Temat interpretacji

Czy istnieje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów aktywów w postaci listy klientów, listy dostawców, listów warunków handlowych oraz listy realizowanych inwestycji, stosownie do przepisu art. 16b ust. 1 pkt. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawych w związku z art. 15 ust 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez pełnomocnika , przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2012 r. (data wpływu 8 czerwca 2012 r.), uzupełnionym pismem z 10 sierpnia 2012 r. (data wpływu 17 sierpnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wynagrodzenia z tytułu nabycia: know-how firmy tzw. nietechnicznego (pytanie nr 3 i nr 4) jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wynagrodzenia z tytułu nabycia: know-how firmy tzw. nietechnicznego.

Z uwagi na braki ww. wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ((t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), pismem z dnia 3 sierpnia 2012 r., Nr IPTPB2/443-498/12-2/JN, IPTPB3/423-2082/12-2/GG, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia go bez rozpatrzenia.

Przedmiotowe wezwanie zostało skutecznie doręczone w dniu 10 sierpnia 2012 r.

W dniu 17 sierpnia 2012 r. do tut. Organu wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Spółka wykonuje działalność gospodarczą prowadząc handel hurtowy oraz dystrybucję urządzeń i osprzętu elektrycznego. Spółka zamierza dokonać zakupu działalności handlowej innej spółki (dalej jako: Firma) poprzez: zakup know-how firmy, przejęcie pracowników firmy, zatrudnienie kadry zarządzającej, zakup rotujących towarów handlowych, dostęp do baz danych klientów, towarów, dostawców, dostęp do znaczących umów, przejęcie umowy najmu lokalizacji, zakup niezbędnego wyposażenia oddziału. Wynagrodzenie za zakup know-how firmy będzie płatne po spełnieniu następujących warunków: podpisanie umowy o współpracy pomiędzy Spółką oraz Firmą, podpisanie umów o pracę z pracownikami Firmy, podpisanie umowy najmu nieruchomości.

W zakres know-how wchodzić będzie; lista klientów oraz osoby kontaktowe, lista dostawców oraz osoby kontaktowe, lista warunków handlowych z klientami, lista warunków handlowych z dostawcami oraz lista realizowanych inwestycji przez klientów.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca doprecyzował przedstawione zdarzenie przyszłe, tj. podał, iż jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, nabycie know-how nastąpi od kontrahenta polskiego, a dokonany zakup będzie wykorzystany do czynności opodatkowanych. Wydatek na nabycie know-how zostanie zakwalifikowany i ujęty w księgach rachunkowych jako wartość niematerialna i prawna, a następnie będzie amortyzowany jako koszt uzyskania przychodów przez okres dwóch lat.

W uzupełnieniu wniosku w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych Wnioskodawca stwierdził, iż wydatek na nabycie know-how zostanie zakwalifikowany i ujęty w księgach rachunkowych jako wartość niematerialna i prawna, a następnie będzie amortyzowany jako koszt uzyskania przychodów przez okres dwóch lat. Ponadto wyjaśnił, iż w przedmiotowym wniosku mamy do czynienia z dwoma zdarzeniami przyszłymi.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy przekazanie know-how należy opodatkować stawką 23%...

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca doprecyzował pytania nr 3 i nr 4 następująco:

Odnośnie pytania nr 3 Wnioskodawca wyjaśnia, iż pyta o możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów aktywów w postaci listy klientów, listy dostawców, listów warunków handlowych oraz listy realizowanych inwestycji...

Odnośnie pytania nr 3 i 4 Wnioskodawca pyta o możliwość zastosowania przepisu art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawych w związku z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi odpowiedź na pytanie nr 3 i nr 4 wniosku, natomiast w pozostałym zakresie zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje znaczenia tego terminu ale wskazuje pośrednio, że know-how dotyczy: informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.); informacji związanych ze z zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (art. 16b ust. 1 pkt 7 powołanej ustawy).

Z umowy nabycia praw określanych jako know-how wynika upoważnienie do korzystania z określanych praw podmiotowych. Jedna a ze stron (przekazujący, dostawca, udzielający) zobowiązuje się do przekazania drugiej (zamawiającemu, odbiorcy) wiedzy technicznej lub organizacyjnej, handlowej lub naukowej o charakterze poufnym albo tajnym, bezpośrednio użytecznej w działalności gospodarczej w zakresie określonym w umowie.

Z szerokiej definicji know-how można wyodrębnić kategorię know-how technicznego, związanego z patentami i projektami wynalazczym i oraz know-how nietechnicznego, obejmującego informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym, przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa kupującego.

Zdaniem Spółki w przedstawionej sytuacji należy przyjąć, że dojdzie do zakupu know-how nietechnicznego, którego przedmiotem są informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym oraz handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa Spółki. Zakupiona wiedza będzie służyć usprawnieniu organizacji i zbytu w handlu na danym rynku, który jest ściśle związany z działalnością przedsiębiorstwa Spółki.

Spółka uważa, że w rozważanej sytuacji dojdzie do sprzedaży know-how, zatem nabyte prawa własności do wiedzy handlowej związanej z określonym rynkiem, należy uznać na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartości niematerialne i amortyzować na warunkach określonych w art. 16b ust. 1 pkt 7 powołanej ustawy.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 7 ww. ustawy - amortyzacji podlega nabyta, nadająca się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywana przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Know-how nie ma odpowiednika w języku polskim, dlatego w celu pełnego zdefiniowania tego pojęcia posłużyć się należy regulacjami międzynarodowymi oraz orzecznictwem sądów administracyjnych. W prawie wspólnotowym definicja know-how znajduje się np. w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 772/2004 z 7 kwietnia 2004 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii (Dz. U. UE. L 123 z 27 kwietnia 2004 r.). Przyjęta definicja określa know-how jako pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczeń i badań, które są niejawne (nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne), istotne (ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową) zidentyfikowane (opisane w wystarczająco zrozumiały sposób). Definicje międzynarodowe są brane pod uwagę także przy wykładni przepisów podatkowych związanych z know-how stosowaną przez sądy administracyjne.

W zakresie pojęcia umowy know-how NSA w wyroku z dnia 9 lipca 1996 r. (sygn. akt SA/Łd 556/96) stwierdził, że do niewątpliwych cech umowy know-how należy przekazanie tajemnicy receptury lub informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem technicznym lub naukowym. Natomiast co do definicji know-how w wyroku z dnia 31 lipca 2003 r. (sygn. akt III SA 1661/01) NSA określił, że know-how jest to zespół informacji poufnych, istotnych i zidentyfikowanych we właściwej formie. W ocenie sądu termin poufny oznacza, że przedmiot umowy nie jest powszechnie dostępny i znany. Termin istotny oznacza, że informacje są ważne i niebanalne, zaś termin zidentyfikowany oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności.

Podstawowym warunkiem uznania danej wiedzy za know-how jest jej opisanie i utrwalenie. W praktyce oznacza to, że know-how powinno być przekazywane w formie materialnej, np. w formie schematów, planów, receptur, wzorów itp., zawierających tryb postępowania prowadzący do wytworzenia produktu końcowego. Know-how musi być możliwe do zidentyfikowania, powinno być zatem opisane w umowie licencyjnej bądź zarejestrowane w innej stosownej formie.

W wyroku z dnia 20 września 2005 r. NSA (sygn. akt FSK 2077/04) określił, że nośnik informacji praktycznych typu know-how należy traktować wyłącznie w kategoriach procesowych, to znaczy dowodowych, a nie materialnoprawnych. Dla podatników takie stanowisko oznacza, że ujęcie w kosztach uzyskania przychodów zakupu know-how wymaga posiadania dokumentów pozwalających na zidentyfikowanie wartości niematerialnej jako know-how. Człowiek i zdobyta przez niego wiedza nie mogą stanowić nośnika know-how.

W ocenie Spółki w opisanym przypadku dojdzie do zakupu know-how, który Spółka będzie mogła zaliczać do kosztów uzyskania przychodów i amortyzować.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca doprecyzował także własne stanowisko w przedmiotowej sprawie, tj. podniesiono, iż wynagrodzenie za nabycie know-how powinno być odnoszone w koszty uzyskania przychodów systematycznie w postaci odpisów amortyzacyjnych na podstawie art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca postanowił bowiem w treści art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na fakt, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Wykluczając możliwość jednorazowego uznania wydatku na nabycie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej za koszt uzyskania przychodu, ustawodawca kierował się zasadą współmierności kosztów i przychodów podatkowych. W innym bowiem przypadku jednorazowe uznanie wydatku za koszty uzyskania przychodów pozwalałoby podatnikom w skrajnych przypadkach przy dużych wydatkach inwestycyjnych, na wykazywanie przez kilka lat podatkowych wyższych kosztów nad przychodami podatkowymi.

W myśl natomiast art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

• maszyny, urządzenia i środki transportu,

• inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepis art. 16b ust. 1 cytowanej powyżej ustawy stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how),

-oprzewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższego przepisu wynika, iż wartością podlegającą amortyzacji jest m.in. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).

Informacje mogą być uznane za know-how jeżeli:

• stanowią dobro niematerialne występujące w postaci wiedzy, zebranych doświadczeń, danych z kluczami ich zastosowań, pozwalające na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego,

• można je przeliczyć na rzeczywistą wartość materialną,

• powinny być zdobyte w ramach wypracowanego doświadczenia oraz mieć charakter poufny i istotny,

• powinna być to wiedza zidentyfikowana, utrwalona we właściwy sposób i dająca się przekazać.

Natomiast w art. 16c tej ustawy wymieniono enumeratywnie składniki majątku (środki trwałe i wartości niematerialne i prawne), które amortyzacji nie podlegają, tj.:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

-zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż aby wymienione w art. 16a i 16b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku (środki trwałe i wartości niematerialne i prawne) podlegały amortyzacji podatkowej, powinny spełniać następujące warunki:

• stanowić muszą własność lub współwłasność podatnika (środki trwałe),

• powinny być nabyte i nadawać się do gospodarczego wykorzystania (wartości niematerialne i prawne),

• przewidywany okres ich używania powinien być dłuższy niż rok,

• powinny być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca - Spółka wykonuje działalność gospodarczą prowadząc handel hurtowy oraz dystrybucję urządzeń i osprzętu elektrycznego. Spółka zamierza dokonać zakup działalności handlowe; innej spółki (dalej jako: Firma) poprzez: zakup know-how firmy, przejęcie pracowników firmy, zatrudnienie kadry zarządzającej, zakup rotujących towarów handlowych, dostęp do baz danych klientów, towarów, dostawców, dostęp do znaczących umów, przejęcie umowy najmu lokalizacji, zakup niezbędnego wyposażenia oddziału. Wynagrodzenie za zakup know-how firmy będzie płatne po spełnieniu następujących warunków: podpisanie umowy o współpracy pomiędzy Spółką oraz Firmą, podpisanie umów o pracę z pracownikami Firmy, podpisanie umowy najmu nieruchomości.

W zakres know-how wchodzić będzie; lista klientów oraz osoby kontaktowe, lista dostawców oraz osoby kontaktowe, lista warunków handlowych z klientami, lista warunków handlowych z dostawcami oraz lista realizowanych inwestycji przez klientów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje znaczenia terminu know- how. Wskazuje jednak pośrednio, że know how dotyczy:

• informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej ( art. 21 ust. 1 ww. ustawy);

• informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej ( art. 16b ust. 1 pkt 7 powołanej ustawy).

Termin know-how oznacza zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. Know-how składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie know-how obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno-organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym.

Z szerokiej definicji know-how można zatem wyodrębnić kategorię know-how technicznego oraz know-how nietechnicznego, obejmującego wiedzę organizacyjną lub handlową przydatną nie tylko w procesie produkcji.

Know-how techniczne jest pojęciem zbliżonym do projektów wynalazczych. Należą tu wszelkie kategorie rozwiązań technicznych, łącznie z wynalazkami, którym przysługuje zdolność patentowa. Za przedmiot know-how można uznawać również doświadczenia techniczno-organizacyjne dotyczące wynalazków i wzorów użytkowych, jeżeli ze względu na brak którejkolwiek przesłanki zdolności patentowej albo zdolności rejestracyjnej nie są ani wynalazkami, ani wzorami użytkowymi, ani projektami racjonalizatorskimi w rozumieniu przepisów o prawie własności przemysłowej, a przedstawiają jednak znaczną wartość ekonomiczną i użyteczną.

Przedmiotem know-how nietechnicznego są z kolei informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa (np. projekty, informacje usprawniające organizację i zbyt w handlu).

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym przyjmuje się, że know-how nietechniczne obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu. Zdaniem sądów administracyjnych cechy know-how technicznego odnoszą się także do know-how nietechnicznego. Według stanowiska sądów administracyjnych powyższe cechy należy rozumieć następująco:

• cecha poufności powoduje, że know-how mogą stanowić jedynie informacje, które nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane, czy też łatwo dostępne. Przesłanka ta nie musi oznaczać wymogu bezwzględnej tajemnicy - wystarczy, by informacja nie była dostępna osobom zainteresowanym w sposób zwykły i dozwolony (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji),

• istotność know-how oznacza, iż są to informacje ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania produktu lub świadczenia usług, muszą także spełniać u nabywcy określoną funkcję czyli być użyteczne (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji),

• identyfikowalność know-how oznacza, iż zostało ono opisane lub utrwalone czyli zmaterializowane, i to w taki sposób, iż możliwe jest sprawdzenie posiadania przez nie pozostałych cech oraz powoduje, iż nabywca nie jest ,,nadmiernie ograniczony" w wykorzystaniu nabytych informacji (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji).

Know-how jest zbywalne i może być udostępniane na podstawie umów upoważniających do korzystania, np. z poufnych projektów wynalazczych- umów licencji know-how oraz umów przenoszących know-how. Zaś rozumiane jako pewien zakres wiedzy i doświadczeń może być także przedmiotem umowy sprzedaży. W takiej sytuacji nastąpi przeniesienie na nabywcę praw, które służyły wyłącznie dysponentowi know-how. Zbywca, przenosząc know-how, jest zobowiązany zapewnić prawną i faktyczną możliwość korzystania z pewnej wiedzy oraz do powstrzymywania się od jednoczesnego korzystania z tej wiedzy, jak również do nieujawniania know-how, jeżeli jest ono tajemnicą.

Podstawowym obowiązkiem przekazującego know-how jest przekazanie odbiorcy określonych w umowie poufnych informacji. Dysponent jest natomiast zobowiązany do podejmowania starań o utrzymanie przedmiotu know-how w tajemnicy.

Zdaniem tut. Organu należy przyjąć, że w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym, dojdzie do nabycia know-how. Nabycie przedmiotowych aktywów wymienionych we wniosku, należy uznać na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartości niematerialne i prawne oraz amortyzować na warunkach określonych w cytowanym wyżej art. 16b ust. 1 pkt 7 w związku z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jeżeli jednak przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różnić się od zdarzenia przyszłego, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Referencje

IPTPB3/423-208/12-4/GG, interpretacja indywidualna

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 386 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi