Temat interpretacji

w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej w przypadku, gdy nastąpi zmiana klasyfikacji środka trwałego

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2016 r. (data wpływu 11 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

L. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) prowadzi działalność w zakresie sprzedaży hurtowej komputerów, urządzeń peryferyjnych i oprogramowania, a także działalność w zakresie pozostałej telekomunikacji oraz działalność związaną z oprogramowaniem. Wnioskodawca świadczy usługi dostępu do Internetu, telefonii cyfrowej oraz telewizji Z. (dalej: Usługi). Przedmiotowe Usługi są świadczone przy wykorzystaniu sieci optycznej wytworzonej przez Spółkę (dalej: Sieć). Przewidywany okres użytkowania Sieci jest dłuższy niż rok.

Kluczowymi elementami wchodzącymi w skład Sieci są urządzenia nadawcze (aktywne), elementy przekaźnikowe oraz urządzenia odbiorcze. Są to m.in. stacje bazowe OLT GPON tj. urządzenia dystrybucyjne (centralne), które kontrolują między innymi transmisję danych oraz dostęp użytkowników poprzez adresy MAC (ang. Media Access Control, czyli kontrola dostępu do nośnika), serwery, urządzenia mikroprocesorowe typu switche, routery, moduły światłowodowe, a także splittery optyczne oraz zasilacz awaryjny służący podtrzymaniu bezawaryjnego działania Sieci.

Elementem składowym łączącym poszczególne części Sieci są kable światłowodowe. Kable są ułożone we własnym rurociągu doziemnym oraz w dzierżawionej kanalizacji teletechnicznej. Przy budowaniu Sieci następuje podłączenie abonentów końcowych, tj. wykonanie przyłącza światłowodowego, podłączenie, instalacja i konfiguracja urządzenia służącego do odbioru przez abonenta sygnału dostępowego. Sieć stanowi funkcjonalną całość niezbędną dla prawidłowego przesyłania sygnału.

Sygnał jest rozsyłany za pomocą rozgałęźników optycznych. Transmisja odbywa się przy wykorzystaniu włókien światłowodowych, wewnątrz których pakiety informacji przesyłane są przy pomocy modulowanych fal świetlnych. Sygnał nadawany przez operatora zostaje przekazany do Sieci poprzez stację bazową OLT GPON/serwer. Splittery dzielą sygnał na kolejne włókna światłowodowe, umożliwiając podłączenie abonentów końcowych do jednego włókna światłowodu wyjściowego, którzy odbierają sygnał przy pomocy urządzeń odbiorczych. W konsekwencji, należy uznać, że wszelkie elementy Sieci są niezbędne dla przesyłania sygnału. Odłączenie któregokolwiek elementu mogłoby spowodować zakłócenia sygnału bądź też uniemożliwiłoby jego przesyłanie.

Sieć nie jest trwale połączona z żadnym budynkiem, zatem jej demontaż nie będzie naruszał konstrukcji budynku tzn. nie będzie konieczne burzenie lub częściowe naruszenie ścian nośnych.

Sieć jako spełniająca warunki wskazane w art. 16a updop została wprowadzona do ewidencji środków trwałych pod symbolem 211 Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej: KŚT) oznaczającej rurociągi, linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne. Stosowana jest 10% stawka amortyzacji.

Jednakże, w opinii Wnioskodawcy dokonana klasyfikacja budzi wątpliwości. Sieć jako funkcjonalną całość składającą się z urządzeń nadawczych, elementów przekaźnikowych i urządzeń odbiorczych należy zaklasyfikować jako zespół komputerowy (symbol 491 KŚT), ponieważ za taki obiekt uważa się cały zespół służący do przetwarzania informacji, złożony z jednostki centralnej i podłączonych do niej jednostek zewnętrznych, względnie poszczególna maszyna i urządzenie wydzielone w osobne jednostki. W przypadku ustalenia, że zmiana klasyfikacji jest konieczna, Spółka powinna ustalić właściwą stawkę dokonywania odpisów amortyzacyjnych od dnia przyjęcia Sieci do używania, a tym samym powinna odpowiednio skorygować wartość odpisów dokonanych do dnia zmiany klasyfikacji Sieci.

Spółka nie wystąpiła z zapytaniem do Ośrodka Klasyfikacji Nomenklatur Urzędu Statystycznego w celu właściwej kwalifikacji Sieci, tym samym nie posiada wyjaśnień/interpretacji Urzędu Statystycznego w tym zakresie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest zastosowanie 30% stawki amortyzacji dla opisywanej Sieci...

Zdaniem Wnioskodawcy, opisywana Sieć jako spełniająca warunki wskazane w art. 16a updop stanowi środek trwały, który powinien zostać zaklasyfikowany pod symbolem 491 KŚT. W konsekwencji, amortyzacja Sieci powinna być dokonywana w oparciu o stawkę 30%, zgodnie z Wykazem Rocznych Stawek Amortyzacyjnych będącym załącznikiem nr 1 do updop w związku z art. 16i ust. 1 updop.

W świetle art. 16a ust. 1 updop amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Z powyższego przepisu wynika, że dany składnik majątku uznaje się za środek trwały jeżeli łącznie spełnia następujące warunki:

• stanowi własność lub współwłasność podatnika,

• został nabyty przez podatnika lub wytworzony przez niego we własnym zakresie,

• jest kompletny i zdatny do użytku,

• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej,

• przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok.

W związku z powyższym, w przypadku gdy urządzenie składa się z mniejszych elementów lub w sytuacji, gdy dla prawidłowego funkcjonowania dane urządzenie wymaga zainstalowania dodatkowych urządzeń, należy uznać, że jest to jeden środek trwały.

W przedmiotowym stanie faktycznym, o poszczególnych elementach Sieci nie można powiedzieć, że są zdatne do użytku, gdyż samodzielnie, w oderwaniu od reszty elementów nie wypełniają przeznaczonych im funkcji. Poszczególne urządzenia nadawcze (aktywne), elementy przekaźnikowe bądź urządzenia odbiorcze należące do Sieci w oderwaniu od całości, jaką stanowi Sieć, nie mają możliwości samoistnego działania, co przesądza o niekompletności środka trwałego, bowiem nie spełniają celu jakim jest zapewnienia dostępu do Internetu, telefonii cyfrowej oraz telewizji Z. klientom Wnioskodawcy.

Zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl/), słowo kompletny definiowane jest jako taki, w którym nie brakuje żadnego z elementów. Zatem środek trwały należy uznać za kompletny, jeśli nie posiada braków.

Zwrócił na to uwagę również Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 1 sierpnia 2007 r., (sygn. akt I SA/Wr 808/07) Środki trwałe kompletne to takie, które stanowią komplet, niemający braków, obejmujący całość z danego zakresu; całkowity, zupełny, natomiast zdatne do użytku to takie, które nadają się do czegoś; odpowiednie, stosowne, przydatne. Innymi słowy, aby można uznać rzecz za środek trwały kompletny i zdatny do użytku musi ona spełniać funkcję, do jakiej zastała wytworzona.

Podobnie, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 23 grudnia 2008 r. (sygn. IBPB3/423-862/08/MS) wskazał, że Z powyższego wynika, iż do środków trwałych zalicza się przedmioty kompletne i zdatne do użytku. Poszczególne elementy, tj. switche, światłowody, UPS, skrętki itp. składają się na sieć internetową poprzez którą podatnik będzie świadczył usługi dostępu do internetu w połączonych tą siecią blokach mieszkalnych. Sygnał internetowy może być przekazywany jedynie za pomocą sieci internetowej. Poszczególne elementy tej sieci nie mogą więc zapewnić dostępu do internetu. Skutek taki można natomiast uzyskać za pomocą prawidłowo zainstalowanej i sprawnej sieci internetowej. Amortyzacji nie będą więc podlegać poszczególne elementy tej sieci, ponieważ nie spełniają wszystkich wymogów zaliczenia ich do środków trwałych (nie są kompletne i zdatne do użytku).

Kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy KŚT dokonuje sam podatnik na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), Dz. U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622, dalej: Rozporządzenie.

Zgodnie z Rozporządzeniem, pod symbolem KŚT 491 zespoły komputerowe, powinny być klasyfikowane maszyny i urządzenia do wprowadzania, przetwarzania, przechowywania i wyprowadzania informacji cyfrowych i analogowych, w szczególności:

• jednostki centralne,

• jednostki pamięci,

• jednostki zasilające,

• urządzenia wejścia, w tym m.in. rejestratory, skanery,

• urządzenia wyjścia,

• urządzenia wejścia-wyjścia: konsole operatorskie, monitory ekranowe,

• urządzenia transmisji i ochrony danych.

Takim obiektem może być cały zespół służący do przetwarzania informacji, złożony z jednostki centralnej i podłączonych do niej jednostek zewnętrznych, względnie poszczególna maszyna i urządzenie wydzielone w osobne jednostki.

Jak wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego, Sieć składa się z urządzeń nadawczych, elementów przekaźnikowych i urządzeń odbiorczych, a tym samym w ocenie Spółki jest to zespół służący do przetwarzania informacji, który składa się m.in. z jednostek centralnych, urządzeń transmisji i ochrony danych oraz jednostek zasilających, w konsekwencji należy ją zaklasyfikować jako zespół komputerowy (symbol 491 KŚT). W konsekwencji, właściwą stawką amortyzacyjną wynikającą z załącznika nr 1 do updop jest stawka 30%.

W ocenie Wnioskodawcy, wskazanie, że poszczególne elementy Sieci stanowią odrębne środki trwałe jest niepoprawne, gdyż samodzielnie nie mogą one spełniać swoich funkcji. Przeznaczeniem urządzeń sieciowych typu: stacja bazowa, router, switch, jest przekazywanie sygnału. Urządzenia takie nie są zatem instalowane w tego typu sieciach opcjonalnie, gdyż dopiero ich właściwe skonfigurowanie oraz połączenie jest gwarancją ich funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem umożliwiają one wówczas przekazywanie sygnału. Tym samym, dopiero Sieć jako całość techniczno-użytkowa wraz z wszystkimi elementami ją tworzącymi stanowi jeden kompletny i zdatny do użytku środek trwały.

Stanowisko Spółki znajduje odzwierciedlenie w wydawanych interpretacjach podatkowych. Przykładowo, w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 19 kwietnia 2012 r. (sygn. ILPB4/423-19/12-2/ŁM), w której podkreślono, że Spółka postąpiła prawidłowo klasyfikując przedmiotową sieć komputerową w całości jako jeden środek trwały i dokonując odpisów amortyzacyjnych od jej wartości początkowej powiększanej o nakłady poniesione na jej modernizację i rozbudowę wg stawki 30% rocznie.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 7 stycznia 2008 r. (sygn. 1-2/4150/IN-94/USŁ-W/07/PA): Sygnał internetowy może być przekazywany za pomocą sieci komputerowej. Sieć tą tworzą rury, kable informatyczne, switche oraz serwer. Poszczególne ww. elementy sieci nie mogą więc spowodować odbioru Internetu. Skutek taki może natomiast zapewnić prawidłowo zainstalowana sieć komputerowa. Amortyzacji nie podlegają więc poszczególne elementy sieci komputerowej. Poszczególne elementy sieci nie spełniają wszystkich wymogów zaliczenia ich do środków trwafych, ponieważ nie są kompletne i zdatne do użytku.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że jego stanowisko zostało również potwierdzone w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 grudnia 2015 r., sygn. IPPB6/4510-304/15-5/AG;

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 26 listopada 2015 r., sygn. IPTPB1/4511-486/15-6/ASZ;

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 października 2014 r., sygn. IPPB1/415-758/14-4/ES.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że opisywana Sieć spełnia wszystkie kryteria uznania jej za środek trwały, o którym mowa w art. 16a ust. 1 updop. Sieć powinna zostać zaklasyfikowana pod symbolem 491 KŚT, dla którego właściwa jest stawka amortyzacji w wysokości 30%, zgodnie z załącznikiem nr 1 do updop w związku z art. 16i ust. 1 updop.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztem uzyskania przychodów jest więc każdy wydatek spełniający powyższe warunki.

Art. 15 ust. 6 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego przepisu wynika, że aby dany składnik majątku mógł zostać uznany za środek trwały, musi on spełniać łącznie następujące przesłanki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,

• zostać przez niego nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

• musi być kompletny i zdatny do użytku,

• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej lub oddany w najem, dzierżawę lub leasing (tzw. leasing operacyjny),

• przewidywany okres jego używalności w prowadzonej przez podatnika działalności musi być dłuższy niż rok.

Dopiero po spełnieniu powyższych wymogów, dany składnik majątku można uznać za środek trwały i dokonywać odpowiednich odpisów amortyzacyjnych. Podatnik zobowiązany jest do dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z określonymi stawkami.

Na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie natomiast do treści art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16l, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. z 2010 r., Nr 242, poz. 1622, z późn. zm.) będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. Nr 88, poz. 439, z późn. zm.).

Zgodnie z definicją przedstawioną w ww. rozporządzeniu, Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Należy jednak zauważyć, że zarówno przepisy ww. ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji.

Obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym. Wynika to z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11). W przypadku trudności w ustaleniu właściwej klasyfikacji, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do odpowiedniego Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, Spółka świadczy usługi dostępu do Internetu, telefonii cyfrowej oraz telewizji Z.. Powyższe usługi są świadczone przy wykorzystaniu sieci optycznej wytworzonej przez Spółkę. W skład sieci wchodzą różne urządzenia i, zdaniem Wnioskodawcy, stanowi funkcjonalną całość niezbędną dla prawidłowego przesyłania sygnału. Sieć optyczna opisana we wniosku została wprowadzona do ewidencji środków trwałych pod symbolem 211 Klasyfikacji Środków Trwałych. Zgodnie z wykazem stawek amortyzacyjnych stosowana jest 10% stawka amortyzacji.

Spółka rozważa zmianę klasyfikacji dla wyżej wymienionej sieci optycznej. Według Spółki, powyższa sieć spełnia warunki określone w Klasyfikacji Środków Trwałych dla zespołu komputerowego, stąd można sklasyfikować ją w rodzaju 491 KŚT. Stawka amortyzacji określona w Wykazie stawek amortyzacyjnych dla zespołów komputerowych oznaczonych symbolem 491 wynosi 30%.

Mając na uwadze przywołane powyżej przepisy oraz opisany we wniosku stan faktyczny oraz przyjmując za Spółką, że wskazana we wniosku sieć optyczna spełnia wszystkie kryteria uznania ją za zespół komputerowy, oznaczony w Klasyfikacji Środków Trwałych symbolem 491, to do amortyzacji tego środka trwałego należy stosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 30%.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej, jest prawidłowe.

Ponadto wskazać należy, że niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Spółkę. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalanie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego właściwy organ ustali, że stan przedstawiony we wniosku jest inny, wówczas właściwy organ wywiedzie skutki prawne adekwatne do sytuacji mającej miejsce w rzeczywistości a niniejsza interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych (nie będzie chroniła Spółki Wnioskodawcy).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie