Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazane w opisanym stanie faktycznym koszty usług prawnych i prowizji na rzecz banku stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż związane bezpośrednio z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: ustawa o CIT) i w konsekwencji, są potrącalne w dacie ich poniesienia w rozumieniu ww. przepisu.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym koszty usług prawnych i prowizji na rzecz banku nie stanowią kosztów dotyczących okresu przekraczającego rok podatkowy w rozumieniu art. 15 ust. 4d zdanie drugie ustawy o CIT.

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym koszty usług prawnych i prowizji na rzecz banku należy uznać za koszty poniesione w całości w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy CIT w dacie ich pierwszego ujęcia w księgach rachunkowych Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. W celu uznania danego wydatku za koszt podatkowy, konieczne jest spełnienie następujących warunków:

• poniesienie kosztu przez podatnika CIT w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• właściwe udokumentowanie danego wydatku,
• brak wymienienia danego wydatku jako kosztu niebędącego kosztem podatkowym w rozumieniu art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Wszystkie powyższe warunki w odniesieniu do przedstawionych w niniejszym wniosku wydatków są spełnione. Wydatki te nie zostały bowiem wymienione jako koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 16 ust. 1 ustawy CIT. Związek wydatku z przychodami, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy CIT, należy uznać za spełniony. Celem poniesienia analizowanych wydatków przez Spółkę jest bowiem osiągnięcie przychodu podatkowego w postaci dywidendy wypłacanej z tytułu faktu posiadania przez Wnioskodawcę udziałów w spółce zależnej, jak również wzrost rozpoznawalności marki Wnioskodawcy na rynku europejskim, co w dalszej perspektywie czasowej w ocenie Wnioskodawcy przyczyni się również do zwiększenia przychodów Spółki.

Możliwość zakwalifikowania wydatków na usługi prawne związane z udzieleniem kredytu oraz prowizji należnej instytucji finansowej udzielającej kredytu do kosztów podatkowych była w przeszłości wielokrotnie potwierdzana przez organy podatkowe; tytułem przykładu wskazać należy na interpretacje:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 6 czerwca 2014 r., Znak: IPPB3/423-315/14-2/MC, który uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: Koszty doradztwa związanego z udzieleniem kredytu na objęcie udziałów w Spółce Zależnej stanowią koszt uzyskania przychodu ().
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 19 stycznia 2016 r., Znak: IBPB-1-1/4510- 189/15/EN, który uznał za prawidłowe stanowisko: Zdaniem Wnioskodawcy, do kosztów podatkowych należy zakwalifikować inne (niż odsetki od kredytu) koszty związane pośrednio z transakcją (np. koszty doradców, opłat bankowych, pośrednictwa, itp. ().

Przedstawione w niniejszym wniosku wydatki zostały ponadto prawidłowo udokumentowane. Biorąc zatem pod uwagę spełnienie wszystkich przesłanek uznania danego wydatku za koszt podatkowy, przedstawione w niniejszym wniosku wydatki należy uznać za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy CIT.

Wskazane w stanie faktycznym niniejszego wniosku wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (dalej: koszty pośrednie), w rozumieniu art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze ustawy o CIT.

Ustawa o CIT definiuje pojęcie kosztów pośrednich w sposób negatywny. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 4c ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie. Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Powyższe oznacza, że zasadniczą przesłanką uznania danego wydatku za koszt pośredni i w konsekwencji, zaliczenie go do kosztów podatkowych w całości w dacie poniesienia jest pośredni charakter związku pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu. Innymi słowy, istotą poniesienia wydatku zakwalifikowanego przez podatnika za koszt pośredni nie jest bezpośrednie doprowadzenie do osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia ściśle określonego strumienia przychodu, lecz możliwość wystąpienia któregoś z tych zdarzeń w przyszłości.

W świetle powyższego, przedstawione w niniejszym wniosku o wydanie interpretacji wydatki należy uznać za koszty pośrednie w rozumieniu art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze ustawy o CIT. Wydatki te były bowiem związane z faktem zawarcia umowy kredytu na zakup udziałów przez Spółkę. Poniesione przez Spółkę koszty usług prawnych oraz prowizji bankowej są zatem w sposób pośredni związane z przychodem, który Spółka ma zamiar w przyszłości osiągnąć, tj. zysk kapitałowy z dywidendy ze spółki zależnej. Są one również pośrednio związane z faktem wzrostu rozpoznawalności marki Wnioskodawcy w branży przetwórstwa tworzyw sztucznych (do czego w ocenie Wnioskodawcy doprowadzi fakt nabycia przez niego udziałów w spółce zależnej na terenie Niemiec). Analizowane wydatki stanowią zatem koszty pośrednie w rozumieniu art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze ustawy o CIT.

Powyższe podejście jest akceptowane w interpretacjach organów podatkowych. Przykładowo Spółka pragnie zwrócić uwagę na interpretacje:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 31 stycznia 2011 r., Znak: IPPB3/423-808/10-2/MC, w której uznano za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca prezentuje stanowisko, iż (...) wydatki wymienione w punktach 3-8 (tj. m.in. koszty doradztwa prawnego, koszty prowizji bankowych - przypis Wnioskodawcy) mogą być zaliczone do kosztów podatkowych z chwilą ich poniesienia w oparciu o art. 15 ust. 4d UPDOP,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 18 sierpnia 2011 r., Znak: IPPB3/423-467/11-2/MC, w której uznano za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: Wydatki na usługi doradcze oraz prowizje bankowe jako koszty pośrednio związane z przychodami Spółki powinny być, w świetle art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP, potrącalne dla celów podatkowych w dacie ich poniesienia,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 18 czerwca 2015 r., Znak: IBPBI/2/4510-349/15/IŻ, w której uznano za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: Pozostałe kategorie kosztów takich jak: koszty usług doradczych, prawnych, finansowych, koszty zakupu raportu due dilligence i koszty delegacji stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 19 sierpnia 2016 r., Znak: IBPB-1-1/4510- 209/16-1/ZK, zgodnie z którą: (...) w ocenie Wnioskodawcy, pozostałe koszty związane z pozyskaniem i obsługą finansowania (zarówno wewnętrznego, jak i zewnętrznego) na nabycie udziałów spółki A, które zostaną poniesione przez Wnioskodawcę, w szczególności prowizje bankowe, opłaty administracyjne, koszty gwarancji oraz koszty usług doradczych będą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy (...).

Biorąc pod uwagę powyższe, należy uznać iż przedstawione w niniejszym wniosku o wydanie interpretacji koszty nabycia usług prawnych oraz prowizji na rzecz banku za połączenie zobowiązań kredytowych stanowią koszty pośrednio związane z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze ustawy CIT.

Analizowane wydatki nie stanowią kosztów dotyczących okresu przekraczającego rok podatkowy w rozumieniu art. 15 ust. 4d zdanie drugie ustawy CIT.

Jak już wskazano w opisie stanu faktycznego, w celu otrzymania finansowania ze źródła zewnętrznego Spółka poniosła wydatki za wykonanie na jej rzecz usług prawnych polegające m.in. na weryfikacji dokumentacji kredytowej i kontaktach z bankiem udzielającym kredytu oraz koszt prowizji bankowej. Wydatki te są w sposób ścisły związane z faktem zawarcia umowy kredytowej jako takiej.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie poniesienia. Oznacza to, iż kwalifikacja danego wydatku, jako kosztu pośredniego przesądza o uznaniu danego wydatku za koszt podatkowy w dacie jego poniesienia w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy CIT. Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy, stwierdzić należy, że poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na nabycie usług prawnych oraz prowizja bankowa nie dotyczą świadczeń otrzymywanych przez Spółkę w ściśle wskazanym okresie. Świadczenia te miały bowiem charakter jednorazowy. Nie jest zatem możliwe przyporządkowanie tych wydatków do okresu przekraczającego rok podatkowy w rozumieniu analizowanego przepisu ustawy CIT.

Przedstawiony wyżej sposób wykładni art. 15 ust. 4d zdanie drugie ustawy CIT znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych. W szczególności Wnioskodawca zwraca uwagę na następujące interpretacje:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 6 czerwca 2014 r., Znak: IPPB3/423-315/14-2/MC, który uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: (...) koszty prowizji, opłat oraz usług doradczych związanych z udzieleniem kredytu na objęcie udziałów w Spółce Zależnej nie są kosztami dotyczącymi okresu przekraczającego rok podatkowy w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, gdyż nie dotyczą świadczeń otrzymywanych przez Wnioskodawcę w konkretnie określonym okresie (jak np. dwuletnia prenumerata czy dwuletnia polisa ubezpieczeniowa), w związku z tym stanowią koszt uzyskania przychodu w dacie poniesienia,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 3 października 2013 r., Znak: IPPB3/423-557/13-2/MC, który uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: (...) Zdaniem Wnioskodawcy, koszty Usług Doradczych oraz Prowizji nie są kosztami dotyczącymi okresu przekraczającego rok podatkowy w rozumieniu art. 15 ust 4d ustawy o CIT, gdyż nie dotyczą świadczeń otrzymywanych przez Wnioskodawcę w konkretnie określonym okresie (jak np. dwuletnia prenumerata czy dwuletnia polisa ubezpieczeniowa), w związku z tym stanowią koszt uzyskania przychodu w dacie poniesienia.

Piśmiennictwo podatkowe również potwierdza przedstawione wyżej rozumienie art. 15 ust. 4d zdanie drugie ustawy CIT w odniesieniu do niniejszego wniosku o wydanie interpretacji. Jak wskazują bowiem K. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter (red.), Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz (art. 15) (wyd. 2, Legalis 2016): Reguła dotycząca rozliczania takich kosztów w czasie ma zastosowanie jedynie do wydatków dotyczących świadczeń wykonywanych w kilku okresach i gdy nie można ustalić, w jakiej części wydatki dotyczą danego roku. Nie może zaś ona dotyczyć wydatków związanych ze świadczeniami wykonanymi jednorazowo, lecz wykorzystywanymi albo odnoszącymi skutek przez dłuższy czas, które powinny być rozliczane jako koszty uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia (np. opłata koncesyjna, która dotyczy kilku lat ale jest ponoszona w związku z uzyskaniem koncesji, warunkując jej otrzymanie). Jak z kolei zauważa D. Dmoch (Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz Wyd. 5, Warszawa 2015, s. 299): Zatem w przypadku, gdy znany jest okres, przez który podatnik będzie beneficjentem danej usługi, za którą ponosi koszt (np. w formie jednorazowej opłaty), to koszt ten powinien być przez niego rozliczony w czasie, proporcjonalnie do trwania tej usługi (a zatem posługując się regułą wnioskowania a contrario w przypadku gdy nie jest możliwe wskazanie okresu, przez który podatnik będzie świadczeniobiorcą, koszt ten nie powinien być rozliczany proporcjonalnie w czasie).

Reasumując powyższe rozważania, za słuszny należy uznać pogląd, zgodnie z którym przedstawione w niniejszym wniosku o wydanie interpretacji wydatki nie stanowią kosztów dotyczących okresu przekraczającego rok podatkowy w rozumieniu art. 15 ust. 4d zdanie drugie ustawy CIT.

Za moment poniesienia przedstawionych w niniejszym wniosku wydatków związanych z otrzymaniem kredytu należy uznać moment ujęcia faktur dokumentujących wykonanie usług i zobowiązanie do zapłaty prowizji na rzecz banku w księgach rachunkowych Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego niniejszego wniosku, Spółka ujęła analizowane wydatki w księgach rachunkowych w datach wynikających z faktur wystawionych na jej rzecz z tytułu wykonania usług prawnych oraz udzielenia prowizji. Z uwagi na przyjęte zasady rachunkowe, Spółka nie rozlicza tych wydatków za pomocą rozliczeń międzyokresowych czynnych. Innymi słowy, wydatki te nie są rozpoznawane jako koszty usług i prowizji w okresie odpowiadającym okresowi kredytowania. Wartość tych wydatków koryguje wycenę bilansową kredytów i w konsekwencji stopę procentową kredytu. Wnioskodawca ponadto wskazuje, że z uwagi na specyficzną technikę księgowania analizowanych wydatków, w rachunku zysków i strat Spółki analizowane wydatki nie będą widniały jako koszty usług obcych i jako prowizja (gdyż jak wskazano wyżej, wydatki te będą korygować wartość stopy procentowej kredytu, tj. wartość odsetek ujmowanych w kosztach).

W świetle powyższego, przedstawione w niniejszym wniosku o wydanie interpretacji wydatki należy uznać za poniesione w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy CIT w całości w dacie ich pierwszego ujęcia w księgach rachunkowych Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie zauważyć należy, że interpretacja indywidualna jest pisemną interpretacją przepisów prawa podatkowego, przez które rozumie się przepisy ustaw podatkowych, a nie ustawy o rachunkowości (art. 3 pkt 2 i art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej). W związku z tym tut. Organ podatkowy nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy i innych przepisów z zakresu prawa bilansowego, a w szczególności nie jest upoważniony do oceny prawidłowości stosowanych przez Spółkę księgowań.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej