Temat interpretacji

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że dobrowolnie wypłaconą przez niego na rzecz Indosatariusza kwotę 15.183,52 zł tytułem naprawienia szkody, celem uniknięcia dodatkowych kosztów przegranego procesu sądowego, gdyby tej kwoty dobrowolnie nie uiścił, należało rozpoznać jako wydatek poniesiony w celu zabezpieczenia źródła przychodu?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 27 stycznia 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 5 lutego 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu dobrowolnie wypłaconej kwoty na rzecz Indosatariusza, tytułem naprawienia szkody jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu dobrowolnie wypłaconej kwoty na rzecz Indosatariusza, tytułem naprawienia szkody.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka (dalej: Wnioskodawca lub Indosant) na podstawie umowy sprzedaży weksla, oznaczonej datą 5 maja 2014 r., sprzedał na rzecz Indosatariusza dwa weksle własne na zlecenie, wystawione in blanco, bez protestu, bez oznaczenia sumy pieniężnej i terminu płatności przez Wystawcę.

W umowie sprzedaży weksla Wnioskodawca oświadczył, że zaszły przesłanki wskazane w porozumieniu wekslowym do wypełnienia dwóch weksli na wskazane w nich kwoty. Weksle pomimo przedstawienia Wystawcy nie zostały wykupione. W umowie sprzedaży weksli została zawarta klauzula, że z chwilą wydania weksli przechodzą na Indosatariusza korzyści i ciężary związane z przedmiotem sprzedaży oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy. Indosatariusz wniósł pozew o orzeczenie nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym, aby pozwany Wystawca zapłacił na Jego rzecz kwotę wykazaną w wekslach wraz z odsetkami.

Na podstawie wniesionego pozwu Sąd wydał nakaz zapłaty, od którego pozwany Wystawca wniósł sprzeciw. W piśmie procesowym zawierającym zarzuty Wystawca wskazał szereg zarzutów na poparcie stanowiska, że pozew winien być oddalony. Wystawca m.in. wykazał, że prawo z weksla nie istnieje i nie istniało w chwili zawarcia umowy sprzedaży weksla, gdyż wierzytelność z tytułu zawartej z pozwanym umowy najmu, która była podstawą wypełnienia weksli, z których Kupujący dochodził zapłaty, została przelana na Bank z tytułu zabezpieczenia wierzytelności Banku wynikających z udzielonego przez Bank kredytu. Tak więc w chwili wypełnienia przez Indosanta weksli, Indosant wypełnił je niezgodnie z porozumieniem wekslowym, gdyż w chwili ich wypełniania Sprzedającemu nie przysługiwała wierzytelność z tytułu umowy najmu. Powyższe oznacza, że prawo dochodzenia wierzytelności z weksla nigdy nie istniało, co skłoniło Indosatariusza do cofnięcia pozwu. W piśmie z 28 listopada 2014 r. Indosatariusz złożył oświadczenie o odstąpieniu od umowy sprzedaży weksla z 5 maja 2014 r.

W uzasadnieniu Indosatariusz podał, że podstawą do odstąpienia od umowy sprzedaży weksla jest fakt, że prawo z weksli nie istnieje i nie istniało w chwili zawarcia umowy sprzedaży. Z treści zarzutów oraz dołączonych do nich dokumentów Indosatariusz powziął wiedzę, że wierzytelność z tytułu zawartej z Wystawcą umowy najmu, która była podstawą wypełnienia weksli, została przelana na Bank. Tak więc w chwili wypełnienia weksli przez Wnioskodawcę nie przysługiwała mu wierzytelność z tytułu umowy najmu zawartej z Wystawcą.

Jednocześnie Indosatariusz, powołując się na art. 574 Kodeksu cywilnego, zażądał kwoty 15.183,52 zł tytułem naprawienia poniesionej szkody. Powyższa kwota obejmuje opłatę od pozwu o zapłatę kwoty z weksli (kwota 2.002,00 zł), koszty postępowania zabezpieczającego (kwota 3.558,52 zł) oraz zwrot kosztów procesowych związanych z przegraniem sprawy sądowej o zapłatę z weksla (kwota 9.623,00 zł).

Wnioskodawca nie neguje istnienia wskazanych przez Indosatariusza przesłanek do odstąpienia od umowy sprzedaży weksla. Wnioskodawca chcąc uniknąć dodatkowych kosztów, tj. przegranego procesu sądowego, które musiałby zapłacić Indosatariuszowi, gdyby wytoczył powództwo o zapłatę 15.183,52 zł tytułem poniesionych strat, dobrowolnie zapłacił żądaną przez Indosatariusza kwotę 15.183,52 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że dobrowolnie wypłaconą przez niego na rzecz Indosatariusza kwotę 15.183,52 zł tytułem naprawienia szkody, celem uniknięcia dodatkowych kosztów przegranego procesu sądowego, gdyby tej kwoty dobrowolnie nie uiścił, należało rozpoznać jako wydatek poniesiony w celu zabezpieczenia źródła przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: updop), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Aby zaliczyć wydatek do kosztów uzyskania przychodów musi on zostać poniesiony w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą i w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, musi zostać właściwie udokumentowany oraz nie może znajdować się w katalogu kosztów zawartych w art. 16 ust. 1 updop. Związek kosztu z przychodami może mieć charakter bezpośredni, ale i też pośredni, a kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zmierzające do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów (por. m.in. wyrok WSA w Warszawie z 10 września 2010 r. sygn. III Sa/Wa 375/09). Szerzej w tej kwestii wypowiedział się też WSA w Warszawie w wyroku z 17 grudnia 2009 r., sygn. III SA/WA 1079/09 podając, że działanie, z którym wiąże się poniesienie wydatku nie musi, jak wskazuje się w literaturze i orzecznictwie, wpływać zawsze w sposób bezpośredni na fakt uzyskania przychodu. Tak w doktrynie, jak i w judykaturze przewiduje się także pośredni związek kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą (vide: wyrok NSA z 17 listopada 2005 r., sygn. akt FSK 2503/04, Monitor Podatkowy 2005/12/2; wyrok NSA z 4 sierpnia 2005 r., sygn. akt FSK 2044/04, lex nr 172952; wyrok NSA z 22 lutego 2006 r., sygn. akt II FSK 191/05, POP 2006/5/85; wyrok NSA z 7 marca 2006 r sygn. akt I FSK 121/05, lex nr 201511). Koszty bezpośrednie obejmują wydatki, które są ściśle (bezpośrednio) związane z danymi przychodami, jakie osiąga podatnik. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie. W przypadku tego rodzaju kosztów nie zachodzi bezpośrednia relacja z przychodami. Koszty takie, chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. W takim ujęciu kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, nawet wówczas, gdyby z obiektywnych przyczyn przychód nie został osiągnięty. Należy zatem przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Wnioskodawca chcąc uniknąć dodatkowych kosztów, tj. przegranego procesu sądowego, które musiałby zapłacić Indosatariuszowi gdyby wytoczył powództwo o zapłatę 15.183,52 zł, tytułem poniesionych strat, dobrowolnie zapłacił żądaną przez Indosatariusza kwotę 15.183,52 zł. Tego rodzaju wydatki nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop.

Przedstawione działanie Wnioskodawcy niewątpliwie należy uznać za racjonalne, ma ono bowiem na celu zabezpieczenie się przed negatywnymi konsekwencjami mogącymi wynikać z przegranego procesu sądowego, co uzasadnia pogląd, że omawiany wydatek w kwocie 15.183,52 zł może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Zaprezentowane stanowisko znajduje wsparcie w uchwale składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 czerwca 2007 r. sygn. akt II FPS 8/06, w której Sąd wywiódł, że kosztami będą wydatki poniesione z zamiarem zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby przynosiło ono przychody także w przyszłości. W ramach tej kategorii wydatków mieszczą się niewątpliwie także wydatki, wskutek których podatnik uzyska oszczędności albo też uniknie ciężarów większych od rzeczywiście poniesionych.

Dobrowolna wpłata kwoty 15.183,52 zł na rzecz Indosatariusza pozwoli na uniknięcie zapłaty kosztów przegranego procesu sądowego, a zatem Wnioskodawca uzyska oszczędności w wysokości odpowiadającej kwocie tych kosztów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm. zwanej dalej updop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub, że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka (Indosant) na podstawie umowy sprzedaży weksla sprzedał na rzecz Indosatariusza dwa weksle własne na zlecenie, wystawione in blanco, bez protestu, bez oznaczenia sumy pieniężnej i terminu płatności przez Wystawcę. W piśmie z 28 listopada 2014 r. Indosatariusz złożył oświadczenie o odstąpieniu od umowy sprzedaży weksla. W uzasadnieniu Indosatariusz podał, że podstawą do odstąpienia od umowy sprzedaży weksla jest fakt, że prawo z weksli nie istnieje i nie istniało w chwili zawarcia umowy sprzedaży, gdyż wierzytelność z tytułu zawartej z Wystawcą umowy najmu, która była podstawą wypełnienia weksli, została przelana na Bank. Tak więc w chwili wypełnienia weksli przez Wnioskodawcę nie przysługiwała mu wierzytelność z tytułu umowy najmu zawartej z Wystawcą. Jednocześnie Indosatariusz, powołując się na art. 574 Kodeksu cywilnego (wada prawna rzeczy sprzedanej) zażądał kwoty 15.183,52 zł tytułem naprawienia poniesionej szkody. Powyższa kwota obejmuje opłatę od pozwu o zapłatę kwoty z weksli, koszty postępowania zabezpieczającego oraz zwrot kosztów procesowych związanych z przegraniem sprawy sądowej o zapłatę z weksla. Wnioskodawca nie neguje istnienia wskazanych przez Indosatariusza przesłanek do odstąpienia od umowy sprzedaży weksla. Wnioskodawca chcąc uniknąć dodatkowych kosztów, tj. przegranego procesu sądowego, które musiałby zapłacić Indosatariuszowi, gdyby wytoczył powództwo o zapłatę 15.183,52 zł tytułem poniesionych strat, dobrowolnie zapłacił żądaną przez Indosatariusza kwotę.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Do kosztów podatkowych nie zalicza się sankcji cywilnoprawnych w formie kar umownych czy odszkodowań z tytułów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop. Ustawodawca kierował się w tym względzie zasadą, aby nie premiować działań sprzecznych z istotą umów, zagrożonych karami. W art. 16 ust. 1 pkt 22 updop ustawodawca wprost wyraża, jakiego rodzaju kary umowne i odszkodowania nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Są to kary czy odszkodowania wynikające z nienależytego wykonania zobowiązań. Kary te są zatem wynikiem niewłaściwego działania lub zaniechania dłużnika. Co do pozostałych kar i odszkodowań, niewymienienie ich w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 updop nie oznacza, że automatycznie można takie wydatki uznać za koszt podatkowy.

Wskazane w stanie faktycznym wydatki nie mieszczą się w katalogu kar i odszkodowań wyłączającym z kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop. W związku z powyższym, aby uznać ww. wydatki za koszt podatkowy należy zbadać czy zostanie spełniona ogólna przesłanka wynikająca z art. 15 ust. 1 updop, tj. czy istnieje związek przyczynowo - skutkowy poniesionego wydatku z przychodem, czy też wydatek ten służył zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W niniejszej sprawie, w ocenie tut. Organu, nie zostanie wypełniona żadna z powyższych przesłanek. W tym miejscu należy wyraźnie oddzielić cel ekonomiczny poniesienia kosztu od poniesienia wydatku w celu osiągnięcia przychodów podatkowych. Należy podkreślić, że podatkowa kategoria kosztów ponoszonych przez podatnika, na określenie której prawo podatkowe utworzyło własny termin: koszty uzyskania przychodów, jest odrębną kategorią kosztów, której nie należy wprost wiązać z kategorią kosztów w prawie rachunkowym i nauce ekonomii. Z punktu widzenia prawa rachunkowego (bilansowego) oceniany jest bowiem związek kosztu z prowadzoną działalnością gospodarczą i funkcjonowaniem podmiotu, natomiast z punktu widzenia prawa podatkowego ocenie podlega związek poniesionego wydatku (uznawanego za koszt) z efektem działalności podatnika mierzonym wielkością przychodu, który w określonych konkretnie okolicznościach potencjalnie może być osiągnięty lub z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

W niniejszej sprawie nie można uznać, że wydatki poniesione tytułem dobrowolnie wypłaconej kwoty na rzecz Indosatariusza, tytułem naprawienia szkody, celem uniknięcia dodatkowych kosztów ewentualnego procesu sądowego zostały poniesione w celach wcześniej wskazanych.

Należy podkreślić, co wynika z opisu stanu faktycznego, że dokonując wypłaty na rzecz Indosatariusza Spółka nie działała na podstawie żadnego tytułu, który do takiego działania by ją obligował. Działanie Spółki było więc podyktowane jedynie chęcią uniknięcia ewentualnego procesu, a więc zdarzenia przyszłego i niepewnego. Sam fakt, że Spółka przedstawiła teoretyczną (hipotetyczną) możliwość powstania sporu sądowego i, w dalszej kolejności, jego ewentualnego niekorzystnego dla Spółki zakończenia, nie powoduje automatycznie uznania każdego wydatku, potencjalnie z nim związanego za koszt uzyskania przychodu. Jednocześnie wskazać należy, że to sama Spółka swoim nieprawidłowym działaniem (sprzedaż rzeczy obciążonej wada prawną) zainicjowała ciąg zdarzeń, których konsekwencją był obowiązek naprawienia szkody poniesionej przez nabywcę weksla wskutek istnienia wady.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, że działanie polegające na dobrowolnym wypłaceniu kwoty na rzecz Indosatariusza, tytułem naprawienia szkody, celem uniknięcia dodatkowych kosztów ewentualnego procesu sądowego, nie stanowi wystarczającej podstawy do uznania, że mamy do czynienia z zabezpieczeniem źródła przychodów. Należy przy tym podkreślić, że tut. Organ nie kwestionuje sensu ekonomicznego poniesionego wydatku, czy też racjonalności podejmowanych przez przedsiębiorcę decyzji gospodarczych i ich efektywności, dokonuje natomiast oceny celowości wydatku w granicach wyznaczonych przez art. 15 ust. 1 updop, tj. czy konkretny wydatek został poniesiony w związku z dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła).

Należy podkreślić, że poniesienia kosztów stanowiących efekt podjętego ryzyka gospodarczego podatnik nie może sobie rekompensować za pomocą przepisów podatkowych. Nie wszystkie bowiem wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione, stanowią koszty uzyskania przychodów. W przeciwnym wypadku każde ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej można by przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania (por. wyrok NSA z 12 marca 1999 r. sygn. akt I SA/Po 1362/98, wyrok NSA z 30 listopada 2006 r. sygn. akt II FSK 1388/05, wyrok NSA w Krakowie z 18 maja 1995 r. sygn. akt SA/Kr 1768/94).

Podsumowując, wydatki z tytułu zapłaty kwoty pieniężnej na rzecz Indosatariusza, tytułem naprawienia szkody, celem uniknięcia dodatkowych kosztów ewentualnego procesu sądowego nie spełniają przesłanek wymienionych w art. 15 ust. 1 updop i w konsekwencji nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki jest zatem nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyroków wspierających argumentację Wnioskodawcy Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, ze względów wskazanych w powyższym uzasadnieniu, nie podziela prezentowanego w nich stanowiska. Zauważyć również należy, że postępowanie w sprawie dot. wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ udzielając interpretacji, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę. Nie można zatem utożsamiać trybu interpretacji z postępowaniem podatkowym, a w konsekwencji żądać, aby wydając interpretacje organ, odnosił się osobno do każdego powołanego we wniosku wyroku sądowego, czy też prowadził szeroko rozumianą polemikę z każdym poglądem Wnioskodawcy. Powołane przez Wnioskodawcę wyroki zostały potraktowane jako element stanowiska w sprawie, którego ze względów wskazanych w niniejszej interpretacji tut. Organ nie podziela.

Niejako na marginesie wskazać należy, że dotyczą one odmiennych stanów faktycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 966 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach