Temat interpretacji

czy wartość naliczonych do dnia sprzedaży odsetek od udzielonych pożyczek i kredytów może w momencie sprzedaży Wierzytelności stanowić koszt uzyskania przychodów

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 października 2015 r., (data wpływu do tut. Biura 19 października 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wartość naliczonych do dnia sprzedaży odsetek od udzielonych pożyczek i kredytów może w momencie sprzedaży Wierzytelności stanowić koszt uzyskania przychodów (pytanie oznaczone we wniosku nr 2 - zdarzenie przyszłe) jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2015 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wartość naliczonych do dnia sprzedaży odsetek od udzielonych pożyczek i kredytów może w momencie sprzedaży Wierzytelności stanowić koszt uzyskania przychodów.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1450 dalej: Ustawa SKOK). Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest gromadzenie środków pieniężnych wyłącznie swoich członków, udzielanie im pożyczek i kredytów, przeprowadzanie na ich zlecenie rozliczeń finansowych oraz pośredniczenie przy zawieraniu umów ubezpieczenia na zasadach określonych w ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym. W toku prowadzonej działalności Wnioskodawca zawiera i zawierał w przeszłości umowy o udzielenie swoim członkom kredytów lub pożyczek pieniężnych. W związku z udzieleniem pożyczki. Wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie w postaci odsetek, naliczanych według określonej w umowie stopy procentowej, jak również naliczał i pobierał różnego rodzaju opłaty i prowizje za wykonywane na rzecz członków czynności, zgodnie z obowiązującymi u Wnioskodawcy cennikami.

Pomimo dokonywanej oceny zdolności kredytowej klientów Wnioskodawcy (członków) zdarza się, że udzielony przez Wnioskodawcę kredyt lub pożyczka pieniężna nie są zwracane w terminie określonym w umowie. Równocześnie oprócz kwoty głównej kredytu lub pożyczki, Wnioskodawca nie otrzymuje należnych mu odsetek, naliczonych od kwoty kredytu lub pożyczki pieniężnej, a także innych opłat i prowizji wynikających z cenników obowiązujących u Wnioskodawcy. Wskazane wyżej wierzytelności pieniężne wobec członków (a także byłych członków) Wnioskodawcy dochodzone są przed sądami powszechnymi, które oprócz kwot należnych Wnioskodawcy z tytułu samej wierzytelności (kwoty głównej i odsetek), zasądzają na rzecz Wnioskodawcy także zwrot kosztów postępowania sądowego, tj. wniesionego wpisu sądowego, kosztów zastępstwa procesowego itp.).

Wnioskodawca zawarł umowę (dalej: Umowa) przelewu wierzytelności z funduszem inwestycyjnym (dalej: Nabywca), na podstawie której dokonał odpłatnego zbycia pakietu wierzytelności pożyczkowo-kredytowych (dalej: Wierzytelność).

Pakiet Wierzytelności będący przedmiotem sprzedaży obejmował określoną liczbę indywidualnych wierzytelności składających się z:

• należności głównej odpowiadającej kwocie niespłaconego kredytu lub pożyczki pieniężnej, powiększonego o skapitalizowane odsetki (kapitalizacja na podstawie umowy z dłużnikiem);
• należności z tytułu naliczonych i niezapłaconych odsetek;
• należności z tytułu opłat za dodatkowe czynności i usługi wykonywane przez Wnioskodawcę w związku z udzieleniem i dochodzeniem zwrotu kredytu lub pożyczki pieniężnej;
• zasądzonych przez sądy powszechne należności z tytułu zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Powyższy pakiet wierzytelności został sprzedany za cenę określoną na podstawie wyceny sporządzonej na określony dzień poprzedzający datę sprzedaży (dalej: Data Wyceny). Z tą datą zostało wygenerowane zestawienie wierzytelności będących przedmiotem sprzedaży. Przeniesienie wierzytelności na Nabywcę nastąpiło z dniem zawarcia umowy sprzedaży. Na dzień sprzedaży określona na podstawie wyceny cena pakietu wierzytelności stanowiła określony % wartości nominalnej wierzytelności wchodzących w skład zbywanego pakietu. Ustalona cena sprzedaży pakietu została ustalona łącznie, bez wskazania, jaka jej część przypada na poszczególne elementy składające się na zbywaną wierzytelność. Cena sprzedaży pakietu Wierzytelności była niższa od sumy kwot należności głównych z tytułu udzielonych przez Wnioskodawcę kredytów i pożyczek wchodzących w skład zbywanego pakietu Wierzytelności. Oznacza to, że na skutek dokonania sprzedaży Wierzytelności Wnioskodawca nie uzyskał nawet zwrotu wartości kapitału udzielonych pożyczek (kredytów), tj. poniósł stratę rozumianą jako rzeczywisty uszczerbek majątkowy, jak również stratę w znaczeniu ekonomicznym.

Mając na uwadze, że pomiędzy Dniem Wyceny, na który określona została wartość Wierzytelności dla celów sprzedaży, a dniem dokonania sprzedaży po cenie wynikającej z dokonanej wyceny dłużnicy dokonywali spłat poszczególnych wierzytelności wchodzących w skład zbywanego pakietu Wierzytelności, Wnioskodawca zobowiązał się do przekazania na rzecz Nabywcy wszelkich wpłat dokonanych przez dłużników w okresie od Daty Wyceny do dnia zawarcia Umowy (Okres Przejściowy). Otrzymane w tym okresie należności tytułem spłaty kapitału, odsetek, czy opłat i prowizji zgodnie z postanowieniami Umowy stanowią należności przypadające Nabywcy.

Wnioskodawca planuje zawieranie umów analogicznych do opisanej powyżej także w przyszłości, których przedmiotem będą Wierzytelności odpowiadające powyższemu opisowi.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wartość naliczonych do dnia sprzedaży odsetek od udzielonych pożyczek i kredytów może w momencie sprzedaży Wierzytelności stanowić koszt uzyskania przychodów... (pytanie oznaczone we wniosku nr 2 zdarzenie przyszłe)

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku uznania przez organ wydający interpretację, że część ceny uzyskanej przez Wnioskodawcę ze sprzedaży Wierzytelności należy przypisać części Wierzytelności odpowiadającej naliczonym odsetkom, Wnioskodawca uważa, że w momencie sprzedaży Wierzytelności wartość odsetek naliczonych stanowi koszt uzyskania przychodów, przy uwzględnieniu art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: updop).

Sprzedaż wierzytelności własnej, nie została wyłączona z przychodów podlegających opodatkowaniu i stanowi źródło przychodów określonych w art. 12 ust. 1 pkt 1 updop. Zgodnie z przywołanym przepisem przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie.

Podstawową zasadą wynikającą z updop jest zasada opodatkowania dochodu tj. nadwyżki przychodu nad kosztami ich uzyskania. Oznacza to, że obowiązkowi rozpoznania przychodu towarzyszy prawo podatnika do uwzględnienia kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

W art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy zastrzeżono, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny. Przepis ten znajduje zastosowanie do zbycia wierzytelności własnej, w tym odsetek od pożyczek (kredytów), które ze względu na kasową metodę rozliczenia ich dla celów podatkowych, w momencie naliczenia nie zostały uznane za przychody podatkowe.

Updop nie definiuje użytego w art. 15 ust. 1 updop pojęcia poniesienie wydatku. Wypada jednak wskazać, że ustawodawca nie zastrzegł, że poniesienie kosztu musi wiązać się z bieżącym uszczupleniem zasobów finansowych podatnika. Przykładem mogą być określone w updop określone kategorie kosztów jak np. ujemne różnice kursowe (art. 15a ust. 1 updop), odpisy amortyzacyjne (art. 16 ust. l pkt 1 in fine), odpisy na wymienione w ustawie fundusze (art. 16 ust. l pkt 9 lit. a i b), wierzytelności nieściągalne (art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a-c), rezerwy (art. 16 ust. 1 pkt 26 lit. a-e), które nie wiążą się z faktycznym poniesieniem przez podatnika określonego wydatku w rozumieniu wypływu wartości pieniężnych z jego majątku.

Również w orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, że przez poniesienie kosztu należy rozumieć zarówno poniesienie wydatku jak i zakwalifikowanie faktycznie zrealizowanego odpisu lub innego zmniejszenia aktywów lub zwiększenia strat (por. NSA z 21 listopada 2012 r. II FSK 1509/11 czy NSA z 4 stycznia 2005 r. II FSK 833/04 oraz WSA w Warszawie z 28 listopada 2014 r. III SA/Wa 791/14). Analogiczny pogląd zaprezentowany został także w wyroku WSA w Krakowie z 10 września 2014 r. I SA/Kr 1023/14. Wskazać bowiem należy, że Wnioskodawca, dokonując sprzedaży Wierzytelności, sprzedaje swoje prawo do jej dochodzenia, w tym prawo do dochodzenia odsetek naliczonych od udzielonych pożyczek (kredytów). Zawarcie umowy sprzedaży wierzytelności skutkuje bowiem przekazaniem, w zamian za zapłatę, prawa majątkowego w postaci wierzytelności z tytułu pożyczek, uwzględniając również naliczone odsetki. Przeniesienie na rzecz cesjonariusza praw do dochodzenia odsetek z tytułu umowy pożyczki niewątpliwie stanowi po stronie Wnioskodawcy uszczuplenie w strukturze aktywów przedsiębiorstwa. Przenosząc bowiem uprawnienie do dochodzenia odsetek od pożyczek Wnioskodawca uszczupla swój przyszły majątek, nie będąc uprawnionym do uzyskania w przyszłości określonej kwoty odsetek.

Wprawdzie po stronie Wnioskodawcy, w związku z przeniesieniem na nabywcę prawa do dochodzenia odsetek od niespłaconych pożyczek (kredytów) nie doszło do fizycznego wydatkowania środków finansowych w wysokości naliczonych odsetek, niemniej jednak kierując się powołanymi powyżej poglądami prezentowanymi w orzecznictwie sądowym, poniesienie kosztu w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop, to także wyzbycie się określonego składnika majątku (tu: wierzytelności), oznaczające zmniejszenie tego majątku.

Również z samego charakteru umowy sprzedaży wynika, że wartość zbywanych wierzytelności (w tym wierzytelności z tytułu naliczonych odsetek) jest w sensie ekonomicznym kosztem uzyskania przychodu, bowiem bez wyzbycia się wartości wierzytelności - czyli bez uszczuplenia aktywów Wnioskodawcy, nie zrealizowałby on przychodu w postaci wynagrodzenia pieniężnego.

Powyższy pogląd dopuszczający możliwość ujęcia w kosztach uzyskania przychodów w przypadku zbywania wierzytelności, kwoty naliczonych odsetek znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo, w powołanym już wyroku WSA w Warszawie z 28 listopada 2014 r. III Sa/Wa 791/14, sąd podkreślił, że (...) wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w tym odsetki (oprocentowanie), a w szczególności roszczenie o odsetki czy o zaległe odsetki. Inaczej mówiąc, w zakres cesji wchodzi przejście w jej ramach także praw ubocznych. Odsetki (oprocentowanie) stają się należne z chwilą ich wymagalności, zaś odsetki zwłoki z chwilą opóźnienia w wykonaniu świadczenia. Zbycie całej wierzytelności (świadczenia głównego) oznacza zbycie odsetek (oprocentowania) należnych od zbywanej wierzytelności jako prawa z nią związanego. Sprzedający wyzbywa się tak określonej, tworzącej jego majątek, wierzytelności, zaś kupujący staje się jej właścicielem, uiszczając stosowną cenę obejmującą zapłatę za podlegającą cesji wierzytelność, opisaną w art. 509 k.c, a więc wierzytelność oraz prawa z nią związane (odsetki). Wynika to z natury tego stosunku zobowiązaniowego. Odpłatne zbycie wierzytelności oznacza więc uzyskanie ceny (kwoty) określonej w umowie cesji wierzytelności obejmującej również należności uboczne, w tym zwłaszcza należne odsetki, skoro stanowią element przedmiotu tej umowy, za który płaci nabywca.

Podobny pogląd o możliwości uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów należnych (naliczonych) zbywcy wierzytelności odsetek zajął także WSA w Krakowie w wyroku z 10 września 2014 r. I SA/Kr 1023/14 oraz NSA w wyroku z 21 listopada 2012 r. II FSK 1509/11.

Mając na względzie powyższe, zdaniem Wnioskodawcy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym będzie uprawniony do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w postaci odsetek naliczonych od kwot pożyczek i kredytów stanowiących Wierzytelności, przy czym wysokość kosztu podatkowego nie będzie mogła przekroczyć wysokości przychodu z tytułu sprzedaży Wierzytelności w części odsetkowej, tj. z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 pkt 39 updop.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Wierzytelność stanowi uprawnienie wierzyciela do żądania od dłużnika spełnienia określonego działania lub zaniechania, np. zapłaty ceny za wykonaną usługę lub zapłaty ceny za sprzedany towar. Przepisy ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.) w tytule IX, dziale I (art. 509-518) przewidują możliwość przeniesienia wierzytelności.

W myśl art. 509 § 1 ww. ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Zgodnie z § 2 tego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przeniesienie wierzytelności może nastąpić, jak wynika z art. 510 § 1 cytowanej ustawy, w wyniku umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, która przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Przeniesienie wierzytelności dochodzi do skutku w wyniku umowy zawartej między wierzycielem (cedentem) a osobą trzecią (cesjonariuszem), co oznacza że zgoda dłużnika nie jest konieczna do dokonania tej czynności, chyba że strony w pierwotnej umowie tak postanowiły. Przeniesienie wierzytelności może być dokonane pod tytułem odpłatnym bądź darmym.

Pod pojęciem odpłatnego zbycia wierzytelności należy rozumieć wszystkie sytuacje, w których jedna ze stron umowy przenosi wierzytelność (której jest wierzycielem) na inną osobę odpłatnie (w zamian za zapłatę w pieniądzu lub przeniesienie własności innej rzeczy, bądź prawa). Stronami tej umowy są: wierzyciel jako zbywca oraz osoba trzecia jako nabywca. Pomimo zmiany osoby uprawnionej treść zbywanego prawa nie ulega zmianie. W praktyce najczęściej odpłatne zbycie wierzytelności jest dokonywane w drodze umowy sprzedaży. Przeniesienie wierzytelności pod tytułem odpłatnym ma miejsce najczęściej w sytuacji, gdy zagrożone jest realne odzyskanie należnych świadczeń, egzekucja może być utrudniona lub zagrożona. W związku z tym naturalne jest, że zbycie wierzytelności może nastąpić poniżej jej wartości, a zatem ze stratą w ujęciu bilansowym, jako różnica między kwotą określoną w zawartej umowie sprzedaży tej wierzytelności (cena sprzedaży) a wartością nominalną wierzytelności (wartością brutto).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.; dalej: updop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Z powyższego wynika, że aby można było uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• koszt musi zostać poniesiony (memoriałowo lub kasowo),
• celem jego poniesienia powinno być osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek nie może znajdować się w art. 16 updop, stanowiącym katalog wydatków, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Łączne spełnienie tych warunków jest konieczne, aby dany wydatek uznać za koszt uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 39 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy została zarachowana jako przychód należny. Oznacza to, że strata powstała z odpłatnego zbycia wierzytelności może być kosztem uzyskania przychodu, jeżeli zbyta wierzytelność stanowiła przychód z działalności gospodarczej lub przychód z działów specjalnych produkcji rolnej oraz została wcześniej zarachowana do przychodów należnych.

W przypadku zbycia wierzytelności z tytułu udzielonej pożyczki (kredytu) do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć kwotę udzielonej pożyczki (kredytu) w wartości nominalnej w części, która nie została spłacona przez kredytobiorcę oraz przypadającej na część kapitałową tej pożyczki (kredytu) w wartości zbywanej wierzytelności. Udzielenie pożyczki (kredytu) wiąże się bowiem z faktycznym pomniejszeniem majątku pożyczkodawcy. Nie będzie natomiast stanowiła kosztów uzyskania przychodów wartość odsetek naliczonych do dnia sprzedaży wierzytelności z tytułu pożyczki albowiem w tym przypadku nie wystąpił element poniesienia wydatku w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop. Prawidłowość powyższego stanowiska potwierdza również fakt, że w odniesieniu do odsetek od należności (i zobowiązań) updop stosuje kasową metodę ujmowania ich w przychodach i kosztach (art. 12 ust. 4 pkt 2 i art. 16 ust. 1 pkt 11 updop).

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w toku prowadzonej działalności Wnioskodawca zawiera i zawierał w przeszłości umowy o udzielenie swoim członkom kredytów lub pożyczek pieniężnych. Pomimo dokonywanej oceny zdolności kredytowej klientów Wnioskodawcy (członków) zdarza się, że udzielony przez Wnioskodawcę kredyt lub pożyczka pieniężna nie są zwracane w terminie określonym w umowie. Wnioskodawca nie otrzymuje należnych mu odsetek, naliczonych od kwoty kredytu lub pożyczki pieniężnej, a także innych opłat i prowizji wynikających z cenników obowiązujących u Wnioskodawcy. Wnioskodawca zawarł umowę przelewu wierzytelności z funduszem inwestycyjnym (Nabywca), na podstawie której dokonał odpłatnego zbycia pakietu wierzytelności pożyczkowo-kredytowych.

Pakiet Wierzytelności będący przedmiotem sprzedaży obejmował określoną liczbę indywidualnych wierzytelności składających się z:

• należności głównej odpowiadającej kwocie niespłaconego kredytu lub pożyczki pieniężnej, powiększonego o skapitalizowane odsetki (kapitalizacja na podstawieumowy z dłużnikiem);
• należności z tytułu naliczonych i niezapłaconych odsetek;
• należności z tytułu opłat za dodatkowe czynności i usługi wykonywane przez Wnioskodawcę w związku z udzieleniem i dochodzeniem zwrotu kredytu lub pożyczki pieniężnej;
• zasądzonych przez sądy powszechne należności z tytułu zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Powyższy pakiet wierzytelności został sprzedany za cenę określoną na podstawie wyceny sporządzonej na określony dzień poprzedzający datę sprzedaży. Z tą datą zostało wygenerowane zestawienie wierzytelności będących przedmiotem sprzedaży. Przeniesienie wierzytelności na Nabywcę nastąpiło z dniem zawarcia umowy sprzedaży. Na dzień sprzedaży określona na podstawie wyceny cena pakietu wierzytelności stanowiła określony % wartości nominalnej wierzytelności wchodzących w skład zbywanego pakietu. Ustalona cena sprzedaży pakietu została ustalona łącznie, bez wskazania, jaka jej część przypada na poszczególne elementy składające się na zbywaną wierzytelność. Cena sprzedaży pakietu Wierzytelności była niższa od sumy kwot należności głównych z tytułu udzielonych przez Wnioskodawcę kredytów i pożyczek wchodzących w skład zbywanego pakietu Wierzytelności. Oznacza to, że na skutek dokonania sprzedaży Wierzytelności Wnioskodawca nie uzyskał nawet zwrotu wartości kapitału udzielonych pożyczek (kredytów), tj. poniósł stratę rozumianą jako rzeczywisty uszczerbek majątkowy, jak również stratę w znaczeniu ekonomicznym.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe, należy wskazać, że w momencie powstania wierzytelności odsetkowych Wnioskodawca nie poniósł żadnego kosztu ani w sensie podatkowym, ani w sensie ekonomicznym (bilansowym). Naliczone odsetki wynikają z przyjętych na siebie obowiązków pożyczkobiorców.

Stanowisko Wnioskodawcy, że wartość naliczonych do dnia sprzedaży odsetek od udzielonych pożyczek i kredytów może w momencie sprzedaży Wierzytelności stanowić koszt uzyskania przychodów jest zatem nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków, tut. Organ ze względów wskazanych w powyższym uzasadnieniu, nie podziela prezentowanego w nich stanowiska. Niezależnie od tego trzeba podkreślić, że orzecznictwo w zakresie będącym przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest jednolite. I tak, stanowisko tut. Organu znajduje potwierdzenie np. w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 października 2012 r. sygn. akt II FSK 230/11 i II FSK 231/11.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że w zakresie pytania nr 1-3 (stan faktyczny) oraz pytania nr 1 i 3 (zdarzenie przyszłe) wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach