Temat interpretacji

Podatek pobierany u źródła z tytułu należności wypłacanych przez zakład położony w innym państwie.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U., poz. 1948, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 06 marca 2017 r. (data wpływu - 06 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła z tytułu należności wypłacanych przez zakład Spółki, położony w innym państwie i obowiązku sporządzenia i przesłania informacji o dokonanych wypłatach i pobranym podatku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06 marca 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła z tytułu należności wypłacanych przez zakład Spółki, położony w innym państwie i obowiązku sporządzenia i przesłania informacji o dokonanych wypłatach i pobranym podatku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z o.o. (dalej jako: Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie budownictwa na terenie Polski oraz za granicą. Siedziba i zarząd Wnioskodawcy znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na terenie Niemiec Wnioskodawca posiada Oddział (zakład samobilansujący; dalej jako: Oddział), który jest jego jednostką organizacyjną, nieposiadającą osobowości prawnej i został wpisany do Krajowego Rejestru Sądowego oraz do rejestru handlowego na terenie Niemiec.

Zgodnie z artykułem 5 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz.U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90; dalej jako: Umowa), istniejący Oddział stanowi zakład, czyli stałą placówkę, przez którą prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

W myśl artykułu 7 ust. 1 tej umowy, co do zasady, zyski przedsiębiorstwa umawiającego się państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie (tj. w rozpatrywanej sytuacji w Polsce), chyba, że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim umawiającym się państwie (czyli w Niemczech), przez położony tam zakład. Jeżeli jednak przedsiębiorstwo prowadzi działalność poprzez położony tam zakład, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim umawiającym się państwie (czyli w rozpatrywanej sytuacji w Niemczech), jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Przy ustalaniu zysków są uwzględniane nakłady ponoszone dla tego zakładu, włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi, niezależnie od tego, czy powstały w Niemczech (w państwie, w którym położony jest zakład), czy gdzie indziej.

Uwzględniając treść art. 5 i 7 ww. Umowy, Wnioskodawca w związku z działalnością Oddziału, podlega w Niemczech ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych.

Oddział wykonuje działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie przedmiotu działalności Wnioskodawcy. Posiada on zasoby ludzkie, techniczne i finansowe umożliwiające mu prowadzenie działalności. Z tytułu wykonanych robót, faktury samodzielnie wystawia Oddział, również zapłaty za świadczone usługi wpływają na konto banku w Niemczech, będące w dyspozycji Oddziału. Środki tam zgromadzone przeznaczone są na finansowanie działalności gospodarczej Oddziału. Ze środków tych opłacane są wynagrodzenia, podatki, wszelkie zobowiązania wobec kontrahentów, itp.

Celem prowadzenia działalności, Oddział na terenie Niemiec samodzielnie reguluje wypłaca należności objęte zakresem art. 21. ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.; dalej jako: Ustawa o CIT), m.in.:

• wydatki za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym środków transportu (leasing, wynajem),
• z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, usług prawnych, reklamowych oraz świadczeń o podobnym charakterze.

Wymienione usługi dokumentowane są rachunkami, a niektóre również umowami z kontrahentami. Umowy są zawierane na terenie Niemiec. Rzeczywistym usługobiorcą jest Oddział (co wynika z treści umowy oraz rachunku). Usługodawcami są niemieckie firmy (podmioty prowadzące działalność gospodarczą). W przypadku zawierania formy pisemnej umowy, w imieniu Wnioskodawcy umowa jest podpisywana przez Prokurenta, będącego zarazem Kierownikiem Oddziału.

Z posiadanej dokumentacji, tj. ksiąg rachunkowych Oddziału, deklaracji i zeznań podatkowych Oddziału, sprawozdań finansowych, dokumentacji źródłowej (m.in. rachunki, umowy, wyciągi bankowe), jednoznacznie wynika, iż świadczenia te stanowią koszty Oddziału w Niemczech i zostały zapłacone przez przedmiotowy Oddział.

Ponadto Wnioskodawca jest w posiadaniu zaświadczenia wystawionego przez Urząd Finansowy w C. (Niemcy), potwierdzającego status podatkowy Wnioskodawcy na terenie Niemiec, z którego wynika, że Oddział zgłoszony został od 1 stycznia 1999 r. w zakresie następujących rodzajów podatków:

• podatek obrotowy,
• podatek od wynagrodzeń (pracodawca),
• ograniczony podatek dochodowy od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy od wypłaconych przez Oddział w Niemczech dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, Wnioskodawca (Oddział) jest zobowiązany, jako płatnik, pobrać zryczałtowany podatek dochodowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 5 i ust. 5 Ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Polski przez nierezydentów uważa się m.in. dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Polski, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia. Za dochody (przychody), o których mowa ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4 Ustawy o CIT.

Wnioskodawca wskazał, że co do zasady, osoby prawne, które dokonują na rzecz podmiotów zagranicznych (nierezydentów), uzyskujących przychody na terytorium Polski, wypłat niektórych należności, są obowiązane (jako płatnicy) pobierać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, tzw. podatek u źródła. Obowiązek poboru tego podatku dotyczy uzyskanych przez nierezydentów na terytorium Polski przychodów m.in. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, za korzystanie lub prawo do korzystania z urządzenia przemysłowego, z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, itd. (art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 12 umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, określenie "należności licencyjne" oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Z art. 12 ust. 1 ww. Umowy wynika, że należności licencyjne, powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech, mogą podlegać opodatkowaniu w Niemczech. Jednak takie należności mogą być opodatkowane także w Polsce, tj. w państwie, w którym powstały i zgodnie z prawem polskim, z tym że podatek nie może przekroczyć 5% kwoty brutto tych należności, jeżeli odbiorcą jest osoba uprawniona do należności licencyjnych (art. 12 ust. 2 Umowy). Oznacza to, że postanowienia Umowy ograniczają prawo Polski do opodatkowania u źródła tej kategorii dochodów do stawki 5% wypłaconych należności brutto.

Zdaniem Wnioskodawcy, treść art. 12 ust. 2 Umowy należy rozpatrywać w powiązaniu z art. 12 ust. 5 Umowy, wskazującym na miejsce powstania należności licencyjnych. Zgodnie z art. 12 ust. 5 Umowy, należności licencyjne powstają w Umawiającym się Państwie, jeżeli ich płatnikiem jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym Państwie. Jednakże, jeżeli osoba płacąca należności licencyjne, bez względu na to, czy ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, posiada w Umawiającym się Państwie zakład lub stałą placówkę, w związku z działalnością których powstał obowiązek zapłaty należności licencyjnych, a należności te są pokrywane przez ten zakład lub stałą placówkę, wówczas uważa się, iż należności licencyjne powstają w Państwie, w którym położony jest zakład lub stała placówka.

Natomiast przychody wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy o CIT, opłacone przez Oddział na rzecz kontrahentów niemieckich, w myśl w/w umowy, należy zaliczyć do tzw. zysków przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 7 Umowy, co oznacza, iż nie podlegają opodatkowaniu na terenie Polski.

Mając na uwadze, iż przychody wymienione w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT powstają w państwie, w którym położony jest Oddział, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że od tych wypłaconych przez Oddział w Niemczech dochodów (przychodów), nie jest zobowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego (tzn. podatku u źródła), bowiem należności te powstały na terenie Niemiec.

Celem zastosowania właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do posiadania certyfikatów rezydencji kontrahentów niemieckich, których należności, wymienione w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, pokryte zostały przez Oddział. Wystarczającą przesłanką do zastosowania tej Umowy jest udokumentowanie faktu, iż opłacone przez Oddział należności na rzecz kontrahentów niemieckich związane są z jego działalnością i zostały przez ten Oddział pokryte.

Wnioskodawca uważa, że w przypadku, gdy nie będzie pełnił funkcji płatnika podatku dochodowego z tyt. w/w przychodów, osiąganych przez podmioty nie posiadające na terenie Polski siedziby lub zarządu, to nie jest również zobowiązany do sporządzenia i przesłania informacji o dokonanych wypłatach i pobranym podatku (wymienionych w art. 26 ust. 3, 3a -3d Ustawy o CIT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.; dalej jako: Ustawa o CIT), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT.

Stosownie do art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

• z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know - how),
• z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów.

Regulacja art. 21 ust. 2 Ustawy o CIT stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Wnioskodawca, mając siedzibę w Polsce, prowadzi działalność gospodarczą także na terenie Niemiec, poprzez zlokalizowany tam Oddział. W art. 4a pkt 11 Ustawy o CIT, zawarte zostało pojęcie zagranicznego zakładu, przez który należy rozumieć m.in. stałą placówką, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych. Tak określona istota Oddziału jest analogiczna do pojęcia zakładu, zdefiniowanego w art. 5 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz.U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90; dalej jako: Umowa).

W art. 7 Umowy zdefiniowane zostały natomiast zasady opodatkowania zysków przedsiębiorstw. Zgodnie z art. 7 ust. 1 Umowy, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze , w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi. W myśl art. 7 ust. 2 Umowy, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład, to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 niniejszego artykułu, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Następnie w art. 7 ust. 3 potwierdzona została zasada, że przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczanie nakładów ponoszonych dla tego zakładu włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi niezależnie od tego, czy powstały w tym Państwie, w którym położony jest zakład, czy gdzie indziej.

Natomiast w art. 12 ust. 3 Umowy, określone zostało pojęcie należności licencyjne, przez które należy rozumieć wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. ()

Przy czym w myśl art. 12 ust. 5 Umowy, należności licencyjne powstają w Umawiającym się Państwie, jeżeli ich płatnikiem jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym Państwie. Jednakże, jeżeli osoba płacąca należności licencyjne, bez względu na to, czy ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, posiada w Umawiającym się Państwie zakład lub stałą placówkę, w związku z działalnością których powstał obowiązek zapłaty należności licencyjnych, a należności te są pokrywane przez ten zakład lub stałą placówkę, wówczas uważa się, iż należności licencyjne powstają w Państwie, w którym położony jest zakład lub stała placówka. Wreszcie w art. 22 ust. 1 Umowy określone zostały zasady miejsca opodatkowania innych dochodów. W myśl tego przepisu, dochody osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, gdzie są osiągane, a które nie są objęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej umowy, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Jednakże w myśl art. 22 ust. 2 Umowy, postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu nie mają zastosowania do dochodów niebędących dochodami z majątku nieruchomego, określonego w artykule 6 ustęp 2, jeżeli osoba osiągająca takie dochody, posiadająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony lub wykonuje w tym drugim Państwie wolny zawód w oparciu o stałą placówkę w nim położoną i gdy prawo lub majątek, z tytułu których osiąga dochód, są faktycznie związane z działalnością takiego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14.

Powyższe przepisy jednoznacznie wskazują, że wypłacane przez niemiecki Oddział (zakład) Wnioskodawcy należności z tytułu:

• użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym środków transportu (leasing, wynajem),
• świadczeń: doradczych, księgowych, usług prawnych, reklamowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

- powstają w Niemczech i są w tym kraju opodatkowane.

Odnosząc się zatem do będących przedmiotem wniosku, obowiązków płatnika, zauważyć należy, że zgodnie z art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W myśl art. 26 ust. 3 i 3a, płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgodnie z ust. 1, 2-2b i 2d pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 oraz podatników będących osobami uprawnionymi z papierów wartościowych zapisanych na rachunkach zbiorczych, których tożsamość nie została płatnikowi ujawniona w trybie przewidzianym w ustawie, o której mowa w art. 4a pkt 15, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

1. art. 3 ust. 1 - informację o wysokości pobranego podatku,
2. art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu - informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku

- sporządzone według ustalonego wzoru.

Obowiązek przesłania tych informacji podatnikom oraz urzędowi skarbowemu nie powstaje w przypadku i w zakresie określonych w ust. 2a zdanie pierwsze.

Płatnicy są obowiązani przesłać informację, o której mowa w ust. 3 pkt 1, w terminie przekazania kwoty pobranego podatku, a informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym dokonano wypłat, o których mowa w ust. 1, również wówczas, gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 3b.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy zauważyć, iż przychody uzyskane przez podmioty zagraniczne, tytułem świadczonych usług na rzecz Oddziału położonego w innym państwie, nie podlegają opodatkowaniu w Polsce na podst. art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT oraz nie występuje obowiązek pobrania przez Wnioskodawcę zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonywanych wypłat, wynikający z art. 26 ust. 1, ust. 3 i 3a Ustawy o CIT. Tym samym na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek przesłania podmiotowi zagranicznemu informacji o wysokości pobranego podatku oraz urzędowi skarbowemu informacji o dokonanych wypłatach i pobranym podatku. Wnioskodawca nie jest zatem również zobowiązany do posiadania certyfikatów rezydencji kontrahentów niemieckich, których należności zostaną pokryte przez Oddział.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej