Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia nieumorzonej wartości zdemontowanego systemu parkingowego do kosztów uzyskania przychodów, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z przepisu art. 15b ust. 6 w zw. z art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT.
2. Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do odpowiedniego podwyższenia wartości początkowej innych systemów parkingowych, do których zostaną ewentualnie dołączone poszczególne elementy zdemontowanego systemu parkingowego.
3. Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów części odsetkowej rat leasingowych, płaconych już po dokonaniu demontażu środka trwałego (tj. systemu parkingowego).

Ad.1

Jak wynika z art. 17f ust. 1 w zw. z art. 16a ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT, w przypadku umów leasingu spełniających warunki określone w art. 17f ust. 1, przedmiot leasingu uznawany jest za środek trwały korzystającego i to korzystający dokonuje od przedmiotu leasingu odpisów amortyzacyjnych. W związku z tym, demontaż systemu parkingowego jest zdarzeniem, które wywołuje skutki na gruncie podatku CIT przede wszystkim po stronie Wnioskodawcy, a więc po stronie podmiotu dokonującego odpisów amortyzacyjnych od systemu parkingowego.

W ocenie Wnioskodawcy, demontaż systemu parkingowego wyklucza możliwość kontynuowania amortyzacji podatkowej tego systemu przez Wnioskodawcę. Wskutek przeprowadzonego demontażu środek trwały, jakim był system parkingowy, przestał bowiem istnieć. Przedmiotowy system utracił zatem cechę kompletności i zdatności do użytku, a więc cechy definiujące środek trwały w rozumieniu ustawy o CIT (patrz - art. 16a ust. 2 pkt 3 w zw. z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT). Ponadto, jak wynika z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, ustawodawca wyklucza możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych postawionych w stan likwidacji. Nie powinno natomiast budzić wątpliwości, iż wskutek przeprowadzonego demontażu system parkingowy został zlikwidowany i przestał istnieć jako odrębny środek trwały.

W świetle powyższych argumentów uznać należy, iż po przeprowadzeniu demontażu systemu parkingowego, Wnioskodawca powinien zaprzestać dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tego środka trwałego. Ponadto, skutki likwidacji środka trwałego zostały także określone w przepisach art. 16 ust. 1 pkt 5 i pkt 6 ustawy o CIT. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Natomiast, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Jak wynika z powyższych uregulowań, ustawa o CIT wyklucza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tej części wartości początkowej likwidowanych środków trwałych, która pokryta została odpisami amortyzacyjnymi. Możliwe jest natomiast zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów tej części wartości początkowej likwidowanych środków trwałych, która nie została pokryta dokonanymi już wcześniej odpisami amortyzacyjnymi, o ile spełnione są następujące warunki:

• likwidacja środka trwałego nie jest skutkiem zmiany rodzaju prowadzonej działalności:
• likwidacja spełnia ogólną definicję kosztów uzyskania przychodów, a więc przeprowadzana jest w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym spełnione są oba powyższe warunki. Demontaż systemu parkingowego nie wiąże się ze zmianą rodzaju działalności Wnioskodawcy, gdyż Wnioskodawca będzie kontynuował świadczenie usług parkingowych w tej samej lokalizacji.

Demontaż dotychczasowego systemu parkingowego ma ponadto służyć zwiększeniu skali prowadzonej działalności oraz poprawie jakości świadczonych usług. W ocenie Wnioskodawcy powinno to przyczynić się do zwiększenia osiąganych przez Wnioskodawcę przychodów. Ponadto, Wnioskodawca zamierza powtórnie wykorzystać elementy zdemontowanego systemu parkingowego (np. poprzez dołączenie ich do innych systemów parkingowych), tak więc te elementy w dalszym ciągu będą wykazywać związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością i osiąganymi z tej działalności przychodami. Nie powinno zatem budzić wątpliwości, że demontaż systemu parkingowego jest działaniem ukierunkowanym na osiągnięcie dodatkowych przychodów i w związku z tym koszty tego demontażu spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższą argumentację, uznać należy, iż wskutek demontażu systemu parkingowego dochodzi do likwidacji tego systemu. Powstała z tego tytułu strata, odpowiadająca nieumorzonej wartości początkowej likwidowanego środka trwałego, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy na podstawie art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 5 i pkt 6 ustawy o CIT.

Należy jednakże zauważyć, iż demontowany system parkingowy nie stanowi własności Wnioskodawcy, lecz wykorzystywany jest na podstawie umowy leasingu finansowego. Na podstawie przedmiotowej umowy, Wnioskodawca zobowiązany będzie do uiszczania rat leasingowych również w okresie następującym po likwidacji systemu parkingowego. W związku z tym, jednorazowe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy nieumorzonej wartości początkowej likwidowanego środka trwałego, skutkowałoby zaliczeniem do kosztów podatkowych wydatków, których Wnioskodawca faktycznie jeszcze nie poniósł. Zdaniem Wnioskodawcy, stanowiłoby to naruszenie przepisów art. 15b, który został wprowadzony do ustawy o CIT z dniem 1.1.2013 r. w celu przeciwdziałania zatorom płatniczym.

Generalnie, przepisy art. 15b zobowiązują podatników do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków udokumentowanych fakturami lub innymi dowodami księgowymi, które nie zostały uregulowane w terminach określonych w tym przepisie. Na mocy art. 15b ust. 6 ustawy o CIT obowiązek korekty kosztów uzyskania przychodów dotyczy również wydatków na środki trwałe i wartości niematerialne i prawne, które odnoszone są w ciężar kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne. Innymi słowy, w przypadku nabycia aktywów trwałych, za które podatnik nie uiścił zapłaty w całości lub w części, odpowiednia część odpisów amortyzacyjnych nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu.

Jak wynika z interpretacji indywidualnych prawa podatkowego, przepisy art. 15b ustawy o CIT mają zastosowanie również w odniesieniu do odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych użytkowanych na podstawie umowy leasingu finansowego. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 29.01.2015 r. (sygn. IBPB 1/2/423-1348/14/AP) wyjaśniono, iż: z uregulowań tych (tj. przepisów art. 15b ustawy o CIT - przypis Wnioskodawcy) wynika oczywisty wniosek, że normy te nie przewidują wyłączenia ich stosowania w odniesieniu do żadnej z kategorii kosztów. Zatem powołane przepisy winny mieć zastosowanie do wszystkich wydatków (ujmowanych w kosztach uzyskania przychodów) wynikających z transakcji dokonywanych pomiędzy przedsiębiorcami. Tym samym, mają również zastosowanie do kosztów podatkowych wynikających z realizacji umów leasingu finansowego. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca ma prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu leasingu pod warunkiem:

1. terminowego regulowania rat leasingowych w części kapitałowej,
2. przewyższenia wartości opłaconych rat leasingowych w części kapitałowej nad sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych.

W przypadku dokonania likwidacji systemu parkingowego będącego przedmiotem leasingu i odpisania w koszty uzyskania przychodów nieumorzonej wartości początkowej tego środka trwałego, dojdzie do sytuacji, w której do kosztów uzyskania przychodów zostanie zaliczona część wartości środka trwałego, która nie została dotychczas uregulowana przez Wnioskodawcę w formie rat leasingowych. W związku z tym, uwzględniając przepis art. 15b ust. 6 w zw. z art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT, Wnioskodawca nie będzie miał prawa do jednorazowego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całej wartości netto zlikwidowanego środka trwałego. Do kosztów będzie mogła zostać zaliczona jedynie ta część wartości netto zlikwidowanego środka trwałego, która została już spłacona przez Wnioskodawcę w formie rat leasingowych (w tym zakresie, istotne znaczenie będzie miała zatem wartość spłaconych przez Wnioskodawcę rat leasingowych w części kapitałowej). Oznacza to w praktyce, że wartość netto zlikwidowanego środka trwałego będzie odnoszona w ciężar kosztów podatkowych stopniowo, a więc w proporcji do dokonanej przez Wnioskodawcę spłaty części kapitałowej rat leasingowych. Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 21.05.2015 r. (sygn. IBPBI/2/4510-228/15/MO), w której stwierdzono m.in: jeżeli wysokość zapłaconych rat leasingowych (części kapitałowych) jest równa lub wyższa od dokonanych odpisów amortyzacyjnych Spółka nie jest zobowiązana do dokonania korekty kosztów. Jeżeli natomiast Spółka zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów kwotę odpisu amortyzacyjnego i kwota ta nie znalazła pokrycia w płatnościach dokonanych na rzecz kontrahenta i nie została uregulowana w terminach odpowiednio 30 dni od daty upływu terminu płatności lub 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, Spółka obowiązana jest do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę tego odpisu amortyzacyjnego.

Reasumując tą część rozważań stwierdzić należy, iż wskutek demontażu systemu parkingowego dojdzie do likwidacji tego środka trwałego. W rezultacie, Wnioskodawca będzie uprawniony - co do zasady - do zaliczenia nieumorzonej wartości środka trwałego do kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ust. 1 pkt 5 i pkt 6 w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Niemniej jednak, z uwagi na fakt, iż zlikwidowany środek trwały użytkowany jest na podstawie umowy leasingu finansowego (która wciąż obowiązuje), zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wartości netto zlikwidowanego środka trwałego będzie mogło nastąpić przy uwzględnieniu ograniczeń wynikających z przepisu art. 15b ust. 6 w zw. z art. 15b ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT.

Ad.2

Odnosząc się do ewentualnego obowiązku Wnioskodawcy podwyższenia wartości początkowej innych środków trwałych (systemów parkingowych), do których potencjalnie mogą zostać dołączone poszczególne elementy zdemontowanego systemu parkingowego, należy odwołać się do przepisów art. 16g ust. 17 w zw. z art. 16g ust. 16 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16g ust. 16 ustawy o CIT, w razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca po odłączeniu, o różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego. Z kolei, przepis art. 16g ust. 17 ustawy o CIT stanowi, że jeżeli odłączona część zostanie następnie przyłączona do innego środka trwałego, w miesiącu połączenia zwiększa się wartość początkową tego innego środka o różnicę, o której mowa w ust. 16.

Jak wynika z powyższych regulacji, ustawa o CIT nakazuje odpowiednie podwyższenie wartości początkowej środka trwałego, do którego dołączane są części składowe lub peryferyjne innego środka trwałego, ale tylko wówczas, gdy dołączona część składowa lub peryferyjna posiada określoną wartość netto (tj. wartość niepokrytą odpisami amortyzacyjnymi). Tymczasem, jak zostało to już wskazane w pierwszej części niniejszego wniosku, wskutek zdemontowania systemu parkingowego, jego nieumorzona wartość zostanie spisana jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ust. 1 pkt 5 i pkt 6 w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT Co prawda, wartość netto tego zlikwidowanego systemu parkingowego będzie podlegała rozliczeniu w kosztach przy uwzględnieniu art. 15b ustawy o CIT. Nie zmienia to jednak faktu, iż wskutek dokonanego demontażu środek trwały (tj. system parkingowy) ulega likwidacji, zaś jego wartość początkowa po likwidacji wynosi zero. W związku z tym, i ewentualne późniejsze wykorzystanie elementów zdemontowanego systemu i dołączenie ich do innego środka trwałego, nie będzie skutkować obowiązkiem podwyższenia wartości początkowej tego innego środka trwałego, gdyż każdy pojedynczy element zdemontowanego systemu nie posiada nieumorzonej wartości początkowej.

Mając zatem na uwadze brzmienie przepisów art. 16g ust. 16 i ust. 17 ustawy o CIT, jak również uwzględniając fakt, iż wartość początkowa zdemontowanego systemu parkingowego (a zatem również i wszystkich jego części składowych) wynosi zero, ewentualne późniejsze dołączenie poszczególnych elementów zdemontowanego systemu do innych środków trwałych, nie będzie skutkować obowiązkiem podwyższenia ich wartości początkowej.

Ad.3

Jak zostało to już wskazane w stanie faktycznym, w związku z demontażem systemu parkingowego, umowa leasingu finansowego, na podstawie której przedmiotowy system był użytkowany przez Wnioskodawcę, nie ulega zmianie ani rozwiązaniu. Oznacza to, iż Wnioskodawca zobowiązany będzie do uiszczania na rzecz finansującego rat leasingowych na dotychczasowych zasadach aż do upływu okresu obowiązywania umowy leasingu. Zdaniem Wnioskodawcy, raty leasingowe płacone na rzecz finansującego po demontażu przedmiotu leasingu będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w części, w jakiej nie stanowią one spłaty wartości początkowej przedmiotu leasingu. Innymi słowy, Wnioskodawca będzie uprawniony zaliczać do kosztów uzyskania przychodów tzw. część odsetkową rat leasingowych, tak jak to robił przed zdemontowaniem systemu parkingowego. Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie potwierdza kilka istotnych argumentów.

Przede wszystkim zauważyć należy, że demontaż systemu parkingowego nie skutkował zmianą lub rozwiązaniem umowy leasingu.

Przeciwnie, po demontażu systemu parkingowego umowa ta obowiązuje w niezmienionym kształcie. Skoro zatem umowa leasingu, spełniająca w momencie jej zawarcia warunki określone w art. 17f ust. 1 ustawy o CIT, w dalszym ciągu obowiązuje, powinna ona również wywoływać na gruncie podatku CIT skutki określone w art. 17f ust. 1 ustawy o CIT.

Ponadto, jak wynika z art. 17f ust. 1 w zw. z art. 17a pkt 1 ustawy o CIT, przedmiotem umowy leasingu finansowego muszą być podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne. Istotą tej formy leasingu (z zastrzeżeniem umów leasingowych zawieranych z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej) jest bowiem uznanie, iż przedmiot leasingu stanowi składnik aktywów trwałych korzystającego i może być przez korzystającego amortyzowany. Z uwagi na fakt, iż to korzystający ponosi koszty amortyzacji, nie ma on jednocześnie prawa zaliczać do kosztów uzyskania przychodów pełnej wartości rat leasingowych, lecz tylko ich część odsetkową (a więc część niestanowiącą spłaty wartości początkowej przedmiotu leasingu). W ostatecznym rozrachunku zatem, koszty amortyzacji przedmiotu leasingu rozpoznane zostają przez korzystającego, zaś część odsetkowa rat leasingowych stanowi odpowiednio przychód należny (dla finansującego) oraz koszt uzyskania przychodów (dla korzystającego).

Mając na uwadze powyższe uwagi wskazać należy, iż demontaż przedmiotu leasingu nie ma żadnego wpływu na możliwość rozliczenia przychodów i kosztów wynikających z tej umowy zgodnie z art. 17f ust. 1 ustawy o CIT, gdyż ostatecznie całość kosztów amortyzacji przedmiotu leasingu została rozpoznana przez korzystającego, tj. przez Wnioskodawcę. W tej sytuacji, odliczenie przez Wnioskodawcę kosztów wynikających z rat leasingowych w innej wysokości aniżeli w części odsetkowej tych rat (np. zaliczenie płaconych rat leasingowych w całości do kosztów uzyskania przychodów) spowodowałoby podwójne odliczenie na gruncie CIT tego samego kosztu.

Jak wynika zatem z powyższej argumentacji, również konstrukcja podatkowej umowy leasingu finansowego potwierdza dopuszczalność zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy części odsetkowej rat leasingowych, płaconych już po demontażu przedmiotu leasingu.

Należy także podkreślić, iż prawa i obowiązki stron umowy leasingu finansowego są ze sobą wzajemnie powiązane, co powoduje, iż z prawem korzystającego do zaliczenia do kosztów podatkowych części odsetkowej rat leasingowych koresponduje obowiązek finansującego do rozpoznania przychodu w tej samej wysokości. Jak zostało to już wyjaśnione, wskutek demontażu przedmiotu leasingu nie doszło do zmiany ani do rozwiązania umowy leasingu. Jeżeli zatem finansujący będzie wykazywał przychody uzyskiwane na podstawie przedmiotowej umowy na dotychczasowych zasadach (a nie ma powodów aby przypuszczać, iż będzie inaczej), to nieracjonalnym byłoby żądanie od korzystającego, aby rozpoznawał koszty wynikające z rat leasingowych w innej wysokości aniżeli finansujący wykazuje przychody.

Nie można ponadto zapominać, iż pomimo zdemontowania systemu parkingowego, poszczególne jego elementy będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej i będą służyć uzyskiwaniu przez Wnioskodawcę przychodów z tej działalności. Nie ma zatem powodów, aby kwestionować dopuszczalność zaliczenia odpowiedniej części rat leasingowych do kosztów uzyskania przychodów, gdyż są to wydatki ponoszone w celu osiągania przychodów. Co więcej, uznanie iż umowa leasingu po zdemontowaniu przedmiotu leasingu nie spełnia już przesłanek określonych w art. 17f ust. 1 ustawy o CIT powodowałoby, iż do umowy tej miałyby zastosowanie przepisy art. 12 - 16 ustawy o CIT, stosowane dla umów najmu i dzierżawy (o czym stanowi art. 171 ustawy o CIT). Zastosowanie w stosunku do rat leasingowych płaconych po demontażu systemu parkingowego przepisów ustawy o CIT odnoszących się do umów najmu i dzierżawy powodowałoby, iż Wnioskodawca miałby prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów pełnej wartości płaconych rat leasingowych. Mając jednak na względzie, że część kapitałowa tych rat leasingowych (a więc część stanowiąca spłatę wartości początkowej środka trwałego) zostałaby już uprzednio rozliczona w kosztach Wnioskodawcy jako strata w likwidowanym środku trwałym, to późniejsze zaliczenie do kosztów raty leasingowej w pełnej wysokości skutkowałoby dwukrotnym rozliczeniem tego samego kosztu. Również zatem z tego powodu należy odrzucić koncepcję zakładającą, iż wskutek likwidacji przedmiotu leasingu przychody i koszty z dotychczasowej umowy leasingu powinny być rozliczane według zasad właściwych dla umowy najmu i dzierżawy.

W świetle przedstawionej argumentacji uznać należy, iż raty leasingowe płacone na rzecz finansującego po demontażu przedmiotu leasingu, będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów jedynie w części odsetkowej, tj. w części, w jakiej nie stanowią one spłaty wartości początkowej przedmiotu leasingu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, w tym zakresie odstąpiono od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie