Temat interpretacji

Czy Wnioskodawca oraz Spółka z o.o. w świetle przedstawionego stanu faktycznego mogą zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, wobec zakupionego budynku niemieszkalnego, który był uprzednio używany i amortyzować budynek w okresie 10 lat?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 8 listopada 2017 r. (data wpływu 14 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 updop jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 updop.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca jest komandytariuszem spółki W spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa, która prowadzi działalność gospodarczą w zakresie robót związanych z budową pozostałych obiektów inżynierii lądowej i wodnej (dalej: Spółka komandytowa). W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka komandytowa w dniu 23 grudnia 2014 r. zakupiła w formie aktu notarialnego prawo wieczystego użytkowania zabudowanej działki gruntu, dla której Sąd Rejonowy, Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą. Jako właściciel gruntu wpisany był Skarb Państwa, zaś jako użytkownik wieczysty gruntu na 99 lat, tj. do 5 grudnia 2089 roku, i właściciel budynku i urządzeń stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności widniała Spółka pod firmą P Spółka Akcyjna. Znajdujący się na działce gruntu murowany budynek został wybudowany w 1948 roku i pełnił funkcje biurowe. Wnioskodawca nie posiada dokumentu, z którego wynika, jak długo budynek biurowy był wykorzystywany w działalności gospodarczej sprzedającej Spółki, ale jeżeli zachodzi taka konieczność, mógłby taki dokument uzyskać. Cena sprzedaży prawa użytkowania wieczystego zabudowanej nieruchomości gruntowej została ustalona na kwotę 2.850.000 zł (dwa miliony osiemset pięćdziesiąt tysięcy złotych). Spółka komandytowa planuje przeznaczyć nieruchomość na prowadzenie działalności gospodarczej wynajem powierzchni biurowej, z tego względu zakupiony budynek jest w trakcie prac wykonywanych na podstawie decyzji z dnia 18 listopada 2015 roku o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę wydanej przez Prezydenta Miasta. Wnioskodawca szacuje, że koszty prac przekroczą 30% wartości zakupionej nieruchomości.

Budynek biurowy nie mieści się w Klasyfikacji Środków trwałych pod numerem 103 i 109.

Składany wniosek o interpretację jest wnioskiem wspólnym, dotyczy jednocześnie spółki będącej komplementariuszem W spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka z o.o.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca oraz Spółka z o.o. w świetle przedstawionego stanu faktycznego mogą zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, wobec zakupionego budynku niemieszkalnego, który był uprzednio używany i amortyzować budynek w okresie 10 lat?

Zdaniem Zainteresowanych, w przedstawionym stanie faktycznym istnieje uzasadniona podstawa do przyjęcia indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, i amortyzowania budynku przez okres 10 lat.

Z uwagi na analogiczne brzmienie przepisów w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy zostanie przedstawiona jednakowa argumentacja odnosząca się zarówno do Wnioskodawcy będącego osobą fizyczną, jak również do Wnioskodawcy będącego Spółką z o.o.

Stanowisko Wnioskodawcy wynika z następującej argumentacji.

Po pierwsze, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Budynek biurowy stanowi własność Spółki komandytowej. Na podstawie art. 8 ustawy o podatku PIT przychody i koszty z udziału w spółce osobowej rozliczają wspólnicy a więc Wnioskodawcy.

Budynek został przez Spółkę nabyty aktem notarialnym z dnia 23.12.2014 r. W związku z prowadzonymi pracami, które mają na celu przystosowanie budynku do najmu powierzchni biurowych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, budynek został ujęty w księgach rachunkowych Wnioskodawcy jako środek trwały w budowie. Po ukończeniu wszystkich prac obecny środek trwały w budowie, jako kompletny i zdatny do użytku, w dniu przyjęcia do używania, zostanie przeklasyfikowany w ewidencji jako środek trwały.

Zgodnie z założonym celem gospodarczym i charakterem budynku, jako środka trwałego przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok oraz jak to zostało wyżej wspomniane będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną działalnością. Tym samym zostały spełnione wszystkie przesłanki kwalifikujące przedmiotowy budynek, jako środek trwały.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji środków trwałych:

• tzw. amortyzację liniową, zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1),
• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j),
• tzw. amortyzację metodą degresywną (art. 22k ust. 1),
• amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników (art. 22k ust. 7).

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje się dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania. Podatnik ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania tego składnika.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków niemieszkalnych przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 ustawy o PIT podatnik może indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 10 lat, z wyjątkiem:
   
   1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
   2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata;
2. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Dalsza treść art. 22j doprecyzowuje w ust. 3, że środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane jeżeli podatnik wykaże, Ze przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca w przepisach prawa podatkowego nie zdefiniował pojęcia używania ani ulepszenia tak, jak to uczynił w zakresie budynków (lokali), o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 tej ustawy. Z tego względu, mając na uwadze całokształt przepisów podatkowych przyjąć należy, że minimalnym okresem używania środków trwałych, o których mowa w tym przepisie, jest zatem 1 pełny rok. Stanowisko to znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach dnia 10 listopada 2016 r. nr 2461-IBPB-1-1.4511.528.2016.1.WRz, w której organ wyraził stanowisko, iż minimalnym okresem używania środków trwałych, o których mowa w tym przepisie, jest zatem 1 pełny rok. W ocenie Wnioskodawcy pomimo że nie posiada na tą okoliczność żadnego dokumentu uznać należy, że przesłanka jest spełniona bowiem budynek został wybudowany w 1948 roku i był własnością przedsiębiorstwa, co oznacza że z pewnością był przez to przedsiębiorstwo używany dłużej niż rok. W kontekście tych okoliczności Wnioskodawca uznaje, że uzyskanie formalnego dokumentu potwierdzającego, że spółka P. S A. używała budynek we własnej działalności dłużej niż rok jest zbędne. Ponadto takiego wymogu nie stawiają same przepisy.

Natomiast przez pojęcie ulepszenia środka trwałego, o którym mowa w tym przepisie w związku z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozumieć:

• przebudowę środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych;
• rozbudowę środka trwałego, tj. wykonanie prac, które powodują powiększenie środka trwałego; rekonstrukcję, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego stanu poprzedniego;
• adaptację środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie go do wykorzystania go do innych celów niż jego pierwotne przeznaczenie, albo nadaniu mu nowych cech użytkowych;
• modernizację, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez danego podatnika. Wystarczy więc, dla skorzystania z uprawnienia do zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych, wykazanie przynajmniej jednej przesłanki nabycia budynku używanego albo ulepszenia.

Zdaniem Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym, mając na uwadze całokształt literalnego brzmienia art. 21j ustawy o podatku PIT do rozliczenia kosztów amortyzacji nabytego przez Spółkę komandytową budynku biurowego wybudowanego w 1948 roku zastosowanie znajdzie art. 21j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku PIT, co najmniej z tego względu, że nabyty budynek jest budynkiem niemieszkalnym, który był używany w działalności gospodarczej innego podmiotu.

Spółka komandytowa nabyła bowiem budynek niemieszkalny, który pełnił funkcje biurowe. Jak wynika z umowy sprzedaży z dnia 23.12.2014 r., zakup dotyczył budynku biurowego, murowanego, wybudowanego w 1948. Choć nie wynika to z treści aktu notarialnego budynek ten był wykorzystywany na biura dla pracowników poprzedniego właściciela, czyli spółki P. S.A., choć na dzień sprzedaży, z uwagi na spore zniszczenia budynku i brak środków na utrzymanie go w należytym stanie P. S.A. nie wykorzystywała budynku na biura.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla przedmiotowego budynku niemieszkalnego w wysokości 10% rocznie, jest prawidłowe. Powyższe stanowisko i zaprezentowaną wykładnię potwierdzają interpretacje podatkowe m in. interpretacja indywidualna z dnia 10.11.2016 roku wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. 2461-IBPB-1-1.4511.528.2016.1.WRz.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Z wniosku wynika, że Zainteresowani są wspólnikami spółki komandytowej. Spółka komandytowa jest spółką osobową, co wynika z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1577, z późn. zm.). Spółki osobowe nie są podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych, co wynika z art. 1 ust. 1-3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm.). Przepis ten stanowi, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób prawnych i spółek kapitałowych w organizacji. Przepisy ustawy mają zastosowanie do jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej, z zastrzeżeniem ust. 1 i 3.

Spółka komandytowa, jako spółka niebędąca osobą prawną, nie podlega także opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Opodatkowaniu podlegają natomiast wspólnicy. W zależności od formy prawnej, wspólnicy opodatkowani są podatkiem dochodowym od osób fizycznych bądź też podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, podlega więc opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zainteresowanym niebędącym stroną postępowania jest natomiast spółka z o.o., zatem podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Stosownie do art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Powyższe zasady, zgodnie z art. 5 ust. 2 ww. ustawy, stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Podkreślić również należy, że o ile spółka osobowa (spółka komandytowa) dokonuje odpisów amortyzacyjnych w księgach rachunkowych, to ich skutki w sferze prawa podatkowego dotyczyć będą każdego ze wspólników osobno, jako podatników podatku dochodowego.

Przedmiotem wniosku jest możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w opisanej przez Zainteresowanych sytuacji. Spółka komandytowa w 2014 r. zakupiła prawo wieczystego użytkowania zabudowanej działki gruntu. Znajdujący się na działce gruntu murowany budynek został wybudowany w 1948 roku i pełnił funkcje biurowe. Spółka planuje przeznaczyć nieruchomość na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie wynajmu powierzchni biurowej. Budynek biurowy nie mieści się w Klasyfikacji Środków Trwałych pod numerem 103 i 109. Z powyższego wynika, że Wnioskodawca, ulepszając budynek, nie zmienił jednocześnie jego przeznaczenia.

Zainteresowani, jako wspólnicy spółki komandytowej zamierzają amortyzować budynek, stosując indywidualną stawkę amortyzacji, przez okres 10 lat.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16j ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
   
   1. 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,
   2. 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,
   3. 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach;
2. dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy;
3. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4-10 lat, z wyjątkiem:
   
   1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
   2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
   - dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata;
4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Ustawodawca wskazał w art. 16j ust. 2 i 3 ww. ustawy, jakie środki trwałe należy uznać za używane i ulepszone, przy czym definicje te dotyczą środków trwałych wskazanych w art. 16j ust. 1 pkt 1, 2 i 3, nie w pkt 4.

Tym samym, ustawodawca nie ustalił okresu, który uprawnia do uznania budynku (lokalu) za używany. Wskazał jedynie, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych. Zatem, w odniesieniu do środków trwałych wskazanych w omawianym przepisem, niezbędne jest, aby środek trwały był używany, a minimalny okres używania wynosił co najmniej 1 rok.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz przedstawione zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że w odniesieniu do opisanej we wniosku nieruchomości, sklasyfikowanej jako budynek niemieszkalny, używanej przez poprzedniego właściciela przez okres dłuższy niż 1 rok, Wnioskodawca będzie mógł zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną i amortyzować ją przez okres 10 lat.

Oznacza to tym samym, że stanowisko Zainteresowanych, zgodnie z którym Wnioskodawca oraz Spółka z o.o. mogą zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną wobec zakupionego budynku niemieszkalnego, który był uprzednio używany i amortyzować budynek w okresie 10 lat, należy uznać za prawidłowe.

Tytułem uwagi wyjaśnić ponadto należy, że w niniejszej sprawie organ nie odniósł się do sposobu dokumentowania dla potrzeb amortyzacji podatkowej nabycia budynku, ponieważ to zagadnienie nie było przedmiotem zapytania Zainteresowanych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej