Temat interpretacji

W sytuacji, gdy Spółka nie jest w stanie udowodnić służbowego charakteru wydatków, tj. że wydatki poniesione zostały w celu uzyskania przychodów, zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie będą stanowiły one kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 13.03.2013 r. (data wpływu 02.04.2013r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości kwalifikacji poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02.04.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości kwalifikacji poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Prezes Zarządu, zatrudniony na podstawie kontraktu menedżerskiego, na podstawie kontraktu ze Spółką korzysta ze sprzętu należącego do firmy: samochodu, telefonu i komputera. Składniki majątku przedsiębiorstwa wykorzystywane są do celów służbowych i mają ułatwić menedżerowi zarządzanie i kierowanie przedsiębiorstwem, które świadczy usługi medyczne w wielu placówkach na terenie kraju.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy korzystanie ze sprzętu należącego do firmy przez osobę zatrudnioną na podstawie kontraktu menedżerskiego, w celach służbowych mających ułatwić jej zarządzanie i kierowanie przedsiębiorstwem, tj. samochodu, telefonu i komputera oraz związane z tym koszty: serwisu, ubezpieczenia, paliw i parkowania:

1. jest kosztem funkcjonowania podmiotu gospodarczego...
2. czy opodatkowanym przychodem dla menedżera...

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej są zagadnienia dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych, tj. pytanie nr 1.

W części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych tj. pytania nr 2 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Spółka stoi na stanowisku, że korzystanie ze sprzętu należącego do firmy przez osobę zatrudnioną na podstawie kontraktu menedżerskiego w celach służbowych mających ułatwić jej zarządzanie i kierowanie przedsiębiorstwem, tj. samochodu, telefonu i komputera oraz związane z tym koszty: serwisu, ubezpieczenia, paliw i parkowania:

• jest kosztem funkcjonowania podmiotu gospodarczego i nie skutkuje powstaniem opodatkowanego przychodu dla menedżera.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości kwalifikacji poniesionych wydatków do kosztów podatkowych uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zmianami), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Gramatyczna wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny, co wiąże się z koniecznością każdorazowej indywidualnej oceny prawnej poniesionego przez podatnika wydatku. Wyjątkiem będzie jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu. Kosztem uzyskania przychodów będą zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Zauważyć należy, iż zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w przywołanym art. 15 ust. 1 nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Najwłaściwsza i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Zatem, z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy wynika, iż by wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszty uzyskania przychodu, muszą być one poniesione w sposób celowy. Podatnik podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, powinien być przeświadczony o racjonalności z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Co więcej, dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwie udokumentowanie. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Mocą art. 9 ust. 1 nakłada ona jednak na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (), przy czym odrębnymi przepisami dotyczącymi prowadzenia ewidencji rachunkowej są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 330).

Obowiązkiem podatników, jest więc wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Dowody zgromadzone przez podatnika powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo skutkowego pomiędzy kosztami a przychodami Spółki. O związku takim można mówić, gdy wydatek bezpośrednio wpływa na osiągnięcie konkretnego przychodu. Nie zawsze jednak poniesiony wydatek, choć pozostaje niewątpliwie w związku z prowadzoną działalnością, można powiązać z konkretnym przychodem. Istnieją bowiem wydatki, które tylko pośrednio pozostają w związku gospodarczym z przychodem.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca ponosi koszty na rzecz podmiotu zarządzającego. Koszty te związane są z udostępnieniem Prezesowi Zarządu, zatrudnionego na podstawie kontraktu menedżerskiego, samochodu, telefonu i komputera. Składniki majątku przedsiębiorstwa wykorzystywane są do celów służbowych i mają ułatwić menedżerowi zarządzanie i kierowanie przedsiębiorstwem, które świadczy usługi medyczne w wielu placówkach na terenie kraju.

W ocenie tutejszego organu, niezbędne dla funkcjonowania każdego przedsiębiorcy jest prowadzenie w odpowiedni sposób jego spraw (zarządzanie). Tak więc logiczne jest, iż dla efektywnego działania, Spółka w sytuacji gdy uzna to za konieczne zleca zarządzanie osobom posiadającym odpowiednie kwalifikacje w tym zakresie.

Wobec powyższego, w świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy stwierdzić, iż wydatki na korzystanie ze sprzętu należącego do Spółki przez osobę zatrudnioną na podstawie kontraktu menedżerskiego, w celach służbowych mających ułatwić jej zarządzanie i kierowanie przedsiębiorstwem, tj. samochodu, telefonu i komputera oraz związane z tym koszty: serwisu, ubezpieczenia, paliw i parkowania, stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki, jeżeli może ona udowodnić na podstawie zgromadzonych dokumentów służbowy charakter korzystania z tych środków. Obowiązkiem podatników bowiem, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów w oparciu o zgromadzone dowody jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu (zabezpieczeniem źródła).

Nadmienić jednak trzeba, iż w sytuacji, gdy Spółka nie jest w stanie udowodnić służbowego charakteru wydatków, tj. że wydatki poniesione zostały w celu uzyskania przychodów, zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie będą stanowiły one kosztów uzyskania przychodów.

Koszty udostępnienia m.in. samochodu czy też telefonu podmiotowi zarządzającemu na cele inne niż zarządzanie Spółką nie stanowią bowiem wydatków związanych z jej działalnością i nie wykazują związku przyczynowo skutkowego z osiąganym przez nią przychodem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 322 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie