Temat interpretacji

Moment dokonywania odpisów amortyzacyjnych od zwiększonej wartości początkowej użytkowanych środków trwałych

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 lutego 2018 r. (data wpływu 7 marca 2018 r.), uzupełnionym 24 kwietnia 2018 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• momentu dokonywania odpisów amortyzacyjnych od zwiększonej wartości początkowej użytkowanych środków trwałych jest prawidłowe,
• podstawy prawnej, o którą oparto stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu dokonywania odpisów amortyzacyjnych od zwiększonej wartości początkowej użytkowanych środków trwałych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 4 kwietna 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.88.2018.1.MST wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 24 kwietnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 16 stycznia 2018 r. zapadł wyrok Sądu Polubownego wydany przez Sąd Arbitrażowy przy Krajowej Izbie Gospodarczej w Warszawie z powództwa Spółki S.A. przeciwko stronie pozwanej Wnioskodawcy, orzekający zapłatę kwoty 447.350,19 EUR bez uwzględnienia podatku VAT wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania sądowego, tytułem zwiększenia kosztów wykonawstwa środków trwałych objętych kontraktem podpisanym w 2006 r., a realizowanym w latach 2006 do 2010. W 2010 r., powód wystawił fakturę za wykonany zakres zrealizowanego kontraktu. Wnioskodawca dokonał przyjęcia środków trwałych na majątek Spółki oraz rozpoczął eksploatację przedmiotowych środków trwałych.

Następnie, S.A. wystąpiła z roszczeniem zapłaty dodatkowej kwoty poza zrealizowanym kontraktem, podnosząc wartość robót budowlano-montażowych przyjętych do użytkowania wytworzonych przedmiotowych środków trwałych. Procesy sądowe, wyceny rzeczoznawców, badania uzasadniające roszczenia powoda trwały kilka lat. Dopiero w 2018 r., Sąd Arbitrażowy w Warszawie uznał za zasadne uwzględnić roszczenia o zwiększenie wartości eksploatowanych od 2011 r. środków trwałych. Orzeczenie Sądu przez Wnioskodawcę zostało wykonane w całości. W styczniu 2018 r. podniesiono wartość wskazanych przez Sąd w wyroku środków trwałych.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie wysłanym za pośrednictwem poczty 17 kwietnia 2018 r. data wpływu 24 kwietnia 2018 r., wskazano, że: Prace wykonane przez Spółkę S.A. w oparciu o kontrakt polegały na pracach projektowych, rozbiórkowych starych instalacji stacji uzdatniania wody, przygotowania placu budowy, pracach budowlanych, montażowych i uruchomieniu gotowych środków trwałych na potrzeby technologii uzdatniania wody. Wytworzone zaś środki trwałe były nowe, nie było to modernizowanie istniejących środków trwałych.

Doprecyzowując przedstawiony we wniosku stan faktyczny, roboty budowlano-montażowe będące przedmiotem sporu, zasądzone przez Sąd do zapłaty, nie były modernizacją istniejących środków trwałych lecz chodziło o uznanie w procesie sądowym dodatkowej wartości (ujawnienie) wykonanych dodatkowych prac budowlano-montażowych, które wykonawca wniósł poza realizowanym kontraktem.

Środki trwałe, o których mowa we wniosku wprowadzone zostały do ewidencji w 2010 r. z wartością początkową obliczoną wg sumarycznych kosztów wytworzenia, które mogły być wówczas zakwalifikowane do tychże kosztów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym przypadku, gdzie na skutek wyroku Sądu z 16 stycznia 2018 r., który rozstrzygnął co do zakwalifikowania robót budowlano-montażowych do nakładów na zmodernizowanie obiektu budowlanego stacji uzdatniania wody, można zastosować art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm.), a zatem, czy od następnego miesiąca po zwiększeniu wartości początkowej użytkowanych środków trwałych należy dokonywać odpisów amortyzacyjnych podatkowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, amortyzacja naliczona od miesiąca następującego po miesiącu podwyższenia wartości środków trwałych na skutek rozstrzygnięcia przez Sąd i uznania, że wykonanie robót było niezbędne dla modernizacji przedmiotowej stacji uzdatniania wody, aby zapewnione było tu osiągnięcie parametrów projektowych, jest kosztem uzyskania przychodu. Jednocześnie, Wnioskodawca uważa, że nie ma podstaw do korygowania amortyzacji w latach poprzednich, lecz jak mówi art. 16h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki zostały wprowadzone do ewidencji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm., dalej: updop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z ustawowej definicji kosztu podatkowego wynika, że warunki uznania konkretnego kosztu (wydatku) za koszt podatkowy muszą być spełnione równocześnie. Przepisy updop wskazują, że do kosztów uzyskania przychodów nie można zaliczyć wydatków na nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Do kosztów uzyskania przychodów zalicza się bowiem odpisy amortyzacyjne, z tytułu zużycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Na podstawie art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Art. 16 ust. 1 updop zawiera katalog, w którym ustawodawca określił wydatki, które pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Stosownie do art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W art. 16a ust. 1 powołanej ustawy, został przedstawiony katalog środków trwałych, podlegających amortyzacji, pod warunkiem, że będą one używane przez okres dłuższy niż rok oraz będą wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnik by móc dokonywać odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego, musi ustalić jego wartość początkową. Stosownie do art. 16g ust. 1 pkt 1 updop, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Przy czym, zgodnie z art. 16g ust. 3 powołanej ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że 1 stycznia 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 10 września 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem polubownych metod rozwiązywania sporów (Dz.U. z 2015 r., poz. 1595, dalej: ustawa nowelizująca), która wprowadziła zmiany m.in. w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Jedna ze zmian dotyczyła sposobu dokonywania korekt przychodów i kosztów uzyskania przychodów.

Jak wynika z art. 3 pkt 2 powyższej ustawy, do art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od 1 stycznia 2016 r. dodane zostały nowe ustępy 4i-4l.

Zgodnie z art. 15 ust. 4i updop, jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Mając na uwadze przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że opisana we wniosku korekta odpisów amortyzacyjnych nie wynika z błędu rachunkowego ani też innej oczywistej omyłki, zatem znajdzie w sprawie zastosowanie art. 15 ust. 4i updop. Korekty odpisów amortyzacyjnych należy zatem dokonać na bieżąco w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Wnioskodawca powinien zatem ustalić nową wartość początkową środka trwałego w miesiącu otrzymania dokumentu potwierdzającego przyczyny korekty i skorygować w tym momencie odpisy amortyzacyjne dokonywane od nowo ustalonej wartości początkowej.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powinien dokonać bieżącej korekty odpisów amortyzacyjnych niespowodowanej błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, a związanych ze zwiększeniem wartości początkowej środków trwałych poprzez podwyższenie kwot wszystkich odpisów amortyzacyjnych oraz wartości początkowej środka trwałego począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzono do ewidencji środków trwałych. Korekty dokonanych już wcześniej odpisów należy dokonać w okresie, w którym otrzymano dokument potwierdzający przyczynę korekty.

Zatem, w sytuacji przedstawionej we wniosku nie znajdzie zastosowanie art. 16h ust. 1 pkt 4 updop, na który powołuje się w uzasadnieniu swojego stanowiska Wnioskodawca. Zgodnie z tym artykułem, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Natomiast, w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z ujawnieniem środków trwałych, o którym mowa w tym przepisie.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• momentu dokonywania odpisów amortyzacyjnych od zwiększonej wartości początkowej użytkowanych środków trwałych jest prawidłowe,
• podstawy prawnej, o którą oparto stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej