Temat interpretacji

Podatek dochodowy od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz zwolnienia przedmiotowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 lutego 2015 r. (data wpływu 6 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz zwolnienia przedmiotowego w części dotyczącej:

• pytania nr 1 jest prawidłowe,
• pytania nr 2 jest bezprzedmiotowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z 20 kwietnia 2015 r. (data wpływu 22 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, jest samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej, świadczącym usługi medyczne zgodnie z ustawą z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej oraz ustawą z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Wnioskodawca jest zobowiązany do udzielania świadczeń pacjentom w stanach nagłych, wymagających natychmiastowego leczenia ze względu na zagrożenie zdrowia i życia.

W dniu 18 lipca 2014 r. ostatecznie zakończyło się postępowanie przed Wojewódzką Komisją ds. Orzekania o Zdarzeniach Medycznych, o której mowa w art. 67e ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Po przeprowadzeniu postępowania Komisja orzekła, iż Wnioskodawca zobowiązany jest do wypłaty kwoty 100.000 zł (słowem: sto tysięcy złotych) tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia, nie określając precyzyjnie proporcji jaka przypadać ma na odszkodowanie, a jaka na zadośćuczynienie. Powyższe orzeczenie zapadło w związku z ewidentnym uchybieniem procedur formalnych przez Wnioskodawcę, tj. uchybienie terminowi do ustosunkowania się do zarzutów pacjenta, uchybienie terminowi do wniesienia środka odwoławczego od rozstrzygnięcia Komisji.

W piśmie z 20 kwietnia 2015 r. (data wpływu 22 kwietnia 2015 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia wniosku, Wnioskodawca wskazał co następuje.

Wnioskodawca zobowiązany jest do wypłacenia odszkodowania i zadośćuczynienia w łącznej kwocie 100.000 zł na podstawie prawomocnego orzeczenia Wojewódzkiej Komisji ds. Orzekania o Zdarzeniach Medycznych, o której mowa w art. 67e ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta w wyniku zdarzenia medycznego będącego następstwem świadczenia zdrowotnego na rzecz pacjenta.

Odszkodowanie i zadośćuczynienie zostało wypłacone w związku ze zdarzeniem medycznym. Definicja zdarzenia medycznego uregulowana w art. 67a ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta dotyczy: zakażenia pacjenta biologicznym czynnikiem chorobotwórczym, uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia pacjenta albo śmierci pacjenta będącego następstwem niezgodnych z aktualną wiedzą medyczną: diagnozy, jeżeli spowodowała ona niewłaściwe leczenie albo opóźniła właściwe leczenie, przyczyniając się do rozwoju choroby, leczenia, w tym wykonania zabiegu operacyjnego, zastosowania produktu leczniczego lub wyrobu medycznego. Ponadto swoim zakresem obejmuje zdarzenia medyczne będące następstwem udzielania świadczeń zdrowotnych w szpitalu w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej. Słowniczek ustawy o prawach pacjenta w art. 3 ust. 1 pkt 6 przesądza, że pojęcie świadczenie zdrowotne użyte na gruncie tej ustawy oznacza świadczenie zdrowotne w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy o działalności leczniczej, które z kolei brzmi, że świadczenie zdrowotne działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania.

Wnioskodawca zobowiązany jest to wypłaty odszkodowania i zadośćuczynienia w związku z prawomocnym orzeczeniem Komisji nawet wówczas, tak jak w przypadku Wnioskodawcy, przy uchybieniu procedur formalnych art. 67k ust. 3 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Jak już wcześniej zaznaczono, powyższe orzeczenie w przypadku Wnioskodawcy zapadło w związku z ewidentnym uchybieniem procedur formalnych przez Wnioskodawcę, tj. uchybienie terminowi do ustosunkowania się do zarzutów pacjenta, uchybienie terminowi do wniesienia środka odwoławczego od rozstrzygnięcia Komisji.

Jednocześnie mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca podtrzymuje swoje stanowisko zawarte we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji w szczególności, że skoro w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca celowo używa pojęć towar czy usługa, a nie posługuje się pojęciem świadczenia, to oznacza to, iż nie można traktować sposobu postępowania szpitala w opisanym przez niego stanie faktycznym jako działalności o charakterze usługowym. W konsekwencji Sąd uznał, że zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w kontekście przedmiotowego odszkodowania jest niewłaściwe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy odszkodowania i zadośćuczynienie stwierdzone prawomocną decyzją Wojewódzkiej Komisji ds. Orzekania o Zdarzeniach Medycznych może stanowić koszt uzyskania przychodu...
2. Czy w przypadku niezaliczenia do kosztów uzyskania przychodu ww. wydatków, mogą być zaliczone jako wydatek związany ze statutową działalnością Wnioskodawcy (działalność lecznicza) i jako taki korzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Stanowisko Wnioskodawcy.

Komisje do Spraw orzekania o zdarzeniach medycznych dalej: Komisje, mają rozpoznawać sprawy dotyczące zdarzenia medycznego w znaczeniu przyjętym w ustawie o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Zdarzeniem medycznym określa się: zakażanie pacjenta biologicznym czynnikiem chorobotwórczym, uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia pacjenta albo śmierci pacjenta będącego następstwem niezgodnych z aktualną wiedzą medyczną:

1. diagnozy, jeżeli spowodowała ona niewłaściwe leczenie albo opóźniła właściwe leczenie, przyczyniając się do rozwoju choroby;
2. leczenia, w tym wykonania zabiegu operacyjnego;
3. zastosowania produktu leczniczego lub wyrobu medycznego.

Ogólnym kryterium decydującym o możliwości powstania odpowiedzialności szpitala jest wystąpienie określonego uszczerbku (jak rozstrój zdrowia, uszczerbek ciała, zakażenie, śmierć) na skutek tylko takich decyzji, które są niezgodne z aktualną wiedzą medyczną. Komisja jest organem quasi-sądowym, od jej orzeczeń nie można odwołać się do Sądu. Ustalanie odszkodowania i zadośćuczynienia w przypadku zdarzeń medycznych przewidziane ustawą o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta ma zastosowanie jedynie do przypadków, które wydarzyły się w szpitalu w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 9 i 11 ustawy o działalności leczniczej.

Przepisy regulujące tryb pozasądowego dochodzenia odszkodowania i zadośćuczynienia przed Komisją nie znajdują ponadto zastosowania, gdy pacjent poniósł szkodę w szpitalu, ale:

1. poniósł szkodę w związku z naruszeniem przysługujących mu praw, roszczenia o zadośćuczynienie za naruszenie praw pacjenta powinny być wówczas dochodzone autonomicznie, w ramach systemu sądowego;
2. od początku zdecyduje się na dochodzenie roszczeń na zasadach ogólnych określonych w kodeksie cywilnym;
3. odrzuci kwotę zaproponowaną przez ubezpieczyciela po postępowaniu przeprowadzonym przez wojewódzką komisję, wówczas pacjent może wystąpić na drogę powództwa cywilnego, ustawodawca wykluczy postępowanie sądowe jedynie w razie przyjęcia proponowanego odszkodowania i zadośćuczynienia (art. 67k ust. 6 o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta).

Szpital został zobowiązany do pokrycia na rzecz pacjenta kwoty łączna 100.000 zł na którą składa się odszkodowanie i zadośćuczynienie.

Zatem w świetle powołanych powyżej uregulowań prawnych oraz przedstawionego stanu faktycznego należy uznać, iż każdy poniesiony przez podatnika wydatek należy oceniać indywidualnie.

Ponadto kwota zadośćuczynienia może zostać zaliczona podobnie jak ww. wydatki do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie zaznaczyć należy, że Wnioskodawca jako podmiot, którego podstawowym celem statutowym jest ochrona zdrowia, posiada możliwość korzystania ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dlatego też wydatki związane z pokryciem na rzecz pacjenta kosztów zadośćuczynienia, będą miały wpływ na kształtowanie wysokości dochodu wolnego od opodatkowania.

Mając na uwadze treść art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wskazać w tym miejscu należy, iż ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów ściśle określone wydatki.

I tak, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy stanowi z kolei, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar, opłat i odszkodowań oraz odsetek od tych zobowiązań z tytułu: nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska, niewykonania nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy.

Natomiast w myśl art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów zostały kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Powyższy przepis wyłącza więc z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania z tytułów wymienionych w ustawie, takich jak: wady dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług, zwłoka w dostarczeniu towaru wolnego od wad, zwłoka w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Jednocześnie Wnioskodawca podziela pogląd, który wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 8 listopada 2012 r. sygn. akt I SA/Po 501/12, że skoro w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca celowo używa pojęć towar czy usługa, a nie posługuje się pojęciem świadczenia, to oznacza to, iż nie można traktować sposobu postępowania Szpitala w opisanym przez Niego stanie faktycznym jako działalności o charakterze usługowym. W konsekwencji Sąd uznał, że zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w kontekście przedmiotowego odszkodowania jest niewłaściwe.

Ponadto jak słusznie zauważył Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji nr IBPBI/2/423-915/13/BG z 22 października 2013 r., że Wnioskodawca jako podmiot, którego podstawowym celem statutowym jest ochrona zdrowia, posiada możliwość korzystania ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z tym, przedmiotowy wydatek będzie miał wpływ na kształtowanie wysokości dochodu wolnego od opodatkowania.

Podsumowując opisany we wniosku stan faktyczny oraz treść powołanych wyżej przepisów, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca na zasadzie ryzyka ponosi odpowiedzialność za szkody spowodowane działalnością personelu medycznego, tym samym koszty związane z wypłatą orzeczonego odszkodowania, zadośćuczynienia mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe w zakresie pytania nr 1,
• bezprzedmiotowe w zakresie pytania nr 2.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ().

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zobowiązany został do wypłacenia odszkodowania i zadośćuczynienia w łącznej kwocie 100.000 zł na podstawie prawomocnego orzeczenia Wojewódzkiej Komisji ds. Orzekania o Zdarzeniach Medycznych, o której mowa w art. 67e ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta w wyniku zdarzenia medycznego będącego następstwem świadczenia zdrowotnego na rzecz pacjenta.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia kwalifikacji podatkowej ww. wydatku.

Dokonując rozstrzygnięcia na gruncie analizowanej sprawy, należy w pierwszej kolejności ocenić, czy odszkodowanie i zadośćuczynienie, o których stanowi wniosek nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy.

Z kolei art. 16 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar, opłat i odszkodowań oraz odsetek od tych zobowiązań z tytułu:

1. nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska,
2. niewykonania nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy.

Natomiast w myśl art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, z kosztów uzyskania przychodów ustawodawca wyłączył kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Jako że co zostało wykazane powyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują bezpośredniego wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu wypłaty odszkodowania i zadośćuczynienia na rzecz pacjenta w związku ze zdarzeniem medycznym, zasadnicze znaczenie dla dokonania oceny możliwości zaliczenia określonego przez Wnioskodawcę wydatku do kosztów uzyskania przychodu będzie miało określenie, czy jest on ponoszony w celu osiągnięcia przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, co wynika wprost z normy art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że w kontekście niniejszej sprawy istotne znaczenie mają także uregulowania ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2012 r., poz. 159, z późn. zm.).

I tak, zgodnie z art. 67a ust. 1 ww. ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do zakażenia pacjenta biologicznym czynnikiem chorobotwórczym, uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia pacjenta albo śmierci pacjenta będącego następstwem niezgodnych z aktualną wiedzą medyczną:

1. diagnozy, jeżeli spowodowała ona niewłaściwe leczenie albo opóźniła właściwe leczenie, przyczyniając się do rozwoju choroby,
2. leczenia, w tym wykonania zabiegu operacyjnego,
3. zastosowania produktu leczniczego lub wyrobu medycznego

zwanego dalej zdarzeniem medycznym.

Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do zdarzeń medycznych będących następstwem udzielania świadczeń zdrowotnych w szpitalu w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej (art. 67a ust. 2 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta).

W myśl art. 67k ust. 1 ww. ustawy, w zakresie uregulowanym niniejszą ustawą ubezpieczyciel jest związany orzeczeniem wojewódzkiej komisji.

Ubezpieczyciel, za pośrednictwem wojewódzkiej komisji, w terminie 30 dni od dnia:

1. otrzymania zawiadomienia określonego w art. 67j ust. 9,
2. doręczenia orzeczenia wojewódzkiej komisji o zdarzeniu medycznym wydanego w wyniku złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy

przedstawia podmiotowi składającemu wniosek propozycję odszkodowania i zadośćuczynienia. Propozycja nie może być wyższa niż maksymalna wysokość odszkodowania i zadośćuczynienia określona w ust. 7 (art. 67k ust. 2 powyższej ustawy).

Jak wynika z treści art. 67k ust. 3 ww. ustawy, w przypadku gdy ubezpieczyciel nie przedstawi w terminie, o którym mowa w ust. 2, propozycji odszkodowania i zadośćuczynienia, ubezpieczyciel jest obowiązany do ich wypłaty w wysokości określonej we wniosku, nie wyższej niż określona w ust. 7.

Przepis art. 67k ust. 7 pkt 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta stanowi, że maksymalna wysokość świadczenia (odszkodowania i zadośćuczynienia) z tytułu jednego zdarzenia medycznego w odniesieniu do jednego pacjenta w przypadku zakażenia, uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia pacjenta wynosi 100 000 zł.

W świetle powyższego, wydatek związany z wypłatą odszkodowania i zadośćuczynienia należy zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy, jako koszt związany funkcjonalnie z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością leczniczą, gdzie decydujące znaczenie będzie miał związek poniesionych wydatków z zachowaniem źródła przychodów wydatek tego typu wpisany jest bowiem w ryzyko prowadzenia tego rodzaju działalności.

Podsumowując, koszty odszkodowania i zadośćuczynienia w łącznej kwocie 100.000 zł, mające związek ze zdarzeniem medycznym, wypłacone na rzecz pacjenta na podstawie prawomocnego orzeczenia Wojewódzkiej Komisji ds. Orzekania o Zdarzeniach Medycznych, stanowią koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym stanie rzeczy, pytanie nr 2 odnoszące się do kwestii ustalenia, czy w przypadku niezaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatku na odszkodowanie i zadośćuczynienie, wydatek ten może stanowić wydatek związany ze statutową działalnością Wnioskodawcy (działalność lecznicza) i jako taki korzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stało się bezprzedmiotowe.

Ustosunkowując się do powołanego w treści wniosku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego należy stwierdzić, że nie może ono wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Z kolei, w odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, należy stwierdzić, że jest ona rozstrzygnięciem wydanym w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się odnoszącym, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu