowych o finansowanie pojazdów (dalej także Umowy szczegółowe) zawartych w wykonaniu Umowy Generalnej Leasingu Operacyjnego Pojazdów. Przedmiotem Porozumienia jest określenie warunków wstąpienia Przejmującego w prawa i obowiązki Korzystającego wynikające z Umów szczegółowych. Zgodnie z nim Korzystający występuje ze wszystkich praw i obowiązków wynikających z Umów Szczegółowych, Przejmujący wstępuje we wszystkie prawa i obowiązki dotychczasowego Korzystającego wynikające z Umów Szczegółowych, Finansujący oświadcza, że wyraża zgodę na dokonanie tej zmiany podmiotowej w Umowach Szczegółowych.

W dniu zawarcia Umów szczegółowych o finansowanie pojazdów spełniały one warunki uznania ich jako umowy leasingu operacyjnego w myśl przepisów Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej w skrócie u.p.d.o.p.) wymienione w art. 17b ust. 1.

Natomiast na dzień cesji Umów szczegółowych nie spełniają one łącznie warunków wymienionych w art. 17b ust. 1 u.p.d.o., tj. okres od dnia przejęcia umów leasingowych do dnia ich zakończenia nie stanowi co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji leasingowanych pojazdów, suma opłat w umowach leasingowych (w okresie po porozumieniu ), pomniejszona o należny podatek od towarów i usług nie odpowiada co najmniej wartości początkowej leasingowanych pojazdów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma prawo do traktowania przejętych Umów szczegółowych jako umów leasingu operacyjnego w rozumieniu art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem PGK Spółka, ma ona prawo do traktowania przejętych umów leasingu operacyjnego jako umów leasingu operacyjnego w rozumieniu art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zagadnienie dotyczące umowy leasingu regulują przepisy art. 17a- l71 u.p.d.o.p. Z art. 17a pkt 1 u.p.d.o.p. wynika, że przez umowę leasingu, dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych, rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej finansującym, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej korzystającym, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty. Pojęcie umowy leasingu ma zatem - na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - szerszy zakres znaczeniowy niż w kodeksie cywilnym. Oznacza to, że regulacjom wynikającym z art. 17a-17l u.p.d.o.p. podlegać będą zarówno umowy leasingu unormowane w kodeksie cywilnym, jak i innego rodzaju umowy, które posiadają cechy określone w art. 17a pkt 1 u.p.d.o.p. Ani przepisy u.p.d.o.p., ani też Ordynacja podatkowa nie regulują kwestii następstwa prawnego w przypadku cesji umowy leasingu operacyjnego. Regulację w tym zakresie zawiera kodeks cywilny. Dopuszcza on mianowicie wstąpienie osoby trzeciej we wszelkie prawa i obowiązki pierwotnie korzystającego. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych określa natomiast jedynie warunki, jakie powinna spełniać umowa leasingu, aby wywierała skutki podatkowe określone w art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p. (w przypadku leasingu operacyjnego) i art. 17f ust. 1 tej ustawy (w przypadku leasingu finansowego). Przepis art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p. stanowi, że opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

1. Została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na czas co najmniej 10 lat, jeżeli przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości,
2. Umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony,
3. Suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 i 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. W przypadku łącznego spełnienia powyższych wymogów mamy do czynienia z umową leasingu operacyjnego w znaczeniu podatkowym. Do opodatkowania stron umowy zawartej na czas nieoznaczony lub na czas oznaczony, lecz niespełniającej warunków, określonych w art. 17b ust. 1 pkt 3 lub art. 17f ust. 1 lub art. 17i ust. 1, stosuje się przepisy, o których mowa w art. 12-16, dla umów najmu i dzierżawy (art. 17l u.p.d.o.p.).

Zdaniem PGK wynikające warunki odnoszą się wyłącznie do przedmiotu umowy leasingu, mianowicie czasu trwania, rzeczy lub praw, których dotyczy umowa, oraz sumy opłat z jej tytułu. Artykuł ustawy nie odnosi się do osoby korzystającego lub finansującego. Warunki uznania konkretnej umowy za umowę leasingu operacyjnego dotyczą wyłącznie kwestii przedmiotowych umowy, a zatem dokonanie zmian po stronie podmiotowej (zmiana korzystającego ) nie wpływa na treść umowy i wynikające z niej prawa i obowiązki. Ustawodawca nie uzależnia kwalifikacji danej umowy leasingu od warunku zachowania niezmienności stron tej umowy w czasie jej trwania. Oznacza to, że po wstąpieniu do umowy nowego korzystającego nie ulegną zmianie podstawowe okresy trwania umowy, wysokość opłat i przedmiot, którego umowa dotyczy. W dalszym ciągu finansujący jest uprawiony do odsprzedaży przedmiotu leasingu nowemu korzystającemu na zasadach i w terminach określonych w umowie z poprzednim korzystającym. Powyższe stanowisko zostało również zaprezentowane w wyroku NSA z dnia 18.04.2012 (sygn. akt II FSK 1755/10), w którym sąd orzekł: Rację ma bowiem Sąd I instancji, że ustawodawca nie uzależnia kwalifikacji danej umowy jako umowy leasingu od warunku zachowania niezmienności stron tej umowy w czasie jej trwania. Trafne jest spostrzeżenie tego Sądu, że określone w art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p. warunki odnoszą się wyłącznie do przedmiotu umowy leasingu, a mianowicie czasu jej trwania, rzeczy lub praw, których dotyczy umowa oraz sumy ustalonych z jej tytułu opłat. Trafnie również - dla wzmocnienia swojego stanowiska - Sąd I instancji odwołał się do treści art. 17b ust. 2 u.p.d.o.p., wprost stanowiącego o stronie podmiotowej umowy leasingu. Skoro zatem ustawodawca wśród warunków, których spełnienie jest konieczne, aby daną umowę można było traktować jako umowę leasingu nie wymienia ciągłości podmiotowej po stronie korzystającego lub finansującego, a tym samym nie przeciwstawia się możliwości zmiany stron tej umowy, to nie można twierdzić, że cesja umowy leasingu jest kontynuacją pierwotnej umowy jedynie na gruncie prawa cywilnego. Przeciwnie treść umowy leasingu i wynikające z niej prawa oraz obowiązki nie ulegają zmianie, a zmienia się jedynie jedna ze stron tej umowy. W dalszym zatem ciągu spełnione zostają kryteria wynikające z art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p., tj. podstawowy okres trwania umowy, wysokości opłat, czy też przedmiot, którego umowa dotyczy.

Reasumując, zdaniem PGK, w analizowanym stanie faktycznym, Spółka wchodząca w skład PGK ma prawo do traktowania przejętych umów leasingu operacyjnego jako umów leasingu operacyjnego w rozumieniu art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r.- Kodeks cywilny dalej Kc - (Dz. U. nr 16, poz. 93 ze zm.) dopuszcza w ramach przepisów o zobowiązaniach zarówno przejście wierzytelności (art. 509 Kc i nast.) jak i długu (art. 519 Kc i nast.) na inne osoby w czasie trwania stosunku zobowiązaniowego - umowy. Istota umowy nie ulega wówczas żadnej zmianie, zmieniają się natomiast osoby uczestniczące w umowie po stronie czynnej (zmiana wierzyciela) lub po stronie biernej (zmiana dłużnika).

Na gruncie przepisów podatkowych wstąpienie podmiotu trzeciego w prawa i obowiązki przewidziane w przepisach prawa podatkowego dopuszczalne jest wtedy, gdy istnieje podstawa prawna takiej sukcesji. Kwestie sukcesji prawnej na gruncie podatkowym uregulowane są przepisami rozdziału 14 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa, które określają przypadki sukcesji oraz katalog następców prawnych, którzy wstępują we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki.

Sukcesja praw i obowiązków podatkowych musi opierać się na samodzielnej podstawie. Jeśli nie znajdziemy jej w prawie podatkowym nie możemy jej wywodzić z innej dziedziny prawa. Konsekwencją tego jest to, że gdy przepisy innych gałęzi prawa przewidują następstwo prawne, nie jest to jednoznaczne z istnieniem sukcesji podatkowej. O ile cesja wierzytelności czy przejęcie długu na gruncie prawa cywilnego nie powoduje zmiany treści stosunku zobowiązaniowego, zmienia się jedynie podmiot umowy, nie oznacza to, że cesja wierzytelności czy przejęcie długu będzie miało analogiczne skutki na gruncie prawa podatkowego. Strony umów cywilnoprawnych, w tym umowy leasingu, mogą dowolnie określać swoje wzajemne prawa i obowiązki, w myśl tzw. zasady swobody umów wynikającej z art. 3531 Kc, który stanowi, że strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Nie mogą jednak umową cywilnoprawną przenosić uprawnień (przywilejów) podatkowych.

W następstwie cesji czy przejęcia długu nowy podmiot przejmuje wyłącznie prawa i obowiązki cywilnoprawne dotychczasowego korzystającego czy finansującego.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób prawnych reguluje rozdział 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych dalej: ustawa - (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

W tym miejscu należy zauważyć, iż ustawą z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r., poz. 1342) stosownie do treści art. 29 tej ustawy z dniem 1 stycznia 2013 r. znowelizowano między innymi przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie zasad opodatkowania stron umowy leasingu.

W uzasadnieniu projektu tej ustawy (druk sejmowy nr: 833) wskazano, że projektowane regulacje zmierzają do wprowadzenia ułatwień dla stron zawierających umowy leasingu oraz do rozszerzenia zakresu przedmiotowego takich umów.

Zaproponowane rozwiązania wprowadzają zmiany w następującym zakresie:

• skrócenia wymogu minimalnego czasu trwania umowy leasingu nieruchomości z 10 lat do 5 lat,

• umożliwienia objęcia umową leasingu prawa wieczystego użytkowania gruntów,

• umożliwienia zmiany stron umowy leasingu w trakcie trwania podstawowego okresu umowy leasingu,

• ustalenia wartości przedmiotu ponownego leasingu według jego wartości rynkowej.

Zaznaczenia wymaga, że stosownie do treści art. 18 ww. ustawy o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce, do umów leasingu zawartych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy (1 stycznia 2013 r.) stosuje się przepisy art. 17a, art. 17b, art. 17f i art. 17i ustawy zmienianej w art. 4, w brzmieniu dotychczasowym.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy w brzmieniu obowiązującym do dni 31 grudnia 2012 r. Zatem poniższe rozważania opierają się o treść przepisów ustawy w starym brzmieniu.

Rozdział 4a ustawy reguluje szczególne zasady opodatkowania stron umowy leasingu nie odnosząc się do skutków podatkowych cesji umowy leasingu. Nie oznacza to, że z faktu, iż w świetle przepisów Kodeksu cywilnego dopuszczalna jest cesja umowy leasingu w trakcie jej obowiązywania z korzystającego na osobę trzecią można wysnuć wniosek, że również na gruncie przepisów podatkowych osoba trzecia automatycznie wstępuje w podatkowe uprawnienia dotychczasowego korzystającego.

Zgodnie z art. 17a pkt 1 ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej finansującym, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej korzystającym, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Natomiast na podstawie art. 17b ust. 1 ustawy, (leasing operacyjny) opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

1. została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz
2. suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Jeżeli jednak zgodnie z art. 17b ust. 2 wskazanej ustawy, finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6,
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143, z 1998 r. Nr 160, poz. 1063 oraz z 1999 r. Nr 49, poz. 484 i Nr 101, poz. 1178) - do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h.

Aby dana umowa mogła zostać uznana za tzw. podatkową umowę leasingu muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:

1. przedmiotem umowy mogą być wyłącznie rzeczy i prawa stanowiące środki trwałe i wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji, a także grunty,
2. jedna ze stron umowy oddaje drugiej przedmiot umowy do używania albo pobierania pożytków, za co druga ze stron obowiązana jest zapłacić.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 1 października 2012 r., zawarto porozumie trójstronne pomiędzy Finansującym, Korzystającym i Przejmującym w sprawie przejścia praw i obowiązków wynikających z umów szczegółowych o finansowanie pojazdów zawartych w wykonaniu umowy generalnej leasingu operacyjnego pojazdów. Przedmiotem porozumienia było określenie warunków wstąpienia Przejmującego w prawa i obowiązki Korzystającego wynikające z umów szczegółowych. Zgodnie z nim Korzystający występuje ze wszystkich praw i obowiązków wynikających z umów szczegółowych, Przejmujący wstępuje we wszystkie prawa i obowiązki dotychczasowego Korzystającego wynikające z umów szczegółowych, Finansujący oświadczył, że wyraża zgodę na dokonanie tej zmiany podmiotowej w umowach szczegółowych.

Wnioskodawca wskazał, że w dniu zawarcia umów szczegółowych o finansowanie pojazdów spełniały one warunki uznania ich jako umowy leasingu operacyjnego w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymienione w art. 17b ust. 1.

Natomiast na dzień cesji umów szczegółowych nie spełniają one łącznie warunków wymienionych w art. 17b ust. 1, tj. okres od dnia przejęcia umów leasingowych do dnia ich zakończenia nie stanowi co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji leasingowanych pojazdów, suma opłat w umowach leasingowych (w okresie po porozumieniu), pomniejszona o należny podatek od towarów i usług nie odpowiada co najmniej wartości początkowej leasingowanych pojazdów.

Mając powyższe na uwadze należy zauważyć, że kwestie sukcesji prawnej na gruncie podatkowym uregulowane przepisami Ordynacji podatkowej nie przewidują następstwa w przypadku cywilistycznej kontynuacji umowy leasingu przez nowego korzystającego, jak również przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie regulują wprost podatkowych skutków zmiany stron umowy leasingu, skutki podatkowe zmiany podmiotu umowy leasingu należy wywodzić z ogólnych przepisów prawa podatkowego. W pełni uzasadnionym staje się wiec konieczność zbadania, czy na dzień cesji, umowa ta stanowi podatkową umowę leasingu operacyjnego.

A zatem warunki określone w art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych muszą być na dzień cesji spełnione. Zawarcie nowej umowy leasingu z nowym korzystającym, czy nawet dodanie aneksu do umowy dotychczasowej powoduje, że na dzień dokonania cesji rozpatrywana jest kwestia, czy czas trwania umowy z nowym korzystającym wynosi co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji oraz, czy suma ustalonych opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, przedstawiony stan faktyczny oraz własne stanowisko, nie można zgodzić się, iż Spółka (Przejmująca) wchodząca w skład podatkowej grupy kapitałowej ma prawo do traktowania przejętych umów leasingu operacyjnego jako umów leasingu operacyjnego w rozumieniu art. 17b ust. 1 ustawy, skoro jak sam Wnioskodawca wskazał na dzień dokonania cesji przedmiotowych umów nie spełniają one łącznie warunków wymienionych w art. 17b ust. 1.

W związku z powyższym do opodatkowania stron umowy zawartej na czas nieoznaczony lub na czas oznaczony, lecz niespełniającej warunków, określonych w art. 17b ust. 1 pkt 2 lub art. 17f ust. 1 lub art. 17i ust. 1, stosuje się przepisy, o których mowa w art. 12 - 16, dla umów najmu i dzierżawy. (art. 17l ustawy). Zatem przedmiotowe umowy potraktować należy jak umowy najmu lub dzierżawy.

Wobec powyższego, skoro przyjęty od poprzedniego leasingobiorcy środek trwały jest wykorzystywany dla celów prowadzonej działalności, a zatem opłaty są ponoszone w celu uzyskania przychodu, będą stanowiły dla Spółki (Przejmującej) stosownie do z art. 17l - koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 ustawy.

Reasumując stanowisko Wnioskodawcy wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego należy uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie w odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę orzeczenia sądu administracyjnego należy stwierdzić, że jest to rozstrzygnięcie, które zostało wydane w indywidualnej sprawie, osadzone w konkretnym stanie faktycznym i nie jest wiążące dla tutejszego organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012, poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy