Temat interpretacji

Czy ponoszone przez Spółkę opłaty za korzystanie z informacji geologicznej stanowią koszty uzyskania przychodów, które powinny być rozpoznane w rachunku podatkowym w dacie ich poniesienia, tj. w 2011 roku?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 19 października 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 949/12 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 2 grudnia 2014 r. sygn. akt II FSK 188/13 stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z 30 stycznia 2012 r. (data wpływu 31 stycznia 2012 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 26 kwietnia 2012 r. (data wpływu 30 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego prowadzącą podstawową działalność gospodarczą w zakresie kopalnictwa rud miedzi oraz produkcji z tych rud miedzi i innych metali. Działalność górnicza prowadzona jest w Spółce w trzech oddziałach wchodzących w skład Spółki.

W dniu 29.12.2011 r. Spółka, w związku z zakresem prowadzonej działalności, podpisała ze Skarbem Państwa, w imieniu którego występował Minister Środowiska, umowy o korzystanie za wynagrodzeniem z informacji geologicznych zawartych w dokumentacji geologicznej złóż rud miedzi odpowiednio A, B, C - z których Spółka wydobywa rudy na podstawie uzyskanych w latach ubiegłych koncesji (zgodnie z Prawem geologicznym i górniczym).

Przedmiotem ww. umów jest udostępnienie korzystającemu informacji geologicznych zawartych w dokumentach geologicznych (które dotyczą otworów wiertniczych zlokalizowanych w granicach danego obszaru górniczego wraz z pracami dokumentacyjnymi, wiertniczymi i geofizycznymi oraz badań laboratoryjnych) szczegółowo określonych w poszczególnych umowach dotyczących złóż A, B, C - do których prawo do rozporządzania przysługuje Skarbowi Państwa (zakres i zasady rozporządzania tym prawem przez Skarb Państwa - w dacie zawarcia umów, określało rozporządzenie Ministra Środowiska z 22.06.2005 r. w sprawie rozporządzania prawem do informacji geologicznej za wynagrodzeniem oraz udostępniania informacji geologicznej wykorzystywanej nieodpłatnie - Dz. U. z 2005 r. Nr 116, poz. 982 ze zm.).

Wskazane powyżej umowy określają, że Spółka ma prawo do wykorzystywania ww. informacji:

• w działalności gospodarczej prowadzonej na podstawie posiadanej koncesji na wydobywanie rud miedzi odpowiednio ze złoża A, B, C,
• w postępowaniu o uzyskanie / zmianę ww. koncesji na wydobywanie rud miedzi odpowiednio ze złoża A, B, C, a następnie w działalności prowadzonej na jej podstawie,

przy czym udostępnienie przedmiotowych informacji geologicznych nastąpi po zapłacie wynagrodzenia, które Spółka jest zobowiązana uiścić (dla każdej z umów) w terminie 14 dni od daty podpisania umowy.

Umowy o korzystanie z informacji geologicznej zawarte zostały na czas określony, przy czym zgodnie z każdą umową czas jej obowiązywania, a więc prawo do korzystania z informacji geologicznej przysługuje Spółce:

• od daty podpisania umowy przez okres posiadania przez Spółkę ważnej koncesji na wydobywanie rud miedzi odpowiednio ze złoża A, B, C,
• jak również w okresie przedłużenia ważności ww. koncesji (w tym poprzez wydanie nowej koncesji po wygaśnięciu obecnie obowiązującej), jeżeli do ich wydłużenia dojdzie w trakcie obowiązywania umowy o korzystanie z informacji geologicznej.

Opłaty, które Spółka zobowiązana jest ponieść w związku z zawartymi umowami o korzystanie z informacji geologicznych Spółka zaewidencjonowała w księgach rachunkowych 2011 roku na podstawie zawartych umów. Wobec faktu, iż Spółka prowadzi księgi rachunkowe według Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), według stosowanych przepisów rachunkowości (MSSF) wydatki powyższe zostały aktywowane i zaliczone ostatecznie do wartości niematerialnych (bilansowo).

Pismem z dnia 26 kwietnia 2012 r. Spółka uzupełniła wniosek o następujące informacje:

1. Zgodnie z treścią zawartej umowy o korzystanie z informacji geologicznej, uprawnienie do korzystania przez Spółkę z przedmiotowych informacji przysługuje cyt. na czas określony, obowiązujący od daty podpisania tej umowy, a następnie przez okres posiadania przez Spółkę ważnej koncesji na wydobywanie rud miedzi. Jednakże zapisy umowy przewidują możliwość przedłużenia okresu jej obowiązywania, czyli korzystania przez Spółkę z informacji geologicznej pod warunkiem złożenia przez Spółkę wniosku o przedłużenie koncesji przed upływem terminu jej ważności. W takim przypadku okres obowiązywania umowy ulega przedłużeniu na okres niezbędny do wydania przez organ koncesyjny decyzji rozstrzygającej sprawę lub decyzji o umorzeniu postępowania jednak nie dłużej niż 18 miesięcy.
   Jak wynika z powyższego, niniejsza umowa nie wskazuje konkretnych dat jej obowiązywania, jednakże okres obowiązywania posiadanej przez Spółkę koncesji jest znany, stąd też wiadomy jest okres obowiązywania umowy na korzystanie z informacji geologicznej, który jak już wspomniano może ulec przedłużeniu maksymalnie na okres 18 miesięcy.
2. Umowa o korzystanie z informacji geologicznej nie przewiduje żadnych dodatkowych opłat z tytułu przedłużenia okresu korzystania z informacji geologicznych. Należne z tego tytułu wynagrodzenie podlegało wpłacie jednorazowo w terminie 14 dni od daty zawarcia umowy.
3. Spółka zauważa, że sposób ujęcia przedmiotowych wydatków w księgach rachunkowych Spółki dokonany wg przepisów rachunkowych - w przypadku Spółki według przepisów Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej - nie ma wpływu na kwalifikację podatkową, gdyż sposób kwalifikacji podatkowej winien wynikać wyłącznie z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co potwierdza liczne orzecznictwo sądowe. Niemniej jednak Spółka informuje, że:
   • koszty informacji geologicznej wg MSSF 38 kwalifikowane są do wartości niematerialnych, które zaliczane są do kosztów bilansowych poprzez odpisy amortyzacyjne bilansowe,
   • bilansowe odpisy amortyzacyjne dla celów rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych, Spółka w całości wyłącza z kosztów uzyskania przychodów, stosując się do regulacji art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy ponoszone przez Spółkę opłaty za korzystanie z informacji geologicznej stanowią koszty uzyskania przychodów, które powinny być rozpoznane w rachunku podatkowym w dacie ich poniesienia, tj. w 2011 roku...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 01.01.2007 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16.

Zatem przepis powyższy, na gruncie prawa podatkowego, daje prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zarówno kosztów, które pozostają w bezpośrednim związku z osiągniętymi przychodami, jak i kosztów pośrednich, których nie można powiązać z konkretnym przychodem - pod warunkiem, że każdy z powyższych rodzajów kosztów został poniesiony w celu uzyskania przychodów / zabezpieczenia źródła przychodów i jednocześnie koszt taki nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zauważyć przy tym należy, że wskazany przepis stanowi samodzielną regulację, która nie uzależnia sposobu kwalifikacji danego rodzaju wydatku od sposobu jego ujęcia według przepisów prawa bilansowego.

Biorąc pod uwagę katalog wydatków niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, należy stwierdzić, że opłaty za korzystanie z informacji geologicznej nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W szczególności opłaty powyższe, na gruncie prawa podatkowego, nie mogą być zaliczone do wartości niematerialnych i prawnych, gdyż art. 16b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych określa zamknięty katalog tych wartości, których koszt odnoszony jest do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne. Wśród wymienionych w tym przepisie wartości niematerialnych i prawnych ustawodawca nie wymienił jednak takich praw, jak prawa do korzystania z informacji geologicznej.

W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, że przedmiotowe opłaty, jako związane z prowadzeniem działalności Spółki, warunkujące prowadzenie działalności górniczej będą stanowić koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Kwestia rozpoznania momentu potrącalności kosztów została uregulowana poprzez przepis art. 15 ust. 4 w odniesieniu do kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami oraz w art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w odniesieniu do kosztów innych niż bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, tzw. kosztów pośrednich.

Przepis art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącane w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c).

Natomiast przepis art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dotyczący kosztów pośrednich), wskazuje, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Jednocześnie art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych określa, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje, w ocenie Spółki, opłaty z tytułu korzystania z informacji geologicznej, umożliwiające wydobywanie rud miedzi, nie stanowią kosztu bezpośrednio związanego z osiągniętymi przychodami, gdyż nie można ich powiązać z przychodem konkretnego roku podatkowego. Tym samym, koszty te winny być traktowane dla celów rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych jako koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami, które winny być rozpoznane w rachunku podatkowym w dacie ich poniesienia, tj. ujęcia w księgach rachunkowych.

Przy czym do przedmiotowych opłat nie będzie mieć zastosowanie zdanie drugie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym koszty, które dotyczą okresu dłuższego niż rok podatkowy winny być rozliczane proporcjonalnie w okresie którego dotyczą. Za brakiem rozpoznania proporcjonalnego ww. kosztów przemawia fakt, iż zawarte umowy, choć stanowią że zostały zawarte na czas określony, nie określają w datach ścisłego okresu ich obowiązywania. W szczególności okresu, w którym należy rozliczyć koszty, nie można odnosić do okresu obowiązywania obecnie posiadanych przez Spółkę koncesji na wydobycie rud miedzi, gdyż jak Spółka wskazała w opisie stanu faktycznego, prawo do korzystania z ww. informacji geologicznych będzie przysługiwać Spółce w przypadku wydłużenia okresu obowiązywania w/w koncesji na wydobycie. Tak więc w obecnym stanie nie jest możliwe jednoznaczne określenie okresu, którego dotyczyć będą przedmiotowe opłaty.

Spółka zauważa przy tym, że w obowiązującym stanie prawnym brak jest podstaw do rozpoznania ww. kosztów kasowo, tj. w momencie zapłaty, gdyż art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nakazuje rozpoznanie kosztów pośrednich w oparciu o zasadę memoriału (tj. ujęcia w księgach rachunkowych). Jednocześnie żaden z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie odracza daty rozpoznania tego rodzaju kosztów do daty zapłaty (co ma miejsce np. w odniesieniu do odsetek od zobowiązań).

Z tych też powodów Spółka stoi na stanowisku, że ww. opłaty winny być rozpoznane jako koszt podatkowy jednorazowo, w dacie ich ujęcia w księgach rachunkowych, tj. w 2011 roku.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 11 maja 2012 r. interpretację indywidualną nr ILPB3/423-32/12-4/MM, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W ww. interpretacji indywidualnej stwierdzono, że poniesione przez Spółkę wydatki na opłaty za korzystanie z informacji geologicznych zawartych w dokumentacji geologicznej złóż rud miedzi, będą stanowić - stosownie do art. 15 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - pośrednie koszty uzyskania przychodów, które powinny zostać rozliczone dla celów podatkowych stosownie do przyjętego w Spółce ujmowania przedmiotowych wydatków w księgach rachunkowych wg Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej zaliczanych do kosztów bilansowych poprzez odpisy amortyzacyjne.

Pismem z 21 maja 2012 r. Spółka wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Jednakże w wyniku ponownej analizy sprawy, tut. Organ stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji w zakresie kosztów uzyskania przychodów (odpowiedź na ww. wezwanie z 01 czerwca 2012 r. nr ILPB3/423W-31/12-2/BN).

W związku z powyższym, Strona wniosła w dniu 2 lipca 2012 r. skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu za pośrednictwem tut. Organu.

Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z 27 lipca 2012 r. nr ILPB3/4240-36/12-2/BN.

Po rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wydał w dniu 19 października 2012 r. wyrok sygn. akt I SA/Wr 949/12, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wskazał na wstępie, że w momencie wejścia w życie z dniem 1 stycznia 1995 r. ustawy o rachunkowości nastąpiło rozgraniczenie prawa bilansowego od prawa podatkowego. Przepisy tej ustawy normują zasady ewidencji działalności gospodarczej i sytuacji majątkowej podmiotu prowadzącego tę działalność gospodarczą, co daje możliwość szerokiego ich wykorzystania w prawie podatkowym.

Jak podniósł Sąd, dokonując wykładni aktu normatywnego zawierającego określoną definicję, czy też zasadę, nie należy przyjmować znaczenia danego zwrotu przez nadawanie mu znaczenia innego, niż wynika to z definicji legalnej, przez odwoływanie się do definicji tego pojęcia podanej w innych aktach prawnych, w tym także w innych ustawach podatkowych.

W ocenie Sądu, zasada autonomii prawa podatkowego nie przekreśla możliwości skorzystania przez ustawodawcę z odesłania do korzystania w ramach tego prawa do instytucji czy też zasad unormowanych w innych systemach prawa. W związku z powyższym, mając na uwadze wcześniejsze rozważania, jak i to, że ustawodawca w przepisach będących przedmiotem interpretacji, tj. art. 15 ust. 4e, jak i art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. takiej delegacji nie zawarł, nie można było podzielić stanowiska organu podatkowego, iż przepisy podatkowe odsyłają podatników do przepisów ustawy o rachunkowości.

Również zawarcie w tekście interpretowanej normy prawnej zwrotu dzień, na który ujęto koszt w księgach podatkowych (zaksięgowano) na podstawie, który to ustawodawca zaczerpnął z ustawy o rachunkowości, w świetle tych rozważań, nie mógł w ocenie składu orzekającego w sprawie stanowić podstawy do możliwości uznania, że przepisy podatkowe odsyłają do zastosowania w sprawie przepisów prawa bilansowego.

Sąd nie podziela również stanowiska Organu, odnośnie rozumienia użytego w art. 15 ust 4d u.p.d.o.p. sformułowania dzień poniesienia kosztu. W ocenie Sądu, z przywołanego przepisu żadną miarą nie wynika, że momentem poniesienia kosztu jest dzień ujęcia go w księgach jako kosztu, tj. dzień uznania za taki koszt z punktu widzenia przepisów ustawy o rachunkowości. Na wniosek taki nie może naprowadzać też treść art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p.

W konsekwencji zdaniem Sądu za zasadny należało uznać zarzut skargi w zakresie naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 15 ust. 6 updop poprzez nakazanie ustalania dochodu w oparciu o rachunkowe odpisy amortyzacyjne naruszające ten przepis oraz art. 15 ust. 4e updop poprzez przyjęcie, iż moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.

Pismem z 10 grudnia 2012 r. nr ILRP-007-306/12-2/MT Minister Finansów przez Organ upoważniony: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie złożył od ww. wyroku, za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z 2 grudnia 2014 r. sygn. akt II FSK 188/13, oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 19 października 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 949/12.

W ww. wyroku, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że zarzuty naruszenia prawa materialnego nie zasługują na uwzględnienie ponieważ Wojewódzki Sąd Administracyjny dokonał prawidłowej wykładni przepisów art. 15 ust. 4d w związku z ust. 4e u.p.d.o.p. poprzez przyjęcie, że moment uznania wydatku za koszt podatkowy nie jest uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.

Jak zauważył Sąd, za ugruntowane w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego należy przyjąć stanowisko, że ustawodawca definiując w art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. pojęcie poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w ustawie podatkowej jak np. rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy o rachunkowości. Nie ma natomiast podstaw, aby dokonywać takiego zabiegu w stosunku do pojęcia kosztu jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych. Wniosku takiego nie uzasadnia użycie tego pojęcia w zwrocie dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury.

Zdaniem Sądu, pogląd jakoby w świetle art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. koszt należało rozpoznać w oparciu o uregulowania wynikające z ustawy o rachunkowości, nie wynika z unormowania ukształtowanego przepisem art. 15 ust. 4d tej ustawy. Okoliczność, że w ostatnim z wymienionych przepisów posłużono się zwrotem uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (...), a nie określeniem (...) uważa się dzień, na który ujęto jako koszt w księgach rachunkowych, potwierdza zasadność przyjętego przez sąd administracyjny pierwszej instancji rozumowania. O dacie poniesienia kosztu podatkowego nie mogą bez wyraźnego odesłania w ustawie podatkowej decydować przepisy prawa bilansowego.

W opinii Naczelnego Sądu Administracyjnego, jako przejaw wykładni ze skutkiem contra legem należy odnotować stanowisko, zgodnie z którym w oparciu o zapisy Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej należałoby dokonywać amortyzacji opłaty za udostępnienie informacji geologicznej na podstawie art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p. Zawarte w tym przepisie odesłanie dotyczy tylko odpisów amortyzacyjnych dokonywanych na podstawie wskazanych przepisów ustawy podatkowej, a nie na podstawie międzynarodowego prawa bilansowego.

W dniu 12 lutego 2015 r. do tut. Organu wpłynęło prawomocne od dnia 2 grudnia 2014 r. orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 19 października 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 949/12.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 19 października 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 949/12 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 grudnia 2014 r. sygn. akt II FSK 188/13 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Wniosek Spółki w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego został rozpatrzony odrębną interpretacją wydaną w dniu 24 kwietnia 2015 r. nr ILPB3/423-32/12/15-S/MM.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu