Temat interpretacji

W przypadku prowadzenia działalności gospodarczej przez Kościelne osoby prawne, podmioty te będą zobowiązane w tym zakresie do prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy Ordynacji podatkowej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 07 marca 2018 r. (data wpływu 07 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku prowadzenia ksiąg podatkowych przez Parafię w zakresie wykraczającym poza prowadzoną działalnością gospodarczą jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku prowadzenia ksiąg podatkowych przez Parafię w zakresie wykraczającym poza prowadzoną działalnością gospodarczą.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 maja 1994 r. o stosunku Państwa do Kościoła w Rzeczypospolitej Polskiej (Konkordat), Wnioskodawca jest osobą prawną (kościelną osobą prawną). Jej podstawowa działalność polega na duszpasterstwie. Realizując swoje obowiązki statutowe, Parafia pisze także teksty do periodyka X.

X. jest pismem o tematyce pastoralnej, ogólnopolskim, adresowanym przede wszystkim do księży. Parafia chce doprowadzić do wzrostu popularności X.

W tym celu, zawarła umowę z wydawcą X, na mocy której zobowiązała się podejmować, w sposób zorganizowany i ciągły, działania marketingowe na rzecz zwiększania sprzedaży X., w zamian za wynagrodzenie.

Tym samym, w zakresie podjętych działań marketingowych na rzecz wzrostu sprzedaży X., Parafia prowadzi działalność gospodarczą.

Parafia nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej w zakresie innym niż wyżej wskazany.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Parafia ma obowiązek prowadzenia ksiąg podatkowych w zakresie wykraczającym poza prowadzoną działalność gospodarczą?

Zdaniem Wnioskodawcy, Parafia nie ma obowiązku prowadzenia ksiąg podatkowych w rozumieniu art. 3 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa w zakresie wykraczającym poza prowadzoną działalność gospodarczą.

Zgodnie z art. 55 ust. 1-2 Konkordatu, majątek i przychody kościelnych osób prawnych podlegają ogólnym przepisom podatkowym.

Jednakże, kościelne osoby prawne są zwolnione od opodatkowania z tytułu przychodów ze swojej działalności niegospodarczej i w tym zakresie osoby te nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy o zobowiązaniach podatkowych.

Powołane normy prawne dzielą więc działalność kościelnej osoby prawnej na gospodarczą i niegospodarczą oraz zwalniają je - w odniesieniu do tej ostatniej kategorii - z obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy o zobowiązaniach podatkowych.

Użyte tutaj terminy dokumentacja i przepisy o zobowiązaniach podatkowych mają charakter ogólny i niezdefiniowany. Należy je więc rozumieć w taki sposób, że dochody z działalności niegospodarczej kościelnych osób prawnych podlegają zwolnieniu z podatku dochodowego oraz jakichkolwiek obowiązków dokumentacyjnych nakładanych mocą przepisów regulujących prawa i obowiązki podatników.

Takim przepisem jest w szczególności art. 9 ust. 1 Ustawy o CIT, zgodnie z którym, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych.

Przepis ten znajdzie zastosowanie więc w zakresie, w jakim Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Nie znajdzie natomiast zastosowania w zakresie niegospodarczej działalności Parafii.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 4a [winno być art. 17 ust. 1 pkt 4a] Ustawy o CIT, wolne od podatku są dochody kościelnych osób prawnych z niegospodarczej działalności statutowej; w tym zakresie kościelne osoby prawne nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy Ordynacji Podatkowej. Redakcja tego przepisu budzi wątpliwości.

Prawodawca posłużył się bowiem terminem niegospodarcza działalność statutowa, a nie po prostu działalność niegospodarcza, co teoretycznie rzecz biorąc może sugerować ograniczenie zakresu zwolnienia przewidzianego w Konkordacie.

Jednakże, nawet gdyby Wnioskodawca prowadził działalność niegospodarczą, ale nie mieszczącą się w jej dokumentach statutowych, to kolizję pomiędzy Konkordatem a Ustawą o CIT należałoby rozstrzygnąć na korzyść tego pierwszego zgodnie z hierarchią źródeł prawa (pierwszeństwo umowy międzynarodowej przed ustawą; por. art. 91 ust. 2 Konstytucji RP).

Druga wątpliwość może wynikać z faktu, że Ordynacja Podatkowa nie nakłada na podatników obowiązku prowadzenia dokumentacji podatkowej, przypominając jedynie w art. 3 pkt 4 iż obowiązek taki wynika z odrębnych przepisów.

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawodawcy nie mogło jednak chodzić o odwoływanie się do wymagań nieistniejących i dlatego zwrot dokumentacji wymaganej przez przepisy Ordynacji Podatkowej należy rozumieć szeroko, jako wszelką dokumentację wymaganą przez przepisy prawa podatkowego.

Zresztą, w niniejszej sprawie, ewentualne spory co takiej wykładni i tak przecięłaby w/w zasada pierwszeństwa umowy międzynarodowej (Konkordat) nad prawem krajowym (Ustawa o CIT).

Zgodnie z art. 2 ust. 4 ustawy z dnia o rachunkowości, kościelne osoby prawne nieprowadzące działalności gospodarczej prowadzą rachunkowość zgodnie z przepisami wewnętrznymi tych osób.

Treść tego przepisu nie może być interpretowana w taki sposób, że kościelna osoba prawna ma obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych obejmujących całokształt jej działalności (gospodarczej i niegospodarczej) tylko dlatego, że prowadzi (również) tę pierwszą.

W takim przypadku dyspozycja tej normy prawnej byłaby skrajnie nieproporcjonalna do zaistniałej przesłanki (działalność gospodarcza z reguły stanowi marginalną część całkowitej działalności kościelnych osób prawnych oraz ich majątku).

Ponadto, mielibyśmy do czynienia z próbą obejścia art. 55 ust. 2 Konkordatu, którego niebudzącym wątpliwości celem było uwolnienie kościelnych osób prawnych od obowiązków ewidencyjnych (księgowych) w zakresie, w jakim wykonywane przez nie czynności i posiadany majątek nie są związane z działalnością gospodarczą.

Natomiast przyjęcie interpretacji uznającej, że kościelne osoby prawne mają obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych jedynie w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej byłaby spójna z w/w przepisami Konkordatu oraz Ustawy o CIT.

Zdając sobie sprawę z indywidualnego charakteru każdej sprawy, pragniemy posiłkowo zwrócić uwagę na interpretacje indywidualne o sygnaturach IBPBI/2/4510-231/15/MS, IBPBI/2/423 -1001/13/PP, IBPBI/2/423-349/12/CzP), ILPB4/4510-1-48/16-2/DS, w których zajęto stanowisko podobne do prezentowanego przez Wnioskodawcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie braku obowiązku prowadzenia ksiąg podatkowych przez Parafię w zakresie wykraczającym poza prowadzoną działalnością gospodarczą jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1169 z późn. zm.; dalej: uspdk), osobami prawnymi są terytorialne jednostki organizacyjne Kościoła parafie.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2343; dalej: updop), ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób prawnych i spółek kapitałowych w organizacji.

Kościelne osoby prawne (w tym parafie), stosownie do art. 1 updop, są podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych. Jednocześnie, nie zostały one wymienione przez ustawodawcę w treści art. 6 ust. 1 updop jako podmioty, które zwolnione są od podatku. W rezultacie podmioty te podlegają ogólnym regułom podatkowym przewidzianym w updop.

Stosownie do art. 7 ust. 1 updop - w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r., przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 updop).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 updop w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r., przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów; w przypadkach, o których mowa w art. 21, 22 i art. 24b przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11, 24a i art. 24b, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. W sytuacji, gdy koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 7 ust. 2 updop).

Katalog dochodów podlegających zwolnieniu z opodatkowania zawiera art. 17 ust. 1 updop.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4a updop, wolne od podatku są dochody kościelnych osób prawnych:

1. z niegospodarczej działalności statutowej; w tym zakresie kościelne osoby prawne nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy Ordynacji podatkowej,
2. z pozostałej działalności w części przeznaczonej na cele: kultu religijnego, oświatowo-wychowawcze, naukowe, kulturalne, charytatywno-opiekuńcze oraz na konserwację zabytków, prowadzenie punktów katechetycznych, inwestycje sakralne w zakresie: budowy, rozbudowy i odbudowy kościołów oraz kaplic, adaptację innych budynków na cele sakralne, a także innych inwestycji przeznaczonych na punkty katechetyczne i zakłady charytatywno-opiekuńcze.

Zauważyć należy, że analogiczne regulacje zostały zawarte w art. 55 uspdk.

Kościelne osoby prawne są zwolnione od opodatkowania z tytułu przychodów ze swojej działalności niegospodarczej. W tym zakresie osoby te nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy o zobowiązaniach podatkowych (art. 55 ust. 2 uspdk).

Dochody z działalności gospodarczej kościelnych osób prawnych oraz spółek, których udziałowcami są wyłącznie te osoby, są zwolnione od opodatkowania w części, w jakiej zostały przeznaczone w roku podatkowym lub w roku po nim następującym na cele kultowe, oświatowo-wychowawcze, naukowe, kulturalne, działalność charytatywno-opiekuńczą, punkty katechetyczne, konserwację zabytków oraz na inwestycje sakralne, o których mowa w art. 41 ust. 2, i te inwestycje kościelne, o których mowa w art. 41 ust. 3, których przedmiotem są punkty katechetyczne i zakłady charytatywno-opiekuńcze, jak również remonty tych obiektów (art. 55 ust. 3 uspdk).

Ustawa podatkowa nie definiuje pojęcia niegospodarcza działalność statutowa. W celu określenia zakresu tego pojęcia należy zdefiniować znaczenie poszczególnych słów.

I tak, działalnością jest zespół czynności, działań, podejmowanych w jakimś celu lub w jakimś zakresie, czynny udział w czymś; działanie, praca (Uniwersalny Słownik Języka Polskiego PWN).

Przez pojęcie działalność gospodarcza - w myśl art. 3 pkt 9 Ordynacji podatkowej, rozumie się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność - do przedsiębiorców.

Zgodnie natomiast z art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2168; dalej: uosdg), działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Działalność, która nie spełnia kryteriów przedstawionych wyżej nie może stanowić działalności gospodarczej.

Jak czytamy w komentarzu do art. 2 uosdg (Konrad Kohutek [w:] Brożyna M., Chudzik M., Kohutek K., Molis J., Szuster S., Komentarz do ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U.04.173.1807), LEX/el., 2005): Zarobkowy charakter działalności stanowi podstawową, konstytutywną cechę działalności gospodarczej. Dana działalność jest zarobkowa, jeżeli jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu (zarobku) - rozumianego jako nadwyżka przychodów nad nakładami (kosztami) tej działalności. Brak przedmiotowej cechy przesądza, iż w danym przypadku nie można mówić o działalności gospodarczej (w rozumieniu art. 2 u.s.d.g.). Znaczenie ma zatem kryterium subiektywne w postaci dążenia danego podmiotu do osiągnięcia zarobku (będącego zazwyczaj zyskiem; zob. niżej) przez wykonywanie określonej działalności. Nie jest więc konieczne faktyczne osiąganie dochodów z danej działalności. Przynoszenie strat przez daną działalność (zarówno przejściowo, jak i w dłuższych okresach) nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej. Przy czym samo - wspomniane wyżej - kryterium subiektywne nie może być oczywiście rozstrzygające. W szczególności nie jest istotne, czy podmiot wykonujący daną działalność traktuje ją jako komercyjną (prowadzoną w celu zarobkowym), czy też nie. O kwalifikacji danej działalności ostatecznie powinno przesądzać kryterium obiektywne, tj. ustalenie, czy dany podmiot faktycznie prowadzi działalność, która obiektywnie może przynosić dochód [zob. też uchwała SN z dnia 30 listopada 1992 r., III CZP 134/92, OSNCP 1993, nr 5 oraz M. Szydło, Pojęcie przedsiębiorcy w prawie polskim, Przegląd Sądowy 2002, nr 7-8, s. 2 i n.]. Działalność gospodarcza jest bowiem faktem, kategorią o charakterze obiektywnym. Nie ma (i nie może mieć) znaczenia okoliczność, że podmiot prowadzący określoną działalność nie ocenia jej (subiektywnie) jako działalności gospodarczej, nie nazywa jej tak bądź też oświadcza, że jej nie prowadzi [wyrok NSA z dnia 12 maja 1994 r. SA/Łd 365/93 (w:) Przegląd Orzecznictwa Podatkowego 1997, nr 2, s. 42; zob. też wyrok NSA z dnia 2 grudnia 1994 r., SA/Łd 741/91 (niepubl.), w którym sąd ten także potwierdził, iż działalność gospodarcza jest kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot, oraz niezależnie od tego, czy wypełnia on ciążące na nim obowiązki związane z tę działalnością czy też nie].

Natomiast działalność statutowa to każda działalność, która została określona, dopuszczona, przewidziana w statucie.

Pojęcie niegospodarcza działalność statutowa należy więc rozumieć jako przeciwieństwo działalności gospodarczej w rozumieniu Ordynacji podatkowej, zaś dodanie przymiotnika statutowa oznacza ograniczenie zwolnienia dochodów kościelnej osoby prawnej i tym samym brak obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy Ordynacji podatkowej tylko do dochodów z takiej działalności niegospodarczej, która znajduje odzwierciedlenie w prawie wewnętrznym danego kościoła, czy związku wyznaniowego. Nie jest więc przykładowo działalnością gospodarczą w rozumieniu powołanych wyżej przepisów prowadzona przez kościelne osoby prawne działalność opiekuńczo-wychowawcza, oświatowo-wychowawcza, opiekuńczo-lecznicza oraz w zakresie pomocy społecznej w formie prowadzenia przedszkoli, placówek opieki nad dzieckiem, internatów, burs, szkół, zakładów opiekuńczo-leczniczych, domów pomocy, itp.

Na podstawie przepisu art. 17 ust. 1 pkt 4a updop, należy rozróżnić wyłącznie niegospodarczą działalność statutową oraz pozostałą działalność. Opodatkowanie dochodów kościelnych osób prawnych i związany z tym ww. obowiązek prowadzenia dokumentacji uzależniony jest od sposobu uzyskania, a także celu przeznaczenia tych dochodów. Kościelne osoby prawne oprócz niegospodarczej działalności statutowej mogą również prowadzić działalność gospodarczą uregulowaną przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Niegospodarczą działalność statutową Kościoła stanowi każda działalność, niebędąca działalnością gospodarczą i będąca działalnością wynikającą z samej istoty Kościoła i specyfiki jego działalności. Dochody uzyskiwane z niegospodarczej działalności statutowej Kościoła Katolickiego są wolne od podatku, bez względu na cel ich przeznaczenia i ostatecznego wydatkowania. W zakresie takiej działalności kościelna osoba prawna nie jest zobowiązana do prowadzenia dokumentacji wymaganej przez Ordynację podatkową.

Natomiast dochody z pozostałej działalności w tym niegospodarczej działalności niebędącej niegospodarczą działalnością statutową są zwolnione z podatku dochodowego tylko jeżeli zostaną przeznaczone, a następnie wydatkowe na cele wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. b updop. W zakresie tego rodzaju działalności zwolnienie z obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez Ordynację podatkową nie obowiązuje.

Jak wskazano wyżej, zarobkowy charakter działalności stanowi konstytutywną cechę działalności gospodarczej. O charakterze takim nie może jednak przesądzać kryterium subiektywne, tj. fakt, czy podmiot wykonujący daną działalność traktuje ją jako prowadzoną w celu zarobkowym, czy też nie. O zarobkowym charakterze działalności, więc o działalności gospodarczej, przesądza kryterium obiektywne, tj. ustalenie, czy dany podmiot faktycznie prowadzi działalność, która obiektywnie może przynosić dochód.

Ponadto w myśl art. 9 ust. 1 updop, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Jednocześnie na podstawie art. 3 pkt 4 Ordynacji podatkowej pod pojęciem ksiąg podatkowych należy rozumieć przez to księgi rachunkowe, podatkową księgę przychodów i rozchodów, ewidencje oraz rejestry, do których prowadzenia, do celów podatkowych, na podstawie odrębnych przepisów, obowiązani są podatnicy, płatnicy lub inkasenci.

Tym samym w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej przez Kościelne osoby prawne, podmioty te będą zobowiązane w tym zakresie do prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy Ordynacji podatkowej.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane regulacje należy stwierdzić, że Wnioskodawca:

• w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej oraz działalności niegospdoarczej innej niż niegospodarcza działalność statutowa będzie zobowiązany w tym zakresie do prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy Ordynacji podatkowej;

• w przypadku prowadzenia niegospdoarczej działalności statutowej nie będzie zobowiązany w tym zakresie do prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy Ordynacji podatkowej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe ponieważ zostało oparte na błędnej podstawie prawnej.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanych interpretacji w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, że interpretacje te co do zasady wiążą w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej