Temat interpretacji

Czy dla celów amortyzacji Wnioskodawca powinien uznać otrzymane wspólnotowy znak towarowy oraz prawo ochronne na znak towarowy zarejestrowany w Urzędzie Patentowym RP, stanowiące wynagrodzenie za umarzane udziały, za jedną wartość niematerialną i prawną (tj. prawo, o którym mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT)? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 8 stycznia 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 16 stycznia 2015 r.), uzupełnionym 2 kwietnia 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dla celów amortyzacji Wnioskodawca powinien uznać otrzymane wspólnotowy znak towarowy oraz prawo ochronne na znak towarowy zarejestrowany w Urzędzie Patentowym RP, stanowiące wynagrodzenie za umarzane udziały, za jedną wartość niematerialną i prawną (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dla celów amortyzacji Wnioskodawca powinien uznać otrzymane wspólnotowy znak towarowy oraz prawo ochronne na znak towarowy zarejestrowany w Urzędzie Patentowym RP, stanowiące wynagrodzenie za umarzane udziały, za jedną wartość niematerialną i prawną. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 27 marca 2015 r. Znak: IBPBI/2/4510-61/15/AK, IBPBI/2/4510-62/15/AK, IBPBI/2/4510-323/15/AK wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 2 kwietnia 2015 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, której jedynym wspólnikiem jest spółka komandytowa (dalej: SPK). Z kolei Wnioskodawca jest jednocześnie jedynym udziałowcem innej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: SPZOO). Zarówno Wnioskodawca, jak i SPZOO są spółkami kapitałowymi, podlegającymi opodatkowaniu od całości swoich dochodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca nabył 100% udziałów w kapitale zakładowym SPZOO w 2014 r., w ramach transakcji wymiany udziałów, o której mowa w art. 12 ust. 4d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. 2014 r. poz. 851 ze zm.; dalej: ustawa o CIT). SPK wniosła bowiem posiadane 100% udziałów w kapitale zakładowym SPZOO jako wkład niepieniężny na pokrycie kapitału zakładowego Wnioskodawcy, w zamian za co Wnioskodawca wydał na rzecz SPK 100% udziałów własnych. Należy przy tym wskazać, że wartość kapitału zakładowego Wnioskodawcy pokrytego udziałami w SPZOO w ramach wymiany udziałów, odpowiada wartości rynkowej tych udziałów. Wkład niepieniężny w postaci udziałów w SPZOO został w całości przekazany na pokrycie kapitału zakładowego Wnioskodawcy, bez wygenerowania tzw. agio. Nominalna wartość wyemitowanych na rzecz SPK udziałów Wnioskodawcy, odpowiadała zatem wartości rynkowej wniesionych udziałów w SPZOO.

Ze względu na planowane działania restrukturyzacyjne, Wnioskodawca postanowił umorzyć część udziałów w kapitale zakładowym SPZOO, w trybie tzw. umorzenia dobrowolnego (polegającym na zbyciu części udziałów SPZOO przez Wnioskodawcę na rzecz SPZOO w celu ich umorzenia, prowadzącego do prawnego unicestwienia praw i obowiązków inkorporowanych w takich udziałach), z obniżeniem kapitału zakładowego SPZOO. Umorzenie udziałów zostało przewidziane w umowie spółki SPZOO.

W tym celu zgromadzenie wspólników SPZOO podjęło w 2014 r. uchwałę upoważniającą zarząd do nabycia udziałów celem umorzenia, za wynagrodzeniem, które zostało wypłacone Wnioskodawcy. Wynagrodzenie należne Wnioskodawcy ustalone zostało w oparciu o rynkową wartość udziałów SPZOO, podlegających umorzeniu i przyjęło ono formę niepieniężną - zostało wypłacone w formie przeniesienia na Wnioskodawcę własności wspólnotowego znaku towarowego oraz prawa ochronnego na znak towarowy zarejestrowanego w Urzędzie Patentowym RP, posiadanych przez SPZOO. Z uchwały dotyczącej umorzenia wprost wynika, że zapłatę za nabywane celem umorzenia udziały, wypłaca się w formie rzeczowej, a wynagrodzeniem tym jest wspólnotowy znak towarowy oraz prawo ochronne na znak towarowy zarejestrowane Urzędzie Patentowym RP, o łącznej wartości X. Uchwała zgromadzenia wspólników SPZOO wskazuje wynagrodzenie za umarzane udziały w sposób jednolity, tj. nie rozdziela jego wartości na poszczególne umorzone udziały. Na podstawie uzyskanej od rzeczoznawcy wyceny, Wnioskodawca jest w stanie stwierdzić, że wartość rynkowa znaku towarowego (udzielonych na znak praw ochronnych) odpowiada wartości rynkowej udziałów, które Wnioskodawca zbył na rzecz SPZOO celem umorzenia.

Celem skutecznego przeniesienia wspólnotowego znaku towarowego oraz prawa ochronnego na znak towarowy zarejestrowanego w Urzędzie Patentowym RP na Wnioskodawcę, SPZOO zawarła z nim w 2014 r. odrębną umowę o charakterze rozporządzającym. W wyniku zawarcia takiej umowy, wspólnotowy znak towarowy oraz prawo ochronne na znak towarowy zarejestrowane Urzędzie Patentowym RP zostały przeniesione na Wnioskodawcę. W 2014 r. podjęta została również uchwała o umorzeniu udziałów nabytych od Wnioskodawcy.

Wspólnotowy znak towarowy, o którym mowa powyżej, został zarejestrowany przez Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego w Alicante w Rejestrze Wspólnotowych Znaków Towarowych, na podstawie przepisów rozporządzenia Rady WE nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U.UE.L.2009.78.1). Natomiast prawo ochronne na tożsamy słowny znak towarowy, o którym mowa powyżej, zostało zarejestrowane w Urzędzie Patentowym RP, na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2013 r. poz. 1410, ze zm.). Oba ww. prawa udzielone zostały w stosunku do tego samego słownego znaku towarowego.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy dla celów amortyzacji Wnioskodawca powinien uznać otrzymane wspólnotowy znak towarowy oraz prawo ochronne na znak towarowy zarejestrowany w Urzędzie Patentowym RP, stanowiące wynagrodzenie za umarzane udziały, za jedną wartość niematerialną i prawną (tj. prawo, o którym mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT)... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dla celów amortyzacji powinien uznać otrzymane: wspólnotowy znak towarowy oraz prawo ochronne na znak towarowy zarejestrowany w Urzędzie Patentowym RP, stanowiące wynagrodzenie za umarzane udziały, za jedną wartość niematerialną i prawną (tj. prawo, o którym mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT).

W pierwszej kolejności Wnioskodawca pragnie wskazać, że zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2013 r. poz. 1410, ze zm., dalej: PWP). Prawem, o którym mowa w powołanym wyżej przepisie jest z pewnością prawo ochronne na znak towarowy, zarejestrowane w Urzędzie Patentowym RP zgodnie z przepisami PWP.

Zdaniem Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że takim prawem jest również zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy, o którym mowa w rozporządzeniu Rady WE nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U.UE.L.2009.78.1, dalej: Rozporządzenie), podlegający rejestracji w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego w Alicante.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 Rozporządzenia, wspólnotowy znak towarowy ma charakter jednolity. Wywołuje on ten sam skutek w całej Wspólnocie; może on być zarejestrowany, zbyty, być przedmiotem zrzeczenia się lub decyzji stwierdzającej wygaśnięcie praw właściciela znaku lub unieważnienie znaku, a jego używanie może być zakazane jedynie w odniesieniu do całej Wspólnoty. Przepis ten ustanawia zasadę jednolitości wspólnotowego znaku towarowego. W praktyce zasada ta oznacza jednolitość uregulowań dotyczących patentów i wzorów przemysłowych, znaków towarowych rejestrowanych w Państwach Członkowskich.

Zasada jednolitości wyraża się w:

• jednolitej procedurze rejestracyjnej (rejestracji wspólnotowego znaku towarowego można dokonać za pośrednictwem Urzędu Patentowego RP),
• ochronie wspólnotowego znaku towarowego na całym terytorium Wspólnoty i skutkach, jakie wywołuje wspólnotowy znak towarowy w Państwach Członkowskich.

Zgodnie z art. 153 PWP, przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Natomiast zgodnie z Rozporządzeniem na mocy przyznania ochrony dla wspólnotowego znaku towarowego nabywa się ochronę na terenie wszystkich Państw Członkowskich, a więc w tym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Skoro więc dla wspólnotowego znaku towarowego ochrona przysługuje na terenie Wspólnoty, to tym bardziej przysługuje w kraju członkowskim, czyli na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 16 ust. 1 Rozporządzenia, wspólnotowy znak towarowy jako przedmiot własności traktowany jest w całości i na całym terytorium Wspólnoty tak jak krajowy znak towarowy zarejestrowany w Państwie Członkowskim, w którym według rejestru wspólnotowych znaków towarowych właściciel ma swoją siedzibę lub swoje miejsce zamieszkania w dacie dokonywania oceny.

W konsekwencji prawo ochronne do wspólnotowego znaku towarowego jest traktowane analogicznie do prawa ochronnego do znaku towarowego w rozumieniu PWP i stanowi wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT.

Prawidłowość powyższego poglądu potwierdzają również interpretacje indywidualne wydane m.in. przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 5 maja 2014 r., znak IBPBI/2/423-148/14/AP,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 28 października 2014 r., znak IPTPB1/415-416/14-5/AP,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 6 grudnia 2013 r., znak ILPB4/423-340/13-6/MC,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 10 września 2014 r., znak IBPBI/2/423-724/14/MS.

Jednocześnie wskazać należy, że choć prawo ochronne na znak towarowy można zarejestrować wyłącznie w Urzędzie Patentowym RP, albo wyłącznie na podstawie Rozporządzenia, albo jednocześnie w obu ww. trybach, to w istocie nadal przedmiotem ochrony jest jeden i ten sam słowny znak towarowy. Prawa te są od siebie wprawdzie niezależne i autonomiczne, różnica między nimi sprowadza się jednak de facto do terytorialnego zakresu ochrony. O ile rejestracja prawa ochronnego na podstawie PWP daje uprawnionemu ochronę znaku na terytorium RP, to już rejestracja wspólnotowego znaku towarowego daje ochronę na obszarze wszystkich krajów Wspólnoty, na zasadach przewidzianych w poszczególnych krajach dla znaków krajowych. Zakres terytorialny ochrony oraz odrębności proceduralne nie mogą wszakże przysłaniać faktu, że ochrona udzielona jest w stosunku do tego samego znaku towarowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma zatem podstaw do tego, aby w analizowanym przypadku w sposób sztuczny wyodrębniać dwie wartości niematerialne i prawne, skoro de facto mamy tu do czynienia jedynie z dwoma prawami ochronnymi udzielonymi w stosunku do jednego znaku towarowego. W efekcie, zdaniem Wnioskodawcy, dla celów amortyzacji powinien on uznać otrzymane: wspólnotowy znak towarowy oraz prawo ochronne na znak towarowy zarejestrowany w Urzędzie Patentowym RP, za jedną wartość niematerialną i prawną (tj. prawo, o którym mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1, 3 i 4 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach