Temat interpretacji

Jakie skutki podatkowe rodzi po stronie Spółki, jako Biorącego w użyczenie zawarta umowa użyczenia, czy powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń do opodatkowania?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 18 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego użytkowania urządzeń mobilnych na podstawie umowy użyczenia (pytanie oznaczone we wniosku jako Nr 1) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego użytkowania urządzeń mobilnych na podstawie umowy użyczenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka realizuje regularne przewozy autobusowe w miejskiej komunikacji publicznej na rzecz organizatora komunikacji tj. Międzygminnego Związku Komunikacji Pasażerskiej na podstawie umowy zawartej w lipcu 2004 r., po przetargu przeprowadzonym na podstawie ustawy o zamówieniach publicznych. Za wykonane usługi Spółka otrzymuje wynagrodzenie za ustaloną stawkę za 1 wozokilometr. W tym roku organizator komunikacji zawarł ze Spółką umowę użyczenia przekazując Spółce jako przedmiot użyczenia urządzenia mobilne typu smartfon (2 szt ) wraz z zainstalowanym systemem operacyjnym i oprogramowaniem dostosowanym do współpracy z Systemem Dynamicznej Informacji Pasażerskiej Międzygminnego Związku Komunikacji Pasażerskiej. Pod rygorem zastosowania kar umownych, Spółka zobowiązana jest do użytkowania tych urządzeń poprzez wożenie ich w autobusie, logowania ich w systemie S., a oprócz tego zobowiązano Spółkę do zgłaszania niesprawności z obowiązkiem odwozu do siedziby organizatora.

Użyczenie i użytkowanie powyższych urządzeń smartfonów nie ma wpływu na świadczone przez Spółkę usługi przewozowe (wielkość, ilość, jakość), a jedynie poprawia w istotny sposób informację dla pasażerów o przewidywanym czasie przyjazdu autobusów na przystanki wyposażone przez organizatora w urządzenia do przekazywania pasażerom informacji na tablicach informacyjnych dworcowych i na przystankach węzłowych.

Jednocześnie Spółka jest zobowiązana do regulowania wobec innego podmiotu opłaty abonenckiej za prawo użytkowania (licencji) oprogramowania oraz świadczenie usługi tj. zbieranie i przesyłanie danych. Ponadto Spółka ubezpiecza urządzenia.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Jakie skutki podatkowe rodzi po stronie Spółki, jako Biorącego w użyczenie zawarta umowa użyczenia, czy powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń do opodatkowania...

(pytanie oznaczone we wniosku jako Nr 1)

Zdaniem Spółki, przekazanie urządzeń nastąpiło w ramach umów współpracy na wykonywanie usług autobusowego transportu publicznego. Jest to wymóg, który narzucił organizator komunikacji. Biorąc urządzenia smartfony w używanie Spółka nie uzyskała nieodpłatnego przysporzenia (korzyści majątkowej), w związku z tym przychód z nieodpłatnych świadczeń nie powinien być rozpoznawany. Pojawił się jedynie dodatkowy wymóg w ramach realizowanych umów. Trudno też uznać, że świadczenie jest nieodpłatne skoro pojawił się obowiązek regulowania odpłatności w postaci licencji wobec podmiotu trzeciego, czy regulowania polis ubezpieczeniowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej updop), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych).

Updop, zaliczając nieodpłatne świadczenie do czynników kształtujących podstawę opodatkowania nie precyzuje, co należy rozumieć pod tym pojęciem. W celu ustalenia jego znaczenia w pierwszej kolejności zasadne jest sięgnięcie do reguł wykładni gramatycznej. Należy zatem odwołać się do znaczenia jaki ten zwrot ma w języku potocznym. Zgodnie z wykładnią gramatyczną odpłacać to oddawać komuś coś w zamian, odpłatny zaś to taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

Dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenia należy więc rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika, mające konkretny wymiar finansowy. Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw.

Stosownie do art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.), przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Cechą charakterystyczną użyczenia jest nieodpłatność oraz motyw bezinteresowności, dlatego też wyłącznym obowiązkiem użyczającego pozostaje znoszenie używania rzeczy przez biorącego oraz powstrzymywanie się od jakichkolwiek czynności unicestwiających lub ograniczających uprawnienie biorącego. Użyczający zatem ogranicza się tylko względem osoby, której rzecz użycza, co nie pozbawia go władztwa nad rzeczą i prawa korzystania z tej rzeczy, czerpania z niej korzyści. Treść stosunku użyczenia sprowadza się do bezpłatnego przysporzenia przez użyczającego korzyści użyczającemu. Umowa użyczenia to umowa realna albowiem dla jej zawarcia konieczne jest, oprócz złożenia oświadczeń woli, wydanie rzeczy biorącemu. Ze względu na fakt, że z tytułu umowy użyczenia zobowiązanym do spełnienia świadczenia jest tylko użyczający, umowę tę należy uznać za jednostronnie zobowiązującą użyczenie nie jest umową wzajemną.

Pamiętać należy jednak, że w każdym konkretnym przypadku należy badać, czy dane świadczenie jest jednostronne. Nie zawsze uznać można, że strony zawarły umowę użyczenia, mimo że zostanie ona tak nazywana przez strony. Istotne jest bowiem zbadanie, czy druga strona (świadczeniobiorca) ponosi, np. pewne świadczenia na rzecz świadczeniodawcy, bądź umowa nie nakłada na świadczeniobiorcę określonych obciążeń.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka realizuje regularne przewozy autobusowe w miejskiej komunikacji publicznej na rzecz organizatora komunikacji tj. Międzygminnego Związku Komunalnego Pasażerskiej na podstawie umowy zawartej w 2004 r. W bieżącym roku organizator komunikacji zawarł ze Spółką umowę użyczenia urządzeń mobilnych typu smartfon wraz z zainstalowanym systemem operacyjnym i oprogramowaniem. Pod rygorem zastosowania kar umownych, Spółka zobowiązana jest do użytkowania tych urządzeń poprzez wożenie ich w autobusie, logowania ich w systemie S., a oprócz tego zobowiązano Spółkę do zgłaszania niesprawności z obowiązkiem odwozu do siedziby organizatora. Użyczenie i użytkowanie powyższych urządzeń smartfonów nie ma wpływu na świadczone przez Spółkę usługi przewozowe (wielkość, ilość, jakość), a jedynie poprawia w istotny sposób informację dla pasażerów o przewidywanym czasie przyjazdu autobusów na przystanki wyposażone przez organizatora w urządzenia do przekazywania pasażerom informacji na tablicach informacyjnych dworcowych i na przystankach węzłowych. Spółka jest zobowiązana do regulowania wobec innego podmiotu opłaty abonenckiej za prawo użytkowania (licencji) oprogramowania oraz świadczone usługi tj. zbieranie i przesyłanie danych. Ponadto Spółka ubezpiecza urządzenia.

Mając na uwadze powyższe okoliczności wskazać należy, iż mamy w przedstawionym stanie faktycznym mamy w istocie do czynienia z umową wzajemną. Spółka bowiem z jednej strony używa ww. urządzenia mobilne, jednakże z drugiej strony zobowiązana jest do użytkowania tych urządzeń poprzez wożenie ich w autobusie, logowania ich w systemie S. oraz zgłaszania niesprawności. Ponadto Spółka jest zobowiązana do regulowania opłaty abonenckiej a także ubezpiecza urządzenia. Tym samym, Spółka nie otrzymała nieodpłatnego świadczenia rodzącego po jej stronie przychód podatkowy, gdyż umowa przynosi korzyści dla obu stron.

Reasumując należy stwierdzić, iż zawarta przez Spółkę umowa użyczenia urządzeń mobilnych jest umową wzajemną, a co za tym idzie nie powstanie po stronie Spółki przychód podatkowy z tytułu otrzymania nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, o których mowa w cyt. powyższej art. 12 ust. 1 pkt 2 updop.

Stanowisko Spółki uznać zatem należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż w sprawie będącej przedmiotem pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach