Temat interpretacji

Czy zastosowano prawidłowe stawki amortyzacyjne?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 22 czerwca 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 28 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie określenia stawki amortyzacyjnej właściwej do amortyzacji wskazanych we wniosku składników majątku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2016 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie określenia stawki amortyzacyjnej właściwej do amortyzacji wskazanych we wniosku składników majątku.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Szpitalem publicznym. W lutym 2016 r. została zakończona i przekazana do użytkowania inwestycja pn. ..., która obejmowała zakres następujących prac:

1. Wykonanie wiaty rozprężalni tlenu w technologii płyty warstwowej na podbudowie kostki brukowej wraz ze stopami fundamentowymi betonowymi. Wartość powyższej wiaty - 21.833,49 zł. Powyższa wiata została wykona z materiałów zakupionych przez Szpital, ale montażu dokonał wykonawca inwestycji.
2. Wykonanie sieci zasilania tlenu medycznego polegającej na montażu urządzeń technologicznych oraz armatury w wykonanej wiacie, demontażu istniejących odcinków przyłącza tlenu i montażu nowych odcinków przyłącza tlenu o większej średnicy przewodów pomiędzy budynkiem rozprężalni, zbiornikiem tlenu, a rozdzielaczem w pawilonie, montaż rurociągów tlenu. Wartość powyższej sieci zasilania tlenu medycznego - 128.803,47 zł. Powyższą sieć wykonał wykonawca, który dokonywał montażu wiaty.

Od marca 2016 r. Wnioskodawca naliczył amortyzację wiaty rozprężalni tlenu oraz sieci zasilania tlenu medycznego. Dla wiaty rozprężalni tlenu zastosował stawkę amortyzacyjną - 2,5% (grupa 1, podgrupa 10, rodzaj 109), natomiast dla sieci zasilania tlenu medycznego - 10% (grupa 2, podgrupa 21, rodzaj 211).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych prawidłowo zastosowano stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5% do wiaty rozprężalni tlenu oraz stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% do sieci zasilania tlenu medycznego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2014r. poz. 851 ze zm.), amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością; maszyny, urządzenia i środki transportu; inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 242 poz. 1622), Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych.

W kwestii amortyzowania wiaty rozprężalni tlenu oraz sieci zasilania tlenu medycznego Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Dokonując szczegółowego podziału budynków i lokali ze względu na ich przeznaczenie, Klasyfikacja Środków Trwałych w podgrupie 10 - Budynki niemieszkalne i w rodzaju 109 - Pozostałe budynki niemieszkalne wskazuje, że rodzaj ten obejmuje m.in. budynki niemieszkalne, gdzie indziej niesklasyfikowane. Stawka amortyzacyjna w rodzaju 109 budynki niemieszkalne, gdzie indziej niesklasyfikowane wynosi 2,5%. W przekonaniu Wnioskodawcy wiata rozprężalni tlenu stanowi pozostały budynek niemieszkalny, gdzie indziej niesklasyfikowany, winna być amortyzowana przyporządkowaną dla tego rodzaju środków trwałych stawką 2,5%. Natomiast dokonując klasyfikacji rurociągów, linii telekomunikacyjnych i elektroenergetycznych ze względu na ich przeznaczenie, Klasyfikacja Środków Trwałych w podgrupie 21 - Rurociągi, linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne i w rodzaju 211 - Rurociągi sieci rozdzielczej oraz linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, rozdzielcze wskazuje, że rodzaj ten obejmuje m.in. przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych. Stawka amortyzacyjna w rodzaju 211, w tym przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych - 10%. W przekonaniu Wnioskodawcy sieć zasilania tlenu medycznego winna być amortyzowana przyporządkowaną dla tego rodzaju środków trwałych stawką 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zaznaczyć przy tym należy, że kwestie właściwej klasyfikacji środków trwałych zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. W myśl art. 16f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym. Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

1. pod poz. 01 dla środków trwałych podgrupy 10 - Budynki niemieszkalne, stawka amortyzacyjna została określona w wysokości 2,5%,
2. pod poz. 02 dla środków trwałych rodzaju 211 Przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych, stawka amortyzacyjna została określona w wysokości 10%.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawca jest Szpitalem publicznym. W lutym 2016 r. zakończono i przekazano do użytkowania inwestycję pn. ..., która obejmowała wykonanie opisanych we wniosku wiaty rozprężalni tlenu oraz sieci zasilania tlenu medycznego. Od marca 2016 r. Wnioskodawca rozpoczął amortyzację ww. składników majątku. Dla wiaty rozprężalni tlenu zaliczonej do rodzaju 109 KŚT zastosował stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%, a dla sieci zasilania tlenu medycznego zaliczonej do rodzaju 211 KŚT stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że jeżeli w istocie w świetle odrębnych przepisów, nie będących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, wskazana we wniosku a oparta o KŚT klasyfikacja ww. środków trwałych jest prawidłowa, to do ich amortyzacji zastosowano właściwe stawki amortyzacyjne.

Zaznaczyć przy tym należy, że ustaleń w ww. zakresie, tj. zaliczenia składnika majątku do odpowiedniej grupy KŚT, dokonuje sam podatnik. Powyższe wynika z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz.Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. W razie wątpliwości zainteresowany może zwrócić się o wydanie opinii do Ośrodka Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego w Łodzi. Opinie wydawane są na wniosek zainteresowanego podmiotu.

Mając na względzie powyższe, należy zauważyć, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy na podstawie ww. rozporządzenia, przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego. Zauważyć jednak należy, że zarówno przepisy ww. ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji. Z uwagi na powyższe, tut. Organ nie odniósł się do kwestii prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji wskazanych we wniosku środków trwałych na gruncie ww. KŚT.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko Wnioskodawcy, z ww. zastrzeżeniem, uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że stosownie do zadanego pytania wyznaczającego zakres rozpatrzenia wniosku przedmiotem niniejszej interpretacji była wyłącznie kwestia dot. określenia stawki amortyzacyjnej właściwej do amortyzacji wskazanych we wniosku składników majątku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach