Temat interpretacji

P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Strony, z dnia 28.02.2006r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tj.:1.czy Spółka nie jest zobowiązana do rozpoznawania przychodów z tytułu najmu powierzchni handlowych, o których mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie #8722; biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia:

uznać stanowisko Strony za prawidłowe

UZASADNIENIE

Z przedstawionego przez Stronę stanu faktycznego wynika, że Spółka X Sp. z o.o., będąc właścicielem Centrum Handlowego zawarła jako wynajmujący umowy najmu powierzchni handlowej ze 120 najemcami. W dniu 20 maja 2004r., celem refinansowania realizacji Centrum Handlowego, Spółka X zawarła ze GE Stroną oraz Spółką Y, jako leasingodawcami, umowę leasingu operacyjnego oraz umowę zobowiązującą do sprzedaży przedmiotu leasingu. Na mocy umowy leasingu leasingodawcy zobowiązali się nabyć na zasadzie współwłasności Centrum Handlowe oraz grunt, na którym Centrum Handlowe zostało wybudowane oraz udostępnić przedmiot leasingu leasingobiorcy, tj. Spółce X do odpłatnego używania i pobierania pożytków. W momencie zbycia Centrum Handlowego, tj. dnia 15 grudnia 2005r., pomiędzy Spółką X i dotychczasowymi najemcami trwały stosunki najmu powierzchni handlowej. Mając na uwadze art. 678 § 1 kodeksu cywilnego, zgodnie z którym w razie zbycia rzeczy najętej w trakcie trwania najmu nabywca wstępuje w stosunek najmu w miejsce zbywcy (dotychczasowego wynajmującego), strony Umowy Leasingu postanowiły wyłączyć wystąpienie skutku z art. 678 kodeksu cywilnego, za zgodą poszczególnych najemców. Na mocy umowy strony postanowiły, iż Strona i Spółka Y nie wstąpią w prawa i zobowiązania Spółki X wynikające z umów najmu w dacie i na skutek nabycia Centrum Handlowego przez Stronę i Spółkę Y oraz wyłączają zastosowanie art. 678 kc w stosunku do umów najmu. Zgodnie z postanowieniami umowy, prawa i zobowiązania Spółki X jako wynajmującego z umów najmu będą nadal wykonywane przez Spółkę X od daty nabycia Centrum Handlowego, a Strona i Spółka Y nie będą ponosić jakiejkolwiek odpowiedzialności za wykonanie przez Spółkę X jego zobowiązań wynikających z tych umów.

Zdaniem Strony nie jest ona zobowiązana do rozpoznawania przychodów z tytułu najmu powierzchni handlowej w stosunku do najemców, od których Strona uzyskała zgodę na wyłączenie wystąpienia skutku z art. 678 kc, ponieważ Strona nie jest stroną umów najmu powierzchni handlowej w Centrum Handlowym. Stroną umów najmu, o których mowa powyżej, jest i to ona powinna rozpoznawać przychód podatkowy z tytułu najmu powierzchni handlowych, o których mowa w art. 12 ustawy o pdop. W ocenie Spółki w polskim prawie cywilnym obowiązuje zasada swobody zawierania umów. Głównym jej elementem jest zasada wyrażona w art. 3531 kc, zgodnie z którą strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Zasada swobody umów ma charakter podstawowy i fundamentalny. W zakresie działalności gospodarczej, zasada swobody umów jest uznawana dodatkowo za element konstytucyjnej zasady wolności działalności gospodarczej. Spółka uważa, iż przepis art. 678 kc ma charakter ochronny dla najemcy. Celem normy prawnej zawartej w tym przepisie jest bowiem ochrona sytuacji prawnej najemcy zbywanej rzeczy, jak również ograniczenie możliwości rozwiązania stosunku najmu bez zachowania terminów wypowiedzenia w momencie zbycia. Biorąc pod uwagę cel ww. przepisu, zgoda najemcy jako podmiotu ochrony na zniesienie lub modyfikację tego przepisu jest wystarczająca do wyłączenia skutku przewidzianego tym przepisem, zgodnie z zasadą, że "chcącemu nie dzieje się źle". Zamiarem stron umowy leasingu było, aby Spółka X (dotychczasowy wynajmujący), po zbyciu przedmiotu najmu na rzecz Strony i Społki Y, nadal kontynuował stosunki najmu w niezmienionej formie, tj. aby w stosunku do najemcy występował jako wynajmujący. Intencją stron umowy leasingu jest, aby przychody z tytułu najmu rozpoznawane były przez Społkę X, w związku z powyższym Strona stoi na stanowisku, iż prawa i obowiązki wynajmującego, tj. Spółki X z tytułu stosunku najmu powierzchni handlowej w Centrum Handlowym, w momencie zbycia Centrum Handlowego nie przeszły na Stronę i Spółkę Y. Tym samym, Społka X nadal występuje w pozycji wynajmującego w stosunku do najemców. Jednocześnie, Strona i Spółka Y nie są związane z dotychczasowymi najemcami żadnymi prawami i obowiązkami wynikającymi z umów najmu.W ocenie Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego przedstawiona przez Stronę argumentacja jest prawidłowa. Artykuł 12 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) wskazuje w praktyce dwa momenty wystąpienia u podatnika przychodu podatkowego, rozpoznawanego według zasady kasowej (zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 - przychodem są m.in. otrzymane pieniądze), oraz zasady memoriałowej (na podstawie art. 12 ust. 3 - za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane). Z powyższych przepisów wynika, że należy je stosować alternatywnie, co oznacza, że za datę przychodu uznać należy datę otrzymania zapłaty za świadczenie, jeżeli zapłata ta nastąpiła przed datą lub w dacie przychodu należnego, lub dotyczy przychodów niezwiązanych z działalnością gospodarczą i działami specjalnymi produkcji rolnej, albo w przypadku, gdy nawet nie została dokonana faktyczna zapłata za wykonane świadczenie związane z działalnością gospodarczą, przy określaniu daty przychodu podmiotu wykonującego to świadczenie, zastosowanie znajdą przepisy dotyczące przychodu należnego oraz momentu jego wystąpienia. Warunkiem jest jednak to, że kwota tego przychodu jest podatnikowi już w tym momencie znana. Zgodnie z art. 12 ust. 3c za przychody z tytułu umów najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze uważa się przychody należne określone na dzień, w którym należności wynikające z tych umów stają się wymagalne. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w treści umów zawartych pomiędzy Spółką X, Stroną oraz najemcami powierzchni handlowych strony umów postanowiły wyłączyć wystąpienie skutku wynikającego z ww. art. 678 kc, w związku z czym Strona nie wstąpi w prawa i obowiązki wynajmującego, tj. Spółki X, wynikające z umów najmu. Tym samym Strona nie będzie związana z dotychczasowymi najemcami żadnymi prawami i obowiązkami wynikającymi z tych umów. Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż w wyniku zawartych umów Strona nie jest stroną umów najmu powierzchni handlowych, a zatem nie osiągnie z tego tytułu przychodów, które winna rozpoznać jako przychód, o których mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie organ podatkowy stwierdza, iż nie jest uprawniony do oceny prawidłowości zawartej umowy na mocy której strony wyłączyły zastosowanie art. 687 kc w stosunku do umowy najmu. Jednakże podkreślenia wymaga fakt, iż w razie prowadzenia przez organ podatkowy postępowania podatkowego ustawa z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa nakłada obowiązek uwzględnienia zgodnego zamiaru stron i celu czynności prawnej, a w przypadku wątpliwości co do istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, z którym związane są skutki podatkowe, wystąpienia do sądu powszechnego w tym zakresie. Powyższe wynika z art. 199a § 1 i 3 powołanej ustawy, zgodnie z którymi organ podatkowy, dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności. Jeżeli z dowodów zgromadzonych w toku postępowania , w szczególności zeznań strony, chyba że strona odmawia składania zeznań, wynikają wątpliwości co do istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, z którym związane są skutki podatkowe, organ podatkowy występuje do sądu powszechnego o ustalenie istnienia lub nieistnienia tego stosunku prawnego lub prawa.

Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak na wstępie.Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.