Temat interpretacji

Składka na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców jako koszt podatkowy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Banku przedstawione we wniosku z 30 listopada 2016 r. (data wpływu 2 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składki na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z 17 stycznia 2017 r. (data wpływu 19 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów składki na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców (pytanie oznaczone we wniosku nr 1);
• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należności na pokrycie kosztów funkcjonowania Rzecznika Finansowego i jego Biura (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).

We wniosku przedstawiono następujące dwa stany faktyczne oraz opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca (dalej także: Bank), jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Niniejszy wniosek dotyczy możliwości zaliczania przez Bank do kosztów uzyskania przychodów wydatków Banku opisanych poniżej w pkt (1) i (2).

(1) Składka na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców.

Zgodnie z art. 16 ustawy z dnia 9.10.2015 r. o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy (dalej: Ustawa o Wsparciu Kredytobiorców), Bank jako kredytodawca miał obowiązek dokonania wpłaty składki na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców (dalej: Składka) proporcjonalnie do wielkości posiadanego portfela kredytów mieszkaniowych dla gospodarstw domowych, których opóźnienie w spłacie kapitału lub odsetek przekraczało 90 dni.

Zgodnie z art. 25 ustawy o wsparciu kredytobiorców, Bank został poinformowany przez Radę Funduszu Wsparcia Kredytobiorców (pismo z 5.01.2016 r.) o wysokości przypadającej na niego składki oraz o terminie wpłaty (18.02.2016 r.).

Bank wpłacił należną składkę zgodnie z ww. informacją otrzymaną od Rady Funduszu Wsparcia Kredytobiorców.

Zgodnie z art. 16 ust. 7 ustawy o wsparciu kredytobiorców, po upływie 6 miesięcy od dnia 31.12.2018 r. środki Funduszu Wsparcia Kredytobiorców, które nie zostały użyte lub zarezerwowane na udzielenie wsparcia, zostaną zwrócone kredytodawcom (w tym Bankowi), w transzach półrocznych, proporcjonalnie do sumy dokonanych wpłat i uzupełnień, pomniejszonej o wartość wsparcia przyznanego kredytobiorcom, będącym klientami danego kredytodawcy.

(2) Należności na pokrycie kosztów funkcjonowania Rzecznika Finansowego i jego Biura.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 5.08.2015 r. o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym, koszty działalności Rzecznika Finansowego (dalej: Rzecznik) i jego Biura ponoszą m.in. banki do wysokości stanowiącej iloczyn sumy aktywów bilansowych banków i stawki nieprzekraczającej 0,0011%.

W związku z powyższym, Bank ponosi koszty zapłaty należności na pokrycie kosztów działalności Rzecznika Finansowego i jego Biura.

Szczegóły ustalania wysokości oraz rozliczania należności Banku z powyższego tytułu określone są w przepisach Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21.03.2016 r. w sprawie terminów uiszczania, wysokości i sposobu obliczania należności na pokrycie kosztów działalności Rzecznika Finansowego i jego Biura (dalej: Rozporządzenie).

Rozporządzenie stanowi m.in., że:

1. Bank jest zobowiązany ustalać co kwartał zaliczkę na poczet kosztów Rzecznika w wysokości stanowiącej 1/4 iloczynu wartości sumy aktywów bilansowych, według stanu na koniec kwartału poprzedzającego kwartał, za który zaliczka jest należna, i stawki 0,00066%.
2. Ww. zaliczki Bank jest zobowiązany wpłacać do końca kwartału, za który zaliczka jest należna w przypadku zaliczek należnych za trzy pierwsze kwartały roku kalendarzowego; do dnia 31 października danego roku w przypadku zaliczek należnych za ostatni kwartał roku kalendarzowego.
3. Jeżeli suma wpłaconych zaliczek jest wyższa niż obliczona na podstawie § 2 Rozporządzenia wysokość należnej wpłaty, powstaje nadpłata. Nadpłata jest zaliczana na poczet zaliczek Banku za rok następny bądź podlega zwrotowi na pisemny wniosek Banku.
4. Jeżeli suma wpłaconych Zaliczek jest niższa niż obliczona na podstawie § 2 Rozporządzenia wysokość należnej wpłaty, powstaje niedopłata. Bank zobowiązany jest pokryć niedopłatę w terminie 30 dni od dnia otrzymania od Rzecznika informacji o jej wysokości.

Ponadto w piśmie z 17 stycznia 2017 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia wniosku wyjaśniono, co następuje:

1. Związek kosztów objętych wnioskiem z przychodami Banku.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Bank jako bank krajowy w rozumieniu ustawy z 29.08.1997 r. Prawo bankowe, zobowiązany jest do ponoszenia różnego rodzaju wydatków określonych w przepisach powszechnie obowiązującego prawa. Bank uniknąłby obowiązku ich ponoszenia jedynie w przypadku całkowitej rezygnacji z prowadzenia działalności bankowej (i w konsekwencji likwidacji banku) lub rezygnacji ze świadczenia niektórych usług bankowych. Ponoszenie takich wydatków jest zatem niezbędne dla zachowania przez Bank źródła przychodów, jakim jest działalność bankowa.

Spełnienie, w odniesieniu do wydatków, których dotyczy wniosek, przesłanki poniesienia w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów wystarczająco uzasadnia zatem okoliczność wskazana w uzasadnieniu wniosku, iż Bank jest zobowiązany do ponoszenia tych wydatków na podstawie przepisów ustaw wskazanych we wniosku, tzn.:

• ustawy z dnia 9.10.2015 r. o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej w przypadku wydatku objętego pytaniem (1),
• ustawy z dnia 5.08.2015 r. o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym w przypadku wydatków objętych pytaniem (2); Bank uniknąłby obowiązku ponoszenia tych wydatków jedynie w przypadku rezygnacji ze świadczenia wskazanych w ww. ustawie usług na rzecz osób fizycznych, które to usługi generują istotną część przychodów Banku.

Dodatkowym argumentem przemawiającym za uznaniem, że wydatek objęty pytaniem (1) został poniesiony przez Bank w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów jest okoliczność, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 9.10.2015 r. o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, klientom Banku będącym osobami fizycznym, którzy znaleźliby się w trudnej sytuacji finansowej, będzie mogło zostać przyznane zwrotne wsparcie finansowe sfinansowane ze środków Funduszu Wsparcia Kredytobiorców pochodzących m.in. ze składki wniesionej przez Bank, której dotyczy pytanie nr (1) wniosku. Oznacza to, że istnieje związek pomiędzy poniesieniem tego wydatku przez Bank, a zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodu w postaci odsetek od udzielonych klientom Banku kredytów mieszkaniowych. Możliwość uzyskania ww. wsparcia zmniejsza bowiem ryzyko niewypłacalności klientów Banku, co wiązałoby się z utratą przez Bank przychodów w postaci odsetek od kredytów.

Prawidłowość stanowiska Banku w odniesieniu do wydatku wskazanego w pkt (1) wniosku potwierdza interpretacja Dyrektora IS w Katowicach z 18.05.2016 r. nr IBPB-1-2/4510-240/16/MM.

2. Przyporządkowanie pytań do stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

W części E. wniosku Bank zaznaczył, że wniosek dotyczy: dwóch zaistniałych stanów faktycznych oraz jednego zdarzenia przyszłego.

Bank określił przedmiot wniosku w powyższy sposób, ponieważ:

• pytanie nr (1) dotyczy wyłącznie zaistniałego stanu faktycznego wydatek wskazany w tym pytaniu został poniesiony przez Bank przed złożeniem wniosku i nie będzie ponoszony w przyszłości,
• pytanie nr (2) dotyczy zarówno zaistniałego stanu faktycznego, jak i zdarzenia przyszłego wydatki wskazane w tym pytaniu były ponoszone przez Bank przed złożeniem wniosku, a także są i będą ponoszone przez Bank po złożeniu wniosku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności przepisy art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1, należy interpretować w ten sposób, że wydatek z tytułu składki opisany w pkt (1) poz. 80 niniejszego wniosku stanowił dla Banku koszt uzyskania przychodu?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1. Jednocześnie informuje się, że wniosek Banku w części dotyczącej pytania nr 2 zostanie rozpatrzony odrębnym pismem.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności przepisy art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1, należy interpretować w ten sposób, że wydatek z tytułu składki opisany w pkt (1) poz. 80 niniejszego wniosku stanowił dla Banku koszt uzyskania przychodu.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty ponoszone przez podatników stanowią dla nich koszt uzyskania przychodów w przypadku łącznego spełnienia następujących dwóch warunków:

1. koszt został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;
2. koszt nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w przepisie obejmującym katalog kosztów niestanowiących kosztu uzyskania przychodu.

Powyższe warunki, w przypadku kosztów Banku których dotyczy niniejszy wniosek, są spełnione, ponieważ:

1. Obowiązek ponoszenia przedmiotowych kosztów przez banki wynika z przepisów obowiązującego prawa powołanych powyżej w poz. 80. Poniesienie tych wydatków warunkuje zatem prowadzenie przez Bank działalności bankowej, która stanowi dla Banku źródło przychodów.
2. Przedmiotowe koszty nie zostały wymienione w żadnym z punktów przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za w pełni uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej oraz gdy wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatników musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy, tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Podatnik nie musi wprawdzie przyporządkować poniesionych kosztów do konkretnego przychodu, ale wszelkie podjęte przez niego działania, w tym poniesione koszty, powinny zmierzać do osiągnięcia przychodu. Zwrot w celu użyty w ww. przepisie oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania, tj. pomniejszają dochód do opodatkowania. Ponadto, aby dany wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów powinien być poniesiony w sposób celowy, racjonalny i gospodarczo uzasadniony.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało.

Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku.

Należy dodać, że kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
2. jest definitywny (rzeczywisty) tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W dniu 19 lutego 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 października 2015 r. o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy (Dz.U. z 2015 r., poz. 1925). Celem uchwalonej ustawy było zapewnienie wsparcia finansowego kredytobiorcom, którzy na skutek obiektywnych okoliczności znaleźli się w trudnej sytuacji finansowej, a jednocześnie są zobowiązani do spłaty rat kredytu hipotecznego, zaciągniętego na zakup lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego. Ustawa określa przesłanki, jakie musi spełnić kredytobiorca, aby mógł skorzystać z pomocy udzielonej osobom fizycznym, zobowiązanym do spłaty kredytu mieszkaniowego, będącym w trudnej sytuacji finansowej. Ustawa nakłada też na banki mające status kredytodawców obowiązki w zakresie przyjmowania wniosków o udzielnie wsparcia, ich rozpatrywania i przekazywania do Banku Gospodarstwa Krajowego. Wsparcie kredytobiorcy przyznawane będzie na podstawie umowy o udzielenie wsparcia zawieranej przez kredytobiorcę z bankiem.

Na potrzeby realizacji ustawy został utworzony Fundusz Wsparcia Kredytobiorców. Na Fundusz ten składają się wpłaty banków proporcjonalnie do wielkości posiadanego portfela kredytów mieszkaniowych dla gospodarstw domowych, których opóźnienie w spłacie kapitału lub odsetek przekracza 90 dni (art. 16 ust. 2 ustawy). Informację o wielkości posiadanych przez banki portfeli kredytów mieszkaniowych uzyskał od banków Przewodniczący Komisji Nadzoru Finansowego, a Rada Funduszu określiła termin wpłaty składki.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, zgodnie z art. 16 ustawy o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy, Wnioskodawca jako kredytodawca miał obowiązek dokonania wpłaty składki na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców proporcjonalnie do wielkości posiadanego portfela kredytów mieszkaniowych dla gospodarstw domowych, których opóźnienie w spłacie kapitału lub odsetek przekraczało 90 dni.

Na podstawie art. 25 ww. ustawy, Bank został poinformowany przez Radę Funduszu Wsparcia Kredytobiorców o wysokości przypadającej na niego składki oraz o terminie wpłaty, a następnie wpłacił należną składkę zgodnie z informacją otrzymaną od Rady Funduszu Wsparcia Kredytobiorców.

Jak wskazano we wniosku, Bank jako bank krajowy w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, zobowiązany jest do ponoszenia różnego rodzaju wydatków określonych w przepisach powszechnie obowiązującego prawa. Bank uniknąłby obowiązku ich ponoszenia jedynie w przypadku całkowitej rezygnacji z prowadzenia działalności bankowej (i w konsekwencji likwidacji banku) lub rezygnacji ze świadczenia niektórych usług bankowych. Ponoszenie takich wydatków jest zatem niezbędne dla zachowania przez Bank źródła przychodów, jakim jest działalność bankowa.

Składka na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców stanowi obowiązkową opłatę nałożoną na Bank w drodze ustawy, którą Bank musi uiszczać, aby móc prowadzić działalność gospodarczą. Jest to zobowiązanie Banku z mocy prawa związane z funkcjonowaniem Banku jako podmiotu udzielającego kredytów mieszkaniowych osobom fizycznym.

Dodatkowo, jak argumentuje Wnioskodawca, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 9.10.2015 r. o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, klientom Banku będącym osobami fizycznym, którzy znaleźliby się w trudnej sytuacji finansowej, będzie mogło zostać przyznane zwrotne wsparcie finansowe sfinansowane ze środków Funduszu Wsparcia Kredytobiorców pochodzących m.in. ze składki wniesionej przez Bank, której dotyczy pytanie nr (1) wniosku. Oznacza to, że istnieje związek pomiędzy poniesieniem tego wydatku przez Bank, a zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodu w postaci odsetek od udzielonych klientom Banku kredytów mieszkaniowych. Możliwość uzyskania ww. wsparcia zmniejsza bowiem ryzyko niewypłacalności klientów Banku, co wiązałoby się z utratą przez Bank przychodów w postaci odsetek od kredytów.

W myśl art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy, kredytodawca w sytuacjach określonych ustawą otrzymuje od Funduszu za pośrednictwem Banku Gospodarstwa Krajowego kwoty środków pieniężnych na spłatę zobowiązań kredytobiorcy z tytułu kredytu mieszkaniowego.

W zamian za obligatoryjne uczestnictwo Banku w finansowaniu Funduszu, tj. partycypowanie we wpłatach na Fundusz w proporcji do wielkości posiadanego portfela kredytów mieszkaniowych dla gospodarstw domowych, których opóźnienie w spłacie kapitału lub odsetek przekracza 90 dni, Bank uzyskuje więc dodatkową ochronę nie tylko powierzonych klientom środków pieniężnych w postaci kredytów mieszkaniowych, ale także uzyskuje korzyść w postaci należnych Bankowi odsetek.

Jednocześnie koszty z tytułu obowiązkowych wpłat na rzecz Funduszu nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym pod osób prawnych. Wpłat tych nie można również utożsamić z żadną sytuacją, o której mowa w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, w szczególności:

• art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy, gdyż Fundusz Wsparcia Kredytobiorców stworzony został w drodze ustawy, a nie suwerennej decyzji Banku, zaś norma ta wskazuje, że za koszty uzyskania przychodów nie uważa się odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika;
• art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy, ponieważ przepis ten odnosi się do darowizn i ofiar przekazanych przez podatnika, czyli świadczeń co do zasady dobrowolnych, w przeciwieństwie do obowiązkowego charakteru wpłaty na Fundusz;
• art. 16 ust. 1 pkt 37 ustawy, który to przepis traktuje o składkach na rzecz organizacji, do których przynależność podatnika nie jest obowiązkowa, podczas gdy wydatek ponoszony jest obligatoryjnie.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że wydatek w postaci składki na Fundusz Wsparcia Kredytobiorców stanowi dla Banku koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na marginesie zauważyć należy, że ewentualnie otrzymane przez Wnioskodawcę kwoty, o których mowa w art. 16 ust. 7 ustawy o wsparciu kredytobiorców (), tj. środki Funduszu, które nie zostały użyte lub zarezerwowane na udzielenie wsparcia, zwrócone Wnioskodawcy, stanowić będą dla Banku przychód podatkowy (art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Końcowo odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma tut. Organ zauważa, że rozstrzygnięcie to zostało wydane w indywidualnej sprawie i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu